De steen is weg, het graf is leeg!

Het kruis is leeg. Ja, kijk maar goed.

Het is voldaan door Jezus’ bloed.

Je bent het waard, geloof het nou.

Dat Hij zoveel houdt van jou.

Voor jou is Hij aan ’t kruis gegaan.

Vergeven mag je nu verdergaan.

 

De steen is weg. Voor jou. Ja, jij!

Want sterven voor jou daar bleef ’t niet bij

Hij stond op en overwon de dood.

Dat mag ook jij in je allerhoogste nood.

Opstaan in het nieuwe leven dat je kreeg.

Genezen en vrij! Hoera, het graf is leeg!

Helena

Goede Vrijdag

Ik ben aan de dood ontsnapt............

Het is al een hele tijd geleden gebeurd, maar ik wil het toch met jullie delen.

Iemand heeft mijn leven gered!

En niet zomaar...

Hij heeft zichzelf zelfs opgeofferd, om mijn leven te redden.

Willens en wetens, met heel veel pijn!

Zonder deze persoon zou ik nu niet hier zijn, waar ik nu ben.

Ik ben dan ook zeer dankbaar, echt elke dag opnieuw.

Dat is met geen pen of toetsenbord te beschrijven.

Ik kan niet wachten om deze bijzondere persoon later weer te zien,

mijn dank kan nooit groot genoeg zijn,

daarom geef ik mijn hele hart, ziel en verstand!

En weet je?

Hij zou het ook voor jou doen!

Sterker nog,

Hij heeft het al gedaan!


Helena

Denkend aan Hem

Denkend aan Hem

Weten dat het je laatste avond en nacht is

Denkend aan Hem

Weten dat het je laatste maaltijd is

Denkend aan Hem

Weten wat je allemaal moet doorstaan

Denkend aan Hem

Dit weten en toch niet op de vlucht slaan

Denkend aan Hem

De verlatenheid en gruwelijke pijn

Denkend aan Hem

Ik buig mijn hoofd en voel me zo klein

Helena

Soms

Soms overvalt me een gevoel van zinloosheid,

van vechten tegen de bierkaai, van praten tegen een muur.

Dan voel ik me soms zo moe en eenzaam,

wie biedt mij een schouder, wie is mijn stuur.

Soms weet ik ’t ook gewoon even niet meer,

wie heeft voor mij de antwoorden die ik al zoek zo lang.

Ik verlang gewoon naar rust en stilte,

maar deze gebroken wereld houdt mij in haar tang.

Ik weet wel, Heer, het hangt niet van mij af,

ik moet U het laten doen, want U beheerst.

Soms ben ik misschien te ongeduldig,

maar ik weet ook dat U nu en voor eeuwig heerst.

 

 

Helena

Ruimte

Ruimte creëren, nog beter gezegd, innerlijke ruimte creëren, dat is waar ik op 't moment mee bezig ben. Voor mijn studie ben ik nu bezig met zelfreflectie en het in kaart brengen van mijn leven. Waarom doe ik zoals ik doe? Wat zijn de pilaren van mijn bestaansinrichting? Wat levert me energie op, wat kost me energie? Wat zijn mijn waarden en normen?
Ook binnen de pilot van het herstelprogramma, wat straks in onze gemeente gaat draaien, ben ik nu erg met mezelf bezig. Als potentiële leiding is het belangrijk dat wij zelf ook eerst door het programma gaan. Dat we kijken waar nog pijn zit en zonodig ook nog stappen zetten. Een aantal van ons, waaronder ikzelf, zijn nu ook bezig met het schrijven van een getuigenis, die we dan straks zullen gaan geven. Dat betekent dus terugblikken op mijn leven en kijken naar hoe mijn ontwikkeling en groei als christen is verlopen.
Dat klinkt natuurlijk best tegenstrijdig. Dat je een studie en een programma volgt, waarmee je anderen wilt helpen, maar dat je daarin zo met jezelf bezig bent. Maar toch is het heel belangrijk.
Maar waarom is dat dan zo belangrijk, vraag je jezelf misschien af?
Dat is belangrijk om die ruimte te creëren, waar ik het in het begin over had. Innerlijke ruimte om die ander toe te kunnen laten. Het verhaal van de ander toe te laten, te accepteren zonder oordeel.
Inzicht in je eigen gedachten, gevoelens en gedrag voorkomt dat je alleen maar kijkt vanuit jouw eigen waarheid. Want jouw waarheid is niet dé waarheid! Twee mensen zullen een gebeurtenis heel anders interpreteren en opslaan in hun herinnering. 'De kaart is niet het gebied!', is een uitspraak die in mijn studie nogal eens opduikt. Er is meer dan je zo op 't oog ziet. En het is nagenoeg onmogelijk om werkelijk objectief te zijn.
Als we een ander willen helpen, moeten we dus niet gehinderd worden door onze eigen pijnen, onze eigen gebreken. Zodat we niet gaan generaliseren en projecteren.
Jezus zegt ook niet voor niets: Als je een splinter wilt verwijderen uit het oog van een ander, verwijder dan eerst de balk uit je eigen oog!
God wil ook juist onze zwakte gebruiken, er een kracht van maken. Maar dan moet dat wel achter ons liggen. We moeten het hebben geaccepteerd, ervan zijn hersteld, het hebben losgelaten, het aan Hem hebben gegeven. We moeten op Hem vertrouwen. Als wij Gods Liefde voor ons toelaten, accepteren, aannemen, dan ontstaat er ruimte om ook een ander toe te laten, liefde te geven, vanuit het besef dat God ook zielsveel van deze mens houdt!

Volgen

Het is zo moeilijk om je hart te volgen

Je hart dat zo graag Jezus wil volgen

Als je te maken hebt met andere mensen

Mensen met heel andere plannen en wensen

Met andere meningen en gedachten

Geduldig laat God je dan nog wachten

Geduldig wachten op het juiste moment

Het juiste moment waarop Hij jou zendt

Daarheen, mijn kind, daarheen  leidt jouw weg

Daarheen, mijn kind, luister alleen naar wat Ik zeg

Ga, volg je hart en doe wat Ik vraag

De weg wordt vrij, langzaam, maar gestaag

Obstakels en tegenwerkingen zullen verdwijnen

Zodat jij Mijn Licht zult laten schijnen

 

 

 

Helena

Zomaar een gedicht

Ik vind het leven soms zo moeilijk.

Ik vind de wereld vaak zo moeilijk.

Het is vaak een chaos in m'n hoofd, als een bliksemschicht, een wirwar van gedachten.

Van links naar rechts, vooruit en weer terug, net als een centraal station, met mensen die rennen, lopen en wachten.

Ik kan gewoon niet stoppen. Ik zie iets, ik hoor iets, iemand zegt iets. En is het alweer kwijt.

Bij mij blijft het eindeloos hangen en ik pieker me suf, lig zo vaak wakker. Voelt niemand dan ooit spijt?

De wereld vindt mij soms te stil.

Raar, stug, wereldvreemd, misschien zelfs kil.

Ze snappen me niet.

Maar ik snap de wereld niet.

Ik kijk naar de mensen, ze zijn allemaal zo druk met veel. Maar wat doen ze nu eigenlijk?

Ik luister naar de mensen, hoor veel gesprekken, mensen praten veel. Maar wat zeggen ze nu eigenlijk?

Ik kijk naar de mensen, hun mooie huizen staan vol, ze hebben zo veel allemaal.

Maar die mooie huizen zijn vaak zo leeg, zo kaal.

Mensen kwetsen elkaar, soms onbewust, soms bewust, maar verontschuldigingen zijn er niet bij.

Het maakt je juist groot, als je jezelf klein maakt en een eerste stap zet, de trots voorbij.

Ik kijk, luister en observeer en ik voel zo veel verdriet, zo veel pijn op deze aarde.

Zoveel mensen die doelloos rondlopen, niet alleen ver weg, vaak ook erg dichtbij. Wat is nu van waarde?

Dan wil ik niet meer alles voelen.

Dan is er nog maar één ding, wat ik kan en wat ik wil.

Ik vouw mijn handen, sluit mijn ogen, ik wil alleen nog maar Uw liefde voelen.

Ik praat met U, leg alles bij U neer en langzaam, langzaam wordt het stil!

Helena

Touwtjes

De touwtjes uit handen geven. Dingen loslaten, onder andere je verleden, je omstandigheden. Je overgeven aan Gods wil in plaats van je eigen wil volgen. Op deze blog heb ik het er ook al vaker over gehad. Dat deze overgave je een enorme vrijheid en vrede geeft en je verlost van zorgen en verdriet.

Alleen hoe doe je dat? Hoe leg je dat uit aan niet christenen? Vragen waar niet zo één twee drie een antwoord op te geven is. Want als er één ding is wat in gesprekken met christenen steeds weer naar voren komt, waar velen mee worstelen, dan is het wel deze volledige overgave. We willen wel, heel graag zelfs! Maar toch zijn we steeds weer geneigd, ik ook, om die touwtjes weer terug te pakken. Maken we ons weer druk om zaken waar we toch geen greep op hebben. Maken we ons zorgen om andere mensen, om de dag van morgen. Maar als we dat dan beseffen of het wordt ons teveel en we brengen het bij onze Vader, dan ervaren we toch een enorme rust. En ondanks dat geven we onze problemen niet altijd direct aan Hem, maar proberen het toch vaak eerst zelf. Beetje dom, of niet?

Ik denk wel dat hoe meer je relatie met God groeit, hoe korter deze periodes zullen duren. Ik weet van mezelf dat, waar ik vroeger nachtenlang wakker kon liggen van bepaalde dingen, ik er nu de nacht niet mee in ga zonder het met Hem te delen. Vaak zien dingen er heel anders uit als je er met iemand over praat. En met wie kun je beter praten dan met Hem, Die jou door en door kent en Die ook de situatie helemaal kent. Vaak duurt het echter helemaal niet tot het einde van de dag, dan ben ik het al veel eerder kwijt.

Ik was vroeger een enorme neuroot, een zenuwpees, een angsthaas, extreem terughoudend. Maar ook vaak een opgewonden standje, een kattekop, schoot snel uit mijn slof. Allemaal eigenschappen waar de scherpe kantjes van af zijn gegaan in de loop der tijd. Ik denk dat dat ook allemaal te maken heeft met overgave. Goed beschouwd zijn dit vaak reacties uit onmacht. Met mijn overgave geef ik mijn (on)macht aan Hem.  Ik kan dan misschien wel niets, maar God kan alles! Samen met Hem kan ik alles aan. En lukt iets een keer niet, dan houdt Hij niets minder van me.

Hoe dan ook, ik wil volledig vertrouwen op Hem, vertouwen dat Hij het het beste weet. Als ik dat niet doe? Tja, Hij heeft daar toch niet voor niets gehangen aan dat kruis, dat verschrikkelijke lijden doorstaan? Hoe arrogant en hoogmoedig zou het zijn om dat niet serieus te nemen? Als ik zelf alles zo goed wist en in de hand had, zou ik toch ook geen problemen ervaren en alles onder controle hebben? Ik ben zo blij dat ik niet zelf alles onder controle hoef te houden, het geeft me zo'n rust om niet zelf alles te willen bepalen. Ik ben zo dankbaar voor dat afschuwelijke kruis, voor Iemand die Zijn leven voor mij gaf, dat ik niet anders kan dan van Hem houden en ondanks mijn menselijke beperkingen proberen Hem te volgen. Ja en soms gaan dingen dan totaal anders dan verwacht, maar verwondert zie ik dan vaak een bepaalde richting ontstaan die verrassend goed is. Soms groter dan je eigen dromen.

Morgen

Ik hou van Morgen.

Morgen is de toekomst.

Gisteren is mij vergeven.

Vandaag ben ik vrij, om mij voor te bereiden op Morgen.

Alleen niemand weet wanneer het Morgen is.

Morgen is de belofte, de hoop.

De belofte dat Morgen alles beter zal zijn, de zekere hoop dat het altijd goed zal zijn.

Althans voor wie in Morgen gelooft.

Morgen is de waarheid.

Morgen zal iedereen het allemaal weten.

Geen mens zal ontkomen aan Morgen.

Zeker is wel dat Morgen Liefde is.

Morgen heeft zich gisteren voor jou opgeofferd, zodat jij vandaag Zijn Liefde kunt laten zien.

Morgen zal liefdevol zijn voor wie horen wil, ook al zien ze niet.

Maar ik weet ook dat mensen bang zijn voor Morgen.

Maar die angst is niet nodig, daar kun je iets aan doen.

Het is niet moeilijk!

Alhoewel, eigenlijk wel, het vereist namelijk overgave.

Overgave aan Morgen.

En dat is natuurlijk zeer zwaar in deze ik-gerichte wereld.

Misschien moeten we aan Morgen vragen of hij ons vandaag ook wil helpen.

Morgen was ook aanwezig in gisteren en is er ook bij vandaag.

De belofte en de hoop van Morgen kunnen je ook al vandaag vrede geven.

Ga actief op zoek naar Morgen.

Het is het verschil tussen Morgen in geluk of Morgen in ellende.

En dat dan voor eeuwig!

Maar wacht niet te lang, Morgen is al heel dichtbij.

 

Morgen is mijn leven, ik hou van Morgen.

 

 

Helena.

Muurtjes

Maken we niet allemaal, in meer of mindere mate
gebruik van muurtjes om ons heen?

Muurtjes om dingen te verbergen of buiten te houden,

zorgvuldig opgebouwd steen voor steen.

Muurtjes van zorgen, eenzaamheid, verdriet,

onzekerheid, gekwetstheid, angst en pijn.

Zolang maar niemand onszelf ziet,

want in deze wereld mag je niet zwak zijn.

We moeten vooral allemaal gewoon zijn,

gemiddeld, niet anders, normaal.

Maar kijk eens naar het dierenrijk,

de natuur in al zijn pracht en praal.

Heeft God ons juist niet allemaal zo verschillend gemaakt,

omdat Hij daar juist zo van houdt?

Zou Hij niet willen dat we muren afbreken,

zodat we elkaar kunnen zien?

Zien, zoals Hij ons bedoelt heeft en

zoals Hij wel van ons houdt?

En als we allemaal voorzichtig wat steentjes afbreken,

wordt de wereld wat mooier misschien?


Helena

Chaos

Vaak is er chaos in m'n hoofd.

Soms is er wanhoop in m'n hart.

Dan ga ik met U praten.

Sluit m'n ogen, vouw m'n handen.

U ruimt op, U vult gaten.

Alle onrust legt U weer aan banden.

Dan is er licht en stilte in m'n hoofd.

Dan is er weer rust en warmte in m'n hart.

Helena

Onrust

Ik ben de laatste tijd nogal onrustig. Er zit veel onrust in mijn hoofd. Heb ik het dan te druk?  Nee, dat denk ik niet. Ik doe wel veel, maar mijn eigen agenda is echt niet overvol. Maar wij hebben natuurlijk wel een zespersoonsgezin, met ieder een eigen agenda. Dus we hebben te maken met zes agenda's. Alles zes echt geen overvolle agenda's, maar de één moet dit en de ander moet dat. Als moeder moet je dan meestal het overzicht houden over al die agenda's, zeker met een paar ADD-ers is huis. En soms zitten die agenda's elkaar dan weleens in de weg. Dat gebeurt bij ons de laatste tijd nogal eens en daar word ik vaak onrustig van. Ik weet van mezelf dat ik erg prikkelgevoelig ben. Als ik dan aan het begin van een week kijk naar wat er allemaal op de verschillende agenda's staat, ben ik altijd blij dat het einde van de week weer is bereikt. Maar ondertussen heeft het wel invloed op mijn eigen dingen. Laat me afleiden van mijn studie, kan me niet goed concentreren met lezen, schrijf niet veel. De energie is er wel, maar de focus niet. Ja en dan klopt toch telkens weer die twijfel op de deur. Ben ik wel op de goede weg? Kan ik het allemaal wel? Komt mijn gezin niet tekort? Dan word ik weer onzeker en bang. Oude valkuilen gaan weer open en 't liefst ga ik op de vlucht.

Zo ben ik vanmorgen, zoekend naar wat rust in de onrust, wat aan het rommelen. Ik lees wat stukjes in boeken en in blogs op het internet, op zoek naar bemoediging. Ook de Bijbel pak ik erbij. En ineens zit ik met het kaartje met daarop mijn dooptekst in mijn handen.
 "Wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand." Jesaja 41:10.
Dat is toch geen toeval meer? En ik weet het ook eigenlijk wel. Ik heb op het moment geen angsten of zorgen, ik ben alleen wat overprikkeld. Twijfels zijn niet nodig, het zijn gewoon de golven van het leven. Als al die drukke agenda's weer een beetje leger worden en dat gebeurt altijd wel weer, de rust weerkeert, zal ook de onrust in mijn hoofd verdwijnen. En ondertussen zal God bij me zijn, dag voor dag, stap voor stap, als een anker in de storm. En dan is het heerlijk dat je ook juist in de storm even bij Hem kunt schuilen. Door een Bijbeltekst, een lied of een gebed. Als een regenjas die je beschermt tegen de regen en de storm.

Lieve Heer, dank U wel.
Dank U wel, dat U zoveel van mij houdt, ook al doe ik zoveel fout.
Dank U wel, dat U er altijd voor me bent, ook al stel ik U zovaak teleur.
Lieve Heer, ik houd van U!

Gebed om innerlijke rust

God, geef mij de rust
om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en wijsheid om onderscheid te maken tussen deze twee.

Geef dat ik dag voor dag leef, genietend van het moment;
dat ik moeilijkheden kan aanvaarden als een weg naar vrede;
geef dat ik, net als Jezus,
deze gebroken wereld kan accepteren zoals ze is,
niet zoals ik haar graag zou willen hebben.

Geef dat ik erop vertrouw dat U alles goed zult maken
als ik mij overgeef aan Uw wil;
zodat ik al in dit leven gelukkig mag zijn
en samen met U voor altijd
volmaakt gelukkig in het leven hierna.

Amen.

Hart

Buiten is het grauw,

In m'n hart schijnt de zon.

Buiten is het koud,

In m'n hart leeft warmte.

De wereld is hard,

In m'n hart woont liefde.

De wereld is onverzadigbaar,

In m'n hart is dankbaarheid.

De wereld is druk,

In m'n hart heerst rust.

De wereld wil U niet kennen,

Maar U leeft in mijn hart.

 

 

 

 

Helena

Niet goed wijs!

Wijs, wijsheid. Tja, wat is wijsheid? In onze maatschappij en cultuur wordt wijsheid vaak gelijkgesteld aan intelligentie. De bovenlaag van onze maatschappij, vooral de bestuurlijke bovenlaag, wordt gevormd door zeer intelligente mensen. En natuurlijk, intelligente mensen weten veel en kunnen veel. Maar wil dat dan ook zeggen dat ze altijd de wijsheid in pacht hebben? Ik denk het niet. Ik denk dat juist intelligentie je blik ook weleens kan vernauwen of vertroebelen. Althans wat mijzelf betreft heeft het me soms danig in de weg gezeten. Ik ben al mijn leven lang intelligent, maar ik ben zeer lang niet erg goed wijs geweest!

Maar wat is nu eigenlijk wijsheid? Als ik verschillende definities naast elkaar leg, kom ik tot ongeveer het volgende: Wijsheid is de kunst om in alle levensomstandigheden juist te oordelen en te handelen. Fouten maken en daarvan leren. Verantwoordelijkheid voor je daden aanvaarden. Niet alleen eigenbelang, maar ook dat van anderen bevorderen. Jezelf kennen en accepteren. De waarheid leren kennen en niet meer lijden, ondanks tegenslagen gelukkig, dankbaar en vriendelijk zijn. Niet meer geplaagd door onvervulde verlangens. Een goed geweten en niet bang voor de dood zijn. Dus, als het ware, een, door ervaring verkregen, toonbeeld zijn van geslaagd menselijk leven, belichaming van humaniteit.

Ik denk dat je wijze mensen kunt vinden onder alle intelligentieniveau's. En niet alleen aan de top, of juist niet aan de top. Maar wie voldoet er nu helemaal aan deze definitie? Ik ken er eigenlijk maar één. Wijsheid in eigen persoon; Jezus.... Alles wat Hij zei of deed, ademde wijsheid. Op Hem wil ik lijken. Bij alles wat ik zeg of doe, wil ik denken: Wat zou Jezus doen? Maar, oh, wat heb ik dan nog veel te leren, want wat ben ik soms nog zo onwijs. Maar niet alleen wijsheid, ook zelfbeheersing en vasthoudendheid zijn deugden waar het mij weleens aan ontbreekt. Geduld is niet mijn sterkste kant, laten we maar zeggen. Maar steeds meer ervaar ik dat de goede dingen komen op het moment dat het goed is. En dat is lang niet altijd het moment dat ik het wilde, maar vaak een veel beter moment.

Dus, als ik mijn ongeduld loslaat en op Hem vertrouw, loopt alles zoals het het beste is. Poeh, klinkt wel wijs, hè? Nu nog even in praktijk brengen. Gelukkig heeft God, in al zijn wijsheid, enorm veel geduld met mij!

Zomaar een dag

Zomaar een dag

Een maandag
Een januaridag
Zomaar een januarimaandag
Maandagmorgengevoel
Eindeloos januarigevoel
Koud, grauw, ijskoud
Leeg in huis
Stil in huis
Even niets doen
Even niets voelen
Even niets denken
Maar het lukt niet
De wereld klopt aan de deur
Ik wil niet opendoen
Maar de realiteit heeft een sleutel
Daar gaan ze weer
De gedachten, de gevoelens
Nu kan het nog even
Straks is het weer te druk


Helena.

Vuile was

Eindelijk heb ik weer eens tijd en zin om wat te schrijven. De laatste paar weken heel druk gehad met de post, zelfs geen puf en tijd gehad voor de studie, laat staan om wat te schrijven. En dan natuurlijk de feestdagen. Mooie diensten gehad en fijne dagen met lieve mensen om me heen. Daarna ook nog ziek geworden, zoals velen met mij, en ineens was het 2013. Ja en na zulke drukke en volle dagen wachten er vaak stapels vuile was op me.

Maar over zulke was wil ik het hier niet hebben. Ik wil het over een ander soort vuile was hebben. Iemand vond dat ik teveel persoonlijke details vertel hier op deze blog. Dat ik dus als het ware de vuile was buiten hang. Maar dat is een verkeerde zienswijze, ik kijk er op een andere manier naar. De vuile was waar het hier om gaat is namelijk geen vuile was meer. De vuile was is schoon gewassen. Het gaat dus niet om de vuile was, maar om de schone was. Ik maak dus als het ware reclame voor het wasmiddel. Ik wil graag laten zien hoe dat wasmiddel zelfs je allervuilste was weer schoon kan wassen.

Natuurlijk doe ik Jezus verschrikkelijk tekort door Hem te vergelijken met een wasmiddel, maar ik wil met deze blog mensen bemoedigen en laten weten dat geen probleem zo groot is, of Jezus kan je helpen. Hij geneest, Hij herstelt, Hij bevrijdt! Maar je moet het wel toelaten, je moet Hem wel toelaten. Zelf de touwtjes uit handen geven en ze aan Hem toevertrouwen. Maar dat is een stap die voor veel mensen heel moeilijk is. We willen God wel vertrouwen, maar pakken ondertussen toch vaak zelf weer de touwtjes in handen. Het is vaak moeilijk om te erkennen dat wij zelf ook een aandeel hebben in de ellende die ons overkomt. Dat wij de keuze hebben om onder alle omstandigheden tevreden te zijn, het leven te aanvaarden zoals het komt. Dat wij erop mogen vertrouwen dat God groter is dan al onze problemen.

Loslaten, vertrouwen, aanvaarden en vrede ervaren. In onze gemeente is men nu bezig om (opnieuw) een programma op te zetten wat mensen daarbij kan helpen. Het volgen van Bijbelse principes en het zetten van bepaalde stappen kan leiden tot genezing, tot bevrijding, tot herstel tot bruikbaarheid. Misschien vertel ik een andere keer weleens wat meer over dat programma, de principes en de stappen. Echter het laatste principe van dat programma en de laatste bijbehorende stap is het laten zien van wat God in jouw leven heeft gedaan. Laten zien hoe je als gevolg van het zetten van al deze stappen bent veranderd.

Dus laat je was zien. Maar dan wel de schone was. Ik zal dat ook zeker blijven doen. Mijn herstel is dan wel niet gekomen door dit programma te volgen, maar deze stappen heb ik ook moeten zetten op mijn weg naar genezing. En mijn ervaringen wil ik dan ook graag doorgeven aan anderen, als ik daar ook maar iemand mee kan bemoedigen.

Kerstcadeau

 

December en cadeautjes, het hoort zo bij elkaar.

Iets geven of krijgen geeft zoveel vreugde ieder jaar.

Maar het grootste en duurste kerstcadeau blijft vaak onuitgepakt staan.

Het wordt vergeten, het verstoft, voor later bewaard of zomaar weggedaan.

En de gever blijft teleurgesteld wachten, maar met geduld.

Wanneer wordt men nieuwsgierig naar waarmee dat cadeau is gevuld?

Voor geen geld of goud op de wereld is de inhoud te koop.

Maar voor wie het opent geeft het liefde, vrede en hoop!

Wie het al uitgepakt heeft, die weet wat ik bedoel.

Wie nog niet, ben je benieuwd? Toe maar, niets geeft je een beter gevoel!

(Johannes 3:16, Johannes 14:6, Mattheus 11:28-30)

 

 

 

Helena

Prettige Kerstdagen, Gelukkig Nieuwjaar

Een heldere ster, in een donkere nacht.

Het Licht van de wereld, voor een ieder gebracht.

Voor een ieder die zoekt, voor een ieder die wacht.

 

Prettige Kerstdagen, Gelukkig Nieuwjaar.

Staat vaak al op een kaartje, kant en klaar.

Maar wat zeggen nu eigenlijk deze woorden.

Die we ieder jaar steeds weer opnieuw hoorden.

Dankbaarheid wens ik je toe, voor het feestmaal op tafel.

Dankbaarheid, voor al je geliefden aan één tafel.

En het nieuwe jaar zal echt niet alleen maar gelukkig zijn.

Soms is er moeite, soms verdriet en pijn, groot of klein.

Ik wens je kracht en liefde toe, om dit alles te dragen.

Ik wens je toe om het 'Licht' in je leven te vragen.

 

Helena.

Kerst

Genieten van m'n huisje in kerstsfeer
Van die glunderende gezichtjes
Het is ook zo gezellig weer
Met al die glinsterende lichtjes

 

Dank U wel, Heer, dat ik dit vieren kan
En even weer stil mag staan
Bij 't begin van Uw geweldige plan
Dat wat U voor ons hebt gedaan

 

Niet naar een paleis, maar naar een arme stal
Zond U Uw Zoon, onschuldig en klein
Geen luxe, geen juwelen, nee, niets van dat al
Toch is Hij Koning, heilig en rein.

 

Een kroon kreeg Hij wel, met hoon en spot
Hij werd geslagen, maar Hij werd niet woest
Voor ons droeg Hij dit afschuwelijke lot
Gemarteld, gekruisigd omdat het moest

 

Nu geven wij U die het verdient de eer
Als dank voor dat grote geschenk door U gegeven
Wij jubelen en juichen voor de allerhoogste Heer
Als dank voor onze redding, voor eeuwig leven


Helena

Ken je dat?

Het liefst willen wegkruipen diep in je bed

Je gedachten even op 'uit' gezet

Even geen moeten, druk, druk, druk

Zoveel mensen volgen onecht geluk

Een hutje op de hei

Dat lijkt me wel wat voor mij

Geen mensen die zeuren

Over wat er nog moet gebeuren

Geen gesprek wat nergens over gaat

Geen opmerking die de plank misslaat

Maar ik houd zoveel van mensen

Wat zijn hun dromen, wat hun wensen

Gedachten van mensen zijn zo interessant

Al is die ene soms zo irritant

Aan de ene kant ben ik heel graag alleen

Aan de andere kant heb ik graag mensen om mij heen

Constant strijd en pijn in mijn hoofd

Word je weer van je rust beroofd

Dan zegt men; maak je niet overal zo druk om

Maar ik wil niet leeg zijn, gevoelloos, oppervlakkig, dom

Ik hou van voelen, ik hou van denken

Ik wil graag aandacht en liefde schenken

En terwijl een ander al weer doorgaat, door raast, druk, druk

Keer ik mij tot U, het ware geluk

U bent er altijd, U luistert altijd, U bent de beste raad

Alles is weer helder, wanneer ik met U heb gepraat

 

 

 

Helena

Jezus in de ander

Stil verlangen naar begrip zonder woorden

Verbonden zijn door onzichtbare koorden
Aanvoelen door herkenning van gedachten
Hunkering naar, maar eindeloos wachten
Aantrekkingskracht van een andere ziel
Maar is het wel die ziel waar je voor viel
Of bent U het, die je in die ander herkent
Eeuwenoud en alles overstijgend
Uw aanwezigheid zo overduidelijk daar
Maakt dat de ander zo onweerstaanbaar
Het is een Liefde die alles verbindt
Samen één geheel dat altijd overwint
In deze wereld lukt dat echter nooit
Maar op een dag zijn wij één, ooit, ooit

Soms

 Soms ontmoet je iemand en je weet het meteen

Je voelt iets voor die ander en je voelt dat niet alleen
Je herkent iets in die ander, wat die ander ook in jou herkent
Je ziet vol verbazing de liefde die ook jij uitzendt
Door de liefde die ook jij zomaar ontvangen mag
Je schenkt elkaar een schuchtere, maar zekere glimlach
Twee zielen, één gedachte, één liefde, één drijvende kracht
Twee zielen, één God, niet zomaar bij elkaar gebracht
Niet voor niets, want liefde wordt sterker, groter, het leeft
Liefde is het enige wat vermeerdert als je ’t uitdeelt, weggeeft
Soms ontmoet je iemand en je kunt het meteen zien
Soms ……………………………, ben jij dat misschien?

Vriendschap

Niets of niemand kan me geven

Wat jij me brengt in dit leven
Ook al blijft dit onuitgesproken
Nooit wordt deze band verbroken
Want datgene wat ons bindt
Is meer dan wat het oog zo vindt
Twee zielen, beiden onderweg
Soms even samen, dan weer weg
Maar altijd is er het weten
Ik kan jou echt niet vergeten

Helena.

Deze gedichten zijn al van een tijdje geleden, maar ik vond ze wel passen bij het stukje 'Wie ben jij?'.

Wie ben jij??

 

Ik ben niet geïnteresseerd in de grootte van je televisie, maar waar wil je eigenlijk graag naar kijken?

Ik heb geen belangstelling voor het merk van je auto of je kleding, maar op wie wil je eigenlijk graag lijken?

Ik hecht geen waarde aan je baan, je carrière en je salaris, maar 'k wil graag weten hoe jij je hierbij voelt?

Ik ben niet geïmponeerd door je snelle vlotte babbel, maar 'k wil graag weten wat je precies bedoelt?

Je huis, je inrichting, is die helemaal volgens de laatste trends up to date, of is het toch meer een afspiegeling van wie jij bent?

Leuk, al je vrienden, kennissen en je drukke sociale leventje, maar is er wel iemand bij die jou echt kent?

Wie zit er achter dat masker van aanpassing, achter die maatschappelijke opgebouwde muur?

Wie durft zichzelf te laten zien, wie durft te zijn kwetsbaar, klein, eerlijk en puur?

Ik wil je graag zien zoals je bent bedoeld, je eigenheid, bijzonder en uniek!

Ik wil je leren kennen, er voor je zijn, samen oprecht en authentiek!

Wie ben jij?

Als twee mensen elkaar ontmoeten, bijvoorbeeld op een feestje of tijdens een vakantie, het maakt eigenlijk niet uit waar, dan vorm je je direct al een beeld van iemand. Gebaseerd op hoe deze persoon eruitziet, is gekleed, zich gedraagt, praat, waarbij ook nonverbale communicatie belangrijk is. Als je dan met elkaar in gesprek raakt en dus verdere informatie uitwisselt, dan vul je dat plaatje weer wat verder in. Soms moet je dan ook weleens wat herzien of veranderen. Omdat iemand toch anders bleek dan je in eerste instantie, op basis van uiterlijkheden, dacht. De informatie die dan tot je komt, zijn voornamelijk de antwoorden op de vragen als: Wat voor werk doe je? Ben je getrouwd? Heb je een relatie? Heb je kinderen? Zo ja, hoeveel en hoe oud? Wat voor opleiding heb je gedaan? Wat zijn je hobby's?  Waar woon je? En gelijksoortige vragen. Allemaal vragen die je best wel helpen om je een beeld van iemand te vormen. Maar als je al deze dingen van iemand weet, weet je dan werkelijk wie iemand is? Als ik al deze vragen aan jou stel, ken ik jou dan?

Want wat mensen laten zien van zichzelf, is dat wel werkelijk zoals iemand is? We zijn toch allemaal wel geneigd om onszelf een beetje beter, een beetje interessanter, voor te doen. Soms bewust, maar vaak ook onbewust. Misschien omdat we denken dat ons echte zelf niet goed genoeg is, niet leuk genoeg, niet interessant genoeg. En de minder leuke dingen proberen we wel een beetje te verbergen. We hebben allemaal als het ware een publieke en een privé persoonlijkheid. Misschien zelfs wel meer dan één publieke persoonlijkheid. In verschillende groepen gedragen we ons waarschijnlijk ook anders.

Maar wie ben jij als je helemaal alleen bent? Ik denk dat als je iemand werkelijk wilt kennen, je dan moet weten hoe iemand in het leven staat. Wat is zijn beeld van de wereld en van zichzelf? Wat zijn jouw dromen? Wat zijn jouw angsten en onzekerheden? Wat zijn jouw drijfveren? Wat is er in jouw leven gebeurt, zodat je nu bent wie je bent en doet zoals je doet? Maar ik denk dat de belangrijkste vraag is, althans voor mij; Wie ben jij spiritueel gezien? Wat is jouw levensbeschouwing? Dat is waar ik nieuwsgierig naar ben als ik iemand leer kennen. Dat is wat ik graag van iemand wil weten. Geloof jij in een hogere macht of kracht? Geloof jij in God? Maar nog liever wil ik weten: Hoe is jouw relatie met God? Ik denk dat de antwoorden op deze vragen meer zeggen over iemands diepste wezen.

Soms ontmoet je iemand en er is meteen herkenning, er is iets vertrouwds. Ook al is die ander een heel andere persoonlijkheid en leidt ogenschijnlijk een heel ander leven. En dan blijk je kinderen van dezelfde Vader te zijn. Je deelt iets heel essentiëels, in ons diepste wezen zijn we gelijk. Over alle verschillen heen schept dat een veilige band en weet je dat je bij die persoon jezelf kunt zijn.

In een goede relatie met je schepper, je maker, zul je pas tot volledige bloei komen. Zul je kunnen worden tot het beeld wat Hij voor ogen had toen Hij je maakte. Pas in de Liefde van onze Vader kun je zijn wie je echt bent. Want dát ben jij: geliefd kind van God! Of je dat nu gelooft of niet, of je dat nu wilt of niet, Hij houdt van je, je bent Zijn kind! Dat is jouw identiteit.

Weet je, het is net als een moeder met meerdere en verschillende kinderen. Het ene kind is zorgzaam, bezoekt haar vaak, staat altijd voor haar klaar. Een ander kind leeft zijn eigen leven en laat nooit wat van zich horen. Een ander kind laat misschien af en toe wat van zich horen, alleen als het drukke schema dat toelaat. Nog een ander komt alleen langs als het iets nodig heeft. En dan is er nog het kind dat moeder van alles verwijt, staat alleen stil bij alles wat moeder niet goed heeft gedaan en ziet niet meer de positieve kanten van moeder. Diep in haar hart houdt moeder van al haar kinderen evenveel. Blijft ze hopen dat ze weer bij haar thuiskomen en staat haar deur wagenwijd open voor allemaal. Zo is het ook met onze Heer. Het maakt niet uit welk kind je bent of was, Hij staat met open liefdevolle armen op je te wachten. En of je nu acht of achtentachtig bent, het is nooit te laat om naar Huis te gaan.

Zijn christenen betere mensen?

Nee!!
Nou, mooi, klaar! Lekker kort stukkie!
Even alle gekheid op een stokje. Ik las laatst een stukje over het beeld wat niet-christenen hebben van christenen. Het kwam erop neer dat de niet-christenen ons arrogant en moralistisch hoogdravend vinden. Dat ze denken dat wij vinden dat we het altijd beter weten, dat wij vinden dat we betere mensen zijn. Dat stemde mij tot nadenken. En het sluit ook wel aan bij mijn posts over 'slechte reclame'.

Ik vraag mij af, is dat ook zo, zijn christenen betere mensen?
Nee, natuurlijk niet! Wij zijn niets beter dan niet-christenen. Ook heel veel niet-christenen hebben een zeer hoogstaande moraal. En er zijn ook veel mensen die zich christen noemen, maar het toch niet zo nauw nemen met de christelijke normen en waarden. Ik denk dat iedereen het daar wel over eens is, zowel christenen als niet-christenen.

Maar toch denken veel niet-christenen wel dat wij, christenen, onszelf betere mensen vinden. Maar dat is een vooroordeel, een misverstand wat echt niet waar is. Ikzelf, maar ook andere christenen die ik ken, vinden onszelf echt niet beter. We erkennen onze fouten, we weten dat we zwaktes hebben. We voelen ons juist helemaal niet sterk, althans niet alleen. Wij mensen maken er vaak gewoon een zootje van. Maar we beseffen juist door onze zwaktes, dat we het niet alleen kunnen. Dat we iemand nodig hebben, iemand die het beter weet. Een voorbeeld, een leraar, een liefhebbende Vader. Iemand die ons voordoet en vertelt hoe het anders en beter kan. Onze Heer Jezus. En samen met Hem kunnen we het wel, kunnen we wel het leven aan, zijn we sterk. Mogen we stap voor stap betere mensen worden. Niet beter dan jou, maar beter dan ons oude zelf. We mogen een nieuwe mens worden. We mogen toegeven dat we het niet altijd weten en niet alles aankunnen. We mogen de touwtjes uit handen geven.

En omdat we daar zo gelukkig van worden, draven we soms misschien weleens een beetje door. Willen we iedereen wel vertellen wat je moet doen, je overreden om je ook te bekeren. Maar dat is niet omdat wij onszelf zo goed vinden, maar omdat wij Jezus zo goed vinden en omdat wij het jou ook zo gunnen om jezelf zo gelukkig en zo geliefd te voelen. Dat gevoel dat je hebt als je een goede relatie hebt met onze Heer. Dat gevoel dat groter is dan elke verliefdheid, dat gevoel dat zelfs groter is dan de liefde voor je kinderen. Dat gevoel dat met geen pen te beschrijven is en daarom waarschijnlijk ook zo moeilijk uit te leggen. Waardoor dan waarschijnlijk ook die misverstanden en vooroordelen ontstaan.

Maar als je het geloof in Hem, onze Heer, dan (nog) niet kunt aannemen, geloof dan dit wel: Wij vinden onszelf echt geen betere mensen! Maar het is zo de moeite waard om Hem te leren kennen. Ja, sorry, ik kan het toch niet laten. Want waar het hart vol van is, daar stroomt de mond nu eenmaal van over. En als je iets niet snapt van ons 'rare' christenen, vraag het me gewoon. Dan hoop ik dat ik de juiste woorden kan vinden om het je uit te leggen, zonder betweterig over te komen. Ik hoop geen arrogantie uit te stralen, want ik besef heel goed: Zonder Hem stel ik gewoon niet zoveel voor! Maar met Hem mag ik bloeien en stralen! En dat mag jij ook!

Mensen

De wereld is zo prachtig, alleen jammer van al die nare mensen.

Die alles kapotmaken of alleen voor zichzelf het beste wensen.

Mensen die je kwetsen, mensen die straal langs je heen kijken.

Mensen die geen moeite doen om een ander te bereiken.

Maar juist die mensen die zo groot en sterk lijken te zijn.

Zijn vaak achter hun masker zo kwetsbaar en zo klein.

Maar God houdt van ze, stuk voor stuk, iedereen en allemaal.

En dat vraagt Hij ook van ons, om te kiezen voor liefde in plaats van roddeltaal.

Laten wij stoppen met boos worden op een ander, ons ergeren aan elkaar.

Staan wij ook niet vaak zelf te snel met ons oordeel klaar.

Misschien in onze ogen doet een ander niet altijd alles goed.

Maar wees eerlijk, ben jij zonder fouten in alles wat je doet.

Probeer eens te kijken achter iemands ogen, achter iemands gesloten deur.

Misschien is alles anders als jij dacht, misschien breng jij wat kleur.

Soms is het makkelijker om niets te doen, ga maar lekker je eigen gang.

Wie weet wat je tegenkomt, daar heb je geen zin in, dat maakt je bang.

Laten ook wij ons niet meer verstoppen, laten ook wij meer open zijn.

Laten wij elkaar oprecht ontmoeten, misschien doen we elkaar dan minder pijn.

Slechte reclame 5

Door onze slechte reclameboodschap, zijn er allerlei vooroordelen ontstaan van niet-christenen naar ons toe. Ontstaan omdat wij al die fouten maken. Ontstaan omdat wij ons niet goed laten zien.
Ik krijg bijvoorbeeld weleens de vraag waarom ik op zondag bepaalde dingen niet of wel doe. Of eigenlijk wat ik wel of niet op zondag mag doen. Ik vind dat altijd een beetje jammer zo'n vraag. Alsof mijn relatie met God afhangt van de dingen die ik op zondag doe of niet doe. Het is alleen kijken naar de buitenkant. De hele week richt ik mij op Hem, alleen op zondag is er meer tijd en rust om dat te doen. Het is een dag om stil te staan bij, te genieten van en dankbaar te zijn voor alles wat ik van Hem krijg, alle lieve mensen om mij heen. Daarom doe ik sommige dingen op zondag niet, omdat ik die ook wel op een andere dag kan doen. Dus omdat ik dat wil en niet omdat het moet.
Maar zo'n vraag is denk ik ook het gevolg van onze ik-gerichte maatschappij. Waarin alles vooral draait om je eigen ontwikkeling, je ambities, je plezier, je geluk. Zoveel mogelijk zien, doen en meemaken. Het vooral leuk hebben! Het idee van allerlei dingen dan niet te mogen past daar niet echt bij. Men kijkt alleen maar naar wat men denkt op te moeten geven, zonder te kijken naar wat men kan ontvangen. Aan deze kant van de wereld hebben wij het materieel gezien ook erg goed. Maar de leegte die velen desondanks toch voelen, proberen we op te vullen door nog meer spullen en gadgets, nog meer activiteiten. De paniek slaat haast toe bij het idee een avond alleen door te moeten brengen, niets te doen te hebben. Of men vlucht in verslavingen, alles om maar niet die leegte te hoeven voelen. Maar wat men werkelijk nodig heeft, daar loopt men aan voorbij.  Want dat is zo verschrikkelijk moeilijk. Want Jezus vraagt ons eigenlijk maar één ding op te geven: ons ego! Het gaat niet om ons, het gaat om Liefde. Het gaat niet om wat een ander van ons vindt, maar om wat God van ons vindt!

Wat ik ook weleens te horen krijg is het volgende: Nou, als die of die naar de hemel gaat, dan hoef ik daar niet heen! Of: Ik doe altijd mijn best om goed te zijn voor iedereen, sta voor iedereen klaar, vind mezelf wel een goed mens, zo slecht doe ik het nog niet vergeleken met vele anderen! Ook hier zit ons ego ons vaak danig in de weg. Het is o zo moeilijk om toe te geven dat je niet altijd alles goed doet, dat je fouten maakt, dat ook jij vergeving nodig hebt. Maar het is niet aan ons om te oordelen over anderen, onszelf met anderen te vergelijken. Het gaat niet om wat wij van een ander vinden, het gaat niet om wat wij van onszelf vinden, het gaat om wat God van ons vindt!
Daarom is het zo belangrijk dat wij als christenen laten zien wat wij krijgen van God als wij ons aan Hem overgeven. Rust, vrijheid, vrede, vreugde, een rijk gevuld hart, een doel, een toekomst, Hoop!!
Hoezo inleveren? Je leven zal zoveel rijker worden, als je stopt met alles zelf te willen sturen en onder controle te willen houden, want dat gaat je toch niet lukken, maar je overgeeft aan Zijn controle en Zijn wil. Zul je aan het eind van je aardse leven terugkijken op alle spullen die je had en wat je allemaal hebt gedaan, je aanzien? Of zul je terugkijken op alle liefde die er was in je leven?

Slotconclusie: Wij moeten Jezus niet afrekenen op de fouten die wij mensen in Zijn naam hebben gemaakt. Leer Hem kennen, geef Hem de kans om in jouw leven te komen en oordeel dan op grond van jouw persoonlijke relatie met Hem. Dan kan het niet anders dan een positief oordeel zijn!

Slechte reclame 4

Jezus heeft ons de opdracht gegeven om de wereld in te trekken om aan iedereen het goede nieuws te vertellen. Nu denk ik niet dat het de bedoeling is om allemaal massaal naar bijvoorbeeld Afrika te vertrekken of andere afgelegen gebieden om daar het Evangelie te brengen. Ook hier, in onze eigen omgeving, mogen wij de blijde Boodschap verspreiden. Er zijn tenslotte meer buiten-kerkelijke als kerkgaande mensen. Heel veel ongelukkige mensen, mensen die een leegte ervaren, mensen in nood. Ik denk echter niet dat wij dat moeten doen door mensen met Bijbelteksten en andere wijsheden om de oren te slaan. Iedereen hier in onze westerse wereld heeft immers weleens gehoord over Jezus, weet wat de Bijbel is. Ze hebben wel een bepaald beeld van het christendom, alleen hebben mensen vaak geen idee wat God nu daadwerkelijk voor ze kan betekenen. Ze kijken vaak naar de buitenkant van het christelijke leven, het vaak niet zo positieve plaatje, terwijl God juist de binnenkant wil bereiken. Om je van daaruit te genezen, te veranderen, je ongekende rust en vrijheid wil geven.
Ik denk daarom dat wij, als christenen, ons geloof niet moeten verstoppen. Niet net zo werelds zijn als ieder ander. Maar wij moeten juist laten zien wat Jezus doet, of heeft gedaan, in ons leven. Waar mogelijk moet wij getuigen van onze relatie met Hem. Wij moeten ons niet schamen dat wij Jezus nodig hebben en Zijn Liefde voor ons houden. Maar wij moeten Zijn Liefde uitdelen waar en wanneer we maar kunnen. Nu weet ik best wel dat dat heel moeilijk is. Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om mijn getuigenis op deze blog te plaatsen. (zie over mij)  Maar de gedachte dat misschien ooit iemand het leest en er iets aan heeft, heeft mij over de drempel doen stappen. Maar ook over de ziekte van mijn man vertellen vind ik vaak moeilijk. Hieronder volgt, in het kort, met toestemming, zijn verhaal.

Mijn man wordt al een behoorlijk aantal jaren geplaagd door reuma. In het begin was het zoeken naar de juiste medicatie en dosis. Na een tijdje uitproberen, met ups en downs, werd het stabiel en was hij een tijd redelijk pijn en klachtenvrij. Tot in het najaar van 2008 hij weer klachten kreeg. Deze bleken echter niet reuma-gerelateerd. Na een behoorlijke tijd en allerlei pijnlijke onderzoeken bleek hij een (tot nu toe onbekende) spierziekte te hebben, met een onzekere en niet te voorspellen toekomst. Ondertussen was zijn lichamelijke conditie in een razendsnel tempo achteruit gegaan. Hij zag zichzelf al in een rolstoel (of nog erger). In het najaar van 2009 heeft hij van de voorganger en oudsten van onze kerk een ziekenzalving mogen ontvangen. Vanaf die avond, echt letterlijk vanaf dat moment, stond de achteruitgang stil!! Is ook bevestigd door de neuroloog. Ook zijn geestelijk herstel is toen in rap tempo in gang gezet. Hij had een enorm minderwaardigheidscomplex door een pestverleden en het hebben van ADD. Hij had vaak suïcidale gedachten. Nu twee jaar later is dat complex zo goed als verdwenen en die gedachten heeft hij nooit meer gehad. En de spierziekte staat nog steeds stil. Alhoewel hij wel veel pijn heeft de laatste tijd, wat wordt veroorzaakt door de ontbrekende spiermassa, is zijn spierkracht nog nagenoeg hetzelfde als twee jaar geleden. De spiermassa is dus niet verder afgenomen! Ook nu mogen wij nog wonderen verwachten van God.

Alhoewel dit natuurlijk een prachtig verhaal is over de genezende kracht van onze Heer, vertel ik het eerlijk gezegd niet altijd, als mensen mij vragen hoe het met mijn man gaat. Maar waarom doen wij dat als christenen eigenlijk niet? Vertellen hoe God ons herstelt en geneest, hoe God ons bevrijdt, hoe God ons leven verrrijkt? So what, als een ander het een bullshit verhaal vindt, grote onzin? Wij weten toch wel beter? Maar wat nou als je het voor je houdt, terwijl je een ander misschien met jouw verhaal kunt helpen of bemoedigen? Is het dan niet eigenlijk onze plicht om het te vertellen?
Maar niet alleen onze getuigenis, ons verhaal, moeten wij delen. Ook onze liefde moeten wij rijkelijk delen. Liefde voor de ander, zoals wij die ook van Hem hebben mogen ontvangen. Echte en oprechte liefde voor elkaar onderling, zodat een buitenstaander misschien denkt: Hé, dat wil ik ook! Maar ook liefde voor alle zwakken en behoeftigen, voor ieder die het nodig heeft. Al is dat alleen maar een boodschap doen voor een buurvrouw, een praatje maken met een eenzaam persoon, terwijl je eigenlijk geen tijd en zin hebt om dat te doen. Naar je medemens kijken met een accepterende, dienstbare en vergevingsgezinde houding. Juist, en vooral, door deze kleine dingen kan men door ons heen de Liefde van Jezus zien.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 3

Nog een reden is de lauwheid die zoveel christenen tegenwoordig hebben. Mensen die wel zondags naar de kerk gaan, misschien ook wel actief zijn in hun gemeente, maar daarbuiten en in de rest van de week merkt men weinig van hun christen zijn. Ze vallen althans niet op. Collega's weten van elkaar vaak niet eens dat ze kerkgaand zijn. Ze zijn net zo werelds als ieder ander.
Jezus zegt in de Bergrede; "Jullie zijn het zout van de aarde, jullie zijn het licht in de wereld. Maar van velen van ons is dat licht niet te zien, wij verstoppen het als het ware, houden het zout voor onszelf.
Waarom doen we dat? Is het schaamte? Hebben we geen zin aan hoon en spot? Of is het gemakzucht? Hebben we geen zin aan moeilijke vragen? Want misschien weten we zelf niet eens zo goed waarom we (nog) naar de kerk gaan. Gewoon omdat het zo hoort? We het van huis uit zo gewend zijn? Hebben we eigenlijk zelf wel een persoonlijke relatie met God?
Weet je, misschien hebben we het aan deze kant van de wereld wel te goed, zodat de behoefte, de nood, om ons op Hem te richten niet zo groot is. Wij leven in een ik-gerichte maatschappij, waarin status, macht, prestaties, ambities, succes, uiterlijk, perfectie centraal staan. Waarin je zwakte tonen gelijk staat aan falen. Waarin wij uit alle macht, met een masker op, de schijn ophouden iemand te zijn, terwijl we vaak diep van binnen geen idee hebben wie die iemand is, wie we werkelijk zijn. Door het leven in zo'n maatschappij botsen onze ambities en onze zelfvervulling, kortom ons ego, nogal eens met de Bijbelse deemoed. Sommige mensen keren dan ook de kerk de rug toe en maken hun eigen 'geloof', waarin alleen die dingen zitten die in hun straatje passen. Anderen leven als het ware in twee werelden. Eén voor de zondag en één voor de rest van de week, die ze dan ook strikt gescheiden houden.
Maar brandt er in jou nog een lichtje? Wees dan dapper en haal het uit de kast en zet het op de tafel. Of liever nog, voor je raam! Laat zien waar jij je zout haalt, wat jouw leven smaak geeft. Schaam je niet voor je redder!

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 2

Een andere oorzaak naar mijn mening is de verdeeldheid die heerst in veel gemeenten. Roddels, ruzie, vertrekkende mensen, kerkhoppers, kerkscheuringen, mensen die de kerk helemaal de rug toekeren. Allemaal aan de orde van de dag.
Jezus gaf zijn discipelen, de eerste gemeente, een nieuw gebod. Hij zei: "Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben. Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn." Johannes 13:34-35.
Maar deze onderlinge liefde is in veel gemeenten helaas vaak ver te zoeken. Helaas zijn wij mensen maar gewoon mensen. Wij ergeren en storen ons aan elkaar, wij roddelen, als we het ergens niet mee eens zijn maken we ruzie of stappen we op. Als het te persoonlijk en confronterend wordt lopen we liever weg. Onze verhalen, onze ervaringen, onze rancune nemen we mee. Niet alleen naar een eventuele andere gemeente, maar ook naar de buitenwereld, naar onze niet-kerkelijke contacten. En alweer zijn dat niet erg uitnodigende verhalen. Waardoor iemand zou denken; "Hé, laat ik daar ook eens kijken!" En alweer is het Licht van Jezus Christus dan niet zichtbaar, alweer wordt Zijn boodschap overschaduwd.
Laten wij als christenen niet weglopen voor onze verantwoording, onze voorbeeldfunctie. Laten wij, als gemeente, elkaar niet veroordelen, maar bemoedigen. Elkaar bij de hand nemen, om samen, eensgezind, achter Jezus aan te gaan. Struikelend, met vallen en opstaan, maar elkaar liefdevol ondersteunend in plaats van afwijzend. Laat onze liefde als een magneet werken voor alle hunkerende en zoekende mensen.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 1

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen en de hand in eigen boezem steken. Wij, christenen, staan Jezus in de weg. Vaak, veel te vaak! Onze handel en wandel is slechte reclame, wij zijn een slecht zichtbaar uithangbord. Kijk maar naar de geschiedenis. Kijk maar naar de leeglopende kerken. Volgens mij zijn daar een aantal oorzaken voor aan te wijzen, hoe wij, Zijn kinderen, juist Zijn prachtige boodschap in de weg staan. Daar wil ik het in een aantal posts over hebben. Over de slechte naam die christenen hebben en daardoor anderen misschien wel bij Hem vandaan houden.

Eén van de oorzaken is mijns inziens de verdeeldheid in de kerken. Er zijn zo enorm veel verschillende kerken, met enorm grote verschillen onderling. Allen zeggen christelijk te zijn en deel te zijn van het Lichaam van Christus. Maar ondertussen wordt er met het vingertje naar elkaar gewezen, naar wat er vooral niet goed is aan de andere kerk. Allerlei regels en tradities die krampachtig in stand moeten worden gehouden. Vaak niet erg uitnodigend voor een buitenstaander. Regels en tradities die ver verwijderd zijn van de eerste oorspronkelijke gemeente van Jezus Christus, waar juist de liefde en aanvaarding van iedereen centraal stond. Als jij bepaalde regels, geboden en tradities wil volgen om zo eer te brengen aan God en jij je daar prettig bij voelt, dan is dat prima. Maar ze staan nergens in de Bijbel genoemd als voorwaarde om een goed christen te zijn. Dan heb ik het niet over de Tien Geboden, maar over door mensen en kerken ingevoerde tradities, leefregels, kledingvoorschriften, e.d. Dat mag dus geen reden zijn voor de ene kerk om de andere kerk ervan te beschuldigen geen goede christelijke gemeente te zijn, omdat ze niet dit en niet dat doen, maar ze doen wel zus en zo. Maar helaas gebeurt dat wel. Het is als een winkelstraat vol met neonreclames. De één roept dit, de ander schreeuwt dat, hier is het beter, hier is het mooier, kom hier, kom hier! Hoe kun je dan als leek, als zoekende, door de bomen het bos zien? Hoe kun je dan als leek door alle kerken de Liefde van Christus zien? Al die verschillende regels, geboden, tradities verbergen of versluieren het ware Licht van Christus.
Ik denk dat een kerk een plek moet zijn waar iedereen welkom is, zonder voorwaarden waar je aan moet voldoen. Welkom met al je ellende, schuld, gebrokenheid. In je ouwe kloffie of in je mooie pak, dat is om het even, maar met een open hart. Waar mensen je in je ogen kijken en niet naar je uiterlijk. Waar je in Liefde wordt ontvangen, de Liefde van Jezus. Volgens het Grote Gebod: Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat. Matteus 22:37-40

Wordt vervolgd.