Verdrinken in gedachten

Verdrinken in gedachten van zinloosheid en je rug tegen de muur.

Terwijl om mij heen de wereld gewoon doordraait en ik mensen hun leven zie leven, kijk ik ernaar en vraag ik me af of zij dat ook hebben. Of zij ook steeds ronddwalen in hun gedachten, in verlammende gedachten? Gedachten vol flipperkast-twijfels? Onzekere of wanhopige gedachten? Of zij ook gedachten hebben van zinloosheid en het gevoel dat je met de rug tegen de muur staat? Gedachten over gevangen zitten in een kooi van onmogelijkheden? Gedachten waarin je heerlijk kunt struinen, ontdekken, maar ook kunt verdwalen of verdrinken?

Ik zal toch niet de enige zijn met gedachten over zinloosheid?  Er zullen toch wel meer mensen zijn die het gevoel hebben vast te zitten in hun situatie? Maar ik zie ze niet, ik ken ze niet. En bovenop het gevoel dat je al zo anders bent, geeft dat nog een extra gevoel van vervreemding. Bovenop het gevoel van alleen staan, geeft dat een nog indringender gevoel van eenzaamheid. Soms wil ik schreeuwen, janken, gillen. Soms wil ik vluchten,  wegkruipen en me verstoppen. Ik wil zoveel, maar het lukt niet. Ik kan zoveel, maar ik kan het niet. Zoveel ideeën borrelen op, maar zoveel omstandigheden werken tegen. Ik moet zoveel wat ik niet wil en dat wil ik niet. Teleurstellingen en ongerechtigheid zie ik. Ik wil wel boos zijn, maar op wie en waarom? Het is oneerlijk en ik snap het niet. Verdriet om gemiste kansen en kansen die je niet krijgt. Zo kruipen de dagen voorbij, maar vliegen de weken om en de maanden volgen elkaar op in verloren jaren. Ik weet niet hoe het anders moet en of het überhaupt ooit beter zal zijn. En zo denk ik nog maar even door en door en door, want gedachten uitzetten lukt ook al niet.

Ben ik soms depressief? Nee, zeer zeker niet, want “it is well with my soul!” Daarnaast zijn er ook gedachten en gevoelens van diepe doorleefde dankbaarheid, van een uitbarstend hart vol liefde, van intense verwondering en hartstochtelijk geluk. Tranen van geraakt worden, overweldigd worden door iets en kunnen genieten van zoveel. Wetend hoe het is op de bodem van de put, maar de Weg daaruit kennen, omdat de Waarheid Leven geeft. En daarvan deel ik graag en veel uit.

Maar dit is wie ik ben en hoe mijn brein werkt. En God begrijpt mij gelukkig beter dan dat ik mijzelf begrijp. Hij is mijn rust in mijn onrust. Hij is mijn vreugde in mijn wanhoop.  Hij is mijn vrijheid in mijn gevangenschap. Zonder Hem geen mij. En als ik dan weer eens tijdens mijn introverte introspectie niets begrijp van het waarom van mijn leven, dan weet ik dat Hij alles onder controle heeft.

Maar het zou zo fijn zijn wanneer ik dat nou gewoon ook eens een keer zou kunnen vertellen én dat het begrepen werd. Dat ik niet alleen maar het luisterende oor hoef te zijn en de begripvolle gesprekspartner. Steun en toeverlaat en altijd stabiele factor. Gewoon eens je diepste zielenroerselen en intrinsieke waarden delen in je volledige intense complexiteit zonder dat men daarvan schrikt. Maar dat zal ook wel een droom blijven……

Old house at the canal

Little house on the prairie, ik keek er altijd graag naar. De familie Ingalls, een warm, positief, christelijk gezin. Stond altijd klaar om anderen te helpen of om op te komen voor gerechtigheid. Ze gaven altijd veel, ook al hadden ze zelf weinig tot niets. Het was in economische zin een arm gezin. Altijd de eindjes aan elkaar knopen, ieder dubbeltje omdraaien en vaak moest het hele gezin keihard meewerken. En als er al eens een meevaller was, dan moest dat eigenlijk altijd gebruikt worden voor achterstallige of hoognodige zaken. Maar de warmte en de liefde, dat maakte dat ze zo speciaal waren. Sociaal-emotioneel waren ze rijk.

Wij wonen niet op de prairie. Maar wel in de Veenkoloniën. In an old house at the canal. Zover als ik terug kan kijken in onze stamboom woont mijn familie al in deze streek en omgeving. Ook hier was het voor de meeste mensen een zwaar en armoedig bestaan. Ik denk dat de struggles van de Ingalls voor velen hier in de Veenkoloniën wel herkenbaar waren. En ook nu nog wel voor veel mensen denk ik. Voor mij in ieder geval wel. Ook bij ons is het geen vetpot en ook wij hebben achterstallige en hoognodige zaken. Onze kinderen werken ook zelf voor wat extraatjes. Maar we hebben wel warmte en liefde, we staan klaar waar we kunnen. En ons geloof houdt ons overeind.

Vanmiddag was ik even op de begraafplaats waar mijn grootouders en overgrootouders begraven liggen. Voor mijn werk fiets ik altijd rondom deze begraafplaats. Zo ook nu. Er ging zoveel door mijn hoofd, het was daar zo lekker rustig en het zonnetje scheen zo heerlijk, dat ik even mijn fiets heb neergezet. Eerst zocht ik het graf van mijn opa op, daarna dat van zijn ouders en daarna nog dat van mijn oma. Bij alle drie de graven heb ik even stilgestaan en gezeten. En omdat ik niets anders bij me had, naar joods gebruik een steentje op hun graf gelegd.

Ik moest denken aan wie ze waren en hoe ze in het leven stonden. Ook zij hadden het niet breed, maar wel de nodige monden te voeden. Mijn overgrootvader is zelfs nog in een plaggenhut geboren. Moet je nagaan, nog maar 3 generaties en zo'n 125 jaar geleden. Tegenslag en tragedie gingen ook niet aan hun deur voorbij.

De tranen welden in mij op en ik wilde ze vragen hoe ze het toch gedaan hadden? Hoe ze het volhielden? Waren ze tevreden? Of hadden ze ook dromen gehad? Hadden ze misschien talenten, potenties, ambities? Maar geen mogelijkheden? Droomden ze van een ander, beter leven? Of konden ze niet meer dromen? Zoals ik ook bijna niet meer durf te dromen.. Zouden zij ook weleens het gevoel hebben gehad gevangen te zitten in tegenslag en onmogelijkheden, zoals ik dat nu soms voel? Hoe behielden ze hun eigenwaarde? Het waren allemaal gelovige mensen. Ik zou ze zo graag nu hebben willen vragen hoe hun geloof ze daarbij hielp, of misschien juist niet? Of was hun hoop niet gericht op dit aardse leven, maar op een andere diepere hoop?

Daar in het zonnetje, met de tranen achter mijn zonnebril, voelde ik de warmte. Niet alleen van de zon, maar ook van de verbondenheid met deze mensen, mijn familie, mijn oorsprong. Als zij het konden, dit leven leiden, dit leven dat soms zo zwaar en uitzichtloos lijkt….als zij het konden, dit leven leiden, samen met God, dan moet ik dat toch ook kunnen? Ik voelde ook de warmte van God en Zijn fluistering: ‘je bent niet alleen hierin' en mijn tranen droogden op.

Daarna weer op de fiets gestapt, even verleden, heden en toekomst verbonden, met de eeuwigheid, hier in de mooie Veenkoloniën.