maandag 23 maart 2015

JIJ



We leven in een maatschappij waarin individualisering een groot goed is. Het individu is belangrijk. Je moet jezelf ontwikkelen. Alles uit het leven halen wat erin zit. Je leven zo inrichten dat jij je er goed bij voelt. Maar we willen ook graag erkenning, waardering. We willen ons geliefd voelen. Er zijn zoveel keuzes te maken. Wat even zovele twijfels kan oproepen. Er ligt een grote druk op ons, vanuit de maatschappij en vanuit onze omgeving. Je moet presteren om mee te tellen. Je moet interessant zijn om leuk gevonden te worden. Je moet als het ware jezelf kunnen presenteren. Maar dan moet je wel weten wat je kunt en wie je bent. Vroeger werd je identiteit voornamelijk bepaald door de groep. Je nationaliteit, je sociale klasse, je opleiding, je werk, je kerk, je familie. Hoewel dit voor veel mensen verstikkend werkte en het dus goed is dat er nu meer aandacht is voor het unieke individu, voor zelfontplooiing, is deze vrijheid om jezelf te zijn voor veel mensen juist ook weer een belemmering, omdat ze geen idee hebben wie ze zijn. Cursussen, boeken, zelfhulp-programma’s, nieuwe religies, schieten dan ook als paddestoelen uit de grond.
En hoewel Jezus tegen ons zegt dat we niet van deze wereld zijn, dat we niet gelijkvormig aan deze wereld moeten zijn, zie je ook in de christelijke kringen dat het individu steeds belangrijker wordt. Je zoekt een kerk die bij je past en wanneer het je niet meer bevalt ga je naar een andere. Je doet een bediening die je leuk lijkt, maar als je even aan jezelf moet denken of werken, dan stop je even. Kerken lijden onder het feit, dat mensen steeds minder bereid zijn om een stukje van zichzelf te offeren.
Jezus zegt tegen ons dat we God boven alles moeten liefhebben en onze naaste als onszelf. Bovendien geeft Hij ons de opdracht om elkaar lief te hebben, zoals Hij ons lief heeft. Dat is nogal wat, lief hebben zoals Jezus lief heeft! Dat past niet echt bij een houding waarbij ons eigen ik, ons ego een belangrijke plek heeft. Hij heeft ook gezegd dat Hij de weg is, Hij heeft ons Zijn voorbeeld gegeven. En ja, we mogen Hem volgen en mogen op Hem gaan lijken. We zijn allemaal deel van het lichaam, het lichaam van Christus. Maar wel allemaal verschillend, want we hebben allemaal een andere, unieke functie in dat lichaam. Zo heeft God het ook bedoeld. Er is zo veel werk dat wij als lichaam hier in deze wereld mogen doen. Met ieder van ons heeft God een eigen bedoeling, een eigen plan, een eigen doel. Maar allemaal ten behoeve van dat ene lichaam van Christus.
Dus ik denk dat het ook als christen heel belangrijk is om naar jezelf te kijken, jezelf te begrijpen, jezelf te ontwikkelen. Maar niet met de bedoeling om je hier goed te voelen, om waardering te ontvangen, maar om te gaan begrijpen welke bedoeling God heeft met jouw leven. Hij heeft je bedoeld voor een relatie met Hem en om vanuit die relatie iets voor een ander te kunnen betekenen. Maar om dat goed te kunnen, moet je dus wel weten wie je bent. Moet je begrijpen hoe God je heeft gemaakt, omstandigheden in je leven heeft gebruikt om je te vormen en kneden, zodat je tot je doel zou komen. Je moet de verantwoording gaan nemen voor je eigen leven. Welke gaven en talenten heb ik van Hem gekregen? Welk excuus gebruik ik om deze gaven en talenten niet te gebruiken? Welke wonden moeten genezen? Welke relaties moet ik herstellen? Welke gewoontes of welk gedrag moet ik afleren? Waar negeer ik Gods wil en verkies ik mijn eigen wil?
Vanuit deze zelfkennis, waarin zonde-besef en genade-aanvaarding een grote rol spelen, waarin je God toestaat om je te veranderen in een nieuw mens, ontstaat ruimte voor een ander. Ruimte om de ander te zien, te aanvaarden en lief te hebben. Als we gaan beseffen, tot ons laten doordringen en gaan aanvaarden hoe God naar ons kijkt, dan kunnen we gaan kijken naar de ander zoals God naar die ander kijkt. Dan willen we wat wij zelf van God hebben ontvangen graag weer uitdelen, omdat we het de ander ook zo gunnen en we weten dat God ook van hen zoveel houdt. Christelijke zelfkennis is dus niet ik-gericht, maar heeft als doel jezelf worden, in afhankelijkheid van God, om zo ruimte te creëren voor bewogenheid voor alle mensen om je heen, om zo Zijn evangelie, Zijn Liefde te verspreiden.   



Vuurtje stoken?

Zit nog even na te denken over gisteren, over twee bijzondere diensten.
Eerst gistermorgen in de kerk het indrukwekkende verhaal gehoord van een Congolese vluchteling. Hoe hij verschillende keren op een afschuwelijke manier is gemarteld, maar het telkens op een ongelovelijke manier heeft overleefd. Hoe hij getuigt dat God hem steeds weer kracht gaf, dat mensen wel zijn lichaam konden beschadigen, maar nooit zijn ziel! Dat hij dankbaar is voor de mensen die hij hier heeft ontmoet en die er voor hem zijn. Dat Europa zo gezegend is. En dan bedoelt hij niet het feit dat wij hier in vrijheid mogen leven en geloven, maar dat Europa zo'n belangrijke rol heeft mogen spelen in het verspreiden van het evangelie over de wereld.
En juist dat heeft me aan het denken gezet. Want terwijl in de rest van de wereld het christendom groeit, zien we in onze westerse beschaving kerken leeglopen, mensen die denken God niet 'meer' nodig te hebben, of het christelijk geloof ingeruild of aangepast worden aan andere religies. Waar is ons geloof, onze passie voor het evangelie gebleven?
En dan ga je 's avonds met een groep jongelui naar een jongerendienst in een buurtgemeente, een feest met zingende, dansende en springende jonge en 'oude' mensen, waar een inspirerende spreker het heeft over hoe lauw wij zijn in ons geloof. Ja, binnen onze veilige kerkmuren, maar weten onze collega's, medescholieren, buren, socialmedia-vrienden, noem maar op, van onze passie voor Jezus? Hij daagt ons uit om, als we werkelijk die passie hebben, de plek in te nemen waar God ons plaatst. Ga staan op die plek, in die positie, in die autoriteit en blijf staan, no matter what! Want als God voor ons is, kan niemand ons raken, zullen wij overwinnen, stop met jammeren en ga staan!
Tja, dat stemt mij wel tot nadenken.....
Een vraag aan al mijn medechristenen; Wat gaan we doen? Gaan we stoppen met zeuren, over onbelangrijke bijzaken, elkaar, de maatschappij, gaan we het vuur onder onze passie opstoken en schouder aan schouder het zout en licht voor onze omgeving zijn?
En voor een ieder, die dit leest en die geen christen is; Sorry!! Sorry, dat wij, christenen, vaak zo'n slecht voorbeeld zijn van wie Jezus werkelijk is. En ik wil graag dat je weet, dat ondanks de fouten die wij, christenen en niet-christenen, maken, God enorm veel van je houdt!