Waar gaat dit over?

 

Tot nu toe heb ik me hier op de sociale media nauwelijks uitgelaten over het coronabeleid. Wel vaker ergens op gereageerd, maar niet veel zelf geplaatst. Iedereen in mijn omgeving weet echter wel dat wij ongevaccineerd zijn. Daar hebben wij meerdere redenen voor, vanuit een diepe overtuiging. Wees gerust, die ga ik hier niet helemaal uit de doeken doen. Daar mag je me persoonlijk echter gerust naar vragen.

Maar waarom en waarover wil ik mij nu dan wel uitspreken? Ik heb erg veel moeite met de polarisatie die zich steeds duidelijker manifesteert tussen mensen, ook helaas tussen christenen. Wij krijgen soms reacties van mensen, juist ook van mensen waar je dat juist niet van verwacht, die ons willen vertellen wat wij moeten denken en doen. Soms ronduit gezegd, soms heel subtiel. Maar helaas komt uit die hoek eigenlijk nooit de vraag waarom wij dan zo overtuigd zijn van onze keuze, alleen hun eigen standpunten worden fel verdedigd. Sommigen staan constant in de verdedigingsmodus, maar dat hoeft wat ons betreft echt niet. Natuurlijk, ook wij staan voor onze standpunten en verdedigen die. Maar wij begrijpen ook heel goed de andere kant, waarom mensen wel de keuze hebben gemaakt om zich te laten vaccineren. We hopen ook echt dat het vaccin je de veiligheid en bescherming brengt die je verwacht, zonder nevenschade. Al jullie standpunten zijn uitlegbaar en verdedigbaar, daar doe ik niets aan af. Er moest ook iets gebeuren. En net als jullie wil ik ook niets liever dan dat alles weer een beetje gewoon wordt.

Maar wat ik wel jammer en verdrietig vind is dat je andersom niet serieus genomen wordt, een beetje begrip ontvangt. Je wordt bestempeld als onverstandig, onverantwoordelijk en egoïstisch. En dan zeg ik het nog netjes, want wat er vooral in de media soms naar je hoofd geslingerd wordt.. en ja, ik weet dat dat andersom ook gebeurt helaas..  In het gunstigste geval krijg je te horen; het maakt mij helemaal niet uit of je wel of niet gevaccineerd bent, dat is ieders vrije keuze. Dat is fijn, maar het zou ook weleens fijn zijn als onze argumenten eens besproken mogen worden. Dat er aan de hand van onze uitleg en het zich inleven in ons proces, gezegd zou worden; ok, ik begrijp je keuze. Of misschien zelfs; tja, daar heb je eigenlijk wel een punt.

Eigenlijk is het best jammer dat de dialoog wordt lamgeslagen door de oproep om het in eenheid oneens te zijn. Natuurlijk is die eenheid belangrijk, liefde en respect voor elkaar, maar zonder dialoog blijft er onzichtbaar iets tussen ons in staan, waardoor iemand zich erg alleen kan voelen staan. Weet je, wederzijds begrip betekent niet dat je dan ook dezelfde keuzes moet maken, maar het houdt wel de weg naar elkaars harten open. Gelukkig weten wij dat wij niet alleen staan in onze overtuigingen en keuzes, weten wij dat er meer zijn die er net zo in staan als ons. Het is fijn en belangrijk om elkaar te bemoedigen. En gelukkig zijn er ook enkelen om ons heen waar wel oprecht wederzijds begrip is. Dankbaar voor zulke mensen.

Het is niet mijn bedoeling om hier uitgebreid in te gaan op de zin en onzin van allerlei corona-maatregelen. Sommige waren zinvol, anderen niet. Wel hebben wij ons er steeds aan gehouden. Alles, behalve het vaccineren. Maar voor ons wordt het nu natuurlijk wel spannender met het 2G-beleid in aantocht en daar wil ik wel graag wat over zeggen.

Eerst even het 3G-beleid. Want waar blijft je keuzevrijheid wanneer dat gevolgen gaat hebben voor je werk of inkopen doen. Ja maar, wordt er dan gezegd, je kunt toch testen voor toegang? Ja, als je een keertje uit wilt gaan naar theater, bios, restaurant of kroeg dan kun je je laten testen. Maar je kunt niet meer even spontaan gaan shoppen. Besef je echter wel wat dat betekent wanneer je dat elke dag voor je werk moet gaan doen? Je moet voor elke keer op tijd een afspraak maken, anders is het vol of je moet naar een locatie verder weg. Dan moet je ongeveer twee uur wachten op de uitslag. Moet je dat dan voor je werk aan doen? Of elke avond voor de volgende werkdag? Dat is alleen praktisch gezien al een enorme belasting, laat staan wat dat mentaal met je doet en met je lichaam.

Maar nu is er ook sprake van misschien 2G voor bepaalde dingen, dus zonder testen voor toegang. Wat als dat dan ook voor je werk of opleiding gaat gelden? Voor winkels? Waar is dan de keuzevrijheid? Dan is het buigen of barsten….maar ja, dat is je eigen keuze! Dan klinkt het heel logisch dat er wordt gezegd dat diegenen die hun verantwoording hebben genomen en zich hebben laten vaccineren niet de dupe hoeven worden van diegenen die niet zo verstandig en verantwoordelijk waren. Dan klinkt het logisch dat deze ongevaccineerden tegen besmetting beschermd moeten worden. Dus wat minder vrijheid als gevolg van hun eigen keuze, terwijl de rest dan wel wat meer mag. Ja, die kunnen elkaar ook wel besmetten, maar minder en ze worden minder erg ziek. En dat allemaal om de overbelaste, door de overheid uitgeklede, zorg te ontlasten en het aantal besmettingen te vertragen. Ok, klinkt allemaal heel logisch toch? Er wordt naar ons ongevaccineerden gewezen als de oorzaak van deze nieuwe golf. Het spijt mij oprecht als jij dat ook zo voelt, dat jij het gevoel hebt dat jullie door ons wéér maatregelen opgelegd krijgen. Sorry…. Maar……is dat wel realiteit?

Want……….onder de oplopende aantallen besmette personen neemt het aantal volledig gevaccineerden toe, ook bij de ziekenhuisopnames en op de ic. De werking van de vaccins neemt af, vandaar ook de boosterprikken. Straks elk half jaar? Zou het niet beter zijn om iedereen te testen voor toegang? Want misschien besmet je als gevaccineerde wel net een mede-gevaccineerde bij wie de werking sterk is afgenomen? Blijven jullie trouwens wel netjes thuis bij klachten en laat je je testen? Ja, ik weet dat ongevaccineerden dat ook niet altijd doen. Laten we de hand in eigen boezem steken en toegeven dat we het allemaal niet meer zo nauw namen.

En dan nog een belangrijk punt. Wie liggen er in het ziekenhuis en op de ic? Dat zijn voornamelijk ouderen en kwetsbaren met onderliggende aandoeningen, zowel bij de ongevaccineerden als de gevaccineerden. Laten we eerlijk én realistisch zijn, wie heeft er meer kans om op de ic te belanden en de zorg te belasten? De ongevaccineerde gezonde sportieve jongere van 25 jaar of de gevaccineerde kwetsbare oudere van 75 jaar? Moeten we om de zorg te ontlasten niet verder kijken dan vaccinatiestatus, maar ook kijken naar leeftijd en gezondheid? Plus het gegeven dat hoe hoger de leeftijd, hoe hoger het percentage gevaccineerden en dus zijn er in de groep ongevaccineerden verhoudingsgewijs meer jonge mensen die nauwelijks het risico lopen om de zorg te belasten. Is het dan verstandig en eerlijk om die groep in hun vrijheid te beperken met als gevolg sociaal-emotionele en economische schade, in plaats van ze een natuurlijke immuniteit op te laten bouwen, die ook nog eens veel beter werkt? Is er niet een betere manier om kwetsbaren en ouderen te beschermen, gevaccineerd of niet, zonder daarbij andere mensen aan te tasten in hun vrijheid om zelf te mogen beslissen over elke medische handeling waaronder vaccinatie? Maar wellicht is dat ook niet mogelijk en moeten we gewoon ermee leren leven dat corona blijvend is én accepteren dat het leven eindig is.

Zomaar wat nuchtere feiten en vragen, zonder allerlei complottheorieën en eindtijdscenario’s over vaccins en QR-codes aan te halen. Denk ervan wat je wilt, doe ermee wat je wilt, het blijft een lastig dilemma, maar het is gewoon een feit dat gezonde weerbare mensen nu slachtoffer dreigen te worden van falend overheidsbeleid. Is het niet van de zotte dat mijn kinderen hopen besmet te worden zodat ze even een half jaar af zijn van het gezeur? Is het niet een rare en impertinente vraag die ons gesteld wordt of je wel gebruik wil maken van een ic-bed indien nodig? Vragen we dat ook aan alle rokende, zuipende, obese patiënten? En hebben wij geen vrijheid van meningsuiting meer, dat onze berichten zomaar van sociale media verwijderd worden en je zomaar voor een tijdje niets mag plaatsen?

Waar gaat dit over? Het klopt gewoon niet! Ben ik dan gek? Eigenwijs? Nou, volgens mij is dit gewoon nuchter boerenverstand! En ja, soms maakt het me allemaal verdrietig, wanhopig. Twijfel ik of ik sterk genoeg ben om voor mijn overtuigingen te blijven staan. Dan smeek ik God om mij te laten zien wat ik moet doen. En ik denk maar zo, Noach was ook een wappie tot het begon te regenen en Daniël ging ook tegen de stroom in omdat God volgen voor hem belangrijker was. En dan smeek ik God om mij rust en kracht te geven en mij waakzaam te laten blijven. Maar bovenal verheug ik mij! Want al weet ik niet precies hoe het verder zal gaan, ik weet wel hoe het zal eindigen! De Bruidegom komt! Jezus is Overwinnaar! Er komt een nieuwe wereld, nooit meer tranen, nooit meer pijn! Maranatha, kom Jezus, kom! Of geloof je daar niet (meer) in?

 

 

Stil, mijn ziel wees stil

Normaal gesproken kan ik altijd heel goed mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen. Zoals jullie van mij gewend zijn deel ik dat vaak ook graag met jullie via mijn blog, zeker als ik denk dat iemand er misschien iets aan kan hebben. Maar op het moment lukt dat niet zo goed. Ik voel een diepe diepe onrust, waarin ik heen en weer geslingerd wordt tussen verbijstering, boosheid, bezorgdheid, verdriet en paniek. Momenten van berusting wisselen zich af met momenten van angst en wanhoop, smeekbiddend aan Jezus voeten. Misschien dat het verwoorden me later lukt, maar voor nu laat ik het dan maar even bij de woorden van een ander.

Stil mijn ziel wees stil,
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
In je beproevingen en zorgen.

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En dwaal niet af
Dwars door het dal zal Hij je leiden
Stil, vertrouw op Hem
En hef je schild tegen de pijlen van verleiding

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En laat nooit los
De waarheid die je steeds omarmd heeft
Wacht wacht op de Heer
De zwartste nacht
Verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen
Ik rust in U alleen

Oude rommel

 In mijn vorige blog over natuur en tuinieren stipte ik het al even aan, de strakke opgeruimde tuin, waar geen blad of onkruidje mag blijven. Maar zo is het een beetje in onze hele maatschappij, alles in deze moderne tijd moet strak en opgeruimd. 

Kijk maar eens naar de moderne architectuur. Allemaal strakke lijnen, sober met weinig sierlijke opsmuk. Ik vind er niets aan. Geef mij maar een oud herenhuis, een dertiger jaren woning of een oude boerderij. Vaak met allerlei prachtige details en ouderwets vakmanschap. Want wat werden er vroeger toch prachtige dingen gemaakt. Daar was nog tijd voor en kennis en kunde aanwezig. Tegenwoordig moet alles toch vooral snel. Veel mensen vinden het maar oude rommel, maar ik vind het altijd jammer dat veel van zulke panden gemoderniseerd worden zonder behoud van de mooie oude details. 

Wat geldt voor de huizen geldt ook voor het meubilair en de verdere aankleding van die huizen. Ook dat moet allemaal strak, modern en minimalistisch. Ik vind de ouderwetse meubels veel mooier en het is vaak ook nog betere kwaliteit, de ouderwetse vakmanschap. Gelukkig zijn er nog wat meer mensen die dit ook vinden en die tegen de stroom in niet meelopen met de mening van de meute.

Maar goed, dat is nog een smaakverschil. Maar wat ook een ding is, is dat alles zo opgeruimd moet zijn. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, dat is het motto. Dat geeft lucht en ruimte, vrijheid. Maar is dat wel zo?

Natuurlijk, als je je vuilnis in huis bewaart, de boel vies is en je je persoonlijke hygiëne verwaarloost, de zogenaamde hoarders, dan is dat inderdaad niet gezond. Maar er heerst een beetje de tendens, dat als je in je huis de boel niet op orde hebt, dat het dan niet zo goed met je gaat. Ik denk dat die overtuiging komt omdat, wanneer je even niet zo lekker in je vel zit, je vaak de boel een beetje de boel laat. Echter, ik denk niet dat je dat zomaar om kunt draaien, dat mensen met een rommelig huis niet goed in hun vel zitten. Ik ken heel wat creatievelingen en intellectuelen die prima in hun vel zitten en goed functioneren, maar voor wie opruimen allerminst een prioriteit is. Denk maar eens aan de studeerkamer van een professor of het atelier van een kunstenaar. De mooiste en geniaalste ideeën ontstaan juist daar. Niets mis met deze mensen.

Maar laten we eens naar de andere kant kijken. Is het wel zo gezond om obsessief en dwangmatig op te ruimen en schoon te maken? Hoe is de psychische gesteldheid van de poetsfreak en de opruimgoeroe. Welke vrijheid heeft degene met smetvrees of de controlfreak? Ik persoonlijk voel me vaak juist niet zo op mijn gemak in het huis van zulke mensen. 

Ook niet trouwens bij de mensen met een modern strak en minimalistisch interieur.  Het is zo kaal en leeg, ongezellig en kil. Dan voel ik met meer thuis en op mijn gemak bij de rommelkonten in huis, bij de creatieve chaoten. Ik vind het ook leuk omdat je iemand zo ook wat beter leert kennen. Je ziet waar ze van houden, wat ze belangrijk vinden, een stukje van hun persoonlijkheid. Dat kun je in de moderne, dertien in een dozijn, huizen niet. Alhoewel, misschien zegt dat ook wel wat over die mensen.

Nou ja, zoals ik ook al eerder zei, smaken verschillen en dat mag ook natuurlijk, dat maakt het wel zo leuk. Je snapt nu natuurlijk wel dat ik dus zo'n rommelkont ben. In een eeuw oud huis, met veel prullaria en oude, brocante spulletjes om me heen. En veel dingen waar ik ooit misschien nog eens iets mee wil doen, dat is dus geen rommel, dat zijn ideeën! Of probeer ik het nou een beetje goed te praten? Maar eerlijk is eerlijk, ook met alle geld van de wereld zou het er bij ons niet echt veel anders uitzien.  Ach, laten we elkaar daarin maar gewoon de ruimte geven.

Waar ik ook veel over nagedacht heb is dat ik het wel jammer vind dat het in onze maatschappij allemaal zo mooi en perfect moet zijn. Want dat zie je helaas ook terug in het psychosociale domein, ook daar moet alles perfect en opgeruimd zijn. Alle hobbels moeten weggepsychologiseerd worden, alle moeiten moeten wegbehandeld worden. Voor allerlei dingen wordt hulp gezocht, dingen die eigenlijk niet in de ggz thuishoren, maar gewoon bij het leven horen. Velen zitten in langdurige hulpverleningstrajecten of zoeken steeds nieuwe behandelaars en therapieën. Maar het leven is nu eenmaal niet perfect, onze weg gaat over hobbels en door kuilen. Echter, juist dat streven naar geluk, zelfverwerkelijking en perfectie levert alleen maar extra stress op. En verlamt soms juist en ontneemt de natuurlijke veerkracht. 

Ik wil pleiten voor een beetje rommel in je huis én in je hoofd! Leef zoals jij wilt en zoals bij jou past en niet zoals je denkt dat moet of wordt verwacht. Of dat nou rommelig is of netjes, je bent goed zoals je bent. Je bent waardevol en geliefd, no matter what! Ook met je psychologische rommel.

Ik wil pleiten voor een beetje imperfectie! Je hoeft niet altijd happy go lucky te zijn. Niet altijd sterk, je mag ook kwetsbaarheid tonen. Je mag ups en downs hebben. Je mag wispelturig zijn. Je mag soms even de controle verliezen, want het leven laat zich niet altijd sturen. 

Ik wil pleiten voor een beetje meer go with the flow! Aanvaarden van wat was, is en komt. Maak je imago minder belangrijk, net zoals je behoefte aan goedkeuring en wees zelf oordeelloos over de ander. En ik hoop met heel mijn hart dat je daarbij durft te vertrouwen op die Ene die alles in de hand heeft. Ga met God! En ga in liefde!

Back to nature

 Al sinds ik een klein meisje was houd ik al erg van de natuur, van alles wat groeit en bloeit. Ik vond het altijd heerlijk als we gingen wandelen in het bos, kamperen op mooie plekken en scharrelen bij mijn opa in de moestuin. In mijn jeugdjaren in Hoogezand spelen in de bosrand aan het Spoordiep, met vriendinnetjes picknicken in het Gorechtpark en zwemmen bij Meerwijck. Later als oudere tiener nog een tijdje in Emmermeer aan de bosrand gewoond. Dat was heerlijk! Bos aan het einde van de straat, wat wil je nog meer!

Jaren geleden, toen wij hier in ons huis aan het kanaal in Musselkanaal kwamen wonen, was ik enorm blij met onze grote tuin. In Almelo hadden we maar een heel klein achtertuintje. Dus hier kon ik me echt uitleven en in het begin heb ik dat ook met veel plezier gedaan. Maar in de loop der jaren ging ons gezin van één kind naar vier kinderen. Ook gingen we van vier Belgische herders naar een hele roedel van wisselende samenstelling, maar soms wel tien Tervuerense en Mechelse herders! Heerlijke jaren met spelende kids en ravottende honden. Je snapt natuurlijk wel wat dat met een tuin doet. Ik ging ook nog eens weer studeren, dus tijd en zin om te tuinieren was er niet echt. De tuin werd dus, behalve grasmaaien door manlief, helemaal verwaarloosd. 

Het genieten van de natuur deed ik wel als we op ons stekkie waren op de camping in Eext. Heerlijk rustig plekje hebben we daar en het is heerlijk om te wandelen en struinen in de bossen daar.

Maar dan komen corona en een burn-out om de hoek kijken. Als je dan even niks meer mag en kan, dan heb je ineens veel tijd om na te denken over wat nou echt belangrijk is en de moeite waard om tijd in te steken. Dat denken deed ik vooral in onze tuin. In de eerste lockdown was het prachtig lenteweer en omdat we toch nergens naartoe konden, gingen we onze tuin maar eens grondig aanpakken. Rigoureus snoeien, veel oud en nieuw snoeiafval versnipperen en een klein moestuintje beginnen. Tijdens het werken en denken over wat belangrijk is besefte ik dat ik niet meer zo'n drukke agenda wil, dat familie prioriteit heeft en dat ik tijd en zin wil hebben om met vrienden af te spreken. Maar wat ook gebeurde is dat ik weer liefde kreeg voor onze tuin, voor tuinieren, voor wroeten in de aarde, voor alles zien ontluiken en groeien, voor genieten van Gods schepping. 

Nadat we vorig jaar zijn begonnen met opruimen en het aanplanten van wat struikjes en boompjes, gaan we dit jaar verder. Maar het zal niet een tuin worden zoals we dat eerder hadden, met de keuze voor planten en bloemen die ik gewoon mooi vond. Of zoals veel mensen hebben, met een strak gazon, met moderne planten en exotische bloemen, met een trendy terrasje. Nee, ik wil het anders. De natuur moet voorrang krijgen. Een tuin waar insecten, vogels en kleine zoogdieren zich thuis kunnen voelen. Dat betekent veel inheemse planten, want de vaak hele mooie exotische bloemen en prachtige uitheemse planten, daar kunnen onze Nederlandse insecten en vogels niet zoveel mee. Dat betekent geen strak gazon, maar ook de inheemse (on)kruiden wat ruimte geven. Dat betekent een takkenstapel in de tuin, als hotel voor allerlei beestjes.

Voor veel mensen zal het niet hun idee van een mooie tuin zijn, maar ik geniet ervan! Van het uitzoeken wat er in mag, het bedenken waar en het uitvoeren. Mijn eigen tuintherapie! Back to nature. Terug naar de natuur, daar vind ik rust. Terug naar mijn natuur, ik ben nou eenmaal introverte natuurmens. Daar ben ik dus ook achtergekomen, dat natuur een plek in mijn leven moet hebben en niet als sluitstuk op mijn agenda. Ik heb ook nog nooit zoveel gewandeld als de laatste tijd, ook goed tegen de coronakilo's trouwens.

Wij hebben zo'n groot en prachtig geschenk van God gekregen en daar moeten wij zorgvuldig mee omgaan. Voor mij betekent dat geen manmade garden, maar proberen te tuinieren op een manier die Gods schepping volgt. En ik geniet van het proces! Nu maar hopen dat ik dat ook vol kan houden na corona en de burn-out.  Ik denk dat het goed is voor mijn balans. Balans tussen werk en rust, plicht en plezier, nuttig en creativiteit, routine en afwisseling, energiepeil en voldoening, de ander en ik, de burn-out en de bore-out.  

Pasen 2021

 Dit jaar is het al de tweede keer dat we als kerk Pasen niet samen kunnen vieren. Niet samenkomen als gemeente, niet samen zingen met alle broeders en zusters. Juist met Pasen willen wij graag samenkomen en stilstaan bij wat God voor ons heeft gedaan, samen zingen en God groot maken. Juist met Pasen missen wij elkaar. Maar zoals bij vele kerken in Nederland zijn er bij onze kerk alleen online diensten te volgen. 

Vanuit dat verlangen naar samenzijn snap ik wel dat sommige kerken toch samenkomen, soms met maximaal dertig mensen, soms met nog veel meer. Maar wat ik niet snap is het geweld dat bij sommige kerken is gebruikt. Ik begrijp heel goed dat het irritatie opwekt dat journalisten op allesbehalve subtiele en fijnzinnige manier proberen om uitspraken aan kerkgangers te ontlokken, journalisten die daar al staan met een vooringenomen mening. Maar als je als kerk besluit om tegen de stroom in te gaan, dan kun je verwachten dat dit de aandacht trekt van de media. Moet je dan niet juist zo'n moment aangrijpen om rustig en geduldig te getuigen waarom Jezus zo relevant is voor jouw leven? Ook al zal de media dat niet kunnen en willen begrijpen?

Het is ook zo jammer dat daardoor het christelijk geloof met argusogen wordt bekeken. Misschien denken mensen in mijn omgeving ook wel dat ik zulke rare gedachtengangen heb. Terwijl er ook vele vele kerken zijn die uit solidariteit met heel Nederland geen diensten hebben, maar alleen online. Wij hebben geen jeugdavonden, geen zondagsschool, we hebben Kerst niet samen kunnen vieren en nu dus al voor de tweede keer geen Pasen samen. 

Natuurlijk missen we dat erg en missen we elkaar heel erg. Maar maakt dat ons minder christen? Of mindere christenen? Raken we daardoor van God verwijderd? Natuurlijk niet! Het geloof beleven we in ons hart. God zit in ons hart. God zit niet in een kerkgebouw, God zit in Zijn Kerk en wij zijn die Kerk! Juist buiten het kerkgebouw moeten wij de Kerk zijn door dat te laten zien in ons doen en laten, door bovenal liefdevol te zijn. Want God is Liefde! En dát heeft Jezus met Pasen laten zien. Pasen, het Feest van Genade! Dat maakt ons blij en dankbaar. En juist met Pasen willen wij dat feest heel graag samen vieren. Maar helaas, ook dit jaar even niet. Maar feest is het evengoed, in onze harten en onze huizen. Of in ons geval dit jaar in de caravan. 

De Heer is waarlijk opgestaan! Blijf de Liefde delen!

Verlangen

 Nu al een jaar is corona in ons aller leven. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar corona en alles eromheen maakt best wat emoties bij mij los. Ik zal ze eens opsommen. 

Verdriet: De ziekte én de maatregelen hebben veel verdrietige gevolgen. Ik ga daar niet verder over uitweiden, iedereen weet dat wel. 

Verwondering: Er zijn zo veel uiteenlopende meningen over het geheel. Dat verbaast mij niet. Maar dat ook tussen christenen onderling de discussies zo hoog oplopen verwondert mij wel. Ons fundament is toch hetzelfde? En de onderlinge liefde....?

Verwarring: We lezen dezelfde Bijbel, we hebben dezelfde Bron, namelijk Jezus. Ik veroordeel niemands mening, maar het brengt mij wel in verwarring, het laat me steeds twijfelen aan mijn eigen mening. 

Onrust: Al met al veroorzaakt dat bij mij best veel onrust. Door de dingen die ik eerder noemde plus de onzekerheid van wat de toekomst brengen zal.

Maar er is één emotie die met kop en schouders boven al deze andere emoties uitsteekt en dat is verlangen. 

Verlangen: Bij mij is dat niet het verlangen naar het moment dat alles weer een beetje normaal is, zoals waar zoveel mensen naar verlangen. Nee, ik zou stiekem zelfs een beetje teleurgesteld zijn wanneer onze wereld weer een beetje gewoon wordt.

Waarom? Ten eerste omdat ik onze wereld van voor corona eigenlijk echt niet meer zo geweldig vond. Maar de belangrijkste reden van mijn teleurstelling is dat het dan dus toch nog niet dé tijd was, want mijn verlangen is het verlangen naar Jezus! 

Ja, ik weet dat er eerder ook al vele voorspellingen zijn gedaan over de eindtijd die niet uitkwamen. Maar dat ze niet uitgekomen zijn wil natuurlijk niet zeggen dat het niet ooit wél een keer gaat gebeuren. Daar geloven wij toch in? Dat staat toch in de Bijbel die wij lezen? Daar kijken wij als wachtende bruid toch verlangend naar uit, naar de komst van onze Bruidegom?

We weten het natuurlijk niet precies, maar we moeten wel waakzaam zijn en letten op de tekenen der tijden. De verdrukking zal niet zomaar van de ene op de andere dag een feit zijn, daar gaat wel iets aan vooraf, waar we waakzaam op moeten letten. Als we waakzaam zijn zal het ons niet als een dief in de nacht overvallen. Dan zullen wij zorgen genoeg olie voor onze lampjes te hebben. En dat onze witte jurk schoon klaarhangt.

Er zijn gelukkig nog best veel mensen die verwachtingsvol allerlei Bijbelse scenario's voor zich zien ontvouwen. Volhardend, reikhalzend en verlangend speurend naar tekenen. Alles wordt kritisch bekeken, of het misschien ook betekenis heeft voor de aanstaande eindtijd. Niks mis mee toch?

Deze mensen worden door velen helaas respectloos weg gezet als complotgekkies en wappies. Ook door andere christenen. Maar hebben die dat verlangen dan niet? Hechten zij nog teveel aan deze wereld? Zijn ze er nog niet klaar voor? Of hebben ze angst voor het onbekende? 

Zien zij de tekenen niet? Zijn zij niet waakzaam? Hebben zij geen vragen bij alles wat er nu gaande is? Zien zij ook niet de grote afval van het geloof? En hoe Satan steeds meer grip op de wereld krijgt? Trouwens, hoezo worden de gedachten van de zogenaamde wappies complottheorieën genoemd? Is het niet een Bijbels feit dat eens de antichrist ten tonele zal verschijnen en zich achter de schermen al aan het voorbereiden is?

Nou, noem mij dan maar een wappie! Maar mijn verlangen is nu erg groot en mijn hoop is op Hem. Ik heb meer vertrouwen in het gezag van God, dan in het gezag van deze corrupte wereld. Ja, ik vind het ook erg spannend. Hoewel we weten dat Jezus terugkomt, weten we niet precies hoe het zal gaan en hoe het dan zal zijn. Maar deze onzekerheid maakt mijn verlangen niet minder, wel nieuwsgieriger en ongeduldiger. 

Mocht het nu of binnenkort toch niet dé tijd zijn, dan vind ik dat jammer. Maar dan opnieuw zal ik verlangend en zoekend blijven letten op de tekenen der tijden. En hoopvol uitzien naar de Bruidegom, waakzaam, met voldoende olie en mijn witte jurk! Want ooit komt er een dag..

Maar stiekem hoop en bid ik dat het toch maar heel erg snel zover mag zijn!  Misschien deze week, misschien dit jaar? Jij ook?

Toch blijven dansen

 Ik zit en ik zit en ik kijk en ik kijk

Ik denk en ik denk en ik voel en ontwijk

Wat kan ik ook anders, ik rommel wat aan

Zo allemaal zinloos, krijg toch niks gedaan

Illusie verloren dat dromen nog uitkomen 

De kooi blijft gesloten, de vleugels ontnomen

Steeds opnieuw en opnieuw, elke keer weer

Het is wat het is, 'k leg me er weer bij neer

Flexibel veerkrachtig ga ik weer door

Want hopen en dromen, daar kies ik toch voor

't Valt soms niet mee, maar wat is er wél 

De vlam vaak zo zwak, maar soms ook wel fel

Kijk door de kier, krijgt het licht nog een kans

Lach en zing en dans en dans en dans en dans

Helena

Aan de relschoppende 'demonstranten'

 Ik begrijp het niet meer! Ik begrijp niet waarom jij hebt gedaan wat je hebt gedaan. Waarom deed jij wat je deed?

Ja, we hebben al een jaar te maken met de gevolgen van corona.

Ja, we hebben allemaal te maken met beperkingen in ons leven als gevolg van de opgelegde maatregelen.

Ja, het is niet leuk! We zouden het allemaal graag anders zien.

Ja, over het nut van de genomen maatregelen valt te discussiëren. Ze zullen niet allemaal even nuttig en effectief zijn. Sommige mensen zullen het allemaal onzin vinden, anderen kan het niet streng genoeg zijn. Er zijn mensen die corona niet zo serieus nemen, anderen zijn verdrietig, bezorgd of zelfs angstig. Sommige mensen, en dat zijn er heel veel, worden juist door de maatregelen getroffen. Bedrijven hebben het moeilijk, velen verloren hun baan, thuiswerkende ouders hebben het zwaar, ouderen en alleenstaanden vereenzamen, kinderen en jongeren ook, studieachterstanden lopen op, waardoor toekomstperspectief onzeker wordt, contact met leeftijdgenoten, wat voor deze leeftijd juist zo belangrijk is vanwege de ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid en gezonde eigenwaarde, staat op een laag pitje.

Ja, het is begrijpelijk dat dit allemaal, naast bezorgdheid, verdriet en angst, ook frustratie en boosheid oplevert. 

Maar de regering moet toch wat? Ze kunnen toch niet alles maar op zijn beloop laten met als gevolg nog meer zieken en doden, en een zorgstelsel dat het niet meer aan kan? Of ben jij iemand die denkt dat het allemaal wel meevalt en dat het slechts een griepje is? Nou, dat mag!

Ja, je mag gefrustreerd en boos zijn. Ja, je mag demonstreren. Mensen mogen verschillen van mening, dat recht hebben we hier in Nederland. Gelukkig!

Zo mogen mensen ook verschillen van mening over de vaccinaties. Sommigen staan te trappelen om er één te halen en zijn er van overtuigd dat dit de oplossing en de uitweg is uit de corona-ellende. Anderen zijn wat kritischer, over de snelheid waarmee het vaccin is ontwikkeld, over de betrouwbaarheid en veiligheid van het vaccin, willen geen proefkonijn zijn, ze twijfelen of het wel zal werken tegen andere varianten en of het effectief genoeg zal zijn om het beoogde resultaat te behalen, namelijk een coronavrij leven. Nog weer anderen zijn helemaal anti-vaccin en zijn huiverig vanwege vermoedde duistere motieven, zoals ze ook een verborgen agenda achter de corona-maatregelen vermoeden. En dat mag allemaal! Met het recht op vrijheid van meningsuiting hoort ook de plicht om de ander dat recht ook te gunnen en daar respectvol mee om te gaan. Maar ja, dat gebeurt nu helaas ook niet. Veel mensen proberen elkaar, vaak op niet zo'n respectvolle en nette manier, te overtuigen van het eigen gelijk. Ook zo jammer.... In plaats van een beetje wederzijds begrip voor elkaar ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Maar even terug naar de afgelopen avonden, de eerste avonden tijdens de avondklok. De avondklok, is deze nou echt zo erg? Ik ben al tijden nauwelijks meer na negen uur op straat geweest. Ik vind het persoonlijk veel ingrijpender dat je maar één bezoeker mag ontvangen. Je kunt dus als stel helemaal niet meer ergens op bezoek, zelfs niet bij eigen ouders of kinderen. Maar goed, misschien is die avondklok voor jou wel heel erg en moet je daardoor wel veel missen.

Ja, dan mag jij verdrietig, gefrustreerd en boos zijn. 

Ja, dan mag jij daar tegen protesteren en demonstreren. 

Ja, dat recht heb jij! Maar waarom deed jij wat je deed? 

Maar waarom viel jij de politie aan? De mensen die voor ieders veiligheid alles in goede banen probeerden te leiden, deze hardwerkende mensen die gewoon hun werk deden, deze mensen die niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. 

Maar waarom maakte je zoveel kapot? Spullen van mensen die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo boos maken.

Waarom vernielde en plunderde je winkels? Eigendom van ondernemers die het al moeilijk genoeg hebben in deze tijd en die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. Je steelt gewoon, crimineel gedrag heeft volgens mij niets te maken met demonstreren. 

Waarom verniel je een ggd-teststraat en val je een ziekenhuis aan? Locaties waar allemaal hardwerkende zorgtoppers bezig zijn om corona onder controle te krijgen zodat jouw en mijn leven misschien weer normaal mag worden.

Waarom? Waarom?

Ik begrijp het niet..... jij wel? Leg het mij dan alsjeblieft eens uit. Tenminste.... als jij dat kunt en durft..

Mijn 2020

  

 Mijn 2020

En dan zijn de feestdagen al weer voorbij. Rare feestdagen dit jaar. Alle dagen rustig alleen met ons eigen gezin. Oud en nieuw zonder vuurwerk. Kerst zonder kerk. En zonder alle drukte en kerkelijke activiteiten die er normaal zijn in deze tijd van het jaar. Stiekem ook wel even relaxed voor een keer, want bij de post was het juist superdruk. Mensen hebben dit coronajaar massaal het online bestellen ontdekt. De sknj-periode, zoals dat bij Postnl heet, begon in november al met de snel oplopende aantallen pakketjes. Nou ben ik ook nog op 13 november, ja ja vrijdag de dertiende, tijdens het werk met mijn fiets lelijk gevallen, met een gekneusde knie, scheen en enkel als gevolg. Dat maakte het ook een tijdje niet echt makkelijker.  Ook het sturen van kaartjes is dit jaar herontdekt en daarmee ook de ouderwetse kerstkaart. Het werd daardoor voor ons weer een kerstdrukte als vanouds. De lockdown halverwege december deed er nog een extra grote schep bovenop en zie daar, een verdubbeling van normale postvolumes. Dan ben je ’s avonds echt wel blij met een warme kop thee, onder een lekker dekentje op de bank, bij de warme kachel met een zoete kerstfilm op tv. En zo kwam er dus met deze rustige feestmaand, maar drukke postmaand, een einde aan het rare jaar 2020.

2020, een jaar waarin mensen ziek werden, mensen dierbaren verloren, de zorg zich een slag in de rondte werkte, scholen en bedrijven dicht gingen, online scholing en thuiswerken nodig werd, mensen hun baan verloren en bedrijven failliet gingen, kerken gingen sluiten en ook online gingen. Nou ja, u weet het allemaal wel. Van alles mocht niet meer. En toen wel weer wat meer, maar later toch weer minder. Zo hield corona ons het hele jaar bezig, niemand ontkwam eraan, ook wij niet.

Voor mij werd het een jaar van erkennen, afremmen, vertragen en bezinnen. In maart keek ik al verlangend vooruit naar de zomer met alles op een laag pitje. Maar toen kwam corona en ineens stond alles stil. Even geen cliënten, niet oppassen, geen kerkelijke activiteiten, alleen de post. Stiekem vond ik het wel heerlijk die lege agenda en even die rust. Het was ook nog eens heerlijk weer, dus lekker veel in de tuin bezig geweest. Op een gegeven moment toch wel weer afspraken met cliënten en ook weer oppassen op de kleine meid. Alleen geen kerkelijke activiteiten tot de zomer, alleen een afsluitende bbq met de jeugd. En toen was het zomer, heerlijk rust!

Na de vakantie weer uitgerust en opgeladen van start. Tenminste.. dat dacht ik…. Maar direct al bij de weer volstromende agenda sloegen de drukkende gevoelens toe en voelde ik de energie weer wegsijpelen. Als coach zijnde herkende ik wat er aan het gebeuren was. Ik moest erkennen dat mijn bordje nu te vol was. Ik moest nu afremmen en vertragen om te voorkomen dat ik echt burn-out zou raken. Met pijn in mijn hart, vol schuldgevoel en gevoel van falen en tekortschieten heb ik mijn praktijkdeur even moeten sluiten. Met gelukkig begripvolle lieve reacties van mijn cliënten. Door corona liggen de kerkelijke activiteiten nu ook weer stil en dus weer alleen oppassen en de post. De oppasdagen zijn vaak genietmomentjes. De post, wat eigenlijk de bedoeling was om na verloop van tijd af te bouwen, is nu juist een fijne baan. Elke dag lekker even naar buiten, in weer en wind, soms wel zwaar, maar wel goed om actief te zijn en te blijven.

Verder dus veel tijd voor bezinning. Wat is er toch veel gebeurd de laatste jaren in mijn leven. Studie afgerond naast druk gezin met vier kids en naast en dankzij de post. Eigen praktijk begonnen. Verdrietige kerkscheuring meegemaakt. Oudste dochter uit huis, getrouwd en wij opa en oma geworden. De verergerende spierziekte van mijn man, nu volledig afgekeurd en eerste aanpassingen thuis. Allerlei reorganisaties bij Postnl, routevergroting, x en y wijken, geen hah meer, combibundel en overname van Sandd.  De overgang doorgemaakt en me daardoor dus fysiek en mentaal anders voelen. De agenda was steeds best vol: de praktijk, de post, oppassen, zondagsschool, jeugdwerk, pastoraat, bijscholing, dansles, vergaderingen, met vaak maar (g)één dag weekend. Wanneer ik als coach naar mezelf kijk ben ik niet verbaasd..

Maar waarom doe ik dan dit alles? Dat is de vraag waar ik de afgelopen tijd veel over heb nagedacht. Ik heb als introverte hsp veel behoefte aan rust, alleen zijn en tijd voor mezelf. Maar ik heb ook een grondige hekel aan sleur, saaie dingen en oppervlakkigheden. Ik heb behoefte aan afwisseling en vooral ook uitdaging, creativiteit en verdieping. Vanuit deze behoeften ben ik dus geneigd om veel aan te pakken, maar geeft het me toch vaak niet genoeg uitdaging en verdieping, echter wel heel veel prikkels. Dus achter de bijna burn-out zit ook een bore-out. Ik doe ook echt wel zinvolle dingen, maar toch knaagt er iets.. Het lukt me blijkbaar niet om mezelf echt te ontplooien. Of er zit altijd wel iets tegen. ‘Life just won’t let up.’  Mijn plannen bijvoorbeeld om in mijn praktijk trainingen en workshops voor groepen aan te bieden, wat ik zo graag zou willen doen, staan vanwege corona in de ijskast.  Ik denk dat dat ook meespeelt aan het gevoel van lamgeslagen te zijn en de beklemmende onrust die ik voel.

Het feit dat ik christen ben maakt het ook niet echt makkelijker. Ja, natuurlijk heb je gaven en talenten van God gekregen. En die mag je door de kracht van de Heilige Geest ontdekken, ontwikkelen en inzetten. Er wordt een altruïstische en dienende houding van je verwacht. Zelfontplooiing ja, mits het maar nuttig en dienend is. Idealisme en ambitie ten gunste van het evangelie. De hele wereld op je schouders nemen, verschil maken en je verantwoording nemen. Alles uit liefde voor God, ter ere van Hem, uit dankbaarheid voor wat Jezus voor ons heeft gedaan. Niks mis mee toch? Ook geen belang hechten aan wereldse zaken en niet materialistisch zijn. Maar zelfzorg is een beetje een vies woord en wordt verward met ik-gerichtheid. Oké, ik ga hiermee nu misschien een beetje kort door de bocht, maar het maakt het wel lastig om een goede balans te vinden in je naaste liefhebben als jezelf. En om te beseffen dat nederigheid niet hetzelfde is als zelfopoffering.

Kortom, ik weet het nu even niet meer. Ik merk wel door de afgelopen drukke postperiode dat mijn energiepeil nog lang niet weer op voldoende niveau is. En ik weet nu eigenlijk ook even niet wat ik nou nog wel wil, nog los van wat mogelijk is. Ik weet alleen dat ik niet zo door wil gaan in deze ratrace, die in onze maatschappij voor corona zo de norm was. Als ik dan wat mag wensen voor het komende jaar voor mezelf, dan hoop ik dat ik dat mag ontdekken. Dat ik balans mag vinden in mijn tegenstrijdige, intensieve eigenschappen, behoeften, dromen en mogelijkheden.

Tenminste, als het allemaal weer een beetje ‘normaal’ mag worden. Al heb ik daar wel een zwaar hoofd in. Ik maak me grote zorgen om mensen, de mensheid, onze maatschappij, deze wereld….ik weet het niet hoor….het is zo niet leuk meer…. En die rotcorona, al dat leed, de ongemakken, de onzekerheden, de meningen en discussies….zucht…. Maar ook zonder corona was ik al niet echt hoopvol gestemd over deze wereld. Althans wat wij als mensheid van deze wereld hebben gemaakt, zo teleurstellend en verdrietig..    I'm worn. Dit lied beschrijft precies mijn gevoelens.

I'm tired, I'm worn. My heart is heavy, from the work it takes to keep on breathing. I've made mistakes, I've let my hope fail. My soul feels crushed by the weight of this world. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that’s dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

I know I need to lift my eyes up, but I'm to weak, life just won’t let up. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that's frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

And my prayers are wearing thin. I'm worn even before the day begins. I'm worn, I've lost my will to fight. I'm worn, so heaven come and flood my eyes.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn. Yes, all that’s dead inside will be reborn, though I'm worn. Yeah, I'm worn.

Of klinkt dat allemaal een beetje te existentieel depressief? Ben ik nu te openhartig? Misschien wel, ik val nu zeker door de mand en mijn imago is naar de knoppen, want falen mag niet toch? Of misschien stiekem ook wel een beetje herkenbaar? Of schrik je hiervan? Van dit kijkje in mijn hoofd? Wees niet bang, het is slechts een klein stukje zelfreflectie wat ik laat zien, de rest wil je echt niet weten. Maar maak je niet ongerust, gelukkig weet ik dat er Eén is die alles in Zijn hand heeft. En bij alles wat er steeds gebeurt, bij alles wat verandert, God verandert nooit! Zijn Liefde was, is en zal er altijd zijn. En ik mag in Zijn Liefde zijn, in Zijn Liefde blijven en in Zijn Liefde rust vinden.  Jij ook trouwens!

God van trouw, U verandert nooit. Eeuwige, U mijn vredevorst. Aller Heer, ik vertrouw op U.  Heer, ik roep tot U. Opnieuw en opnieuw. U bent mijn rots wanneer ik wankel.  U richt mij op wanneer ik val.  Dwars door de storm bent U, Heer, het anker. Ik stel mijn hoop alleen op U.

Een beetje oubollig lied, nou ja de melodie dan, ik vind de tekst geweldig. Al jaren welt het steeds op bepaalde momenten in me op. Ik zing het ook vaak op de fiets. Ooit komt er een dag, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Hopelijk is die dag nabij! Kom, Jezus kom…. En met die hoop en in dat vertrouwen gaan we het nieuwe jaar 2021 in!