Mijmeringen in 't twaiduuster

Het is de dag na Sinterklaas, waar wij zelf als gezin dit jaar niets aan hebben gedaan, behalve wat lekkers snoepen. In de vroege morgen breng ik mijn jongste dochter naar school. Een ritje van ongeveer een kwartier over landelijke binnenweggetjes naar een dorpje verderop, omdat ze daar één keer in de week naar een plusgroep gaat. Het is nog een beetje schemerig, twaiduuster zoals we hier in het noorden zeggen. 

Al babbelend ontdekken we steeds meer kerstlichtjes en we hebben het erover dat dit de komende dagen steeds meer zullen worden. Ze geniet altijd zo van deze tijd van het jaar. Als ik naar haar kijk zie ik mezelf als klein meisje en ik vraag me af wat er allemaal in dat mooie koppie omgaat. Als ze werkelijk op mij lijkt dan gaat er heel veel in haar om, soms laat ze daar ook wel wat van zien, maar dat is slechts een glimp van de veelheid van gedachten schat ik. 

Als ik haar bij school heb afgezet en ik weer terug rijd naar huis heb ik zo mijn eigen gedachten. Deze tijd van het jaar, ja ik geniet er ook altijd van. Al die lichtjes, warmte, gezelligheid…. Met ons zondagsschool-team zijn we al een tijdje bezig met de voorbereidingen voor Kerst en afgelopen zondag, de eerste advent, zijn we al begonnen met het Kerstverhaal. Zelf heb ik ook al mijn kerstdozen naar beneden gehaald. Ik heb er alleen nog niets uitgehaald, maar dat zal deze week zeker wel gebeuren. Ik vind het heerlijk om het in huis gezellig te maken, met vooral veel lichtjes. Een kerstboom hebben wij al een paar jaar niet meer. Over het waarom daarvan ga ik nu niets schrijven, dat heb ik wel al eerder gedaan. 

Maar ook over het kerstfeest zelf heb ik zo mijn bedenkingen. Iedereen in Nederland, eigenlijk bijna de hele wereld, viert het. Maar wat wordt er dan eigenlijk gevierd? Wat vieren mensen die niet geloven? De gezelligheid? Vrije dagen? Dat is tenminste het antwoord dat ik vaak heb gekregen wanneer ik deze vraag stelde. 

Maar wat vieren wij christenen dan? De geboorte van het kindje Jezus, die helemaal niet in december is geboren? En wat doet die kerstboom in een kerk? Maar ja, niemand weet precies wanneer Jezus wel is geboren en we zijn het zo gewend, dus dan blijven we het maar zo doen? Maar goed, daar heb ik ook al eens eerder over geschreven. 

Ik zou zelf ook niet zo goed weten hoe we het anders zouden kunnen doen, of hoe God het zou willen. Ik zie Kerst dan ook vooral als een periode waarin mensen toch wat meer open staan voor het evangelie, mensen willen toch wat meer betekenis geven aan die donkere dagen in december, een tijd voor bezinning, een tijd voor hoop. Veel mensen bezoeken toch graag een Kerstdienst, ook al komen ze verder zelden of nooit in een kerk. Dat is voor mij dan ook zeker een reden om Kerst te vieren en weer heerlijk al die kerstliedjes te zingen! 

Als ik weer bijna thuis ben, zingt Casting Crowns, nee nog geen kerst-cd, Loving my Jesus. Loving my Jesus, showing my scars, telling my story, of how mercy could reach you where you are, and I pray that the whole world hears the cry of my heart, is to see all the ones I love loving my Jesus. 

Dat is voor mij Kerst. Laten zien dat er hoop is waar geen uitzicht meer lijkt te zijn. Laten zien dat licht kan komen waar duisternis heerst. Dat er een uitgestoken hand is wanneer de bodem van de put is bereikt. Ikzelf heb ook op die bodem van de put gezeten, omsloten en gevangen door torenhoge muren, in totale ijskoude duisternis….. 

En toch...op het moment dat ik het opgaf, was daar het licht en de warmte. Die uitgestoken hand nam mij bij de hand en samen hebben we alle muren afgebroken en de rommel opgeruimd, waardoor er weer uitzicht kwam, zonder struikelblokken! 

Laat dat mijn kerstboodschap zijn voor jou. Of je nou in het donker verloren bent, of een beetje in ‘t twaiduuster dwaalt, er is altijd een Licht voor jou, het kindje Jezus die hoop brengt. En dat al die twinkelende kerstlichtjes daar op mogen wijzen. Én dat wij christenen in onze gastvrije diensten, maar ook in ons leven, een stukje van dat licht mogen laten zien.

Filippenzen 2:15 opdat u zuiver en smetteloos bent, onberispelijke kinderen van God te midden van een verdorven en ontaarde generatie, waartussen u schittert als sterren aan de hemel. 

Tja, wat je al niet kan overdenken tijdens zo’n autoritje. Toch maar even een kerst-cd-tje opzoeken? 

Vakantieplanning

Wat een nat, herfstig weer vandaag. Gistermiddag lag ik nog lekker lui in de hangmat. Alhoewel,  lui? Ik had 's morgens al even 5 km. hardgelopen. Dus dan mag je in de zomerhitte wel even lekker in een hangmat hangen toch? Het is tenslotte nog vakantie! Een tijd van geen agenda en planning, just gow with the flow en een beetje voor je uit dromen.

Ik was in een dagboekje aan het lezen en daar las ik wat interessants. Echter ook wel een klein beetje confronterend. Het ging over goede voornemens. De schrijver noemt voornemens een vlucht voor de uitdaging van het huidige moment in de vrijblijvendheid van de toekomst. Onze voornemens om dingen te veranderen plannen we liever vooruit, zodat we ons er nu nog even niet mee bezig hoeven houden. Daarbij mogen we onszelf de kritische vraag stellen of we wel daadwerkelijk deze verandering willen? Is de reden van het vooruitschuiven en uitstellen dat we stiekem misschien willen dat alles zo blijft zoals het is?  Zijn we bang voor verandering en de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt? Of weten we dat een bepaalde verandering nodig is, omdat het beter is, maar voelen we diep van binnen weerstand?

In de hangmat zat ik daar zo eens over na te denken en vond dat daar wel een kern van waarheid in zat. Het was voor mij in wezen wel een beetje een eyeopener, omdat ik ook wel goed ben in uitstellen en vooruitschuiven. En wat mij betreft klopt het vaak dat van uitstel afstel komt. Ik heb altijd veel ideeën en ben goed in plannen maken. Maar heb ook altijd goede redenen en excuses om dingen voor me uit te schuiven en op te slaan in mijn 'ooit nog eens' box. Wil ik wel werkelijk die verandering of heb ik goede redenen die me tegenhouden? Zijn mijn excuses gegrond of zijn ze een façade voor mijn eigen onzekerheden en onvermogens?

Maar als ons antwoord op de vraag of we wel daadwerkelijk die verandering willen ja is, dan is er nog een reden waarom we onze plannen niet te ver vooruit moeten schuiven. Hoe vaak gebeurt het niet dat wij allerlei plannen maken voor onze toekomst, nabije of verre toekomst, en er gebeurt iets waardoor alles er ineens anders uitziet en wij onze plannen wel overboord kunnen gooien? Ik denk dat wij hier allemaal wel voorbeelden van kunnen noemen in ons eigen leven of in dat van iemand die we kennen. Dingen zoals ziekte, ontslag, verlies, voorbeelden te over. Zelf deze zomervakantie er ook weer van dichtbij mee geconfronteerd.

Moeten we dan helemaal geen voornemens hebben en plannen maken? Moeten we alleen maar bij de dag leven? Ja en nee! Ik denk dat we zeker onze dromen mogen hebben voor onze toekomst. Maar ik denk wel dat we onze dromen en plannen in Gods hand moeten leggen en dat ze moeten passen in Zijn plan voor ons leven. Als onze droom ook door God voor ons bedoeld is, dan zullen we nu een weg vinden om deze waar te maken. Dan zullen we een innerlijke drijfveer voelen die onze obstakels, zoals onzekerheid of financiële beperkingen, overstijgt. Soms echter zal God een omweg voor ons in petto hebben, waarbij plan A niet mogelijk blijkt, maar waarbij we via plan B ook komen waar Hij ons bedoeld heeft. Terugkijkend zullen we dan zien dat wat God voor ons in petto had, zoveel beter is dan we zelf ooit voor mogelijk hielden.

Blijf dus vooral dromen! En als jouw droom jou er werkelijk toe doet, schuif het dan niet op de lange baan, maar maak plannen voor nu. Laat je niet tegenhouden door overkoombare obstakels en schijnbaar gesloten deuren. Maar neem het leven zoals het komt, terwijl je dicht bij God blijft. Want zo zal God je leiden naar je bestemming. Laat je vertrouwen in God en Zijn beloften groter zijn dan je wantrouwen in je eigen capaciteiten en de onmogelijkheden van deze wereld. Wees God dankbaar voor je weg tot zover en wees een instrument van zegen op de plek waar je nu bent, dan zal je toekomst prachtig zijn!

Anders eenzaam?

Over stereotypering en vooroordelen.

Autisten hebben geen gevoel, nemen alles letterlijk en kunnen niet tegen veranderingen.  

ADHD-ers kunnen nooit stilzitten en flippen om het minste of geringste. Ze moeten gewoon wat harder aangepakt worden.

ADD-ers zijn lui en zitten maar wat te dromen. Ze moeten gewoon een schop onder de kont hebben.

Dyslectici zijn gewoon dom.

Hoogbegaafden zijn nerds met een brilletje die de hele dag met hun neus in de boeken zitten en niet met mensen kunnen omgaan.

Beetje kort door de bocht of niet? Misschien zit je nu zelfs met kromme tenen te lezen. De meeste mensen weten gelukkig wel dat bovenstaande beweringen grote onzin zijn en mensen die mij kennen weten dat ik zeker niet zo denk. De laatste jaren is er veel meer kennis over deze zaken en op het web is informatie voor iedereen toegankelijk. Iedereen kent wel iemand, en waarschijnlijk wel meerderen, die hier mee te maken hebben.

Gelukkig hoor ik in mijn omgeving de bovenstaande vooroordelen steeds minder, maar gisteren werd ik helaas geconfronteerd met bovenstaande stereotypering van de hoogbegaafde en dat triggerde mij om dit stukje te schrijven. Het gebeurt trouwens wel vaker dat ik geraakt wordt door zulke uitspraken. Ik kom veel vaker onbekendheid en onwetendheid inzake hoogbegaafdheid tegen. Mensen hebben vaak geen idee waar ze het over hebben.

Ik vraag me dan af, hoe komt dat nu? Kennen mensen geen hoogbegaafden in hun omgeving, komt het zo weinig voor?

Laten we eens naar wat prevalentiecijfers kijken.

Autisme spectrum stoornis 1 tot 2%

AD(H)D 3 tot 6%

Dyslexie 3 tot 10%

Hoogbegaafdheid 2 tot 3%

Het prevalentiecijfer van hoogbegaafdheid is dus niet echt veel lager. Van de 100 mensen die je kent zijn er dus 2 à 3 hoogbegaafd. Toch herkennen de meeste mensen de hoogbegaafde in hun omgeving niet. En daar zijn denk ik verschillende redenen voor.

Zo heeft niet elke hoogbegaafde een universitaire studie afgerond. Hoogbegaafdheid is géén lot uit de loterij of een ticket voor succes. En zeker geen easy way to happiness. Heel veel hoogbegaafden lopen vast in hun leven, in hun ontwikkeling.

Soms werd/wordt de hoogbegaafdheid niet herkend, waardoor de juiste stimulans en begeleiding achterwege bleef/blijft. Het is een groot misverstand dat een slim kind zichzelf wel redt en dat die vanzelf wel op de goede plek komt.

Ook als de hoogbegaafdheid wel wordt herkend, maar er wordt niet op de juiste wijze gestimuleerd, begeleid en onderwezen, treden dezelfde problemen op.

Ook een slim kind moet leren leren. Moet geprikkeld worden. Een groot gevaar is verveling op school, te makkelijk, geen uitdaging, waardoor de intrinsieke motivatie verloren gaat. Bovendien hebben ze een hekel aan nutteloze oefeningen en herhalingen. Als ze ergens niet het belang van inzien is het erg moeilijk voor ze om daar hun tijd en energie in te steken.

Een ander gevaar is dat het gevoel, het weten, anders te zijn aanpassingsgedrag tot gevolg heeft. Hoogbegaafden zijn meesters in aanpassen. Hoezo geen inlevingsvermogen? Ze willen er ook gewoon bij horen, maar vinden vaak geen aansluiting. Dat is niet omdat ze geen sociale vaardigheden hebben, maar omdat ze gewoon op een ander ontwikkelingsniveau functioneren dan hun leeftijdsgenoten.

Een en ander heeft vaak tot gevolg dat ze gaan onderpresteren en uiteindelijk niet hun volledige potentieel benutten. Veel hoogbegaafden functioneren ver onder hun werkelijke niveau. Sommigen kunnen er door allerlei omstandigheden geen uiting aan geven, wat erg frustrerend kan zijn. En wat overigens niet erg bevorderlijk is voor hun welzijn, met als gevolg veel psychische problemen, depressie, burn-out, maar vaker nog een bore-out.

Laten we eens kijken naar de moderne definitie van een hoogbegaafde: Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Een sensitief en emotioneel mens, intens levend. Hij of zij schept plezier in creëren.

Zoals je in deze definitie kunt zien is een hoogbegaafde meer dan alleen iemand met een hoog iq. Het is ook een sensitieve, emotionele en intense persoon. Dus zeker niet de sociaal onaangepaste nerd! Het is juist omgekeerd, ze hebben vaak een enorm inlevingsvermogen, een sterke empathie en een groot rechtvaardigheidsgevoel. Echter krijgen ze hierdoor in deze harde wereld vaak het deksel op de neus. Plus de enorme intensiteit waarmee ze waarnemen en ervaren, maakt dat er vaak ook een grote behoefte is aan rust, je even terugtrekken, even ontladen en weer opladen. Maar een hoogbegaafde is dus zeer zeker wel een sociaal mens.

Een andere reden dat de hoogbegaafde vaak niet opvalt en herkend wordt, is dat ze er meestal niet mee te koop lopen. Als ze niet die afgestudeerde academicus zijn, maar in een gewone baan functioneren, is het in hun omgeving vaak niet bekend. Waarschijnlijk zit er ook een stukje schaamte omdat je niet aan de maatschappelijke verwachtingen hebt voldaan, of wellicht aan je eigen verwachtingen?  

Hoe dan ook, niet veel mensen weten dat ze altijd maar aan het studeren zijn, gedreven door hun tomeloze nieuwsgierigheid. Ze zijn constant aan het leren en reflecteren, ze beschouwen de wereld en zichzelf doorlopend.  Door hun autonomie, hun zelfbewustzijn en hun goede capaciteit tot zelfsturing zijn veel hoogbegaafden eigen baas en leren ze voornamelijk door zelfstudie. Ze genieten van creatieve processen.

Een hoogbegaafde vindt het heerlijk om ergens helemaal in te duiken. Wanneer ze dan lekker in een flow zitten, vergeten ze alles om zich heen. En als ze dan voor hun gevoel weer één of andere wonderbare ontdekking hebben gedaan en dat met anderen willen delen, krijgen ze vaak te horen: Jaha, nu weten we het wel! Waarom moet je nou altijd zo serieus zijn? Waarom moet je altijd zo diep gaan? Waarom wil je altijd alles weten? Jij denkt altijd dat je het beter weet! Oeps...ohja...ik ben anders….een ander heeft die drang niet…

Wat me weer brengt bij de titel van dit stukje: Anders eenzaam?

Ja, soms wel. Door opmerkingen zoals hierboven, of door zo’n stereotypering als in het begin van dit stukje voel je je even buitenspel gezet. Het deksel op je neus. Je voelt je onbegrepen, niet aanvaard, niet geaccepteerd, niet gewaardeerd. En mede door die enorme gevoeligheid komt dit dan heel erg binnen. Pats...alles blokkeert. De rem gaat er weer op..

Soms ook zet je jezelf juist buitenspel. Door niet open te zijn over jezelf, jezelf niet te laten zien. Door ervaring weet je dat er grofweg twee veelvoorkomende manieren zijn waarop mensen kunnen reageren als ze erachter komen dat je hoogbegaafd bent. En uit angst voor die reacties verstop je jezelf maar liever.

De ene reactie is dat mensen hierdoor geïmponeerd worden, ze voelen zich minder en gaan zich er daarom tegen afzetten. Doe maar gewoon….  Wie denk je wel dat je bent? Denk maar niet dat je beter bent! Er ontstaat een angst dat men je verwaand of arrogant gaat vinden.

Of mensen zijn onder de indruk en gaan tegen je opkijken. Verwachten heel veel van je, wat natuurlijk alleen maar kan tegenvallen. Of ze distantiëren zich van je omdat ze denken niet aan je te kunnen tippen of ze zijn bang dat ze wat stoms zeggen. Ook dat wil je liever vermijden.

Hoe dan ook, in beide gevallen wordt er een afstand gecreëerd. Terwijl je dat dus helemaal niet wilt. Een hoogbegaafde is helemaal niet bezig met slechter of beter, maar met echtheid, authenticiteit en uniciteit. De hoogbegaafde wil echt, wezenlijk contact, wil weten wie je bent en wat je bezighoudt, wat je drijft. Hij wil graag je ware zelf zien. Wil zelf ook graag gezien worden, maar dan wel het ware complete zelf. Dus met alle eigenschappen. Dat hoogbegaafd zijn niet altijd alleen maar leuk, makkelijk en handig is, maar ook problemen en frustraties met zich meebrengt.

Er is nog een reden voor de ervaren afstand. Een hoogbegaafde voelt zich vaak niet begrepen. Maar andersom begrijpt de hoogbegaafde de ander vaak ook niet. Het is voor een hoogbegaafde vaak onvoorstelbaar dat je niet alles wilt weten. Dat je gewoon je schouders ophaalt als je iets niet snapt en je daar dan bij neerlegt. Het niet out of the box kunnen of willen denken. Dat de kaart niet het gebied is. Onbegrijpelijk.

Voor een hoogbegaafde christen komt daar vaak nog een extra moeilijkheid bij. Met andere hoogbegaafden, waarmee je over alle andere zaken in het leven heerlijke diepgaande gesprekken kunt hebben, kun je je geloof niet delen. Andere gelovigen willen of kunnen vaak niet zo diep gaan als waar jij behoefte aan hebt. Ze schrikken vaak van je onderzoekende drang en vragen. Vragen die jou niet onzeker maken over je geloof of je laten twijfelen aan je geloof, maar hen misschien wel. Als je dan ook nog eens een vrouw bent, maakt dat het er in kerkelijk verband zeker niet makkelijker op. Dan zijn er soms muren waarbij je moet zoeken naar Gods deur.

Dit alles levert dus een continu dilemma op. Laat je jezelf niet zien, dan is er afstand en geen echt contact. Laat je jezelf wel zien, dan ontstaat er vaak ook afstand en dus geen echt contact. Zo kun je je juist temidden van mensen eenzaam voelen. Het is dus schipperen en soms toch de stap wagen. Voor die ene die je wel gewoon accepteert zoals je bent. Of die ene die met hetzelfde zit en zich in jou herkent. Of die ene die je wel kan bijhouden. Iedereen die een hoogbegaafde kent weet hoe vermoeiend ze vaak kunnen zijn. Dus dankbaar voor elke ware vriend die het wel verdraagt. Die je soms gewoon even in alle snelheid en hevigheid laat gaan in je complexiteit.

Als christen weet ik dat ik geliefd ben, dat mijn waarde niet afhangt van de mening van een ander. Maar God heeft ons, mensen, ook aan elkaar gegeven. Liefde is Gods drijfveer en dat moet ook onze drijfveer zijn. Maar om elkaar lief te kunnen hebben, moeten we wel de afstand tussen elkaar overbruggen. Moeten we ons kwetsbaar opstellen en onszelf laten zien. We moeten ieder in zijn eigen waarde laten en de ander accepteren zoals diegene op dat moment is. Met onze fouten en gebreken. Met onze sores en shit. Met onze beperkingen en eigenaardigheden.

Maar laten we elkaar ook accepteren met onze gaven en talenten, met onze bijzonderheid en uitzonderlijkheid, op wat voor gebied dan ook. Zonder vergelijkingen te maken, zonder rangorde aan te brengen of zonder er een waardeoordeel aan te hangen. Laten we genieten van de variëteit en diversiteit die God heeft geschapen. Omdat we allemaal op onze eigen unieke manier prachtig en bijzonder zijn!

Maar het is zo moeilijk!  Zo moeilijk om jezelf echt te laten zien. Ik heb de laatste jaren wel geleerd om me steeds een beetje meer open te stellen. Ik vind het niet meer moeilijk om het over mijn fouten en gebreken te hebben. Ik steek niet meer onder stoelen of banken dat ik jarenlang een sociale fobie had en depressief was. Dat ik ongeduldig ben en een rommelkont is ook geen geheim. Maar over dat andere stukje van mezelf heb ik het eigenlijk bijna nooit. Is het mijn vooroordeel dat ik denk dat je het toch niet begrijpt?

Gelukkig begrijpt God het wel! Altijd!

Leuk toepasselijk liedje! :-)

Opwekking kids 277

Een plek op deze aarde

Soms denk je bij jezelf:
ben ik echt wel nodig,
de wereld draait wel verder zonder mij.
Ik doe ook nooit iets goed,
wat ben ik toch een loser.
Het gaat veel beter zonder mij erbij.

Ben je ernstig ziek of heb je een beperking
of heb je iets zoals ADHD.
En hierdoor gaan de dingen vaak wel effe anders
en krijg je het gevoel: ik tel niet mee.

Refrein:
Voor jou is er een plek op deze aarde
en niemand past er in behalve jij.
Een plaats die God speciaal voor jou
bedacht heeft.
Nee, de wereld die is niet compleet
zonder jou erbij.

Ben je soms heel slim en ontzettend pienter,
maar ondanks dat gaat het niet al te best.
Je bent wel hoogbegaafd,
maar soms ook erg onzeker
omdat je denkt: ik hoor niet bij de rest.

(Refrein)

Omdat je anders bent dan de meeste mensen,
doet dat heel vaak diep van binnen pijn.
Maar God heeft jou gemaakt
en 'Hij zag dat het goed was'.
Dus twijfel er niet aan: je mag er zijn

N.B. Nog even een opmerking. Ik besef dat de informatie over hoogbegaafdheid en de beschrijving van de ervaren problemen in deze blog erg summier is. Ik heb een klein inkijkje willen geven in het hoofd en leven van een hoogbegaafde en heb het erg algemeen gehouden. Geen enkel mens is te vangen in een paar woorden, daarvoor zijn we allemaal te uniek. Wil je toch meer weten? Het internet staat vol met informatie, maar ik zou zeggen, probeer die hoogbegaafde in je omgeving eens te ontdekken en beter te leren kennen. Dan zul je zien en ervaren dat ze misschien soms wel wat anders en bijzonder zijn, maar dat het ook gewone mensen zijn. Mensen die genieten van een goed gesprek.

Nog een opmerking. Elke keer als ik hier op deze blog een stukje plaats vind ik het spannend, zelfs al zijn de reacties meestal positief. Maar nog niet eerder vond ik het zo eng…. Ik heb dus ook zo mijn zwakheden.  ;-)

Ken je dat?

Ken je dat?  Soms heb je van die dagen/weken…….gedachten,  gevoelens, vragen, zoeken naar antwoorden, naar de juiste weg, naar wie je echt bent…..ach, je kent dat vast wel, niets bijzonders hoor, maar gewoon van die dagelijkse menselijke beslommeringen….

En dan word je al een paar dagen wakker met een liedje in je hoofd, dat we vaak zongen met de kinderen op de zondagsschool:  

Ik leg mijn leven in Uw handen en ik wacht nu op U Heer.

Ik leg mijn leven in Uw handen want ik wil vol zijn van U Heer.

Ik hef mijn handen naar U op en ik zie uit naar U.

Maak mij stil van binnen en vul mij met Uw Geest, vul mij nu.

En dan zit je in de kerk en is het net of het woord van God op dat moment speciaal voor jou bedoeld is.  

En dan zingen we, voor zover ik door m’n tranen heen nog kon zingen:

Jezus, alles geef ik U, wat ik ben en heb en wat ik ooit zal zijn.
Al mijn hoop, mijn plannen en mijn tijd
leg ik in uw hand, vertrouw ze aan U toe.
Door uw wil te doen, leer ik om vrij te zijn.
Jezus, alles geef ik U, wat ik ben en heb en wat ik ooit zal zijn.

Tja, dan weet ik misschien niet altijd waar de weg naartoe gaat,  maar ik weet wel Wie er met me meegaat als ik Zijn weg ga. En als bonus zijn er ook nog wat fijne mensen die met je meelopen langs die weg. Bedankt goede vriend voor je lieve woorden gistermorgen.

Dank U wel God, voor alles wat U voor mij doet en hebt gedaan! Ik houd zoveel van U, mijn Vader, mijn Papa!

Maar waarom vertel ik dit allemaal?

Nou, om te laten zien dat wanneer je een volgeling van Jezus bent, dat niet betekent dat je altijd alle antwoorden hebt en je leven alleen maar glorie halleluja is. Dat je net zo goed te maken hebt met dagelijkse beslommeringen en het lijden van deze wereld. Maar dat je dwars door dit alles heen wél een houvast hebt, in de intieme relatie met God, je Papa, én in je familie, je broers en zussen in de gemeente. Daar waar je gewoon aanvaard en geliefd wordt.

En ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat iedereen die mij lief is, iedereen die dit leest, ook U als hun Papa mag (leren) kennen en zo’n liefdevolle familie om zich heen mag hebben.

Dus hierom: "Loving My Jesus"
I was a wandering soul
Traveling a well worn road
A sinner so far from home
No second chance in sight
I heard You call my name
I felt You lift my shame
And I made a vow that day
That I'd spend the rest of my life

Loving my Jesus
Showing my scars
Telling my story of how mercy
Can reach You where You are
And I pray the whole world hears
The cry of my heart
Is to see all the ones I love
Loving my Jesus

Sin tries to make you hide
Whispers that same old lie
Keep all your pain inside
'Cause no one will understand
The last thing this lost world needs
Is someone I'm trying to be
Truth that has set me free
Is that I'm just a broken (wo)man

When all is said and done
When my last song's been sung
I stand face to face with the One
Who gave all for me
May all I have to show
Be all that mattered most

Making Your great name known
Let this be my only legacy

(Casting Crowns)

Etiketjes, labeltjes, stempeltjes, hokjes, vakjes….

Etiketjes, labeltjes, stempeltjes, hokjes, vakjes…..

Allemaal oordelen. Oordelen wordt meestal als negatief gezien. Maar we doen het allemaal, elke dag, de hele dag. En dat is ook goed. We hebben dat oordelen nodig om de wereld om ons heen te begrijpen en om prettig en veilig de dag door te komen. We moeten bijvoorbeeld beoordelen of het veilig genoeg is om de weg over te steken. Of dat het in de koelkast bewaarde eten niet bedorven is zodat we niet doodziek worden. Wat voor weer het is, zodat we onze kleding daaraan aan kunnen passen.

Als we het over oordelen hebben, moeten we onderscheid maken tussen beoordelen en veroordelen. Beoordelen is nodig en nuttig. Veroordelen echter moeten we overlaten aan God, of in geval van crimineel gedrag aan de rechters. En dan heb je nog vooroordelen, dat zijn oordelen die niet gebaseerd zijn op feitelijke waarheden, maar op, van horen zeggen, halve waarheden en onjuistheden.

In dit stukje wil ik het hebben over het oordelen van menselijke eigenschappen en gedrag. De bovenstaande woorden uit de titel hebben vaak een negatieve klank en zijn zeer vaak de bron van verhitte discussies in de sociale media, waarbij het opvalt dat vooral het niet begrijpen waarover men spreekt en het denken in stereotypen en vooroordelen pijn veroorzaakt.

Ik wil hier graag enige nuance in aanbrengen. De woorden uit de titel worden vaak op één hoop gegooid, maar ik denk dat hier een onderscheid gemaakt kan worden tussen beoordelen en veroordelen. Een etiket, een label, een stempel, oftewel een diagnose is een beoordeling van bepaald gedrag of eigenschappen. Het kan helpen om jezelf (of een ander) te begrijpen,  maar het is nooit een totale definitie van wie jij bent.

Een hokje of een vakje echter vind ik meer een veroordeling. Het is veel te beperkt en zet mensen gevangen in stereotypen. Bovendien zijn de wanden van de hokjes vaker opgebouwd uit vooroordelen dan uit feiten. Hoewel het volkomen logisch is dat onze hersenen gebruik maken van het hokjesdenken om enigszins orde aan te brengen in de informatie uit deze chaotische wereld, zijn mensen toch ook nooit in een hokje te vangen. Ik zal uitleggen waarom. Stel; je hebt een hokje waar je mensen met adhd in wilt stoppen. Goed, je hebt mensen met een lage intelligentie en mensen met een bovengemiddelde intelligentie en dat geldt ook voor mensen met adhd. Dan heb je dus al twee vakjes. Kijk dan eens naar het onderscheid tussen extraverte en introverte mensen, die komen ook weer in beide groepen voor. Dan heb je al vier hokjes. Sommige mensen hebben autistische kenmerken, anderen niet. Voila, acht hokjes. Dan heb ik het nu nog maar over enkele eigenschappen van iemands persoonlijkheid en over uitersten op bepaalde spectra, terwijl er natuurlijk ook veel tussenvormen zijn. Je begrijpt het al, dit levert vele hokjes op. Zoveel hokjes als er mensen zijn, dus geheel nutteloos om dat te proberen. Laten we dan ook met zijn allen proberen om de hokjesgeest zo min mogelijk ruimte te geven.

Zoals ik al zei, etiketjes kunnen nuttig zijn. Om bepaald gedrag of eigenschappen te beschrijven en begrijpen. Laten we dan echter wel uitgaan van de professionele, wetenschappelijke beschrijvingen en verklaringen. Tegenwoordig met het internet en Google is informatie voor iedereen toegankelijk en makkelijk te vinden en iedereen is een expert. Hier schuilt echter ook een groot gevaar in. Er is naast de goede informatie ook veel ‘wilde’ informatie te vinden. Informatie die geen wetenschappelijke onderbouwing heeft, maar die wel zo gebracht wordt door zelfverklaarde-professionals. Zweverige, alternatieve informatie. Informatie gebaseerd op stereotypen en vooroordelen. Allemaal informatie, waar je je vraagtekens bij kunt zetten, maar die wel gebracht wordt als waarheid. En dan ook weer door leken in de al eerder genoemde verhitte discussies wordt ingebracht.

Ik denk dat wij ervoor moeten waken om mee te willen praten over, en vooral een mening te hebben over, onderwerpen waar wij niet mee te maken hebben, geen ervaring mee hebben, of waar wij ons niet werkelijk in verdiept hebben.

Dit veroorzaakt zoveel frustratie en pijn bij de mensen die wel met deze etiketjes te maken hebben. Bovenop het dealen met je etiketje, het leren begrijpen en hiermee leren omgaan, het accepteren van je anderszijn, moet je ook nog eens omgaan met de pijn van je onbegrepen voelen en frustratie over ongefundeerde meningen die kant nog wal slaan. Of het nu gaat om adhd, autisme, dyslexie, zwakbegaafdheid, hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid, etcetera, etcetera….., dit onbegrip is een gezamenlijke pijn. En dan meng je je toch weer in zo'n discussie, terwijl je je had voorgenomen om dat niet meer te doen, want het heeft toch geen zin….maar ja, je wordt weer eens getriggerd, want je wilt zo graag dat mensen het begrijpen...

Jezelf begrijpen is ook zonder etiketje al moeilijk genoeg. Dus laat je mening eens wat vaker thuis, maar vraag eens hoe het voor de ander is, of wat je voor die ander kunt betekenen. Aanvaard zoals jij ook aanvaard wilt worden en heb gewoon lief. Bedenk dat God ons allemaal, dus ook de rare, vreemde, aparte mensen, lief heeft.