Vragen en twijfels

Sinds vorige week ben ik begonnen met Stergaaf: mijn eigen praktijk voor psychosociale coaching en counseling met een levensbeschouwelijke inslag gericht op persoonlijke ontwikkeling. Mijn focus ligt op Bijbelse principes voor psychisch welbevinden. Neem maar eens een kijkje op de website.
http://stergaaf.nl/index.php

Ook de website is nu een week online en ik krijg er veel positieve reacties op. En veel succeswensen. Maar ook veel vragen. Niet omdat de website niet duidelijk is, integendeel, die is blijkbaar duidelijk genoeg. Nee, het roept blijkbaar vragen op omdat ik niet te werk ga zoals gebruikelijk is in dit vakgebied. En dat betreft een aantal dingen.

Als eerste is dat het financiële. Ik ben begonnen met een openingsaanbod waarbij mensen zelf de prijs mogen bepalen. Een vrije gift zeg maar. Daarnaast heb ik wel tarieven bepaald, hele lage tarieven, lager dan gebruikelijk. Het commentaar of de vragen die ik krijg zijn dan als volgt: Je wilt toch ook wat verdienen? Er moet toch ook brood op de plank komen? Je mag toch ook wel wat terugzien van alle investeringen die je hebt gedaan zowel qua studiekosten als alle studietijd? Nou, nee! Dat zijn niet mijn intenties. Dat is niet waarom ik hieraan ben begonnen. Ik wil graag mensen helpen. Teruggeven wat ikzelf heb ontvangen. Omdat het mijn hart breekt als ik mensen zie worstelen in plaats van leven. Ik denk er zelfs over om het openingsaanbod permanent te laten zijn. En als lage tarieven of vrije giften dan betekenen dat je niet serieus wordt genomen en je capaciteiten in twijfel worden getrokken, tja dat risico moet ik dan maar nemen. Ik ben nu eenmaal niet commercieel ingesteld. Mijn principes en trouw zijn aan God zijn voor mij belangrijker dan het grote geld en wereldse eer.

Het andere is mijn werkwijze. Ik werk vanuit een levensbeschouwelijke inslag. Dat wil zeggen dat iemands levensbeschouwing de leidraad is in het persoonlijke traject. En niet zoals gebruikelijk een bijzaak, als er überhaupt al aandacht aan wordt geschonken. Bij mij staan geloofsprincipes boven psychologische principes. God is de schepper van alles, dus ook van de psychologische principes, die nu door de psychologische en filosofische  wetenschap worden ontdekt en verklaard. En niet andersom, dat geloven wetenschappelijk wordt verklaard door de wetenschap van de psychologie en filosofie. De wetenschap van de psychologie en filosofie is goed in het beschouwen, beschrijven en verklaren van symptomen, oorzaken en gevolgen van psychische problemen. En dat geeft veel inzicht, wat ik ook zeker zal gebruiken. Maar dit hierboven omschreven omdraaien van de scheppingsorde maakt dat het uitgangspunt van de gangbare veel gebruikte therapieën van een ander mensbeeld uitgaan. Wat dan weer kan botsen met iemands levensbeschouwing en daardoor toch niet echt werkzaam zijn, of slechts tijdelijk. Ik wil dus wel werken volgens Gods scheppingsorde, maar dat is in het vakgebied vrij uniek en wordt slechts mondjesmaat gedaan. Dat brengt me dan op het punt van vergoedingen, waar ik ook veel vragen over krijg. Counseling valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt soms gedeeltelijk vergoed vanuit de aanvullende verzekering. (Coaching wordt niet vergoed.) Je moet dan als hulpverlener aangesloten zijn bij een beroepsvereniging en voldoen aan allerlei voorwaarden. Dit past niet echt bij mijn werkwijze en principes. Bovendien blijkt in de praktijk dat mijn doelgroep, hier in de Veenkoloniën, vaak niet voldoende verzekerd te zijn om hier ook echt gebruik van te kunnen maken. En indien men wel recht heeft op vergoeding, dan is het meestal niet kostendekkend. Ik heb dus bewust besloten om geen concessies te doen aan mijn principes. Bij mij dus geen vergoeding. Maar door mijn aanbod van de vrije gift zal toch iedereen van mijn diensten gebruik kunnen maken, ongeacht de financiële situatie waarin iemand verkeert.

Ik ben nu dus begonnen met een uniek concept, wat blijkbaar de nodige vragen oproept. En wat bij mij dan ook weer de nodige twijfels oproept. Zit men hier wel op te wachten? Zal dit concept wel een plekje kunnen vinden in deze prestatiegerichte maatschappij? Ik geloof dat dit de weg is die ik moet gaan en dat God wil dat ik zo ben en het zo doe. Maar of daarvoor plek is in deze tijd en deze wereld? De tijd zal het leren. Rest mij niets anders dan het terug te geven aan God en het in zijn handen te leggen. Zoals we vanmorgen nog zongen in de kerk; Jezus, alles geef ik U. Wat ik ben en heb. En wat ik ooit zal zijn.  Laat het maar passen in Zijn plan.

Een nieuw jaar

Maandag, of eigenlijk begint die dag zondagavond al, is het Rosh HaShanah, het Joodse nieuwjaar, de eerste dag van de maand Tisjri. Maar volgens de Bijbel is het dan Jom HaSjofar, oftewel Bazuinenfeest. Er staat niet veel over dit feest in de Bijbel. Het is een beetje een mysterieus feest. In Leviticus 23:23-25 staat: De Heere sprak tot Mozes: Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de Heere een vuuroffer aanbieden. Verder staat in Numeri 29 te lezen hoe dat vuuroffer gedaan moet worden. God geeft verder geen uitleg waarom dit feest gevierd moet worden, zoals Hij dit wel bij de andere feesten geeft.

Voorafgaand aan de maand Tisjri is de maand Elloel. Deze maand is bedoeld voor bezinning en reflectie op het voorgaande jaar en als voorbereiding op de najaarsfeesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. In deze maand wordt er elke dag op de sjofar geblazen.

Elloel valt altijd een beetje samen met onze vakantie. En ik weet niet hoe dat bij jou is, maar voor mij is de vakantie ook altijd een periode van reflectie, terugkijken op het afgelopen jaar en vooruitkijken naar het nieuwe jaar. Ik heb niet zoveel met oud en nieuw, onze beleving van de jaren loopt meer gelijk aan de schooljaren. Deze vakantie heb ik dat dan ook gedaan. Het was voor ons een bijzonder jaar. Oudste dochter getrouwd, uit huis gegaan en we zijn opa en oma geworden van een heerlijk wichie. Onze jongste dochter heeft de basisschool afgerond en dat is dus daarmee ook voor ons het afsluiten van een periode. Met de gezondheid van mijn man gaat het helaas wat minder, dat is dan vooruitkijkend ook weer een proces van aanvaarden en verschuiven van taken. Ook vooruitkijkend heb ik na jaren van studie me beziggehouden in de vakantie met plannen maken over wat daarmee te gaan doen. Een proces van bedenken, schrijven en uitwerken, maar daarover later meer.

Maar nu staan dus de najaarsfeesten voor de deur, met als eerste het mysterieuze Bazuinenfeest. Er zijn zeven Bijbelse feesten en vier daarvan hebben al hun vervulling gevonden in Jezus. Er zijn veel christenen die denken dat dit ook nog voor de drie najaarsfeesten op Gods agenda staat. En dat is misschien ook wel zo. Er zijn ook veel christenen die zich hier niet mee bezighouden, die zeggen: we weten niet hoe en wanneer Jezus terugkomt. Misschien is het inderdaad ook niet zo belangrijk om precies te weten hoe en wanneer het allemaal gaat gebeuren, maar het gaat een keer gebeuren! Dus ik denk wel dat het heel belangrijk is om je toch daarmee bezig te houden, Jezus zegt niet voor niets: wees waakzaam! Misschien niet zozeer met het uitpluizen van allerlei theorieën en berekeningen, maar wel met onze houding ten opzichte van Zijn terugkomst. Dat moet toch een verwachtingsvolle houding zijn, een houding die er elk moment klaar voor is en reikhalzend uitziet naar de komst van de Bruidegom, de komst van Jezus! Maar omdat we niet zo goed weten wat we moeten verwachten en hoe het zal zijn, is dat nogal lastig voor ons. Want dat maakt ons onzeker en dat is iets wat wij mensen liever vermijden. Ook zeggen we vaak: ik wil nog dit, of ik wil nog dat. Is het de angst voor het onbekende? Alsof het allemaal ophoudt wanneer Jezus komt? We mogen er toch vanuit gaan dat als het in Gods handen is, dat het dan goed zal zijn? Dan gaat het toch pas allemaal beginnen? Onze jaren hier en nu mogen een voorbereiding zijn op de prachtige toekomst die God voor ons bedoeld heeft. Maar vaak houden wij echter krampachtig vast aan deze wereld zoals wij die kennen. We vertrouwen er wel op dat Gods plan goed is, maar schuiven die vaak wel van harte naar de verre toekomst. We willen liever concrete plannen maken, zoals voor een heel nieuw jaar wat voor ons ligt, de directe te overziene toekomst. En dat is ook goed, daarmee kunnen we ons dienstbaar aan God maken. Maar laten we daarnaast niet vergeten ons ook te richten op die onbekende toekomst, ons voorbereiden op de bruiloft van het Lam, die misschien pas over vijfhonderd jaar hier is, maar misschien ook wel deze week! Inmiddels is het gewone leven alweer volop aan de gang, met school, werk en allerlei andere activiteiten. Maar ik wil me oefenen in een houding die er elke dag klaar voor is! Jij ook?

Hippe Kerk?

Het is vandaag de zondag voor de vervolgde kerk. Er zijn helaas veel plekken op de wereld waar mensen niet openlijk hun geloof kunnen uiten omdat dit niet zonder gevaar is. Gelukkig leven wij in een land waarin we dat (nog) wel mogen. Maar helaas in ons land lopen kerken leeg en bij veel christenen is het vlammetje aardig gedoofd.  Het is niet hip en trendy om Jezus te volgen, dus doen wij dat ook vaak niet openlijk.... De maatschappij roept dat geloven niet meer van deze tijd is en Jezus heeft geen meerwaarde voor ons leven. Er zijn genoeg/teveel andere leukere en interessantere dingen te doen dan tijd doorbrengen in een suffe stoffige kerk. En toch.......dit weekend was voor mij een weekend waarin ik juist bij de jonge generatie volop God aan het werk heb gezien! Eerst hebben we het vrijdagavond met de twaalf tot vijftienjarigen van de Fun & Faith club gehad over liefde en over Gods onbegrijpelijke grote Liefde voor ons. Over je leven geven voor je vrienden, wat Jezus wél voor ons heeft gedaan. We deden een spel in de tuin van de pastorie, waar de buitenzittende buren mooi van konden meegenieten en we hoefden ons niet te verstoppen. Zaterdag zijn we met onze eigen jeugd naar de eo-jongerendag geweest, een heerlijk muzikaal feest waar een kleine twintigduizend jongeren en iets ouderen samen kwamen. Het thema was 'walk on water'. Durf uit je boot te stappen was de oproep, maar houdt daarbij je ogen gericht op Jezus. Vanmorgen in de zondagsschool hebben wij het gehad over de eerste christenen. Mensen die het voor die tijd radicale ongeloofwaardige verhaal van Jezus' kruisiging en opstanding geloofden en zich lieten dopen. Ze deelden alles samen en kwamen veelvuldig bij elkaar in hun huizen. Al snel ontstond de vervolging van deze mensen, maar tegen alle weerstand en vervolging in groeide Gods Kerk. In de volwassendienst ging het over deze vervolging, die nog steeds voortduurt. Zullen wij standhouden wanneer het vuur ons zo na aan de schenen wordt gelegd? Als ons leven in gevaar zou zijn? Zouden wij ons leven geven voor Jezus? Zouden wij dat kunnen, wanneer we nu soms ons coole imago al belangrijker vinden? Als wij ons schamen om het evangelie te delen en Jezus daarmee verloochenen? Vanmiddag gelukkig gezien dat jonge mensen nog steeds wel die stap durven nemen en ervoor uit durven komen dat ze Jezus willen volgen. Een jongeman mocht buiten gedoopt worden op een openbare plek waar de hele buurt mocht meegenieten van het zingen en het prijzen van onze grote God! En die suffe stoffige kerk? Ik kan je wel vertellen dat daar veel leukere en interessantere dingen gebeuren dan jij denkt. Hippe en trendy dingen? Jazeker, maar wel met een eeuwigheidswaarde! Kom maar eens kijken als je durft! Maar wees gewaarschuwd, voor je het weet vraagt Jezus ook jou uit de boot te stappen en noem jij die suffe Kerk jouw thuis!

Heer, leer mij..

Heer, leer mij kijken met Uw ogen
Leer mij voelen met Uw hart
Heer, leer mij Uw mededogen
Voor de mens met pijn en smart
Heer, leer mij Uw woorden spreken
Woorden die Uw liefde tonen
Laat mijn daden zijn een teken
Dat rust en vrede in mij wonen
Heer, leer mij een lichtje te zijn
Op een warrig donker pad
O Heer, mag dat vlammetje klein
Wijzen op een grote schat
Een schat van vrijheid, vreugde, vrede
Voor wie het maar ontvangen wil
O Heer, hoor nu toch mijn bede
Spreekt U maar, dan ben ik stil

Helena

Nieuw begin?

Een heel nieuw kalenderjaar ligt voor ons. Aan het oude is een einde gekomen. Veel mensen hebben misschien een moeilijk jaar gehad. Maar kijken ook niet echt vol goede moed naar het nieuwe, omdat ze een aantal oude moeilijke zaken toch nog mee moeten nemen naar het nieuwe. Oud en nieuw volgens de kalender is natuurlijk ook niet in werkelijkheid het oude afronden en een nieuw begin maken. Het is gewoon de ene datum die volgt op de andere….

Maar is het dan wel mogelijk om je oude leven, je oude sores, achter je te laten? Om een nieuw leven te krijgen, een nieuw begin te maken?

Jazeker, ik weet uit eigen ervaring dat dat mogelijk is. Zondag was er in onze kerk, op oudjaarsdag, een doopdienst. Iemand die er voor kiest om haar oude leven te begraven met Jezus in het watergraf en met Hem weer op te staan in een nieuw leven. Nu begint dat nieuwe leven natuurlijk niet letterlijk op dat moment, dat is al begonnen op het moment dat iemand zijn hart aan Jezus heeft gegeven. De doop is het getuigenis dat er een verandering is begonnen in iemands leven, een nieuw leven is begonnen.

Nu hoor ik sommigen van jullie denken, is die verandering nou echt zo rigoureus, zo spectaculair, dat je kunt spreken van een nieuw leven?

Misschien is die verandering niet altijd aan de buitenkant zo duidelijk te zien, maar ik denk dat iedereen, die ooit een ontmoeting met Jezus heeft gehad en Hem aan heeft genomen als zijn persoonlijke redder en verlosser, kan beamen dat er zeker sprake is van een verandering, van een oud en een nieuw leven.  Soms ook echter is die verandering wel heel duidelijk. Wanneer dat oude leven bijvoorbeeld bol stond van verkeerde zaken, problemen, zorgen. Denk bijvoorbeeld aan verslavingen, psychische problemen, verdriet, pijn, oud zeer, noem maar op. Zaken die bevrijding, herstel en genezing nodig hebben. En wanneer Jezus die bevrijding, dat herstel en die genezing gegeven heeft, is dat ook voor de omgeving heel duidelijk te zien, dan zie je echte verandering.

Terwijl ik zo na zat te denken over oud en nieuw, nieuw leven, nieuw begin, moest ik ook terugdenken aan mijn eigen nieuwe leven. Wat een nieuw begin was dat!! Zo’n twaalf jaar geleden alweer… Heel veel mensen die ik nu ken, kennen helemaal niet mijn oude ik. Ik heb sinds die tijd heel veel mensen leren kennen en die kennen mij alleen maar zoals ik nu ben.  Soms vind ik het zelf ook onvoorstelbaar hoe mijn leven veranderd is na mijn genezing.

Hoe was het dan vraag je je misschien af? Ik had een sociale fobie. Ik was altijd overal bang voor en zag overal zo tegenaan dat ik er letterlijk ziek van werd. Misselijk, duizelig en zwart voor de ogen…. ‘s Morgens kokhalzend tandenpoetsen. Mensen zoveel mogelijk vermijden. Niet durven bellen. Op feestjes, of andere bijeenkomsten, was ik degene die in het hoekje zat en niets zei. En als anderen wel tegen mij praatten, dan werden dat nooit meer dan een paar beleefde zinnen. En de hele avond blijven zitten als ik nodig moest, omdat naar de wc gaan betekende dat mensen naar je zouden kijken. Ik had weinig vrienden, want ik deed nooit mijn best om die vriendschappen te onderhouden. Dit was ook allemaal al heel vroeg begonnen. Zo heb ik op de lagere school nooit mijn fietsexamen gedaan, tot twee keer toe was ik ziek. Ook heb ik het afscheid van de lagere school gemist, ook ziek. In de klas durfde ik niet mijn vinger op te steken ook al wist het antwoord best. Kreeg ik wel een beurt, dan kon ik alleen maar wat stamelen. Spreekbeurten waren ook een drama. Zo heb ik het vwo doorgeworsteld. Geen vervolgstudie gedaan omdat de angst voor het onbekende te groot was. Mijn talenten begraven. Geen werk kunnen vinden. Ik werd een ‘bewuste’ thuisblijfmoeder, dat was een veilige vlucht. Tot de kinderen vriendjes kregen en ik daardoor ook weer met andere ouders moest communiceren.

Zo heb ik jarenlang doorgeworsteld. Veel mensen hebben ook niet geweten dat het zo erg was, want ik had altijd goede excuses overal voor. Tot ik mezelf helemaal kwijt raakte en in een diepe depressie terecht kwam. Ook de relatie met mijn man,die op dat moment door zijn eigen dal ging, had een absoluut dieptepunt bereikt. Op dat moment, op de bodem van die enorme diepe put, op mijn knieën gedwongen, heel klein, klaar om op te geven, heb ik in uiterste wanhoop, verdrietig en eenzaam, al mijn ellende, boosheid en verwijten voor Gods voeten gegooid. En op dat moment, dat moment dat ik alles aan God had overgegeven, al was dat voor mijn gevoel noodgedwongen, begon mijn nieuwe leven. Want...onmiddellijk was er licht, warmte, liefde om mij heen. God was daar! Zijn liefde omhulde mij en alles viel ineens op zijn plek. Mijn woorden doen absoluut geen recht aan wat er op dat moment gebeurde, het was gewoon onbeschrijfelijk en ik ga dat dan ook niet verder proberen.. Mensen die ooit eens zo’n ervaring hebben gehad, zullen het misschien wel herkennen.

Maar die nacht was echt een nieuw begin. Het was het begin van een genezingsproces dat zo’n drie tot vier jaar heeft geduurd. Een proces van mijzelf leren kennen, accepteren en verantwoording nemen voor mijn eigen leven. Het begrijpen hoe mijn perfectionisme, mijn hoogsensitiviteit, het hoogbegaafd zijn, in mijn situatie en omgeving, deze gevolgen hadden op mijn ontwikkeling. Maar het belangrijkste was leren kijken naar mezelf zoals God naar mij kijkt, Gods almacht en soevereiniteit accepteren en het geschenk aannemen dat Jezus ook voor mijn ongehoorzaamheid, gebreken en gebrokenheid is gestorven. Hoe beter ik God leerde kennen, hoe meer ik van Hem ging houden, hoe meer ik nog wilde leren van Hem. Ik ben volledig genezen van de sociale fobie. Introvert ben ik nog steeds en dat kan en wil ik ook niet veranderen, want dat is juist een stille kracht. Maar échte angst ken ik niet meer. Maar dat niet alleen, er is nog zoveel meer veranderd. Ons huwelijk heeft standgehouden. Ik mocht alsnog groeien en bloeien. En doe dat nog steeds. Ik mocht alsnog studeren, werken, mijn talenten ontwikkelen. Dus ja, echte verandering is zeker mogelijk!

Misschien kun je je het echt niet voorstellen wanneer je nu naar mij kijkt, dat ik zo was, maar het is echt waar. Ik besef me dat dit maar een beknopt verhaal is, waar jij misschien nog vraagtekens bij hebt, maar vraag me er gerust naar, ik vertel je heel graag meer! En ik wil je heel graag aansporen om, wanneer jij het het leven vaak te zwaar vindt, het in Jezus handen te leggen, want Zijn juk is zacht en Zijn last is licht. Hij zegt: Kom maar bij Mij, ieder die vermoeid en belast is. Weet je niet hoe je dat moet doen of vind je dat eng of snap je helemaal niets van wat ik allemaal vertel, maar zou je dat wel willen, dan wil ik het daar heel graag eens met je over hebben. Maar ga er niet mee het nieuwe jaar in, ga op zoek naar dat nieuwe begin, want het is nooit te laat en je bent nooit te oud.

Maar ook wanneer je al christen bent en je toch nog moeite ervaart, of weer opnieuw, je valt weer terug in je oude gewoontes zeg maar, je oude leven, dan wil ik heel graag met je kijken welke blokkades er zijn waardoor Gods bevrijdende en herstellende kracht niet zijn werk kan doen. Christen zijn betekent niet dat het leven alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn, want het leven brengt nu eenmaal rottigheid en ellende. Maar ik ben er van overtuigd dat Gods beloften waar zijn. Dat wanneer jij je vertrouwen in Hem stelt en dicht bij Hem blijft, je één bent met Hem, Hij in jou, jij in Hem, dat je dan dwars door alle stormen van het leven heen, toch geestelijk, psychisch en emotioneel stabiel zult zijn, je rust zult ervaren. Mijn vrede geef ik u, zegt Jezus. Dat is een vrede die alle verstand te boven gaat! En ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het echt waar is! Ook de afgelopen twaalf jaren zijn er in ons leven echt wel heftige en moeilijke gebeurtenissen geweest, maar die rust en die vrede hebben mij dwars daar doorheen nooit verlaten, omdat ik juist in die stormen ging schuilen bij God. Als het nodig is ga ik zitten aan de voeten van Jezus, vertel Hem mijn verhaal en leg het dan in Zijn handen en vertrouw Hem toe de weg te bepalen, want Hij kan dat zoveel beter dan ik dat zelf kan. En dat is zo'n fijn gevoel! Dat gun ik jou ook zo! Misschien verklaar je mij voor gek, maar ik daag je uit het eens te proberen, want wat heb je te verliezen?