Stil, mijn ziel wees stil

Normaal gesproken kan ik altijd heel goed mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen. Zoals jullie van mij gewend zijn deel ik dat vaak ook graag met jullie via mijn blog, zeker als ik denk dat iemand er misschien iets aan kan hebben. Maar op het moment lukt dat niet zo goed. Ik voel een diepe diepe onrust, waarin ik heen en weer geslingerd wordt tussen verbijstering, boosheid, bezorgdheid, verdriet en paniek. Momenten van berusting wisselen zich af met momenten van angst en wanhoop, smeekbiddend aan Jezus voeten. Misschien dat het verwoorden me later lukt, maar voor nu laat ik het dan maar even bij de woorden van een ander.

Stil mijn ziel wees stil,
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
In je beproevingen en zorgen.

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En dwaal niet af
Dwars door het dal zal Hij je leiden
Stil, vertrouw op Hem
En hef je schild tegen de pijlen van verleiding

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En laat nooit los
De waarheid die je steeds omarmd heeft
Wacht wacht op de Heer
De zwartste nacht
Verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen
Ik rust in U alleen

Verlangen

 Nu al een jaar is corona in ons aller leven. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar corona en alles eromheen maakt best wat emoties bij mij los. Ik zal ze eens opsommen. 

Verdriet: De ziekte én de maatregelen hebben veel verdrietige gevolgen. Ik ga daar niet verder over uitweiden, iedereen weet dat wel. 

Verwondering: Er zijn zo veel uiteenlopende meningen over het geheel. Dat verbaast mij niet. Maar dat ook tussen christenen onderling de discussies zo hoog oplopen verwondert mij wel. Ons fundament is toch hetzelfde? En de onderlinge liefde....?

Verwarring: We lezen dezelfde Bijbel, we hebben dezelfde Bron, namelijk Jezus. Ik veroordeel niemands mening, maar het brengt mij wel in verwarring, het laat me steeds twijfelen aan mijn eigen mening. 

Onrust: Al met al veroorzaakt dat bij mij best veel onrust. Door de dingen die ik eerder noemde plus de onzekerheid van wat de toekomst brengen zal.

Maar er is één emotie die met kop en schouders boven al deze andere emoties uitsteekt en dat is verlangen. 

Verlangen: Bij mij is dat niet het verlangen naar het moment dat alles weer een beetje normaal is, zoals waar zoveel mensen naar verlangen. Nee, ik zou stiekem zelfs een beetje teleurgesteld zijn wanneer onze wereld weer een beetje gewoon wordt.

Waarom? Ten eerste omdat ik onze wereld van voor corona eigenlijk echt niet meer zo geweldig vond. Maar de belangrijkste reden van mijn teleurstelling is dat het dan dus toch nog niet dé tijd was, want mijn verlangen is het verlangen naar Jezus! 

Ja, ik weet dat er eerder ook al vele voorspellingen zijn gedaan over de eindtijd die niet uitkwamen. Maar dat ze niet uitgekomen zijn wil natuurlijk niet zeggen dat het niet ooit wél een keer gaat gebeuren. Daar geloven wij toch in? Dat staat toch in de Bijbel die wij lezen? Daar kijken wij als wachtende bruid toch verlangend naar uit, naar de komst van onze Bruidegom?

We weten het natuurlijk niet precies, maar we moeten wel waakzaam zijn en letten op de tekenen der tijden. De verdrukking zal niet zomaar van de ene op de andere dag een feit zijn, daar gaat wel iets aan vooraf, waar we waakzaam op moeten letten. Als we waakzaam zijn zal het ons niet als een dief in de nacht overvallen. Dan zullen wij zorgen genoeg olie voor onze lampjes te hebben. En dat onze witte jurk schoon klaarhangt.

Er zijn gelukkig nog best veel mensen die verwachtingsvol allerlei Bijbelse scenario's voor zich zien ontvouwen. Volhardend, reikhalzend en verlangend speurend naar tekenen. Alles wordt kritisch bekeken, of het misschien ook betekenis heeft voor de aanstaande eindtijd. Niks mis mee toch?

Deze mensen worden door velen helaas respectloos weg gezet als complotgekkies en wappies. Ook door andere christenen. Maar hebben die dat verlangen dan niet? Hechten zij nog teveel aan deze wereld? Zijn ze er nog niet klaar voor? Of hebben ze angst voor het onbekende? 

Zien zij de tekenen niet? Zijn zij niet waakzaam? Hebben zij geen vragen bij alles wat er nu gaande is? Zien zij ook niet de grote afval van het geloof? En hoe Satan steeds meer grip op de wereld krijgt? Trouwens, hoezo worden de gedachten van de zogenaamde wappies complottheorieën genoemd? Is het niet een Bijbels feit dat eens de antichrist ten tonele zal verschijnen en zich achter de schermen al aan het voorbereiden is?

Nou, noem mij dan maar een wappie! Maar mijn verlangen is nu erg groot en mijn hoop is op Hem. Ik heb meer vertrouwen in het gezag van God, dan in het gezag van deze corrupte wereld. Ja, ik vind het ook erg spannend. Hoewel we weten dat Jezus terugkomt, weten we niet precies hoe het zal gaan en hoe het dan zal zijn. Maar deze onzekerheid maakt mijn verlangen niet minder, wel nieuwsgieriger en ongeduldiger. 

Mocht het nu of binnenkort toch niet dé tijd zijn, dan vind ik dat jammer. Maar dan opnieuw zal ik verlangend en zoekend blijven letten op de tekenen der tijden. En hoopvol uitzien naar de Bruidegom, waakzaam, met voldoende olie en mijn witte jurk! Want ooit komt er een dag..

Maar stiekem hoop en bid ik dat het toch maar heel erg snel zover mag zijn!  Misschien deze week, misschien dit jaar? Jij ook?

Schop onder de kont

Soms zijn er omstandigheden in je leven waardoor je als het ware lamgeslagen wordt. Omstandigheden die zoveel van je energie vragen, dat er weinig energie overblijft voor andere dingen. Waar je normaalgesproken je week moeiteloos vol plant met allerlei activiteiten zoals gezin, huishouden, werk, opleiding, hobby’s, bedieningen, noem maar op, lijkt het alsof je hier nu alleen maar onrustig van wordt. Of het nu omstandigheden betreft waar jij zelf weinig invloed op hebt, of omstandigheden die je gewoon overkomen, of omstandigheden die nu eenmaal wat tijd kosten maar wel van voorbijgaande aard zijn, of omstandigheden waar je wel invloed op hebt en waarin je bepaalde dingen moet veranderen of keuzes moet maken.

Het is goed om in zulke gevallen dan even pas op de plaats te maken, even op de rem te trappen en kritisch te kijken naar je volgeplande agenda. Is het in deze situatie werkelijk noodzakelijk dat ik al deze dingen doe? Of is het beter om wat taken neer te leggen of te delegeren, om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je in een burn-out terecht komt. Je moet zorgen dat je draagkracht en draaglast in balans blijven! Wij mensen zijn vaak geneigd om maar door te blijven gaan, met het gevaar dat we grenzen overschrijden.

Waarom eigenlijk? We vinden dat we dat moeten!?  Want wie moet het anders doen? Want dat wordt van ons verwacht.  Anders stel ik mensen teleur. Anders stel ik God teleur.

Maar is dat wel werkelijk zo? God teleurstellen? Wij kunnen Gods Liefde niet verdienen, wat we ook doen. Maar ook niet verliezen, wat we ook doen óf laten! Gods Liefde en Genade staan vast en zijn onveranderlijk, punt, geen gemaar! God biedt ons wel een vangnet aan in moeilijke tijden, troostende armen om ons heen wanneer wij net als de verloren zoon ons tot hem wenden. Jezus’ juk is zacht en Zijn last is licht. Hoe mooi is het beeld van het juk. Een juk moet in balans zijn om het goed te kunnen dragen. En Jezus biedt ons Zijn juk aan!

Mensen teleurstellen? We zijn vaak geneigd om zelf in te vullen wat een ander wel niet zal denken of voelen. Terwijl in werkelijkheid de meeste mensen vaak veel begrip tonen wanneer wij onze kwetsbaarheid laten zien. Denk je maar eens in hoe je zelf zou reageren op iemand die in jouw situatie zou zitten. Waarschijnlijk zul je meer begrip voor die ander opbrengen dan je opbrengt voor jezelf.

Als we eerlijk zijn zullen we moeten erkennen dat we dingen meestal ‘moeten’ van onszelf. Wij willen ons bewijzen. Wij willen waardering krijgen. Wij willen sterk zijn. Wij willen aardig gevonden worden.  Wij willen bewondering. Wij willen onmisbaar zijn. Wij willen het leuk hebben en gelukkig zijn. En ondertussen is de enige die we teleurstellen onszelf. Waarom zijn we niet wat liever voor onszelf als het ons even niet lukt om alle ballen in de lucht te houden.

Als jij in een goede periode van je leven zit en alles loopt op rolletjes, prima, lekker doorgaan. Maar als jij in een periode zit waarin het leven je wat extra's op je bordje legt, hetzij tijdelijk, hetzij blijvend, gun jezelf dan wat rust. Kijk eens kritisch naar de motivatie waarmee je dingen doet. Wanneer de motivatie niet de juiste is, niet passend in Gods wil of Gods plan voor jou leven, wat let je dan om met deze activiteit te stoppen? Maar ook wanneer de motivatie wel juist is en passend in Gods wil en plan, is het oké om even een time-out te nemen. Even een pas op de plaats. God zal ook deze omstandigheden en deze tijd gebruiken. Hij weet het allang, Hij kent je als geen ander! Rust in Zijn nabijheid!

De afgelopen tijd is voor mij zo’n periode geweest. Na een aantal hectische jaren waarin ik veel heb gedaan, veel heb geleerd, veel taken en bedieningen op me heb genomen, terwijl er ondertussen een aantal heftige gebeurtenissen plaatsvonden en crisissituaties zich voordeden, bovenop de dagelijkse beslommeringen van een gezin met vier opgroeiende kinderen, voelde ik de energie uit mezelf wegglippen en mijn hoofd volstromen.

Zo verstandig als ik ben (ahum) heb ik de opleiding waar ik mee bezig ben op een heel, heel laag pitje gezet. Eerlijk gezegd was er gewoonweg even geen ruimte in mijn hoofd. Ook bedieningen heb ik even niet. Momenteel bestaan mijn ‘verplichtingen’ alleen uit gezin, huis en werk. Verder ben ik in de zomervakantie begonnen met hardlopen. Heeft voor niemand nut, behalve voor mezelf. Gewoon even lekker rennen, nergens aan denken, alleen aan wat je ziet en voelt. Heerlijk!

En ik ben dankbaar voor deze afgelopen ‘rustige’ periode. Het heeft me tot rust gebracht en geholpen dingen te verwerken en op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Het heeft me nog weer dichter in Gods Hart gebracht en heb mogen ervaren hoe gróót Zijn Liefde is.

Maar vanwaar dan die titel: schop onder je kont?

Omdat ik de laatste weken weer een zekere onrust ervoer en dat bracht me in verwarring. Want is er dan nog iets wat ik niet verwerkt heb, iets wat nog niet klaar is? Is zelfs dit allemaal nog te veel? Ik kon niets bedenken en kwam er niet uit.

Tot het moment dat wij voor een beslissing stonden betreffende onze jongste dochter. Vanwege haar enorme voorsprong op school moesten we beslissen om haar te laten versnellen of haar in groep 6 te laten. Ondanks onze terughoudendheid vanwege het feit dat ze dan nog zo jong is als ze de basisschool verlaat, konden we niet anders dan beslissen om haar na de kerstvakantie al naar groep 7 te laten gaan. We kunnen haar ontwikkeling niet tegenhouden, zeker niet gezien haar eigen intrinsieke motivatie. We moeten niet ingaan tegen de unieke vorm die God haar heeft gegeven en haar laten doen wat nodig is om volledig tot bloei te komen zoals God dat bedoeld heeft.

Dat heeft mij de ogen geopend voor de oorzaak van mijn eigen onrust. Ook ik heb een eigen unieke  vorm van God gekregen. Onderdeel van mijn vorm houdt in dat ik uitdaging nodig heb, dat mijn hersenen gestimuleerd moeten worden om mij goed te laten functioneren. Ik weet door de lessen uit mijn verleden dat ik afstomp en wegzak in mijn valkuilen als ik dat niet heb. Blijkbaar ben ik dus genoeg tot rust gekomen en ben ik weer toe aan een uitdaging. Het voelt of God me weer een duwtje wil geven, toe maar, ga maar! Dus hoog tijd om mezelf een schop onder de kont te geven! Te gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Weer verder studeren of een andere uitdaging aangaan, weer actief te dienen, vooruit ga wat doen! Tijd om je dromen en passies weer af te stoffen!  

Heer, wilt U mij helpen om het pad te kiezen wat in Uw plan past. Wilt U mij helpen mijn dromen en mijn passies af te stemmen op Uw dromen en passies voor mijn leven. Wilt U mij helpen in balans te blijven. Wilt U mij helpen om mijn draaglast aan U te geven en mijn draagkracht te vergroten door in Uw kracht te gaan staan en te blijven. Wilt U mij helpen mijn eigen unieke vorm te omarmen, mijn potentieel te benutten en te leren omgaan met mijn beperkingen. Wilt U mij helpen door me er aan te blijven herinneren dat ik me niet hoef te bewijzen, omdat U al van me houdt én dat het genoeg is dat U van me houdt.  Wilt U mij helpen dat ik het niet doe voor de eer en waardering van een ander, maar dat ik het doe uit liefde vóór de ander. Wilt U mij helpen dat dit allemaal alleen tot eer van U mag zijn. Want één ding weet ik zeker, zonder U kan ik het niet!

Brief aan God

Lieve God, mag ik U iets vragen?

Allereerst wil ik graag zeggen dat ik U heel dankbaar ben. Dankbaar voor mijn leven, dankbaar voor alles wat U voor mij heeft gedaan en doet. Dankbaar voor deze wereld die U zo prachtig heeft gemaakt. Maar helaas, deze wereld is steeds minder prachtig. Ja, de natuur is nog steeds overweldigend mooi om te zien. Maar als ik zie wat wij, mensen, van deze wereld maken en hoe wij met alles wat deze wereld biedt omgaan, dan heb ik wel last van plaatsvervangende schaamte. Maar nog erger vind ik het om te zien hoe wij, mensen, met elkaar omgaan. Oorlogen, haat, terreur, geweld, moord en doodslag zijn aan de orde van de dag. We hebben een ik-gerichte maatschappij ontwikkeld, waarin ik en het onze belangrijker zijn dan jij en het hunne. En iedereen creëert zijn eigen waarheid.

Lieve Vader, hoe kijkt U nu naar ons en onze wereld? Doet het U ook zo’n verdriet dat er mensen worden vermoord enkel en alleen omdat ze van U houden? Of omdat ze niet van U houden, of anders denken? Dat ze dit doen vol met haat, terwijl U toch van alle mensen houdt? Doet het U ook zo’n pijn dat ze dit doen in Uw naam? Want er wordt gezegd dat U en Allah dezelfde zijn. Maar lieve Papa, dat kan toch niet? U, Liefde in eigen persoon, zou dat toch nooit willen? Of zijn het slechts mensen die U verkeerd begrijpen en interpreteren? Of is het toch Uw aartsvijand Satan die ze misleidt met zijn leugens? Want U zegt toch niet tegen ons, dat wij iedereen moeten vermoorden die niet hetzelfde denkt als wij, of die de spot drijft met ons? U heeft ons daar toch juist voor gewaarschuwd en ons verteld dat wij sterk moeten blijven? En dat wij die ander juist moeten liefhebben en ze moeten vertellen van Uw onuitputtelijke Liefde voor hen? U zegt toch juist dat diegene een ereplaats krijgt die vermoordt wordt in Uw naam, maar niet die moordt in Uw naam?

En wat vindt U van de mensen die helemaal niet geloven dat er een God is? Of van de steeds grotere groepen mensen die U de rug toekeren, juist ook doordat er zoveel geweld wordt gepleegd in Uw naam? En U krijgt de schuld, want U, almachtig God, doet er niets aan! Vergeten ze dan niet, dat ze zelf de keuze hebben gemaakt voor een leven zonder U? Dat ze keuzes maken die tegen Uw wil ingaan?

En van de mensen die (nog) wel in een hogere macht geloven, zijn er steeds meer die er één religie van willen maken, alle geloven op één hoop. Maar Papa, dat kan toch niet? Want wat gebeurt er dan met Jezus? U bent toch niet voor niets naar ons toe gekomen? U heeft toch niet voor niets Uw Hemelse troon verlaten en bent mens geworden? U heeft toch niet voor niets Uw leven en Uw bloed gegeven, die gruwelijke kruisdood ondergaan, uit Liefde voor ons, zodat wij weer bij U kunnen komen? U wilt toch dat geen mens verloren gaat? U weet toch dat wij het op eigen kracht niet kunnen verdienen en daarom heeft U toch dit geweldige offer gedaan, zodat wij Uw Genade mogen ontvangen? Dat kan toch niet voor niets zijn?

Maakt het U ook zo boos, dat het lijkt alsof het ene leven meer waard lijkt dan het andere? De hele wereld staat op zijn kop als hier een aantal mensen omkomen door terreur, maar er kraait geen haan naar als ditzelfde met duizenden mensen gebeurt in armere landen. Voor U zijn wij toch allemaal gelijk?

Heer, al deze vragen duizelen me door mijn hoofd. Begrijp me goed, ik ben niet bang voor mijn eigen leven, want ik weet waar ik naar toe ga! Maar al deze mensen die andere wegen bewandelen…..

Maar dan denk ik aan wie U bent. Aan wie U echt bent! Dan weet ik dat U gelukkig wel Uw emoties onder controle heeft. Dan weet ik dat U alles onder controle heeft! U was, U bent en U zult er altijd zijn!

Ik weet ook dat U voor al deze dingen gewaarschuwd heeft en dat het nog erger zal worden, maar het is in Uw hand. U heeft ons Uw Woord gegeven en daarmee weet ik ook dat U alles ten goede zult keren, de uitkomst is bekend.

Maar ondanks dat er mensen zijn die U ontkennen, die U haten, die in Uw naam haten en moorden, weet ik dat U ontzettend veel van deze mensen houdt! En dat U enorm blij zult zijn op de dag dat ze bij U terugkeren, (terugkeren bij U ja, want U heeft ze allemaal gewenst, zorgvuldig naar Uw beeld geschapen en U wilt niets liever dan een innige relatie met ze), dat U ze als verloren kinderen zult onthalen en een enorm feest zult geven!

En Papa, omdat ik Uw kind mag zijn, kind van de Allerhoogste, van de meest liefdevolle Vader, weet ik ook uit eigen ervaring dat Uw Liefde redt, geneest en bevrijdt. En dat gun ik iedereen. Daarom moet óók ik van al deze mensen houden! En moet ik, tot het moment dat U mij naar Huis haalt, blijven vertellen van Uw geweldige Liefde, blijven vertellen over Uw Zoon, de Here Jezus. Want U bent de enige echte ware God en door U zijn wij meer dan overwinnaars. Want U, Heer Jezus, bent de Weg, de Waarheid en het Leven!

Omdat ik zo blij en dankbaar ben dat ik, Helena, Uw kind mag zijn, bid ik U, Heer, gebruik mij waar U kunt om Uw Licht en Uw Liefde uit te delen, vergeef mij, daar waar ik tekortschiet, maar laat Uw Heilige Geest mij (aan)vullen en leiden. Amen.

Gebed om innerlijke rust

God, geef mij de rust
om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
moed om te veranderen wat ik kan veranderen
en wijsheid om onderscheid te maken tussen deze twee.

Geef dat ik dag voor dag leef, genietend van het moment;
dat ik moeilijkheden kan aanvaarden als een weg naar vrede;
geef dat ik, net als Jezus,
deze gebroken wereld kan accepteren zoals ze is,
niet zoals ik haar graag zou willen hebben.

Geef dat ik erop vertrouw dat U alles goed zult maken
als ik mij overgeef aan Uw wil;
zodat ik al in dit leven gelukkig mag zijn
en samen met U voor altijd
volmaakt gelukkig in het leven hierna.

Amen.