Mijn 2020

  

 Mijn 2020

En dan zijn de feestdagen al weer voorbij. Rare feestdagen dit jaar. Alle dagen rustig alleen met ons eigen gezin. Oud en nieuw zonder vuurwerk. Kerst zonder kerk. En zonder alle drukte en kerkelijke activiteiten die er normaal zijn in deze tijd van het jaar. Stiekem ook wel even relaxed voor een keer, want bij de post was het juist superdruk. Mensen hebben dit coronajaar massaal het online bestellen ontdekt. De sknj-periode, zoals dat bij Postnl heet, begon in november al met de snel oplopende aantallen pakketjes. Nou ben ik ook nog op 13 november, ja ja vrijdag de dertiende, tijdens het werk met mijn fiets lelijk gevallen, met een gekneusde knie, scheen en enkel als gevolg. Dat maakte het ook een tijdje niet echt makkelijker.  Ook het sturen van kaartjes is dit jaar herontdekt en daarmee ook de ouderwetse kerstkaart. Het werd daardoor voor ons weer een kerstdrukte als vanouds. De lockdown halverwege december deed er nog een extra grote schep bovenop en zie daar, een verdubbeling van normale postvolumes. Dan ben je ’s avonds echt wel blij met een warme kop thee, onder een lekker dekentje op de bank, bij de warme kachel met een zoete kerstfilm op tv. En zo kwam er dus met deze rustige feestmaand, maar drukke postmaand, een einde aan het rare jaar 2020.

2020, een jaar waarin mensen ziek werden, mensen dierbaren verloren, de zorg zich een slag in de rondte werkte, scholen en bedrijven dicht gingen, online scholing en thuiswerken nodig werd, mensen hun baan verloren en bedrijven failliet gingen, kerken gingen sluiten en ook online gingen. Nou ja, u weet het allemaal wel. Van alles mocht niet meer. En toen wel weer wat meer, maar later toch weer minder. Zo hield corona ons het hele jaar bezig, niemand ontkwam eraan, ook wij niet.

Voor mij werd het een jaar van erkennen, afremmen, vertragen en bezinnen. In maart keek ik al verlangend vooruit naar de zomer met alles op een laag pitje. Maar toen kwam corona en ineens stond alles stil. Even geen cliënten, niet oppassen, geen kerkelijke activiteiten, alleen de post. Stiekem vond ik het wel heerlijk die lege agenda en even die rust. Het was ook nog eens heerlijk weer, dus lekker veel in de tuin bezig geweest. Op een gegeven moment toch wel weer afspraken met cliënten en ook weer oppassen op de kleine meid. Alleen geen kerkelijke activiteiten tot de zomer, alleen een afsluitende bbq met de jeugd. En toen was het zomer, heerlijk rust!

Na de vakantie weer uitgerust en opgeladen van start. Tenminste.. dat dacht ik…. Maar direct al bij de weer volstromende agenda sloegen de drukkende gevoelens toe en voelde ik de energie weer wegsijpelen. Als coach zijnde herkende ik wat er aan het gebeuren was. Ik moest erkennen dat mijn bordje nu te vol was. Ik moest nu afremmen en vertragen om te voorkomen dat ik echt burn-out zou raken. Met pijn in mijn hart, vol schuldgevoel en gevoel van falen en tekortschieten heb ik mijn praktijkdeur even moeten sluiten. Met gelukkig begripvolle lieve reacties van mijn cliënten. Door corona liggen de kerkelijke activiteiten nu ook weer stil en dus weer alleen oppassen en de post. De oppasdagen zijn vaak genietmomentjes. De post, wat eigenlijk de bedoeling was om na verloop van tijd af te bouwen, is nu juist een fijne baan. Elke dag lekker even naar buiten, in weer en wind, soms wel zwaar, maar wel goed om actief te zijn en te blijven.

Verder dus veel tijd voor bezinning. Wat is er toch veel gebeurd de laatste jaren in mijn leven. Studie afgerond naast druk gezin met vier kids en naast en dankzij de post. Eigen praktijk begonnen. Verdrietige kerkscheuring meegemaakt. Oudste dochter uit huis, getrouwd en wij opa en oma geworden. De verergerende spierziekte van mijn man, nu volledig afgekeurd en eerste aanpassingen thuis. Allerlei reorganisaties bij Postnl, routevergroting, x en y wijken, geen hah meer, combibundel en overname van Sandd.  De overgang doorgemaakt en me daardoor dus fysiek en mentaal anders voelen. De agenda was steeds best vol: de praktijk, de post, oppassen, zondagsschool, jeugdwerk, pastoraat, bijscholing, dansles, vergaderingen, met vaak maar (g)één dag weekend. Wanneer ik als coach naar mezelf kijk ben ik niet verbaasd..

Maar waarom doe ik dan dit alles? Dat is de vraag waar ik de afgelopen tijd veel over heb nagedacht. Ik heb als introverte hsp veel behoefte aan rust, alleen zijn en tijd voor mezelf. Maar ik heb ook een grondige hekel aan sleur, saaie dingen en oppervlakkigheden. Ik heb behoefte aan afwisseling en vooral ook uitdaging, creativiteit en verdieping. Vanuit deze behoeften ben ik dus geneigd om veel aan te pakken, maar geeft het me toch vaak niet genoeg uitdaging en verdieping, echter wel heel veel prikkels. Dus achter de bijna burn-out zit ook een bore-out. Ik doe ook echt wel zinvolle dingen, maar toch knaagt er iets.. Het lukt me blijkbaar niet om mezelf echt te ontplooien. Of er zit altijd wel iets tegen. ‘Life just won’t let up.’  Mijn plannen bijvoorbeeld om in mijn praktijk trainingen en workshops voor groepen aan te bieden, wat ik zo graag zou willen doen, staan vanwege corona in de ijskast.  Ik denk dat dat ook meespeelt aan het gevoel van lamgeslagen te zijn en de beklemmende onrust die ik voel.

Het feit dat ik christen ben maakt het ook niet echt makkelijker. Ja, natuurlijk heb je gaven en talenten van God gekregen. En die mag je door de kracht van de Heilige Geest ontdekken, ontwikkelen en inzetten. Er wordt een altruïstische en dienende houding van je verwacht. Zelfontplooiing ja, mits het maar nuttig en dienend is. Idealisme en ambitie ten gunste van het evangelie. De hele wereld op je schouders nemen, verschil maken en je verantwoording nemen. Alles uit liefde voor God, ter ere van Hem, uit dankbaarheid voor wat Jezus voor ons heeft gedaan. Niks mis mee toch? Ook geen belang hechten aan wereldse zaken en niet materialistisch zijn. Maar zelfzorg is een beetje een vies woord en wordt verward met ik-gerichtheid. Oké, ik ga hiermee nu misschien een beetje kort door de bocht, maar het maakt het wel lastig om een goede balans te vinden in je naaste liefhebben als jezelf. En om te beseffen dat nederigheid niet hetzelfde is als zelfopoffering.

Kortom, ik weet het nu even niet meer. Ik merk wel door de afgelopen drukke postperiode dat mijn energiepeil nog lang niet weer op voldoende niveau is. En ik weet nu eigenlijk ook even niet wat ik nou nog wel wil, nog los van wat mogelijk is. Ik weet alleen dat ik niet zo door wil gaan in deze ratrace, die in onze maatschappij voor corona zo de norm was. Als ik dan wat mag wensen voor het komende jaar voor mezelf, dan hoop ik dat ik dat mag ontdekken. Dat ik balans mag vinden in mijn tegenstrijdige, intensieve eigenschappen, behoeften, dromen en mogelijkheden.

Tenminste, als het allemaal weer een beetje ‘normaal’ mag worden. Al heb ik daar wel een zwaar hoofd in. Ik maak me grote zorgen om mensen, de mensheid, onze maatschappij, deze wereld….ik weet het niet hoor….het is zo niet leuk meer…. En die rotcorona, al dat leed, de ongemakken, de onzekerheden, de meningen en discussies….zucht…. Maar ook zonder corona was ik al niet echt hoopvol gestemd over deze wereld. Althans wat wij als mensheid van deze wereld hebben gemaakt, zo teleurstellend en verdrietig..    I'm worn. Dit lied beschrijft precies mijn gevoelens.

I'm tired, I'm worn. My heart is heavy, from the work it takes to keep on breathing. I've made mistakes, I've let my hope fail. My soul feels crushed by the weight of this world. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that’s dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

I know I need to lift my eyes up, but I'm to weak, life just won’t let up. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that's frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

And my prayers are wearing thin. I'm worn even before the day begins. I'm worn, I've lost my will to fight. I'm worn, so heaven come and flood my eyes.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn. Yes, all that’s dead inside will be reborn, though I'm worn. Yeah, I'm worn.

Of klinkt dat allemaal een beetje te existentieel depressief? Ben ik nu te openhartig? Misschien wel, ik val nu zeker door de mand en mijn imago is naar de knoppen, want falen mag niet toch? Of misschien stiekem ook wel een beetje herkenbaar? Of schrik je hiervan? Van dit kijkje in mijn hoofd? Wees niet bang, het is slechts een klein stukje zelfreflectie wat ik laat zien, de rest wil je echt niet weten. Maar maak je niet ongerust, gelukkig weet ik dat er Eén is die alles in Zijn hand heeft. En bij alles wat er steeds gebeurt, bij alles wat verandert, God verandert nooit! Zijn Liefde was, is en zal er altijd zijn. En ik mag in Zijn Liefde zijn, in Zijn Liefde blijven en in Zijn Liefde rust vinden.  Jij ook trouwens!

God van trouw, U verandert nooit. Eeuwige, U mijn vredevorst. Aller Heer, ik vertrouw op U.  Heer, ik roep tot U. Opnieuw en opnieuw. U bent mijn rots wanneer ik wankel.  U richt mij op wanneer ik val.  Dwars door de storm bent U, Heer, het anker. Ik stel mijn hoop alleen op U.

Een beetje oubollig lied, nou ja de melodie dan, ik vind de tekst geweldig. Al jaren welt het steeds op bepaalde momenten in me op. Ik zing het ook vaak op de fiets. Ooit komt er een dag, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Hopelijk is die dag nabij! Kom, Jezus kom…. En met die hoop en in dat vertrouwen gaan we het nieuwe jaar 2021 in!

Vragen en twijfels

Sinds vorige week ben ik begonnen met Stergaaf: mijn eigen praktijk voor psychosociale coaching en counseling met een levensbeschouwelijke inslag gericht op persoonlijke ontwikkeling. Mijn focus ligt op Bijbelse principes voor psychisch welbevinden. Neem maar eens een kijkje op de website.
http://stergaaf.nl/index.php

Ook de website is nu een week online en ik krijg er veel positieve reacties op. En veel succeswensen. Maar ook veel vragen. Niet omdat de website niet duidelijk is, integendeel, die is blijkbaar duidelijk genoeg. Nee, het roept blijkbaar vragen op omdat ik niet te werk ga zoals gebruikelijk is in dit vakgebied. En dat betreft een aantal dingen.

Als eerste is dat het financiële. Ik ben begonnen met een openingsaanbod waarbij mensen zelf de prijs mogen bepalen. Een vrije gift zeg maar. Daarnaast heb ik wel tarieven bepaald, hele lage tarieven, lager dan gebruikelijk. Het commentaar of de vragen die ik krijg zijn dan als volgt: Je wilt toch ook wat verdienen? Er moet toch ook brood op de plank komen? Je mag toch ook wel wat terugzien van alle investeringen die je hebt gedaan zowel qua studiekosten als alle studietijd? Nou, nee! Dat zijn niet mijn intenties. Dat is niet waarom ik hieraan ben begonnen. Ik wil graag mensen helpen. Teruggeven wat ikzelf heb ontvangen. Omdat het mijn hart breekt als ik mensen zie worstelen in plaats van leven. Ik denk er zelfs over om het openingsaanbod permanent te laten zijn. En als lage tarieven of vrije giften dan betekenen dat je niet serieus wordt genomen en je capaciteiten in twijfel worden getrokken, tja dat risico moet ik dan maar nemen. Ik ben nu eenmaal niet commercieel ingesteld. Mijn principes en trouw zijn aan God zijn voor mij belangrijker dan het grote geld en wereldse eer.

Het andere is mijn werkwijze. Ik werk vanuit een levensbeschouwelijke inslag. Dat wil zeggen dat iemands levensbeschouwing de leidraad is in het persoonlijke traject. En niet zoals gebruikelijk een bijzaak, als er überhaupt al aandacht aan wordt geschonken. Bij mij staan geloofsprincipes boven psychologische principes. God is de schepper van alles, dus ook van de psychologische principes, die nu door de psychologische en filosofische  wetenschap worden ontdekt en verklaard. En niet andersom, dat geloven wetenschappelijk wordt verklaard door de wetenschap van de psychologie en filosofie. De wetenschap van de psychologie en filosofie is goed in het beschouwen, beschrijven en verklaren van symptomen, oorzaken en gevolgen van psychische problemen. En dat geeft veel inzicht, wat ik ook zeker zal gebruiken. Maar dit hierboven omschreven omdraaien van de scheppingsorde maakt dat het uitgangspunt van de gangbare veel gebruikte therapieën van een ander mensbeeld uitgaan. Wat dan weer kan botsen met iemands levensbeschouwing en daardoor toch niet echt werkzaam zijn, of slechts tijdelijk. Ik wil dus wel werken volgens Gods scheppingsorde, maar dat is in het vakgebied vrij uniek en wordt slechts mondjesmaat gedaan. Dat brengt me dan op het punt van vergoedingen, waar ik ook veel vragen over krijg. Counseling valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt soms gedeeltelijk vergoed vanuit de aanvullende verzekering. (Coaching wordt niet vergoed.) Je moet dan als hulpverlener aangesloten zijn bij een beroepsvereniging en voldoen aan allerlei voorwaarden. Dit past niet echt bij mijn werkwijze en principes. Bovendien blijkt in de praktijk dat mijn doelgroep, hier in de Veenkoloniën, vaak niet voldoende verzekerd te zijn om hier ook echt gebruik van te kunnen maken. En indien men wel recht heeft op vergoeding, dan is het meestal niet kostendekkend. Ik heb dus bewust besloten om geen concessies te doen aan mijn principes. Bij mij dus geen vergoeding. Maar door mijn aanbod van de vrije gift zal toch iedereen van mijn diensten gebruik kunnen maken, ongeacht de financiële situatie waarin iemand verkeert.

Ik ben nu dus begonnen met een uniek concept, wat blijkbaar de nodige vragen oproept. En wat bij mij dan ook weer de nodige twijfels oproept. Zit men hier wel op te wachten? Zal dit concept wel een plekje kunnen vinden in deze prestatiegerichte maatschappij? Ik geloof dat dit de weg is die ik moet gaan en dat God wil dat ik zo ben en het zo doe. Maar of daarvoor plek is in deze tijd en deze wereld? De tijd zal het leren. Rest mij niets anders dan het terug te geven aan God en het in zijn handen te leggen. Zoals we vanmorgen nog zongen in de kerk; Jezus, alles geef ik U. Wat ik ben en heb. En wat ik ooit zal zijn.  Laat het maar passen in Zijn plan.

Een nieuw jaar

Maandag, of eigenlijk begint die dag zondagavond al, is het Rosh HaShanah, het Joodse nieuwjaar, de eerste dag van de maand Tisjri. Maar volgens de Bijbel is het dan Jom HaSjofar, oftewel Bazuinenfeest. Er staat niet veel over dit feest in de Bijbel. Het is een beetje een mysterieus feest. In Leviticus 23:23-25 staat: De Heere sprak tot Mozes: Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de Heere een vuuroffer aanbieden. Verder staat in Numeri 29 te lezen hoe dat vuuroffer gedaan moet worden. God geeft verder geen uitleg waarom dit feest gevierd moet worden, zoals Hij dit wel bij de andere feesten geeft.

Voorafgaand aan de maand Tisjri is de maand Elloel. Deze maand is bedoeld voor bezinning en reflectie op het voorgaande jaar en als voorbereiding op de najaarsfeesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. In deze maand wordt er elke dag op de sjofar geblazen.

Elloel valt altijd een beetje samen met onze vakantie. En ik weet niet hoe dat bij jou is, maar voor mij is de vakantie ook altijd een periode van reflectie, terugkijken op het afgelopen jaar en vooruitkijken naar het nieuwe jaar. Ik heb niet zoveel met oud en nieuw, onze beleving van de jaren loopt meer gelijk aan de schooljaren. Deze vakantie heb ik dat dan ook gedaan. Het was voor ons een bijzonder jaar. Oudste dochter getrouwd, uit huis gegaan en we zijn opa en oma geworden van een heerlijk wichie. Onze jongste dochter heeft de basisschool afgerond en dat is dus daarmee ook voor ons het afsluiten van een periode. Met de gezondheid van mijn man gaat het helaas wat minder, dat is dan vooruitkijkend ook weer een proces van aanvaarden en verschuiven van taken. Ook vooruitkijkend heb ik na jaren van studie me beziggehouden in de vakantie met plannen maken over wat daarmee te gaan doen. Een proces van bedenken, schrijven en uitwerken, maar daarover later meer.

Maar nu staan dus de najaarsfeesten voor de deur, met als eerste het mysterieuze Bazuinenfeest. Er zijn zeven Bijbelse feesten en vier daarvan hebben al hun vervulling gevonden in Jezus. Er zijn veel christenen die denken dat dit ook nog voor de drie najaarsfeesten op Gods agenda staat. En dat is misschien ook wel zo. Er zijn ook veel christenen die zich hier niet mee bezighouden, die zeggen: we weten niet hoe en wanneer Jezus terugkomt. Misschien is het inderdaad ook niet zo belangrijk om precies te weten hoe en wanneer het allemaal gaat gebeuren, maar het gaat een keer gebeuren! Dus ik denk wel dat het heel belangrijk is om je toch daarmee bezig te houden, Jezus zegt niet voor niets: wees waakzaam! Misschien niet zozeer met het uitpluizen van allerlei theorieën en berekeningen, maar wel met onze houding ten opzichte van Zijn terugkomst. Dat moet toch een verwachtingsvolle houding zijn, een houding die er elk moment klaar voor is en reikhalzend uitziet naar de komst van de Bruidegom, de komst van Jezus! Maar omdat we niet zo goed weten wat we moeten verwachten en hoe het zal zijn, is dat nogal lastig voor ons. Want dat maakt ons onzeker en dat is iets wat wij mensen liever vermijden. Ook zeggen we vaak: ik wil nog dit, of ik wil nog dat. Is het de angst voor het onbekende? Alsof het allemaal ophoudt wanneer Jezus komt? We mogen er toch vanuit gaan dat als het in Gods handen is, dat het dan goed zal zijn? Dan gaat het toch pas allemaal beginnen? Onze jaren hier en nu mogen een voorbereiding zijn op de prachtige toekomst die God voor ons bedoeld heeft. Maar vaak houden wij echter krampachtig vast aan deze wereld zoals wij die kennen. We vertrouwen er wel op dat Gods plan goed is, maar schuiven die vaak wel van harte naar de verre toekomst. We willen liever concrete plannen maken, zoals voor een heel nieuw jaar wat voor ons ligt, de directe te overziene toekomst. En dat is ook goed, daarmee kunnen we ons dienstbaar aan God maken. Maar laten we daarnaast niet vergeten ons ook te richten op die onbekende toekomst, ons voorbereiden op de bruiloft van het Lam, die misschien pas over vijfhonderd jaar hier is, maar misschien ook wel deze week! Inmiddels is het gewone leven alweer volop aan de gang, met school, werk en allerlei andere activiteiten. Maar ik wil me oefenen in een houding die er elke dag klaar voor is! Jij ook?

Hippe Kerk?

Het is vandaag de zondag voor de vervolgde kerk. Er zijn helaas veel plekken op de wereld waar mensen niet openlijk hun geloof kunnen uiten omdat dit niet zonder gevaar is. Gelukkig leven wij in een land waarin we dat (nog) wel mogen. Maar helaas in ons land lopen kerken leeg en bij veel christenen is het vlammetje aardig gedoofd.  Het is niet hip en trendy om Jezus te volgen, dus doen wij dat ook vaak niet openlijk.... De maatschappij roept dat geloven niet meer van deze tijd is en Jezus heeft geen meerwaarde voor ons leven. Er zijn genoeg/teveel andere leukere en interessantere dingen te doen dan tijd doorbrengen in een suffe stoffige kerk. En toch.......dit weekend was voor mij een weekend waarin ik juist bij de jonge generatie volop God aan het werk heb gezien! Eerst hebben we het vrijdagavond met de twaalf tot vijftienjarigen van de Fun & Faith club gehad over liefde en over Gods onbegrijpelijke grote Liefde voor ons. Over je leven geven voor je vrienden, wat Jezus wél voor ons heeft gedaan. We deden een spel in de tuin van de pastorie, waar de buitenzittende buren mooi van konden meegenieten en we hoefden ons niet te verstoppen. Zaterdag zijn we met onze eigen jeugd naar de eo-jongerendag geweest, een heerlijk muzikaal feest waar een kleine twintigduizend jongeren en iets ouderen samen kwamen. Het thema was 'walk on water'. Durf uit je boot te stappen was de oproep, maar houdt daarbij je ogen gericht op Jezus. Vanmorgen in de zondagsschool hebben wij het gehad over de eerste christenen. Mensen die het voor die tijd radicale ongeloofwaardige verhaal van Jezus' kruisiging en opstanding geloofden en zich lieten dopen. Ze deelden alles samen en kwamen veelvuldig bij elkaar in hun huizen. Al snel ontstond de vervolging van deze mensen, maar tegen alle weerstand en vervolging in groeide Gods Kerk. In de volwassendienst ging het over deze vervolging, die nog steeds voortduurt. Zullen wij standhouden wanneer het vuur ons zo na aan de schenen wordt gelegd? Als ons leven in gevaar zou zijn? Zouden wij ons leven geven voor Jezus? Zouden wij dat kunnen, wanneer we nu soms ons coole imago al belangrijker vinden? Als wij ons schamen om het evangelie te delen en Jezus daarmee verloochenen? Vanmiddag gelukkig gezien dat jonge mensen nog steeds wel die stap durven nemen en ervoor uit durven komen dat ze Jezus willen volgen. Een jongeman mocht buiten gedoopt worden op een openbare plek waar de hele buurt mocht meegenieten van het zingen en het prijzen van onze grote God! En die suffe stoffige kerk? Ik kan je wel vertellen dat daar veel leukere en interessantere dingen gebeuren dan jij denkt. Hippe en trendy dingen? Jazeker, maar wel met een eeuwigheidswaarde! Kom maar eens kijken als je durft! Maar wees gewaarschuwd, voor je het weet vraagt Jezus ook jou uit de boot te stappen en noem jij die suffe Kerk jouw thuis!

Ken je dat?

Ken je dat?  Soms heb je van die dagen/weken…….gedachten,  gevoelens, vragen, zoeken naar antwoorden, naar de juiste weg, naar wie je echt bent…..ach, je kent dat vast wel, niets bijzonders hoor, maar gewoon van die dagelijkse menselijke beslommeringen….

En dan word je al een paar dagen wakker met een liedje in je hoofd, dat we vaak zongen met de kinderen op de zondagsschool:  

Ik leg mijn leven in Uw handen en ik wacht nu op U Heer.

Ik leg mijn leven in Uw handen want ik wil vol zijn van U Heer.

Ik hef mijn handen naar U op en ik zie uit naar U.

Maak mij stil van binnen en vul mij met Uw Geest, vul mij nu.

En dan zit je in de kerk en is het net of het woord van God op dat moment speciaal voor jou bedoeld is.  

En dan zingen we, voor zover ik door m’n tranen heen nog kon zingen:

Jezus, alles geef ik U, wat ik ben en heb en wat ik ooit zal zijn.
Al mijn hoop, mijn plannen en mijn tijd
leg ik in uw hand, vertrouw ze aan U toe.
Door uw wil te doen, leer ik om vrij te zijn.
Jezus, alles geef ik U, wat ik ben en heb en wat ik ooit zal zijn.

Tja, dan weet ik misschien niet altijd waar de weg naartoe gaat,  maar ik weet wel Wie er met me meegaat als ik Zijn weg ga. En als bonus zijn er ook nog wat fijne mensen die met je meelopen langs die weg. Bedankt goede vriend voor je lieve woorden gistermorgen.

Dank U wel God, voor alles wat U voor mij doet en hebt gedaan! Ik houd zoveel van U, mijn Vader, mijn Papa!

Maar waarom vertel ik dit allemaal?

Nou, om te laten zien dat wanneer je een volgeling van Jezus bent, dat niet betekent dat je altijd alle antwoorden hebt en je leven alleen maar glorie halleluja is. Dat je net zo goed te maken hebt met dagelijkse beslommeringen en het lijden van deze wereld. Maar dat je dwars door dit alles heen wél een houvast hebt, in de intieme relatie met God, je Papa, én in je familie, je broers en zussen in de gemeente. Daar waar je gewoon aanvaard en geliefd wordt.

En ik hoop vanuit het diepst van mijn hart dat iedereen die mij lief is, iedereen die dit leest, ook U als hun Papa mag (leren) kennen en zo’n liefdevolle familie om zich heen mag hebben.

Dus hierom: "Loving My Jesus"
I was a wandering soul
Traveling a well worn road
A sinner so far from home
No second chance in sight
I heard You call my name
I felt You lift my shame
And I made a vow that day
That I'd spend the rest of my life

Loving my Jesus
Showing my scars
Telling my story of how mercy
Can reach You where You are
And I pray the whole world hears
The cry of my heart
Is to see all the ones I love
Loving my Jesus

Sin tries to make you hide
Whispers that same old lie
Keep all your pain inside
'Cause no one will understand
The last thing this lost world needs
Is someone I'm trying to be
Truth that has set me free
Is that I'm just a broken (wo)man

When all is said and done
When my last song's been sung
I stand face to face with the One
Who gave all for me
May all I have to show
Be all that mattered most

Making Your great name known
Let this be my only legacy

(Casting Crowns)

Schop onder de kont

Soms zijn er omstandigheden in je leven waardoor je als het ware lamgeslagen wordt. Omstandigheden die zoveel van je energie vragen, dat er weinig energie overblijft voor andere dingen. Waar je normaalgesproken je week moeiteloos vol plant met allerlei activiteiten zoals gezin, huishouden, werk, opleiding, hobby’s, bedieningen, noem maar op, lijkt het alsof je hier nu alleen maar onrustig van wordt. Of het nu omstandigheden betreft waar jij zelf weinig invloed op hebt, of omstandigheden die je gewoon overkomen, of omstandigheden die nu eenmaal wat tijd kosten maar wel van voorbijgaande aard zijn, of omstandigheden waar je wel invloed op hebt en waarin je bepaalde dingen moet veranderen of keuzes moet maken.

Het is goed om in zulke gevallen dan even pas op de plaats te maken, even op de rem te trappen en kritisch te kijken naar je volgeplande agenda. Is het in deze situatie werkelijk noodzakelijk dat ik al deze dingen doe? Of is het beter om wat taken neer te leggen of te delegeren, om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je in een burn-out terecht komt. Je moet zorgen dat je draagkracht en draaglast in balans blijven! Wij mensen zijn vaak geneigd om maar door te blijven gaan, met het gevaar dat we grenzen overschrijden.

Waarom eigenlijk? We vinden dat we dat moeten!?  Want wie moet het anders doen? Want dat wordt van ons verwacht.  Anders stel ik mensen teleur. Anders stel ik God teleur.

Maar is dat wel werkelijk zo? God teleurstellen? Wij kunnen Gods Liefde niet verdienen, wat we ook doen. Maar ook niet verliezen, wat we ook doen óf laten! Gods Liefde en Genade staan vast en zijn onveranderlijk, punt, geen gemaar! God biedt ons wel een vangnet aan in moeilijke tijden, troostende armen om ons heen wanneer wij net als de verloren zoon ons tot hem wenden. Jezus’ juk is zacht en Zijn last is licht. Hoe mooi is het beeld van het juk. Een juk moet in balans zijn om het goed te kunnen dragen. En Jezus biedt ons Zijn juk aan!

Mensen teleurstellen? We zijn vaak geneigd om zelf in te vullen wat een ander wel niet zal denken of voelen. Terwijl in werkelijkheid de meeste mensen vaak veel begrip tonen wanneer wij onze kwetsbaarheid laten zien. Denk je maar eens in hoe je zelf zou reageren op iemand die in jouw situatie zou zitten. Waarschijnlijk zul je meer begrip voor die ander opbrengen dan je opbrengt voor jezelf.

Als we eerlijk zijn zullen we moeten erkennen dat we dingen meestal ‘moeten’ van onszelf. Wij willen ons bewijzen. Wij willen waardering krijgen. Wij willen sterk zijn. Wij willen aardig gevonden worden.  Wij willen bewondering. Wij willen onmisbaar zijn. Wij willen het leuk hebben en gelukkig zijn. En ondertussen is de enige die we teleurstellen onszelf. Waarom zijn we niet wat liever voor onszelf als het ons even niet lukt om alle ballen in de lucht te houden.

Als jij in een goede periode van je leven zit en alles loopt op rolletjes, prima, lekker doorgaan. Maar als jij in een periode zit waarin het leven je wat extra's op je bordje legt, hetzij tijdelijk, hetzij blijvend, gun jezelf dan wat rust. Kijk eens kritisch naar de motivatie waarmee je dingen doet. Wanneer de motivatie niet de juiste is, niet passend in Gods wil of Gods plan voor jou leven, wat let je dan om met deze activiteit te stoppen? Maar ook wanneer de motivatie wel juist is en passend in Gods wil en plan, is het oké om even een time-out te nemen. Even een pas op de plaats. God zal ook deze omstandigheden en deze tijd gebruiken. Hij weet het allang, Hij kent je als geen ander! Rust in Zijn nabijheid!

De afgelopen tijd is voor mij zo’n periode geweest. Na een aantal hectische jaren waarin ik veel heb gedaan, veel heb geleerd, veel taken en bedieningen op me heb genomen, terwijl er ondertussen een aantal heftige gebeurtenissen plaatsvonden en crisissituaties zich voordeden, bovenop de dagelijkse beslommeringen van een gezin met vier opgroeiende kinderen, voelde ik de energie uit mezelf wegglippen en mijn hoofd volstromen.

Zo verstandig als ik ben (ahum) heb ik de opleiding waar ik mee bezig ben op een heel, heel laag pitje gezet. Eerlijk gezegd was er gewoonweg even geen ruimte in mijn hoofd. Ook bedieningen heb ik even niet. Momenteel bestaan mijn ‘verplichtingen’ alleen uit gezin, huis en werk. Verder ben ik in de zomervakantie begonnen met hardlopen. Heeft voor niemand nut, behalve voor mezelf. Gewoon even lekker rennen, nergens aan denken, alleen aan wat je ziet en voelt. Heerlijk!

En ik ben dankbaar voor deze afgelopen ‘rustige’ periode. Het heeft me tot rust gebracht en geholpen dingen te verwerken en op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Het heeft me nog weer dichter in Gods Hart gebracht en heb mogen ervaren hoe gróót Zijn Liefde is.

Maar vanwaar dan die titel: schop onder je kont?

Omdat ik de laatste weken weer een zekere onrust ervoer en dat bracht me in verwarring. Want is er dan nog iets wat ik niet verwerkt heb, iets wat nog niet klaar is? Is zelfs dit allemaal nog te veel? Ik kon niets bedenken en kwam er niet uit.

Tot het moment dat wij voor een beslissing stonden betreffende onze jongste dochter. Vanwege haar enorme voorsprong op school moesten we beslissen om haar te laten versnellen of haar in groep 6 te laten. Ondanks onze terughoudendheid vanwege het feit dat ze dan nog zo jong is als ze de basisschool verlaat, konden we niet anders dan beslissen om haar na de kerstvakantie al naar groep 7 te laten gaan. We kunnen haar ontwikkeling niet tegenhouden, zeker niet gezien haar eigen intrinsieke motivatie. We moeten niet ingaan tegen de unieke vorm die God haar heeft gegeven en haar laten doen wat nodig is om volledig tot bloei te komen zoals God dat bedoeld heeft.

Dat heeft mij de ogen geopend voor de oorzaak van mijn eigen onrust. Ook ik heb een eigen unieke  vorm van God gekregen. Onderdeel van mijn vorm houdt in dat ik uitdaging nodig heb, dat mijn hersenen gestimuleerd moeten worden om mij goed te laten functioneren. Ik weet door de lessen uit mijn verleden dat ik afstomp en wegzak in mijn valkuilen als ik dat niet heb. Blijkbaar ben ik dus genoeg tot rust gekomen en ben ik weer toe aan een uitdaging. Het voelt of God me weer een duwtje wil geven, toe maar, ga maar! Dus hoog tijd om mezelf een schop onder de kont te geven! Te gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Weer verder studeren of een andere uitdaging aangaan, weer actief te dienen, vooruit ga wat doen! Tijd om je dromen en passies weer af te stoffen!  

Heer, wilt U mij helpen om het pad te kiezen wat in Uw plan past. Wilt U mij helpen mijn dromen en mijn passies af te stemmen op Uw dromen en passies voor mijn leven. Wilt U mij helpen in balans te blijven. Wilt U mij helpen om mijn draaglast aan U te geven en mijn draagkracht te vergroten door in Uw kracht te gaan staan en te blijven. Wilt U mij helpen mijn eigen unieke vorm te omarmen, mijn potentieel te benutten en te leren omgaan met mijn beperkingen. Wilt U mij helpen door me er aan te blijven herinneren dat ik me niet hoef te bewijzen, omdat U al van me houdt én dat het genoeg is dat U van me houdt.  Wilt U mij helpen dat ik het niet doe voor de eer en waardering van een ander, maar dat ik het doe uit liefde vóór de ander. Wilt U mij helpen dat dit allemaal alleen tot eer van U mag zijn. Want één ding weet ik zeker, zonder U kan ik het niet!

Nachtelijke gedachten

Normaal gesproken slaap ik gewoon goed, maar af en toe heb ik een nacht waarin dat niet zo goed lukt. Zo ook afgelopen nacht. Ik had al even geslapen, maar werd weer wakker en om de één of andere reden viel ik niet weer in slaap. Zoals ik net al schreef, dat heb ik af en toe en ik maak me er meestal ook niet zo druk om. Volgens mij is het een hormonaal iets of heeft het te maken met ouder worden, ik weet het niet. Ik ben in ieder geval niet het type dat wakker ligt van zaken die me bezighouden. Meestal verwerk ik dat wel in levendige of onrustige dromen. Maar als ik dan toch een keer wakker lig dan komen de zaken die me bezighouden natuurlijk wel in mijn gedachten. Ik probeer mijn tijd dan maar nuttig te besteden en probeer dan samen met God om mijn gedachten en gevoelens wat te ordenen. Eigenlijk best fijn, die nachtelijke uurtjes met God, mits het natuurlijk niet te vaak gebeurt..

Vannacht dus. Het was een roerige week en een druk weekend. Dus genoeg gedachten, gevoelens en vragen om bij God neer te leggen. En hoe fijn dat je dan zo’n liefdevolle Vader hebt die, nadat je alles aan Hem hebt gegeven, in de rust die daarop volgt je ineens het inzicht geeft dat je op dat moment nodig hebt. Ik weet niet of het bij jou ook zo werkt, maar bij mij wel en ik ben elke keer weer verbaasd wat er dan allemaal in mijn hoofd gebeurd. Soms weet je de dingen eigenlijk wel, maar soms heb je ook ineens verrassende inzichten.

Soms heel specifiek gericht op één onderwerp, maar soms ook heel breed gericht op vele zaken. Vannacht zat er een beetje tussenin. Ik zal je een kijkje geven in mijn hoofd en hart.

Mijn gedachten van vannacht:

-Erkenning van jouw kwetsbaarheid, met als gevolg afhankelijkheid van Jezus, geeft ruimte aan de Heilige Geest om Gods kracht te laten zien.

-Eerlijke zelfreflectie heeft als gevolg oprechte bewogenheid voor anderen.

-Besef van eigen onvolmaaktheid en tekortschieten helpt je door die van een ander heen te kijken en te zoeken naar het mooie.

-Belemmerende overtuigingen, vaak generationeel of cultureel overgedragen, verhinderen je om tot bloei te komen, om tot je doel te komen.

-Vergeving volgt na een proces van inzicht en verandering in jezelf.

Verzoening volgt na een zichtbaar proces van inzicht en verandering in de ander.

-Een goed imago, bewondering en waardering ontvangen, kunnen nooit de onzekerheid in het diepst van je hart en de diepe leegte in je ziel wegnemen. Alleen het werkelijk begrijpen en aanvaarden dat je ten diepste geliefd bent kunnen dat gat vullen en dat knagende gevoel van niet te voldoen wegnemen. Alleen het zeker weten dat je een geliefd kind van God bent geeft een diepe innerlijke rust en vrede, die niet van deze wereld is.

-Bij werelds leiderschap wordt gekeken en gezocht naar bepaalde kwaliteiten.

Bij Bijbels leiderschap wordt gekeken en gezocht naar de hartsgesteldheid, het gericht zijn op God en het vol zijn van de Heilige Geest. God wil nederige, integere, bescheiden mensen. Mensen die zich afhankelijk weten van Hem en met een bewogenheid voor anderen. Wanneer God mensen roept, rust Hij ze toe met de benodigde kwaliteiten.

Toch zien we in de praktijk echter vaak dat in kerken mensen gezocht en gekozen worden met een wereldse bril op, onder het mom van gavengericht bouwen. Ik denk ook niet dat gavengericht bedieningen invullen verkeerd is, maar moet dit niet aanvullend zijn op de hartsgesteldheid, het gericht zijn op God en het vervuld zijn met de Heilige Geest? En niet andersom? Nu zien we toch vaak dat mensen die zich in de maatschappij ook goed weten te profileren verkozen worden boven de nederige, integere, bescheiden mensen. De bediening als status óf het dienstknecht zijn, het dienstbare hart als status? Dienstbaar zijn als doel, middel, plicht óf als gevolg van een veranderd hart, uit liefde? Ik vraag me af welke mensen God roept en of dit wel dezelfden zijn als diegenen die door mensen zijn aangewezen. Gods zalving en zegen zal vrucht voortbrengen!

Zomaar wat van mijn gedachten en inzichten. Ben benieuwd wat jouw gedachten zijn….

De excellente dienaar

De excellente dienaar, het lijkt een tegenstelling.  Excellent is ergens in uitblinken en een dienaar is een ondergeschikte.  Bij het woord dienaar denken mensen vaak aan iemand die in dienst is bij een ander. Ondergeschikt aan die ander en opdrachten van zijn meerdere moet hij uitvoeren.

In de Bijbel is dit echter geheel anders. Wij zijn alleen ondergeschikt aan God en Zijn Woord. Alleen de Here Jezus is onze meerdere, niet andere mensen. Maar Jezus geeft ons wel de radicale opdracht om elkaar te dienen. Hij vraagt van ons om geheel vrijwillig ons ondergeschikt te maken aan het belang van de ander. Ons ego als een offer opzij te zetten om de ander te verhogen. Dit is liefhebben zoals Jezus liefheeft.

Dit gaat dwars in tegen de ik-gerichte maatschappij waarin wij nu leven. De maatschappij waarin zelfontplooiing bijna een heilig recht is en de waarde van een individu wordt bepaald door succes en positie. In de wereld heerst een hiërarchie en als je onderaan de rangorde staat roept dat vaak weerzin en verzet tegen het gezag op of juist een gelatenheid en apathie. Bovenaan de hiërarchie zie je eerder een zelfvoldaanheid en arrogantie.  

De opdracht van Jezus vraagt dan ook om een enorme nederigheid. Nederigheid is echter ook zo’n woord wat vaak verkeerd geïnterpreteerd wordt. Een nederig persoon is geen sloofje, niet iemand met een laag zelfbeeld. Het is juist iemand met een gezond zelfbeeld, die zichzelf goed kent en zich bewust is van zijn waarde. Maar het is niet iemand die uit is op eer en macht. Dat heeft hij immers ook niet nodig, omdat ,vanuit zijn gezonde zelfbeeld, hij dit niet nodig heeft om zich waardevol te voelen.

Omdat wij als christenen toch in deze wereld leven, levert dit in menige kerk en bij veel mensen toch wel de nodige verwarring op over hoe nu op de juiste manier te dienen. Helaas zie je het dan toch vaak fout gaan. Mensen die toch behoefte hebben aan een schouderklopje, waardering en respect, die dan op zoek gaan naar eer of macht. Of mensen die vanuit een valse nederigheid geen nee durven zeggen en zichzelf overvragen, die doen wat ze denken dat er van hun verwacht wordt of omdat iets nu eenmaal gedaan moet worden. Of mensen die teveel naar anderen kijken, opkijken zelfs, zichzelf daarmee vergelijken en dan tot de conclusie komen dat ze toch niets kunnen.

Wanneer wij aan een bediening beginnen is het goed om onze motivatie voor deze bediening eens goed onder de loep te nemen.  Maar ook als wij al een tijdje in een bediening staan is het goed om eens kritisch te kijken naar onze houding in deze bediening.

Zijn we een wereldse dienaar of een Bijbelse dienaar?  Zijn we oprecht nederig?  

Doen we iets uit verantwoordelijkheidsgevoel of uit liefde voor Jezus en zijn gemeente,  onze broers en zussen?

Kennen we onze grenzen en onze beperkingen? Kennen we onze kracht?

Vergelijken we onszelf met anderen,  waarbij de vergelijking in ons nadeel uitvalt,  wat ons vervolgens hindert in ons handelen?

Of valt de vergelijking in ons voordeel uit, wat ons ego streelt en ons trots maakt?

Zijn we afhankelijk van schouderklopjes om goed te functioneren? Zijn we geconditioneerd door beloning en vinden we ‘voor wat, hoort wat’?

Doen we iets waar we goed in zijn?  Waar God ons als het ware voor gemaakt heeft?

Dit laatste is heel belangrijk,  want als je iets doet waar je goed in bent, waar God je de gaven en talenten voor heeft gegeven, waar je een passie voor hebt, dan zul je gezegend worden in je bediening. Je zult kracht en energie ontvangen om vol te kunnen blijven houden en vrucht dragen. Maar wel met een nederig hart en een nederige houding, om niet in de valkuil van trots en hoogmoed te vallen.

Mensen die wel vaker mijn stukjes hier lezen, weten dat ik het wel vaker over zelfbeeld heb. Volgens mij is het goed om zelfonderzoek te doen. Om in kaart te brengen wat je goede en slechte kanten zijn. Om te weten wat je overtuigingen zijn. Wat je bron is. Wat je drijfveren zijn. Wat je motivatie is. Wat je passies zijn. Van welke dingen raak je in een flow wanneer je er mee bezig bent.  Wat is je droom. Welke gaven en talenten heb je. Wat is je karakter, je temperament. Het is goed om te begrijpen wat de invloed van je levenservaringen, positief of negatief, heeft gehad op je persoonlijkheid. En welke invloed jouw persoonlijkheid heeft op jouw omgeving.

Ik ben er van overtuigd dat God enorm veel van je houdt. Dat Hij een prachtig beeld voor ogen had toen Hij je maakte en dat Hij niets liever wil dan dat je bent zoals Hij je bedoeld heeft. Dat Hij wil dat je een gezond zelfbeeld hebt, bewust van je eigen waarde en de waarde van de ander, zodat je ook in staat bent om lief te hebben en om te dienen. Hij zal daarvoor alles gebruiken, je genen, je omgeving, alle goede en slechte ervaringen. Niet dat Hij de slechte dingen heeft gewild, maar Hij zal ze wel ten goede gebruiken. Juist daar waar jij je kwetsbaar voelt, zal Hij dat als een kracht gebruiken om een ander in zijn zwakte te ondersteunen.  Alles om je te vormen tot de beste jou. De excellente jou. Zodat je een excellente dienaar kunt zijn. Vanuit de volmaakte liefde en genade voor jou, mag jij dit weer uitdelen aan je naaste, om zo God de eer en dank te geven die Hij verdient.