Heer, leer mij..

Heer, leer mij kijken met Uw ogen
Leer mij voelen met Uw hart
Heer, leer mij Uw mededogen
Voor de mens met pijn en smart
Heer, leer mij Uw woorden spreken
Woorden die Uw liefde tonen
Laat mijn daden zijn een teken
Dat rust en vrede in mij wonen
Heer, leer mij een lichtje te zijn
Op een warrig donker pad
O Heer, mag dat vlammetje klein
Wijzen op een grote schat
Een schat van vrijheid, vreugde, vrede
Voor wie het maar ontvangen wil
O Heer, hoor nu toch mijn bede
Spreekt U maar, dan ben ik stil

Helena

Nieuw begin?

Een heel nieuw kalenderjaar ligt voor ons. Aan het oude is een einde gekomen. Veel mensen hebben misschien een moeilijk jaar gehad. Maar kijken ook niet echt vol goede moed naar het nieuwe, omdat ze een aantal oude moeilijke zaken toch nog mee moeten nemen naar het nieuwe. Oud en nieuw volgens de kalender is natuurlijk ook niet in werkelijkheid het oude afronden en een nieuw begin maken. Het is gewoon de ene datum die volgt op de andere….

Maar is het dan wel mogelijk om je oude leven, je oude sores, achter je te laten? Om een nieuw leven te krijgen, een nieuw begin te maken?

Jazeker, ik weet uit eigen ervaring dat dat mogelijk is. Zondag was er in onze kerk, op oudjaarsdag, een doopdienst. Iemand die er voor kiest om haar oude leven te begraven met Jezus in het watergraf en met Hem weer op te staan in een nieuw leven. Nu begint dat nieuwe leven natuurlijk niet letterlijk op dat moment, dat is al begonnen op het moment dat iemand zijn hart aan Jezus heeft gegeven. De doop is het getuigenis dat er een verandering is begonnen in iemands leven, een nieuw leven is begonnen.

Nu hoor ik sommigen van jullie denken, is die verandering nou echt zo rigoureus, zo spectaculair, dat je kunt spreken van een nieuw leven?

Misschien is die verandering niet altijd aan de buitenkant zo duidelijk te zien, maar ik denk dat iedereen, die ooit een ontmoeting met Jezus heeft gehad en Hem aan heeft genomen als zijn persoonlijke redder en verlosser, kan beamen dat er zeker sprake is van een verandering, van een oud en een nieuw leven.  Soms ook echter is die verandering wel heel duidelijk. Wanneer dat oude leven bijvoorbeeld bol stond van verkeerde zaken, problemen, zorgen. Denk bijvoorbeeld aan verslavingen, psychische problemen, verdriet, pijn, oud zeer, noem maar op. Zaken die bevrijding, herstel en genezing nodig hebben. En wanneer Jezus die bevrijding, dat herstel en die genezing gegeven heeft, is dat ook voor de omgeving heel duidelijk te zien, dan zie je echte verandering.

Terwijl ik zo na zat te denken over oud en nieuw, nieuw leven, nieuw begin, moest ik ook terugdenken aan mijn eigen nieuwe leven. Wat een nieuw begin was dat!! Zo’n twaalf jaar geleden alweer… Heel veel mensen die ik nu ken, kennen helemaal niet mijn oude ik. Ik heb sinds die tijd heel veel mensen leren kennen en die kennen mij alleen maar zoals ik nu ben.  Soms vind ik het zelf ook onvoorstelbaar hoe mijn leven veranderd is na mijn genezing.

Hoe was het dan vraag je je misschien af? Ik had een sociale fobie. Ik was altijd overal bang voor en zag overal zo tegenaan dat ik er letterlijk ziek van werd. Misselijk, duizelig en zwart voor de ogen…. ‘s Morgens kokhalzend tandenpoetsen. Mensen zoveel mogelijk vermijden. Niet durven bellen. Op feestjes, of andere bijeenkomsten, was ik degene die in het hoekje zat en niets zei. En als anderen wel tegen mij praatten, dan werden dat nooit meer dan een paar beleefde zinnen. En de hele avond blijven zitten als ik nodig moest, omdat naar de wc gaan betekende dat mensen naar je zouden kijken. Ik had weinig vrienden, want ik deed nooit mijn best om die vriendschappen te onderhouden. Dit was ook allemaal al heel vroeg begonnen. Zo heb ik op de lagere school nooit mijn fietsexamen gedaan, tot twee keer toe was ik ziek. Ook heb ik het afscheid van de lagere school gemist, ook ziek. In de klas durfde ik niet mijn vinger op te steken ook al wist het antwoord best. Kreeg ik wel een beurt, dan kon ik alleen maar wat stamelen. Spreekbeurten waren ook een drama. Zo heb ik het vwo doorgeworsteld. Geen vervolgstudie gedaan omdat de angst voor het onbekende te groot was. Mijn talenten begraven. Geen werk kunnen vinden. Ik werd een ‘bewuste’ thuisblijfmoeder, dat was een veilige vlucht. Tot de kinderen vriendjes kregen en ik daardoor ook weer met andere ouders moest communiceren.

Zo heb ik jarenlang doorgeworsteld. Veel mensen hebben ook niet geweten dat het zo erg was, want ik had altijd goede excuses overal voor. Tot ik mezelf helemaal kwijt raakte en in een diepe depressie terecht kwam. Ook de relatie met mijn man,die op dat moment door zijn eigen dal ging, had een absoluut dieptepunt bereikt. Op dat moment, op de bodem van die enorme diepe put, op mijn knieën gedwongen, heel klein, klaar om op te geven, heb ik in uiterste wanhoop, verdrietig en eenzaam, al mijn ellende, boosheid en verwijten voor Gods voeten gegooid. En op dat moment, dat moment dat ik alles aan God had overgegeven, al was dat voor mijn gevoel noodgedwongen, begon mijn nieuwe leven. Want...onmiddellijk was er licht, warmte, liefde om mij heen. God was daar! Zijn liefde omhulde mij en alles viel ineens op zijn plek. Mijn woorden doen absoluut geen recht aan wat er op dat moment gebeurde, het was gewoon onbeschrijfelijk en ik ga dat dan ook niet verder proberen.. Mensen die ooit eens zo’n ervaring hebben gehad, zullen het misschien wel herkennen.

Maar die nacht was echt een nieuw begin. Het was het begin van een genezingsproces dat zo’n drie tot vier jaar heeft geduurd. Een proces van mijzelf leren kennen, accepteren en verantwoording nemen voor mijn eigen leven. Het begrijpen hoe mijn perfectionisme, mijn hoogsensitiviteit, het hoogbegaafd zijn, in mijn situatie en omgeving, deze gevolgen hadden op mijn ontwikkeling. Maar het belangrijkste was leren kijken naar mezelf zoals God naar mij kijkt, Gods almacht en soevereiniteit accepteren en het geschenk aannemen dat Jezus ook voor mijn ongehoorzaamheid, gebreken en gebrokenheid is gestorven. Hoe beter ik God leerde kennen, hoe meer ik van Hem ging houden, hoe meer ik nog wilde leren van Hem. Ik ben volledig genezen van de sociale fobie. Introvert ben ik nog steeds en dat kan en wil ik ook niet veranderen, want dat is juist een stille kracht. Maar échte angst ken ik niet meer. Maar dat niet alleen, er is nog zoveel meer veranderd. Ons huwelijk heeft standgehouden. Ik mocht alsnog groeien en bloeien. En doe dat nog steeds. Ik mocht alsnog studeren, werken, mijn talenten ontwikkelen. Dus ja, echte verandering is zeker mogelijk!

Misschien kun je je het echt niet voorstellen wanneer je nu naar mij kijkt, dat ik zo was, maar het is echt waar. Ik besef me dat dit maar een beknopt verhaal is, waar jij misschien nog vraagtekens bij hebt, maar vraag me er gerust naar, ik vertel je heel graag meer! En ik wil je heel graag aansporen om, wanneer jij het het leven vaak te zwaar vindt, het in Jezus handen te leggen, want Zijn juk is zacht en Zijn last is licht. Hij zegt: Kom maar bij Mij, ieder die vermoeid en belast is. Weet je niet hoe je dat moet doen of vind je dat eng of snap je helemaal niets van wat ik allemaal vertel, maar zou je dat wel willen, dan wil ik het daar heel graag eens met je over hebben. Maar ga er niet mee het nieuwe jaar in, ga op zoek naar dat nieuwe begin, want het is nooit te laat en je bent nooit te oud.

Maar ook wanneer je al christen bent en je toch nog moeite ervaart, of weer opnieuw, je valt weer terug in je oude gewoontes zeg maar, je oude leven, dan wil ik heel graag met je kijken welke blokkades er zijn waardoor Gods bevrijdende en herstellende kracht niet zijn werk kan doen. Christen zijn betekent niet dat het leven alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn, want het leven brengt nu eenmaal rottigheid en ellende. Maar ik ben er van overtuigd dat Gods beloften waar zijn. Dat wanneer jij je vertrouwen in Hem stelt en dicht bij Hem blijft, je één bent met Hem, Hij in jou, jij in Hem, dat je dan dwars door alle stormen van het leven heen, toch geestelijk, psychisch en emotioneel stabiel zult zijn, je rust zult ervaren. Mijn vrede geef ik u, zegt Jezus. Dat is een vrede die alle verstand te boven gaat! En ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het echt waar is! Ook de afgelopen twaalf jaren zijn er in ons leven echt wel heftige en moeilijke gebeurtenissen geweest, maar die rust en die vrede hebben mij dwars daar doorheen nooit verlaten, omdat ik juist in die stormen ging schuilen bij God. Als het nodig is ga ik zitten aan de voeten van Jezus, vertel Hem mijn verhaal en leg het dan in Zijn handen en vertrouw Hem toe de weg te bepalen, want Hij kan dat zoveel beter dan ik dat zelf kan. En dat is zo'n fijn gevoel! Dat gun ik jou ook zo! Misschien verklaar je mij voor gek, maar ik daag je uit het eens te proberen, want wat heb je te verliezen?