Soms zijn er omstandigheden in je leven waardoor je als het ware lamgeslagen wordt. Omstandigheden die zoveel van je energie vragen, dat er weinig energie overblijft voor andere dingen. Waar je normaalgesproken je week moeiteloos vol plant met allerlei activiteiten zoals gezin, huishouden, werk, opleiding, hobby’s, bedieningen, noem maar op, lijkt het alsof je hier nu alleen maar onrustig van wordt. Of het nu omstandigheden betreft waar jij zelf weinig invloed op hebt, of omstandigheden die je gewoon overkomen, of omstandigheden die nu eenmaal wat tijd kosten maar wel van voorbijgaande aard zijn, of omstandigheden waar je wel invloed op hebt en waarin je bepaalde dingen moet veranderen of keuzes moet maken.
Het is goed om in zulke gevallen dan even pas op de plaats te maken, even op de rem te trappen en kritisch te kijken naar je volgeplande agenda. Is het in deze situatie werkelijk noodzakelijk dat ik al deze dingen doe? Of is het beter om wat taken neer te leggen of te delegeren, om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je in een burn-out terecht komt. Je moet zorgen dat je draagkracht en draaglast in balans blijven! Wij mensen zijn vaak geneigd om maar door te blijven gaan, met het gevaar dat we grenzen overschrijden.
Waarom eigenlijk? We vinden dat we dat moeten!? Want wie moet het anders doen? Want dat wordt van ons verwacht. Anders stel ik mensen teleur. Anders stel ik God teleur.
Maar is dat wel werkelijk zo? God teleurstellen? Wij kunnen Gods Liefde niet verdienen, wat we ook doen. Maar ook niet verliezen, wat we ook doen óf laten! Gods Liefde en Genade staan vast en zijn onveranderlijk, punt, geen gemaar! God biedt ons wel een vangnet aan in moeilijke tijden, troostende armen om ons heen wanneer wij net als de verloren zoon ons tot hem wenden. Jezus’ juk is zacht en Zijn last is licht. Hoe mooi is het beeld van het juk. Een juk moet in balans zijn om het goed te kunnen dragen. En Jezus biedt ons Zijn juk aan!
Mensen teleurstellen? We zijn vaak geneigd om zelf in te vullen wat een ander wel niet zal denken of voelen. Terwijl in werkelijkheid de meeste mensen vaak veel begrip tonen wanneer wij onze kwetsbaarheid laten zien. Denk je maar eens in hoe je zelf zou reageren op iemand die in jouw situatie zou zitten. Waarschijnlijk zul je meer begrip voor die ander opbrengen dan je opbrengt voor jezelf.
Als we eerlijk zijn zullen we moeten erkennen dat we dingen meestal ‘moeten’ van onszelf. Wij willen ons bewijzen. Wij willen waardering krijgen. Wij willen sterk zijn. Wij willen aardig gevonden worden. Wij willen bewondering. Wij willen onmisbaar zijn. Wij willen het leuk hebben en gelukkig zijn. En ondertussen is de enige die we teleurstellen onszelf. Waarom zijn we niet wat liever voor onszelf als het ons even niet lukt om alle ballen in de lucht te houden.
Als jij in een goede periode van je leven zit en alles loopt op rolletjes, prima, lekker doorgaan. Maar als jij in een periode zit waarin het leven je wat extra's op je bordje legt, hetzij tijdelijk, hetzij blijvend, gun jezelf dan wat rust. Kijk eens kritisch naar de motivatie waarmee je dingen doet. Wanneer de motivatie niet de juiste is, niet passend in Gods wil of Gods plan voor jou leven, wat let je dan om met deze activiteit te stoppen? Maar ook wanneer de motivatie wel juist is en passend in Gods wil en plan, is het oké om even een time-out te nemen. Even een pas op de plaats. God zal ook deze omstandigheden en deze tijd gebruiken. Hij weet het allang, Hij kent je als geen ander! Rust in Zijn nabijheid!
De afgelopen tijd is voor mij zo’n periode geweest. Na een aantal hectische jaren waarin ik veel heb gedaan, veel heb geleerd, veel taken en bedieningen op me heb genomen, terwijl er ondertussen een aantal heftige gebeurtenissen plaatsvonden en crisissituaties zich voordeden, bovenop de dagelijkse beslommeringen van een gezin met vier opgroeiende kinderen, voelde ik de energie uit mezelf wegglippen en mijn hoofd volstromen.
Zo verstandig als ik ben (ahum) heb ik de opleiding waar ik mee bezig ben op een heel, heel laag pitje gezet. Eerlijk gezegd was er gewoonweg even geen ruimte in mijn hoofd. Ook bedieningen heb ik even niet. Momenteel bestaan mijn ‘verplichtingen’ alleen uit gezin, huis en werk. Verder ben ik in de zomervakantie begonnen met hardlopen. Heeft voor niemand nut, behalve voor mezelf. Gewoon even lekker rennen, nergens aan denken, alleen aan wat je ziet en voelt. Heerlijk!
En ik ben dankbaar voor deze afgelopen ‘rustige’ periode. Het heeft me tot rust gebracht en geholpen dingen te verwerken en op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Het heeft me nog weer dichter in Gods Hart gebracht en heb mogen ervaren hoe gróót Zijn Liefde is.
Maar vanwaar dan die titel: schop onder je kont?
Omdat ik de laatste weken weer een zekere onrust ervoer en dat bracht me in verwarring. Want is er dan nog iets wat ik niet verwerkt heb, iets wat nog niet klaar is? Is zelfs dit allemaal nog te veel? Ik kon niets bedenken en kwam er niet uit.
Tot het moment dat wij voor een beslissing stonden betreffende onze jongste dochter. Vanwege haar enorme voorsprong op school moesten we beslissen om haar te laten versnellen of haar in groep 6 te laten. Ondanks onze terughoudendheid vanwege het feit dat ze dan nog zo jong is als ze de basisschool verlaat, konden we niet anders dan beslissen om haar na de kerstvakantie al naar groep 7 te laten gaan. We kunnen haar ontwikkeling niet tegenhouden, zeker niet gezien haar eigen intrinsieke motivatie. We moeten niet ingaan tegen de unieke vorm die God haar heeft gegeven en haar laten doen wat nodig is om volledig tot bloei te komen zoals God dat bedoeld heeft.
Dat heeft mij de ogen geopend voor de oorzaak van mijn eigen onrust. Ook ik heb een eigen unieke vorm van God gekregen. Onderdeel van mijn vorm houdt in dat ik uitdaging nodig heb, dat mijn hersenen gestimuleerd moeten worden om mij goed te laten functioneren. Ik weet door de lessen uit mijn verleden dat ik afstomp en wegzak in mijn valkuilen als ik dat niet heb. Blijkbaar ben ik dus genoeg tot rust gekomen en ben ik weer toe aan een uitdaging. Het voelt of God me weer een duwtje wil geven, toe maar, ga maar! Dus hoog tijd om mezelf een schop onder de kont te geven! Te gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Weer verder studeren of een andere uitdaging aangaan, weer actief te dienen, vooruit ga wat doen! Tijd om je dromen en passies weer af te stoffen!
