Schop onder de kont

Soms zijn er omstandigheden in je leven waardoor je als het ware lamgeslagen wordt. Omstandigheden die zoveel van je energie vragen, dat er weinig energie overblijft voor andere dingen. Waar je normaalgesproken je week moeiteloos vol plant met allerlei activiteiten zoals gezin, huishouden, werk, opleiding, hobby’s, bedieningen, noem maar op, lijkt het alsof je hier nu alleen maar onrustig van wordt. Of het nu omstandigheden betreft waar jij zelf weinig invloed op hebt, of omstandigheden die je gewoon overkomen, of omstandigheden die nu eenmaal wat tijd kosten maar wel van voorbijgaande aard zijn, of omstandigheden waar je wel invloed op hebt en waarin je bepaalde dingen moet veranderen of keuzes moet maken.

Het is goed om in zulke gevallen dan even pas op de plaats te maken, even op de rem te trappen en kritisch te kijken naar je volgeplande agenda. Is het in deze situatie werkelijk noodzakelijk dat ik al deze dingen doe? Of is het beter om wat taken neer te leggen of te delegeren, om jezelf te beschermen en te voorkomen dat je in een burn-out terecht komt. Je moet zorgen dat je draagkracht en draaglast in balans blijven! Wij mensen zijn vaak geneigd om maar door te blijven gaan, met het gevaar dat we grenzen overschrijden.

Waarom eigenlijk? We vinden dat we dat moeten!?  Want wie moet het anders doen? Want dat wordt van ons verwacht.  Anders stel ik mensen teleur. Anders stel ik God teleur.

Maar is dat wel werkelijk zo? God teleurstellen? Wij kunnen Gods Liefde niet verdienen, wat we ook doen. Maar ook niet verliezen, wat we ook doen óf laten! Gods Liefde en Genade staan vast en zijn onveranderlijk, punt, geen gemaar! God biedt ons wel een vangnet aan in moeilijke tijden, troostende armen om ons heen wanneer wij net als de verloren zoon ons tot hem wenden. Jezus’ juk is zacht en Zijn last is licht. Hoe mooi is het beeld van het juk. Een juk moet in balans zijn om het goed te kunnen dragen. En Jezus biedt ons Zijn juk aan!

Mensen teleurstellen? We zijn vaak geneigd om zelf in te vullen wat een ander wel niet zal denken of voelen. Terwijl in werkelijkheid de meeste mensen vaak veel begrip tonen wanneer wij onze kwetsbaarheid laten zien. Denk je maar eens in hoe je zelf zou reageren op iemand die in jouw situatie zou zitten. Waarschijnlijk zul je meer begrip voor die ander opbrengen dan je opbrengt voor jezelf.

Als we eerlijk zijn zullen we moeten erkennen dat we dingen meestal ‘moeten’ van onszelf. Wij willen ons bewijzen. Wij willen waardering krijgen. Wij willen sterk zijn. Wij willen aardig gevonden worden.  Wij willen bewondering. Wij willen onmisbaar zijn. Wij willen het leuk hebben en gelukkig zijn. En ondertussen is de enige die we teleurstellen onszelf. Waarom zijn we niet wat liever voor onszelf als het ons even niet lukt om alle ballen in de lucht te houden.

Als jij in een goede periode van je leven zit en alles loopt op rolletjes, prima, lekker doorgaan. Maar als jij in een periode zit waarin het leven je wat extra's op je bordje legt, hetzij tijdelijk, hetzij blijvend, gun jezelf dan wat rust. Kijk eens kritisch naar de motivatie waarmee je dingen doet. Wanneer de motivatie niet de juiste is, niet passend in Gods wil of Gods plan voor jou leven, wat let je dan om met deze activiteit te stoppen? Maar ook wanneer de motivatie wel juist is en passend in Gods wil en plan, is het oké om even een time-out te nemen. Even een pas op de plaats. God zal ook deze omstandigheden en deze tijd gebruiken. Hij weet het allang, Hij kent je als geen ander! Rust in Zijn nabijheid!

De afgelopen tijd is voor mij zo’n periode geweest. Na een aantal hectische jaren waarin ik veel heb gedaan, veel heb geleerd, veel taken en bedieningen op me heb genomen, terwijl er ondertussen een aantal heftige gebeurtenissen plaatsvonden en crisissituaties zich voordeden, bovenop de dagelijkse beslommeringen van een gezin met vier opgroeiende kinderen, voelde ik de energie uit mezelf wegglippen en mijn hoofd volstromen.

Zo verstandig als ik ben (ahum) heb ik de opleiding waar ik mee bezig ben op een heel, heel laag pitje gezet. Eerlijk gezegd was er gewoonweg even geen ruimte in mijn hoofd. Ook bedieningen heb ik even niet. Momenteel bestaan mijn ‘verplichtingen’ alleen uit gezin, huis en werk. Verder ben ik in de zomervakantie begonnen met hardlopen. Heeft voor niemand nut, behalve voor mezelf. Gewoon even lekker rennen, nergens aan denken, alleen aan wat je ziet en voelt. Heerlijk!

En ik ben dankbaar voor deze afgelopen ‘rustige’ periode. Het heeft me tot rust gebracht en geholpen dingen te verwerken en op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Het heeft me nog weer dichter in Gods Hart gebracht en heb mogen ervaren hoe gróót Zijn Liefde is.

Maar vanwaar dan die titel: schop onder je kont?

Omdat ik de laatste weken weer een zekere onrust ervoer en dat bracht me in verwarring. Want is er dan nog iets wat ik niet verwerkt heb, iets wat nog niet klaar is? Is zelfs dit allemaal nog te veel? Ik kon niets bedenken en kwam er niet uit.

Tot het moment dat wij voor een beslissing stonden betreffende onze jongste dochter. Vanwege haar enorme voorsprong op school moesten we beslissen om haar te laten versnellen of haar in groep 6 te laten. Ondanks onze terughoudendheid vanwege het feit dat ze dan nog zo jong is als ze de basisschool verlaat, konden we niet anders dan beslissen om haar na de kerstvakantie al naar groep 7 te laten gaan. We kunnen haar ontwikkeling niet tegenhouden, zeker niet gezien haar eigen intrinsieke motivatie. We moeten niet ingaan tegen de unieke vorm die God haar heeft gegeven en haar laten doen wat nodig is om volledig tot bloei te komen zoals God dat bedoeld heeft.

Dat heeft mij de ogen geopend voor de oorzaak van mijn eigen onrust. Ook ik heb een eigen unieke  vorm van God gekregen. Onderdeel van mijn vorm houdt in dat ik uitdaging nodig heb, dat mijn hersenen gestimuleerd moeten worden om mij goed te laten functioneren. Ik weet door de lessen uit mijn verleden dat ik afstomp en wegzak in mijn valkuilen als ik dat niet heb. Blijkbaar ben ik dus genoeg tot rust gekomen en ben ik weer toe aan een uitdaging. Het voelt of God me weer een duwtje wil geven, toe maar, ga maar! Dus hoog tijd om mezelf een schop onder de kont te geven! Te gaan nadenken over wat ik kan gaan doen. Weer verder studeren of een andere uitdaging aangaan, weer actief te dienen, vooruit ga wat doen! Tijd om je dromen en passies weer af te stoffen!  

Heer, wilt U mij helpen om het pad te kiezen wat in Uw plan past. Wilt U mij helpen mijn dromen en mijn passies af te stemmen op Uw dromen en passies voor mijn leven. Wilt U mij helpen in balans te blijven. Wilt U mij helpen om mijn draaglast aan U te geven en mijn draagkracht te vergroten door in Uw kracht te gaan staan en te blijven. Wilt U mij helpen mijn eigen unieke vorm te omarmen, mijn potentieel te benutten en te leren omgaan met mijn beperkingen. Wilt U mij helpen door me er aan te blijven herinneren dat ik me niet hoef te bewijzen, omdat U al van me houdt én dat het genoeg is dat U van me houdt.  Wilt U mij helpen dat ik het niet doe voor de eer en waardering van een ander, maar dat ik het doe uit liefde vóór de ander. Wilt U mij helpen dat dit allemaal alleen tot eer van U mag zijn. Want één ding weet ik zeker, zonder U kan ik het niet!

Elloel

Afgelopen weekend is de Hebreeuwse maand Elloel begonnen. Het is de laatste maand van het jaar op de Joodse kalender, maar de zesde maand op Gods kalender. Er vallen geen Joodse of Bijbelse feesten in deze maand, maar toch is het een hele belangrijke maand. Het is de maand voorafgaand aan de maand Tisjri, met daarin de Bijbelse feesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. Het is de maand die gebruikt moet worden voor zelfreflectie, terugkijken en vooruitkijken, inkeer en verzoening, om je voor te bereiden op Grote Verzoendag.

In de vakantie heb ik veel nagedacht en terug gekeken naar het afgelopen jaar. Het was voor ons een roerig en emotioneel jaar, wat er uiteindelijk in resulteerde dat wij onze kerkelijke gemeente hebben moeten verlaten. Persoonlijk heb ik daar grote moeite mee, omdat ik denk dat echte broers en zussen in Christus altijd in staat moeten zijn om hun onderlinge problemen op te lossen. In ons geval bleek dat niet mogelijk en onze gemeente is als een ton in duigen uiteen gevallen. Bovenop de emoties die dit met zich meebrengt, heb je ook nog te maken met de emoties die je ervaart door het missen van mensen en door het moeten zoeken naar een nieuw plekje. Hoe fijn is het dan om te merken dat door dit alles heen God bij je is en je aan de hand neemt. Zo terugkijkend zie ik duidelijk hoe God ons stapje voor stapje geleid heeft. Steeds waren er op het juiste moment de juiste mensen om ons hart te luchten. Al snel kwam er ook aanvaarding en rust. Ook nieuwe bijzondere en lieve mensen kwamen op ons pad. Zodat we nu zo wonderlijk snel al het gevoel hebben ons nieuwe plekje te hebben gevonden. Het is goed zo en het heeft blijkbaar zo moeten zijn. Wij kijken uit naar wat gaat komen.

Maar nu in het licht van de maand elloel kijk ik nog even terug. Mezelf en de situatie reflecterend vraag ik me af of ik er inderdaad klaar voor ben om verder te gaan of dat ik nog het één en ander heb op te ruimen? Maar nee, er is niemand die ik iets verwijt, ik heb verschillen geaccepteerd en ik heb vergeven.

Is mij dan misschien nog iets te verwijten? Bij mijn weten heb ik geen conflicten en heb ik altijd geprobeerd om mijn standpunten uit te leggen én daarbij de ander de ruimte gelaten voor zijn standpunten. Mocht er toch iemand zijn die iets tegen mij heeft dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat diegene bij me komt.

Verwijt ik mezelf dan nog iets? De schaamte over het gebeurde en het gevoel van falen heb ik achter me gelaten, het viel allemaal zó buiten mijn verantwoordelijkheid.

En afwijzing? Wijs ik mensen af door te zijn weggegaan? Daar heb ik veel over nagedacht. Iedereen maakt fouten, niemand is perfect. Ik wil en mag geen mensen afwijzen. Maar bepaald gedrag mag ik wel afwijzen en soms betekent dat helaas dat relatie dan niet meer mogelijk is. Als de ander zich hierdoor echter wel afgewezen voelt dan vind ik dat heel erg en ook in dat geval hoop ik dat diegene bij me komt.

Ik hoop dat het goed met ze gaat, dat het goed gaat met ieder die in deze situatie zat, met iedereen die in vergelijkbare situaties zat of zit, dat ze de rust en nabijheid van God mogen ervaren, zoals ik die ook ervaar.

Al met al wordt het nu tijd om vooruit te kijken en dat doe ik vol vertrouwen en verlangen!

Wat de toekomst brenge moge….. 

Zielerust

Het overweldigt me steeds nog elke keer

Wanneer mijn ziel weer eens tot onrust neigt

Al doet het leven mij nog zo enorm zeer

Hoe alleen U mijn ziel weer rustig krijgt

Heel diep van binnen waar alleen U mij kent

Daar ben ik echt veilig en zelfs onaantastbaar

Geen situatie, geen mens die mij daar schendt

Uw liefde laat me zien wie ik ben en wat is waar

Wanneer ik die plek soms toch verlaten wil

Door wereldse stress en onmenselijk leed

Zegt U; Kom maar hier kind, wees maar stil

Alleen door U en bij U ben ik pas compleet

In Uw liefde schommel ik teder heen en weer

Mijn ziel verwarmt zich aan Uw heldere licht

Serene kalmte en rust dalen zachtjes neer

Niets voelt zo goed als wanneer ik mij tot U richt

Heel dicht bij U zijn, daar vind ik echt geluk

Ik genees, ik groei, ik bloei, in ‘t hier en nu

Niets of niemand krijgt onze innige band stuk

U bent mijn leven, o, ik houd zo veel van U


Helena

Nachtelijke gedachten

Normaal gesproken slaap ik gewoon goed, maar af en toe heb ik een nacht waarin dat niet zo goed lukt. Zo ook afgelopen nacht. Ik had al even geslapen, maar werd weer wakker en om de één of andere reden viel ik niet weer in slaap. Zoals ik net al schreef, dat heb ik af en toe en ik maak me er meestal ook niet zo druk om. Volgens mij is het een hormonaal iets of heeft het te maken met ouder worden, ik weet het niet. Ik ben in ieder geval niet het type dat wakker ligt van zaken die me bezighouden. Meestal verwerk ik dat wel in levendige of onrustige dromen. Maar als ik dan toch een keer wakker lig dan komen de zaken die me bezighouden natuurlijk wel in mijn gedachten. Ik probeer mijn tijd dan maar nuttig te besteden en probeer dan samen met God om mijn gedachten en gevoelens wat te ordenen. Eigenlijk best fijn, die nachtelijke uurtjes met God, mits het natuurlijk niet te vaak gebeurt..

Vannacht dus. Het was een roerige week en een druk weekend. Dus genoeg gedachten, gevoelens en vragen om bij God neer te leggen. En hoe fijn dat je dan zo’n liefdevolle Vader hebt die, nadat je alles aan Hem hebt gegeven, in de rust die daarop volgt je ineens het inzicht geeft dat je op dat moment nodig hebt. Ik weet niet of het bij jou ook zo werkt, maar bij mij wel en ik ben elke keer weer verbaasd wat er dan allemaal in mijn hoofd gebeurd. Soms weet je de dingen eigenlijk wel, maar soms heb je ook ineens verrassende inzichten.

Soms heel specifiek gericht op één onderwerp, maar soms ook heel breed gericht op vele zaken. Vannacht zat er een beetje tussenin. Ik zal je een kijkje geven in mijn hoofd en hart.

Mijn gedachten van vannacht:

-Erkenning van jouw kwetsbaarheid, met als gevolg afhankelijkheid van Jezus, geeft ruimte aan de Heilige Geest om Gods kracht te laten zien.

-Eerlijke zelfreflectie heeft als gevolg oprechte bewogenheid voor anderen.

-Besef van eigen onvolmaaktheid en tekortschieten helpt je door die van een ander heen te kijken en te zoeken naar het mooie.

-Belemmerende overtuigingen, vaak generationeel of cultureel overgedragen, verhinderen je om tot bloei te komen, om tot je doel te komen.

-Vergeving volgt na een proces van inzicht en verandering in jezelf.

Verzoening volgt na een zichtbaar proces van inzicht en verandering in de ander.

-Een goed imago, bewondering en waardering ontvangen, kunnen nooit de onzekerheid in het diepst van je hart en de diepe leegte in je ziel wegnemen. Alleen het werkelijk begrijpen en aanvaarden dat je ten diepste geliefd bent kunnen dat gat vullen en dat knagende gevoel van niet te voldoen wegnemen. Alleen het zeker weten dat je een geliefd kind van God bent geeft een diepe innerlijke rust en vrede, die niet van deze wereld is.

-Bij werelds leiderschap wordt gekeken en gezocht naar bepaalde kwaliteiten.

Bij Bijbels leiderschap wordt gekeken en gezocht naar de hartsgesteldheid, het gericht zijn op God en het vol zijn van de Heilige Geest. God wil nederige, integere, bescheiden mensen. Mensen die zich afhankelijk weten van Hem en met een bewogenheid voor anderen. Wanneer God mensen roept, rust Hij ze toe met de benodigde kwaliteiten.

Toch zien we in de praktijk echter vaak dat in kerken mensen gezocht en gekozen worden met een wereldse bril op, onder het mom van gavengericht bouwen. Ik denk ook niet dat gavengericht bedieningen invullen verkeerd is, maar moet dit niet aanvullend zijn op de hartsgesteldheid, het gericht zijn op God en het vervuld zijn met de Heilige Geest? En niet andersom? Nu zien we toch vaak dat mensen die zich in de maatschappij ook goed weten te profileren verkozen worden boven de nederige, integere, bescheiden mensen. De bediening als status óf het dienstknecht zijn, het dienstbare hart als status? Dienstbaar zijn als doel, middel, plicht óf als gevolg van een veranderd hart, uit liefde? Ik vraag me af welke mensen God roept en of dit wel dezelfden zijn als diegenen die door mensen zijn aangewezen. Gods zalving en zegen zal vrucht voortbrengen!

Zomaar wat van mijn gedachten en inzichten. Ben benieuwd wat jouw gedachten zijn….

Oorlog

Er gebeurt veel in de wereld op dit moment. Veel landen zijn in oorlog en terreuraanslagen zijn aan de orde van de dag. De terreurdreiging komt steeds dichterbij en de angst voor oorlog neemt toe. Als gevolg hiervan worden tolerantie en menslievendheid verdrongen door egocentrisme, racisme en haat. Puur geloof vertegenwoordigd door liefde en vrede wordt overschaduwd door fanatici die haat en geweld prediken en verheerlijken.  Goedheid en rechtvaardigheid worden door slechtheid en ogenschijnlijk volstrekte willekeur ondergesneeuwd.

Lieve mensen,  ik wil jullie niet bang maken of jullie angst belachelijk, maar angst voor oorlog is volstrekt overbodig en zeer naïef.  Want wij zitten, ook hier en niet alleen ver weg,  allang midden in een oorlog.  Een oorlog die al eeuwenlang woedt. Een oorlog waarvan jij de inzet bent. Er wordt gevochten voor jouw leven.  Boven onze hoofden is er een hevige strijd gaande in de hemelse gewesten. Mensen wordt toch wakker.  Alles wat er nu gebeurt en nog gaat gebeuren staat allang vast en staat geschreven. Dat betekent ook dat het hier nog veel erger gaat worden,  maar dat betekent ook dat de uitkomst vaststaat.  En dat, lieve mensen,  betekent ook dat wij niet bang hoeven te zijn, want de overwinning staat vast.

Heb jij geen idee waar ik het over heb? Pak dan eens een Bijbel.  Zie hoe Satan al sinds het begin der tijden ons mensen manipuleert en tegen elkaar uitspeelt op een ongelooflijk geniepige manier. Zie hoe Satan’s leugens zijn verworden tot waarheid en de mensen verwijderen van God. Zelfs vele christenen, die wel beter moeten weten en de waarheid kennen, trappen in zijn geraffineerde leugens. Worden door Satan misbruikt om verwarring en verdeeldheid te creëren onder de medechristenen en in de wereld.  Vaak geheel onbewust. Kijk maar naar de kerkgeschiedenis en kijk maar eens naar de kerken van nu! Mensen doen en zeggen vaak dingen in Gods naam, maar hebben niet in de gaten dat ze in de valkuil van Satan zijn gelopen en slechts nog een pion zijn in zijn wrede en valse spelletjes. Helaas,  vele dwaalleren worden aangehangen en Satan lacht in zijn vuistje.    Maar zie ook Gods oneindige Liefde en Zijn genadige reddingsplan. Zie hoe Jezus zal overwinnen. Maar de tijd dringt!  De heftige en gruwelijke eindstrijd staat voor de deur. Ook voor jouw deur.  Het is vijf voor twaalf.  Maak nu de radicale keuze voor een vooruitzicht zonder angst op een hemelse toekomst.

Net als jullie vind ik de wereld geen fijne plek meer.  Ik word verdrietig van de hardheid,  zedeloosheid en liefdeloosheid. Al het mooie liefdewerk lijkt een druppel op een gloeiende plaat en gewone alledaagse dingen volkomen zinloos.  Maar met het verdriet is er ook de blijde verwachting van Onze Heer, omdat steeds duidelijker wordt dat Hij in aantocht is. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Kom Heer Jezus,  kom maar gauw.

De excellente dienaar

De excellente dienaar, het lijkt een tegenstelling.  Excellent is ergens in uitblinken en een dienaar is een ondergeschikte.  Bij het woord dienaar denken mensen vaak aan iemand die in dienst is bij een ander. Ondergeschikt aan die ander en opdrachten van zijn meerdere moet hij uitvoeren.

In de Bijbel is dit echter geheel anders. Wij zijn alleen ondergeschikt aan God en Zijn Woord. Alleen de Here Jezus is onze meerdere, niet andere mensen. Maar Jezus geeft ons wel de radicale opdracht om elkaar te dienen. Hij vraagt van ons om geheel vrijwillig ons ondergeschikt te maken aan het belang van de ander. Ons ego als een offer opzij te zetten om de ander te verhogen. Dit is liefhebben zoals Jezus liefheeft.

Dit gaat dwars in tegen de ik-gerichte maatschappij waarin wij nu leven. De maatschappij waarin zelfontplooiing bijna een heilig recht is en de waarde van een individu wordt bepaald door succes en positie. In de wereld heerst een hiërarchie en als je onderaan de rangorde staat roept dat vaak weerzin en verzet tegen het gezag op of juist een gelatenheid en apathie. Bovenaan de hiërarchie zie je eerder een zelfvoldaanheid en arrogantie.  

De opdracht van Jezus vraagt dan ook om een enorme nederigheid. Nederigheid is echter ook zo’n woord wat vaak verkeerd geïnterpreteerd wordt. Een nederig persoon is geen sloofje, niet iemand met een laag zelfbeeld. Het is juist iemand met een gezond zelfbeeld, die zichzelf goed kent en zich bewust is van zijn waarde. Maar het is niet iemand die uit is op eer en macht. Dat heeft hij immers ook niet nodig, omdat ,vanuit zijn gezonde zelfbeeld, hij dit niet nodig heeft om zich waardevol te voelen.

Omdat wij als christenen toch in deze wereld leven, levert dit in menige kerk en bij veel mensen toch wel de nodige verwarring op over hoe nu op de juiste manier te dienen. Helaas zie je het dan toch vaak fout gaan. Mensen die toch behoefte hebben aan een schouderklopje, waardering en respect, die dan op zoek gaan naar eer of macht. Of mensen die vanuit een valse nederigheid geen nee durven zeggen en zichzelf overvragen, die doen wat ze denken dat er van hun verwacht wordt of omdat iets nu eenmaal gedaan moet worden. Of mensen die teveel naar anderen kijken, opkijken zelfs, zichzelf daarmee vergelijken en dan tot de conclusie komen dat ze toch niets kunnen.

Wanneer wij aan een bediening beginnen is het goed om onze motivatie voor deze bediening eens goed onder de loep te nemen.  Maar ook als wij al een tijdje in een bediening staan is het goed om eens kritisch te kijken naar onze houding in deze bediening.

Zijn we een wereldse dienaar of een Bijbelse dienaar?  Zijn we oprecht nederig?  

Doen we iets uit verantwoordelijkheidsgevoel of uit liefde voor Jezus en zijn gemeente,  onze broers en zussen?

Kennen we onze grenzen en onze beperkingen? Kennen we onze kracht?

Vergelijken we onszelf met anderen,  waarbij de vergelijking in ons nadeel uitvalt,  wat ons vervolgens hindert in ons handelen?

Of valt de vergelijking in ons voordeel uit, wat ons ego streelt en ons trots maakt?

Zijn we afhankelijk van schouderklopjes om goed te functioneren? Zijn we geconditioneerd door beloning en vinden we ‘voor wat, hoort wat’?

Doen we iets waar we goed in zijn?  Waar God ons als het ware voor gemaakt heeft?

Dit laatste is heel belangrijk,  want als je iets doet waar je goed in bent, waar God je de gaven en talenten voor heeft gegeven, waar je een passie voor hebt, dan zul je gezegend worden in je bediening. Je zult kracht en energie ontvangen om vol te kunnen blijven houden en vrucht dragen. Maar wel met een nederig hart en een nederige houding, om niet in de valkuil van trots en hoogmoed te vallen.

Mensen die wel vaker mijn stukjes hier lezen, weten dat ik het wel vaker over zelfbeeld heb. Volgens mij is het goed om zelfonderzoek te doen. Om in kaart te brengen wat je goede en slechte kanten zijn. Om te weten wat je overtuigingen zijn. Wat je bron is. Wat je drijfveren zijn. Wat je motivatie is. Wat je passies zijn. Van welke dingen raak je in een flow wanneer je er mee bezig bent.  Wat is je droom. Welke gaven en talenten heb je. Wat is je karakter, je temperament. Het is goed om te begrijpen wat de invloed van je levenservaringen, positief of negatief, heeft gehad op je persoonlijkheid. En welke invloed jouw persoonlijkheid heeft op jouw omgeving.

Ik ben er van overtuigd dat God enorm veel van je houdt. Dat Hij een prachtig beeld voor ogen had toen Hij je maakte en dat Hij niets liever wil dan dat je bent zoals Hij je bedoeld heeft. Dat Hij wil dat je een gezond zelfbeeld hebt, bewust van je eigen waarde en de waarde van de ander, zodat je ook in staat bent om lief te hebben en om te dienen. Hij zal daarvoor alles gebruiken, je genen, je omgeving, alle goede en slechte ervaringen. Niet dat Hij de slechte dingen heeft gewild, maar Hij zal ze wel ten goede gebruiken. Juist daar waar jij je kwetsbaar voelt, zal Hij dat als een kracht gebruiken om een ander in zijn zwakte te ondersteunen.  Alles om je te vormen tot de beste jou. De excellente jou. Zodat je een excellente dienaar kunt zijn. Vanuit de volmaakte liefde en genade voor jou, mag jij dit weer uitdelen aan je naaste, om zo God de eer en dank te geven die Hij verdient.