Kerstcadeau

 

December en cadeautjes, het hoort zo bij elkaar.

Iets geven of krijgen geeft zoveel vreugde ieder jaar.

Maar het grootste en duurste kerstcadeau blijft vaak onuitgepakt staan.

Het wordt vergeten, het verstoft, voor later bewaard of zomaar weggedaan.

En de gever blijft teleurgesteld wachten, maar met geduld.

Wanneer wordt men nieuwsgierig naar waarmee dat cadeau is gevuld?

Voor geen geld of goud op de wereld is de inhoud te koop.

Maar voor wie het opent geeft het liefde, vrede en hoop!

Wie het al uitgepakt heeft, die weet wat ik bedoel.

Wie nog niet, ben je benieuwd? Toe maar, niets geeft je een beter gevoel!

(Johannes 3:16, Johannes 14:6, Mattheus 11:28-30)

 

 

 

Helena

Prettige Kerstdagen, Gelukkig Nieuwjaar

Een heldere ster, in een donkere nacht.

Het Licht van de wereld, voor een ieder gebracht.

Voor een ieder die zoekt, voor een ieder die wacht.

 

Prettige Kerstdagen, Gelukkig Nieuwjaar.

Staat vaak al op een kaartje, kant en klaar.

Maar wat zeggen nu eigenlijk deze woorden.

Die we ieder jaar steeds weer opnieuw hoorden.

Dankbaarheid wens ik je toe, voor het feestmaal op tafel.

Dankbaarheid, voor al je geliefden aan één tafel.

En het nieuwe jaar zal echt niet alleen maar gelukkig zijn.

Soms is er moeite, soms verdriet en pijn, groot of klein.

Ik wens je kracht en liefde toe, om dit alles te dragen.

Ik wens je toe om het 'Licht' in je leven te vragen.

 

Helena.

Kerst

Genieten van m'n huisje in kerstsfeer
Van die glunderende gezichtjes
Het is ook zo gezellig weer
Met al die glinsterende lichtjes

 

Dank U wel, Heer, dat ik dit vieren kan
En even weer stil mag staan
Bij 't begin van Uw geweldige plan
Dat wat U voor ons hebt gedaan

 

Niet naar een paleis, maar naar een arme stal
Zond U Uw Zoon, onschuldig en klein
Geen luxe, geen juwelen, nee, niets van dat al
Toch is Hij Koning, heilig en rein.

 

Een kroon kreeg Hij wel, met hoon en spot
Hij werd geslagen, maar Hij werd niet woest
Voor ons droeg Hij dit afschuwelijke lot
Gemarteld, gekruisigd omdat het moest

 

Nu geven wij U die het verdient de eer
Als dank voor dat grote geschenk door U gegeven
Wij jubelen en juichen voor de allerhoogste Heer
Als dank voor onze redding, voor eeuwig leven


Helena

Ken je dat?

Het liefst willen wegkruipen diep in je bed

Je gedachten even op 'uit' gezet

Even geen moeten, druk, druk, druk

Zoveel mensen volgen onecht geluk

Een hutje op de hei

Dat lijkt me wel wat voor mij

Geen mensen die zeuren

Over wat er nog moet gebeuren

Geen gesprek wat nergens over gaat

Geen opmerking die de plank misslaat

Maar ik houd zoveel van mensen

Wat zijn hun dromen, wat hun wensen

Gedachten van mensen zijn zo interessant

Al is die ene soms zo irritant

Aan de ene kant ben ik heel graag alleen

Aan de andere kant heb ik graag mensen om mij heen

Constant strijd en pijn in mijn hoofd

Word je weer van je rust beroofd

Dan zegt men; maak je niet overal zo druk om

Maar ik wil niet leeg zijn, gevoelloos, oppervlakkig, dom

Ik hou van voelen, ik hou van denken

Ik wil graag aandacht en liefde schenken

En terwijl een ander al weer doorgaat, door raast, druk, druk

Keer ik mij tot U, het ware geluk

U bent er altijd, U luistert altijd, U bent de beste raad

Alles is weer helder, wanneer ik met U heb gepraat

 

 

 

Helena

Jezus in de ander

Stil verlangen naar begrip zonder woorden

Verbonden zijn door onzichtbare koorden
Aanvoelen door herkenning van gedachten
Hunkering naar, maar eindeloos wachten
Aantrekkingskracht van een andere ziel
Maar is het wel die ziel waar je voor viel
Of bent U het, die je in die ander herkent
Eeuwenoud en alles overstijgend
Uw aanwezigheid zo overduidelijk daar
Maakt dat de ander zo onweerstaanbaar
Het is een Liefde die alles verbindt
Samen één geheel dat altijd overwint
In deze wereld lukt dat echter nooit
Maar op een dag zijn wij één, ooit, ooit

Soms

 Soms ontmoet je iemand en je weet het meteen

Je voelt iets voor die ander en je voelt dat niet alleen
Je herkent iets in die ander, wat die ander ook in jou herkent
Je ziet vol verbazing de liefde die ook jij uitzendt
Door de liefde die ook jij zomaar ontvangen mag
Je schenkt elkaar een schuchtere, maar zekere glimlach
Twee zielen, één gedachte, één liefde, één drijvende kracht
Twee zielen, één God, niet zomaar bij elkaar gebracht
Niet voor niets, want liefde wordt sterker, groter, het leeft
Liefde is het enige wat vermeerdert als je ’t uitdeelt, weggeeft
Soms ontmoet je iemand en je kunt het meteen zien
Soms ……………………………, ben jij dat misschien?

Vriendschap

Niets of niemand kan me geven

Wat jij me brengt in dit leven
Ook al blijft dit onuitgesproken
Nooit wordt deze band verbroken
Want datgene wat ons bindt
Is meer dan wat het oog zo vindt
Twee zielen, beiden onderweg
Soms even samen, dan weer weg
Maar altijd is er het weten
Ik kan jou echt niet vergeten

Helena.

Deze gedichten zijn al van een tijdje geleden, maar ik vond ze wel passen bij het stukje 'Wie ben jij?'.

Wie ben jij??

 

Ik ben niet geïnteresseerd in de grootte van je televisie, maar waar wil je eigenlijk graag naar kijken?

Ik heb geen belangstelling voor het merk van je auto of je kleding, maar op wie wil je eigenlijk graag lijken?

Ik hecht geen waarde aan je baan, je carrière en je salaris, maar 'k wil graag weten hoe jij je hierbij voelt?

Ik ben niet geïmponeerd door je snelle vlotte babbel, maar 'k wil graag weten wat je precies bedoelt?

Je huis, je inrichting, is die helemaal volgens de laatste trends up to date, of is het toch meer een afspiegeling van wie jij bent?

Leuk, al je vrienden, kennissen en je drukke sociale leventje, maar is er wel iemand bij die jou echt kent?

Wie zit er achter dat masker van aanpassing, achter die maatschappelijke opgebouwde muur?

Wie durft zichzelf te laten zien, wie durft te zijn kwetsbaar, klein, eerlijk en puur?

Ik wil je graag zien zoals je bent bedoeld, je eigenheid, bijzonder en uniek!

Ik wil je leren kennen, er voor je zijn, samen oprecht en authentiek!

Wie ben jij?

Als twee mensen elkaar ontmoeten, bijvoorbeeld op een feestje of tijdens een vakantie, het maakt eigenlijk niet uit waar, dan vorm je je direct al een beeld van iemand. Gebaseerd op hoe deze persoon eruitziet, is gekleed, zich gedraagt, praat, waarbij ook nonverbale communicatie belangrijk is. Als je dan met elkaar in gesprek raakt en dus verdere informatie uitwisselt, dan vul je dat plaatje weer wat verder in. Soms moet je dan ook weleens wat herzien of veranderen. Omdat iemand toch anders bleek dan je in eerste instantie, op basis van uiterlijkheden, dacht. De informatie die dan tot je komt, zijn voornamelijk de antwoorden op de vragen als: Wat voor werk doe je? Ben je getrouwd? Heb je een relatie? Heb je kinderen? Zo ja, hoeveel en hoe oud? Wat voor opleiding heb je gedaan? Wat zijn je hobby's?  Waar woon je? En gelijksoortige vragen. Allemaal vragen die je best wel helpen om je een beeld van iemand te vormen. Maar als je al deze dingen van iemand weet, weet je dan werkelijk wie iemand is? Als ik al deze vragen aan jou stel, ken ik jou dan?

Want wat mensen laten zien van zichzelf, is dat wel werkelijk zoals iemand is? We zijn toch allemaal wel geneigd om onszelf een beetje beter, een beetje interessanter, voor te doen. Soms bewust, maar vaak ook onbewust. Misschien omdat we denken dat ons echte zelf niet goed genoeg is, niet leuk genoeg, niet interessant genoeg. En de minder leuke dingen proberen we wel een beetje te verbergen. We hebben allemaal als het ware een publieke en een privé persoonlijkheid. Misschien zelfs wel meer dan één publieke persoonlijkheid. In verschillende groepen gedragen we ons waarschijnlijk ook anders.

Maar wie ben jij als je helemaal alleen bent? Ik denk dat als je iemand werkelijk wilt kennen, je dan moet weten hoe iemand in het leven staat. Wat is zijn beeld van de wereld en van zichzelf? Wat zijn jouw dromen? Wat zijn jouw angsten en onzekerheden? Wat zijn jouw drijfveren? Wat is er in jouw leven gebeurt, zodat je nu bent wie je bent en doet zoals je doet? Maar ik denk dat de belangrijkste vraag is, althans voor mij; Wie ben jij spiritueel gezien? Wat is jouw levensbeschouwing? Dat is waar ik nieuwsgierig naar ben als ik iemand leer kennen. Dat is wat ik graag van iemand wil weten. Geloof jij in een hogere macht of kracht? Geloof jij in God? Maar nog liever wil ik weten: Hoe is jouw relatie met God? Ik denk dat de antwoorden op deze vragen meer zeggen over iemands diepste wezen.

Soms ontmoet je iemand en er is meteen herkenning, er is iets vertrouwds. Ook al is die ander een heel andere persoonlijkheid en leidt ogenschijnlijk een heel ander leven. En dan blijk je kinderen van dezelfde Vader te zijn. Je deelt iets heel essentiëels, in ons diepste wezen zijn we gelijk. Over alle verschillen heen schept dat een veilige band en weet je dat je bij die persoon jezelf kunt zijn.

In een goede relatie met je schepper, je maker, zul je pas tot volledige bloei komen. Zul je kunnen worden tot het beeld wat Hij voor ogen had toen Hij je maakte. Pas in de Liefde van onze Vader kun je zijn wie je echt bent. Want dát ben jij: geliefd kind van God! Of je dat nu gelooft of niet, of je dat nu wilt of niet, Hij houdt van je, je bent Zijn kind! Dat is jouw identiteit.

Weet je, het is net als een moeder met meerdere en verschillende kinderen. Het ene kind is zorgzaam, bezoekt haar vaak, staat altijd voor haar klaar. Een ander kind leeft zijn eigen leven en laat nooit wat van zich horen. Een ander kind laat misschien af en toe wat van zich horen, alleen als het drukke schema dat toelaat. Nog een ander komt alleen langs als het iets nodig heeft. En dan is er nog het kind dat moeder van alles verwijt, staat alleen stil bij alles wat moeder niet goed heeft gedaan en ziet niet meer de positieve kanten van moeder. Diep in haar hart houdt moeder van al haar kinderen evenveel. Blijft ze hopen dat ze weer bij haar thuiskomen en staat haar deur wagenwijd open voor allemaal. Zo is het ook met onze Heer. Het maakt niet uit welk kind je bent of was, Hij staat met open liefdevolle armen op je te wachten. En of je nu acht of achtentachtig bent, het is nooit te laat om naar Huis te gaan.

Zijn christenen betere mensen?

Nee!!
Nou, mooi, klaar! Lekker kort stukkie!
Even alle gekheid op een stokje. Ik las laatst een stukje over het beeld wat niet-christenen hebben van christenen. Het kwam erop neer dat de niet-christenen ons arrogant en moralistisch hoogdravend vinden. Dat ze denken dat wij vinden dat we het altijd beter weten, dat wij vinden dat we betere mensen zijn. Dat stemde mij tot nadenken. En het sluit ook wel aan bij mijn posts over 'slechte reclame'.

Ik vraag mij af, is dat ook zo, zijn christenen betere mensen?
Nee, natuurlijk niet! Wij zijn niets beter dan niet-christenen. Ook heel veel niet-christenen hebben een zeer hoogstaande moraal. En er zijn ook veel mensen die zich christen noemen, maar het toch niet zo nauw nemen met de christelijke normen en waarden. Ik denk dat iedereen het daar wel over eens is, zowel christenen als niet-christenen.

Maar toch denken veel niet-christenen wel dat wij, christenen, onszelf betere mensen vinden. Maar dat is een vooroordeel, een misverstand wat echt niet waar is. Ikzelf, maar ook andere christenen die ik ken, vinden onszelf echt niet beter. We erkennen onze fouten, we weten dat we zwaktes hebben. We voelen ons juist helemaal niet sterk, althans niet alleen. Wij mensen maken er vaak gewoon een zootje van. Maar we beseffen juist door onze zwaktes, dat we het niet alleen kunnen. Dat we iemand nodig hebben, iemand die het beter weet. Een voorbeeld, een leraar, een liefhebbende Vader. Iemand die ons voordoet en vertelt hoe het anders en beter kan. Onze Heer Jezus. En samen met Hem kunnen we het wel, kunnen we wel het leven aan, zijn we sterk. Mogen we stap voor stap betere mensen worden. Niet beter dan jou, maar beter dan ons oude zelf. We mogen een nieuwe mens worden. We mogen toegeven dat we het niet altijd weten en niet alles aankunnen. We mogen de touwtjes uit handen geven.

En omdat we daar zo gelukkig van worden, draven we soms misschien weleens een beetje door. Willen we iedereen wel vertellen wat je moet doen, je overreden om je ook te bekeren. Maar dat is niet omdat wij onszelf zo goed vinden, maar omdat wij Jezus zo goed vinden en omdat wij het jou ook zo gunnen om jezelf zo gelukkig en zo geliefd te voelen. Dat gevoel dat je hebt als je een goede relatie hebt met onze Heer. Dat gevoel dat groter is dan elke verliefdheid, dat gevoel dat zelfs groter is dan de liefde voor je kinderen. Dat gevoel dat met geen pen te beschrijven is en daarom waarschijnlijk ook zo moeilijk uit te leggen. Waardoor dan waarschijnlijk ook die misverstanden en vooroordelen ontstaan.

Maar als je het geloof in Hem, onze Heer, dan (nog) niet kunt aannemen, geloof dan dit wel: Wij vinden onszelf echt geen betere mensen! Maar het is zo de moeite waard om Hem te leren kennen. Ja, sorry, ik kan het toch niet laten. Want waar het hart vol van is, daar stroomt de mond nu eenmaal van over. En als je iets niet snapt van ons 'rare' christenen, vraag het me gewoon. Dan hoop ik dat ik de juiste woorden kan vinden om het je uit te leggen, zonder betweterig over te komen. Ik hoop geen arrogantie uit te stralen, want ik besef heel goed: Zonder Hem stel ik gewoon niet zoveel voor! Maar met Hem mag ik bloeien en stralen! En dat mag jij ook!

Mensen

De wereld is zo prachtig, alleen jammer van al die nare mensen.

Die alles kapotmaken of alleen voor zichzelf het beste wensen.

Mensen die je kwetsen, mensen die straal langs je heen kijken.

Mensen die geen moeite doen om een ander te bereiken.

Maar juist die mensen die zo groot en sterk lijken te zijn.

Zijn vaak achter hun masker zo kwetsbaar en zo klein.

Maar God houdt van ze, stuk voor stuk, iedereen en allemaal.

En dat vraagt Hij ook van ons, om te kiezen voor liefde in plaats van roddeltaal.

Laten wij stoppen met boos worden op een ander, ons ergeren aan elkaar.

Staan wij ook niet vaak zelf te snel met ons oordeel klaar.

Misschien in onze ogen doet een ander niet altijd alles goed.

Maar wees eerlijk, ben jij zonder fouten in alles wat je doet.

Probeer eens te kijken achter iemands ogen, achter iemands gesloten deur.

Misschien is alles anders als jij dacht, misschien breng jij wat kleur.

Soms is het makkelijker om niets te doen, ga maar lekker je eigen gang.

Wie weet wat je tegenkomt, daar heb je geen zin in, dat maakt je bang.

Laten ook wij ons niet meer verstoppen, laten ook wij meer open zijn.

Laten wij elkaar oprecht ontmoeten, misschien doen we elkaar dan minder pijn.

Slechte reclame 5

Door onze slechte reclameboodschap, zijn er allerlei vooroordelen ontstaan van niet-christenen naar ons toe. Ontstaan omdat wij al die fouten maken. Ontstaan omdat wij ons niet goed laten zien.
Ik krijg bijvoorbeeld weleens de vraag waarom ik op zondag bepaalde dingen niet of wel doe. Of eigenlijk wat ik wel of niet op zondag mag doen. Ik vind dat altijd een beetje jammer zo'n vraag. Alsof mijn relatie met God afhangt van de dingen die ik op zondag doe of niet doe. Het is alleen kijken naar de buitenkant. De hele week richt ik mij op Hem, alleen op zondag is er meer tijd en rust om dat te doen. Het is een dag om stil te staan bij, te genieten van en dankbaar te zijn voor alles wat ik van Hem krijg, alle lieve mensen om mij heen. Daarom doe ik sommige dingen op zondag niet, omdat ik die ook wel op een andere dag kan doen. Dus omdat ik dat wil en niet omdat het moet.
Maar zo'n vraag is denk ik ook het gevolg van onze ik-gerichte maatschappij. Waarin alles vooral draait om je eigen ontwikkeling, je ambities, je plezier, je geluk. Zoveel mogelijk zien, doen en meemaken. Het vooral leuk hebben! Het idee van allerlei dingen dan niet te mogen past daar niet echt bij. Men kijkt alleen maar naar wat men denkt op te moeten geven, zonder te kijken naar wat men kan ontvangen. Aan deze kant van de wereld hebben wij het materieel gezien ook erg goed. Maar de leegte die velen desondanks toch voelen, proberen we op te vullen door nog meer spullen en gadgets, nog meer activiteiten. De paniek slaat haast toe bij het idee een avond alleen door te moeten brengen, niets te doen te hebben. Of men vlucht in verslavingen, alles om maar niet die leegte te hoeven voelen. Maar wat men werkelijk nodig heeft, daar loopt men aan voorbij.  Want dat is zo verschrikkelijk moeilijk. Want Jezus vraagt ons eigenlijk maar één ding op te geven: ons ego! Het gaat niet om ons, het gaat om Liefde. Het gaat niet om wat een ander van ons vindt, maar om wat God van ons vindt!

Wat ik ook weleens te horen krijg is het volgende: Nou, als die of die naar de hemel gaat, dan hoef ik daar niet heen! Of: Ik doe altijd mijn best om goed te zijn voor iedereen, sta voor iedereen klaar, vind mezelf wel een goed mens, zo slecht doe ik het nog niet vergeleken met vele anderen! Ook hier zit ons ego ons vaak danig in de weg. Het is o zo moeilijk om toe te geven dat je niet altijd alles goed doet, dat je fouten maakt, dat ook jij vergeving nodig hebt. Maar het is niet aan ons om te oordelen over anderen, onszelf met anderen te vergelijken. Het gaat niet om wat wij van een ander vinden, het gaat niet om wat wij van onszelf vinden, het gaat om wat God van ons vindt!
Daarom is het zo belangrijk dat wij als christenen laten zien wat wij krijgen van God als wij ons aan Hem overgeven. Rust, vrijheid, vrede, vreugde, een rijk gevuld hart, een doel, een toekomst, Hoop!!
Hoezo inleveren? Je leven zal zoveel rijker worden, als je stopt met alles zelf te willen sturen en onder controle te willen houden, want dat gaat je toch niet lukken, maar je overgeeft aan Zijn controle en Zijn wil. Zul je aan het eind van je aardse leven terugkijken op alle spullen die je had en wat je allemaal hebt gedaan, je aanzien? Of zul je terugkijken op alle liefde die er was in je leven?

Slotconclusie: Wij moeten Jezus niet afrekenen op de fouten die wij mensen in Zijn naam hebben gemaakt. Leer Hem kennen, geef Hem de kans om in jouw leven te komen en oordeel dan op grond van jouw persoonlijke relatie met Hem. Dan kan het niet anders dan een positief oordeel zijn!

Slechte reclame 4

Jezus heeft ons de opdracht gegeven om de wereld in te trekken om aan iedereen het goede nieuws te vertellen. Nu denk ik niet dat het de bedoeling is om allemaal massaal naar bijvoorbeeld Afrika te vertrekken of andere afgelegen gebieden om daar het Evangelie te brengen. Ook hier, in onze eigen omgeving, mogen wij de blijde Boodschap verspreiden. Er zijn tenslotte meer buiten-kerkelijke als kerkgaande mensen. Heel veel ongelukkige mensen, mensen die een leegte ervaren, mensen in nood. Ik denk echter niet dat wij dat moeten doen door mensen met Bijbelteksten en andere wijsheden om de oren te slaan. Iedereen hier in onze westerse wereld heeft immers weleens gehoord over Jezus, weet wat de Bijbel is. Ze hebben wel een bepaald beeld van het christendom, alleen hebben mensen vaak geen idee wat God nu daadwerkelijk voor ze kan betekenen. Ze kijken vaak naar de buitenkant van het christelijke leven, het vaak niet zo positieve plaatje, terwijl God juist de binnenkant wil bereiken. Om je van daaruit te genezen, te veranderen, je ongekende rust en vrijheid wil geven.
Ik denk daarom dat wij, als christenen, ons geloof niet moeten verstoppen. Niet net zo werelds zijn als ieder ander. Maar wij moeten juist laten zien wat Jezus doet, of heeft gedaan, in ons leven. Waar mogelijk moet wij getuigen van onze relatie met Hem. Wij moeten ons niet schamen dat wij Jezus nodig hebben en Zijn Liefde voor ons houden. Maar wij moeten Zijn Liefde uitdelen waar en wanneer we maar kunnen. Nu weet ik best wel dat dat heel moeilijk is. Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om mijn getuigenis op deze blog te plaatsen. (zie over mij)  Maar de gedachte dat misschien ooit iemand het leest en er iets aan heeft, heeft mij over de drempel doen stappen. Maar ook over de ziekte van mijn man vertellen vind ik vaak moeilijk. Hieronder volgt, in het kort, met toestemming, zijn verhaal.

Mijn man wordt al een behoorlijk aantal jaren geplaagd door reuma. In het begin was het zoeken naar de juiste medicatie en dosis. Na een tijdje uitproberen, met ups en downs, werd het stabiel en was hij een tijd redelijk pijn en klachtenvrij. Tot in het najaar van 2008 hij weer klachten kreeg. Deze bleken echter niet reuma-gerelateerd. Na een behoorlijke tijd en allerlei pijnlijke onderzoeken bleek hij een (tot nu toe onbekende) spierziekte te hebben, met een onzekere en niet te voorspellen toekomst. Ondertussen was zijn lichamelijke conditie in een razendsnel tempo achteruit gegaan. Hij zag zichzelf al in een rolstoel (of nog erger). In het najaar van 2009 heeft hij van de voorganger en oudsten van onze kerk een ziekenzalving mogen ontvangen. Vanaf die avond, echt letterlijk vanaf dat moment, stond de achteruitgang stil!! Is ook bevestigd door de neuroloog. Ook zijn geestelijk herstel is toen in rap tempo in gang gezet. Hij had een enorm minderwaardigheidscomplex door een pestverleden en het hebben van ADD. Hij had vaak suïcidale gedachten. Nu twee jaar later is dat complex zo goed als verdwenen en die gedachten heeft hij nooit meer gehad. En de spierziekte staat nog steeds stil. Alhoewel hij wel veel pijn heeft de laatste tijd, wat wordt veroorzaakt door de ontbrekende spiermassa, is zijn spierkracht nog nagenoeg hetzelfde als twee jaar geleden. De spiermassa is dus niet verder afgenomen! Ook nu mogen wij nog wonderen verwachten van God.

Alhoewel dit natuurlijk een prachtig verhaal is over de genezende kracht van onze Heer, vertel ik het eerlijk gezegd niet altijd, als mensen mij vragen hoe het met mijn man gaat. Maar waarom doen wij dat als christenen eigenlijk niet? Vertellen hoe God ons herstelt en geneest, hoe God ons bevrijdt, hoe God ons leven verrrijkt? So what, als een ander het een bullshit verhaal vindt, grote onzin? Wij weten toch wel beter? Maar wat nou als je het voor je houdt, terwijl je een ander misschien met jouw verhaal kunt helpen of bemoedigen? Is het dan niet eigenlijk onze plicht om het te vertellen?
Maar niet alleen onze getuigenis, ons verhaal, moeten wij delen. Ook onze liefde moeten wij rijkelijk delen. Liefde voor de ander, zoals wij die ook van Hem hebben mogen ontvangen. Echte en oprechte liefde voor elkaar onderling, zodat een buitenstaander misschien denkt: Hé, dat wil ik ook! Maar ook liefde voor alle zwakken en behoeftigen, voor ieder die het nodig heeft. Al is dat alleen maar een boodschap doen voor een buurvrouw, een praatje maken met een eenzaam persoon, terwijl je eigenlijk geen tijd en zin hebt om dat te doen. Naar je medemens kijken met een accepterende, dienstbare en vergevingsgezinde houding. Juist, en vooral, door deze kleine dingen kan men door ons heen de Liefde van Jezus zien.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 3

Nog een reden is de lauwheid die zoveel christenen tegenwoordig hebben. Mensen die wel zondags naar de kerk gaan, misschien ook wel actief zijn in hun gemeente, maar daarbuiten en in de rest van de week merkt men weinig van hun christen zijn. Ze vallen althans niet op. Collega's weten van elkaar vaak niet eens dat ze kerkgaand zijn. Ze zijn net zo werelds als ieder ander.
Jezus zegt in de Bergrede; "Jullie zijn het zout van de aarde, jullie zijn het licht in de wereld. Maar van velen van ons is dat licht niet te zien, wij verstoppen het als het ware, houden het zout voor onszelf.
Waarom doen we dat? Is het schaamte? Hebben we geen zin aan hoon en spot? Of is het gemakzucht? Hebben we geen zin aan moeilijke vragen? Want misschien weten we zelf niet eens zo goed waarom we (nog) naar de kerk gaan. Gewoon omdat het zo hoort? We het van huis uit zo gewend zijn? Hebben we eigenlijk zelf wel een persoonlijke relatie met God?
Weet je, misschien hebben we het aan deze kant van de wereld wel te goed, zodat de behoefte, de nood, om ons op Hem te richten niet zo groot is. Wij leven in een ik-gerichte maatschappij, waarin status, macht, prestaties, ambities, succes, uiterlijk, perfectie centraal staan. Waarin je zwakte tonen gelijk staat aan falen. Waarin wij uit alle macht, met een masker op, de schijn ophouden iemand te zijn, terwijl we vaak diep van binnen geen idee hebben wie die iemand is, wie we werkelijk zijn. Door het leven in zo'n maatschappij botsen onze ambities en onze zelfvervulling, kortom ons ego, nogal eens met de Bijbelse deemoed. Sommige mensen keren dan ook de kerk de rug toe en maken hun eigen 'geloof', waarin alleen die dingen zitten die in hun straatje passen. Anderen leven als het ware in twee werelden. Eén voor de zondag en één voor de rest van de week, die ze dan ook strikt gescheiden houden.
Maar brandt er in jou nog een lichtje? Wees dan dapper en haal het uit de kast en zet het op de tafel. Of liever nog, voor je raam! Laat zien waar jij je zout haalt, wat jouw leven smaak geeft. Schaam je niet voor je redder!

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 2

Een andere oorzaak naar mijn mening is de verdeeldheid die heerst in veel gemeenten. Roddels, ruzie, vertrekkende mensen, kerkhoppers, kerkscheuringen, mensen die de kerk helemaal de rug toekeren. Allemaal aan de orde van de dag.
Jezus gaf zijn discipelen, de eerste gemeente, een nieuw gebod. Hij zei: "Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben. Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn." Johannes 13:34-35.
Maar deze onderlinge liefde is in veel gemeenten helaas vaak ver te zoeken. Helaas zijn wij mensen maar gewoon mensen. Wij ergeren en storen ons aan elkaar, wij roddelen, als we het ergens niet mee eens zijn maken we ruzie of stappen we op. Als het te persoonlijk en confronterend wordt lopen we liever weg. Onze verhalen, onze ervaringen, onze rancune nemen we mee. Niet alleen naar een eventuele andere gemeente, maar ook naar de buitenwereld, naar onze niet-kerkelijke contacten. En alweer zijn dat niet erg uitnodigende verhalen. Waardoor iemand zou denken; "Hé, laat ik daar ook eens kijken!" En alweer is het Licht van Jezus Christus dan niet zichtbaar, alweer wordt Zijn boodschap overschaduwd.
Laten wij als christenen niet weglopen voor onze verantwoording, onze voorbeeldfunctie. Laten wij, als gemeente, elkaar niet veroordelen, maar bemoedigen. Elkaar bij de hand nemen, om samen, eensgezind, achter Jezus aan te gaan. Struikelend, met vallen en opstaan, maar elkaar liefdevol ondersteunend in plaats van afwijzend. Laat onze liefde als een magneet werken voor alle hunkerende en zoekende mensen.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 1

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen en de hand in eigen boezem steken. Wij, christenen, staan Jezus in de weg. Vaak, veel te vaak! Onze handel en wandel is slechte reclame, wij zijn een slecht zichtbaar uithangbord. Kijk maar naar de geschiedenis. Kijk maar naar de leeglopende kerken. Volgens mij zijn daar een aantal oorzaken voor aan te wijzen, hoe wij, Zijn kinderen, juist Zijn prachtige boodschap in de weg staan. Daar wil ik het in een aantal posts over hebben. Over de slechte naam die christenen hebben en daardoor anderen misschien wel bij Hem vandaan houden.

Eén van de oorzaken is mijns inziens de verdeeldheid in de kerken. Er zijn zo enorm veel verschillende kerken, met enorm grote verschillen onderling. Allen zeggen christelijk te zijn en deel te zijn van het Lichaam van Christus. Maar ondertussen wordt er met het vingertje naar elkaar gewezen, naar wat er vooral niet goed is aan de andere kerk. Allerlei regels en tradities die krampachtig in stand moeten worden gehouden. Vaak niet erg uitnodigend voor een buitenstaander. Regels en tradities die ver verwijderd zijn van de eerste oorspronkelijke gemeente van Jezus Christus, waar juist de liefde en aanvaarding van iedereen centraal stond. Als jij bepaalde regels, geboden en tradities wil volgen om zo eer te brengen aan God en jij je daar prettig bij voelt, dan is dat prima. Maar ze staan nergens in de Bijbel genoemd als voorwaarde om een goed christen te zijn. Dan heb ik het niet over de Tien Geboden, maar over door mensen en kerken ingevoerde tradities, leefregels, kledingvoorschriften, e.d. Dat mag dus geen reden zijn voor de ene kerk om de andere kerk ervan te beschuldigen geen goede christelijke gemeente te zijn, omdat ze niet dit en niet dat doen, maar ze doen wel zus en zo. Maar helaas gebeurt dat wel. Het is als een winkelstraat vol met neonreclames. De één roept dit, de ander schreeuwt dat, hier is het beter, hier is het mooier, kom hier, kom hier! Hoe kun je dan als leek, als zoekende, door de bomen het bos zien? Hoe kun je dan als leek door alle kerken de Liefde van Christus zien? Al die verschillende regels, geboden, tradities verbergen of versluieren het ware Licht van Christus.
Ik denk dat een kerk een plek moet zijn waar iedereen welkom is, zonder voorwaarden waar je aan moet voldoen. Welkom met al je ellende, schuld, gebrokenheid. In je ouwe kloffie of in je mooie pak, dat is om het even, maar met een open hart. Waar mensen je in je ogen kijken en niet naar je uiterlijk. Waar je in Liefde wordt ontvangen, de Liefde van Jezus. Volgens het Grote Gebod: Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat. Matteus 22:37-40

Wordt vervolgd.

Moe

Moe, zo moe, moe van het leven
Moe, niets meer om te geven
Niet in staat om te ontvangen
Alleen maar naar het einde verlangen
Uitzichtloosheid is volop aanwezig
Wat houdt deze mensen bezig
Waarom krijgt het licht geen kans
Waarom zien ze geen enkele glans
Gaat 't duister met ze op de loop
Is er dan geen enkel sprankje hoop
Triest, zo triest, alleen maar verdriet
Triest, zo triest, wij weten het niet
Als er enkel nog is het verlangen naar U
Is dan de enige mogelijkheid nog, ik ga nu


Helena.

Dit gedicht is van een tijdje geleden, naar aanleiding van een zelfmoord in mijn naaste omgeving.

Inspiratieloos?

Waarom, waarom, waarom?
Wat doen wij hier op aard?
Waar gaat het allemaal om?
Wat is het leven hier waard?

Onrecht, oneerlijkheid, de wereld op z'n kop.
Overal pijn, eenzaamheid, overal verdriet.
Het houdt gewoon nooit op!!
Is er nog wel iemand die 't ziet?

Wat heeft het allemaal voor zin?

Zo uitzichtloos, zo nutteloos.
Steeds weer hetzelfde, dag uit, dag in.
Dat maakt ook weer zo futloos, hopeloos.
 

Ik wil niet zijn wie ik ben.

Ik heb er helemaal niks van gemaakt.
En toch, Heer, ben ik blij dat ik U ken.
Dat ik door Uw Liefde wordt geraakt.


Helena.

Overload!?

Iemand vroeg me wanneer er weer wat nieuws komt op m'n blog? Volgens mij is het nu al bijna een week geleden dat ik iets heb geplaatst. Ik was van plan om lekker te schrijven in de herfstvakantie. Dat heb ik ook wel gedaan. Ik moet het alleen allemaal nog even herlezen, misschien hier en daar wat herschrijven en de taal- en spellingsfoutjes eruit halen. Want zo ben ik dan wel, als ik iets plaats moet het wel goed zijn. Goed leesbaar en zonder fouten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik uit een al geplaatste post alsnog weleens een taal- of spellingsfout heb gehaald. Daar baal ik dan ook flink van. Dan komt toch nog wel even mijn oude aard boven, alles vooral perfect willen doen. Dat moet ik dan weer opnieuw loslaten en erkennen dat ik dat gewoon niet altijd onder controle heb. Soms glipt er toch gewoon een foutje door. En ik weet wel dat het om de inhoud gaat en niet om de vorm, maar heb geduld, die stukjes komen wel.
Ik ben natuurlijk ook nog een paar dagen weggeweest met mijn moeder en de kids. Heerlijk genoten, maar weer thuis moet ik dan altijd wel weer even acclimatiseren. Even mijn hoofd tot rust laten komen.
Weet je, ik zie weleens van die supermoeders. Druk gezin, werken, actief op school en in de kerk, huis netjes op orde en dan ook nog koekjes bakken of knutselen met de kids. Ik kan dat helaas niet. Ik ben niet zo'n duizendpoot, zo'n superwoman. Mijn hersenen werken altijd full speed. Daar word je normaal al moe van, maar als er veel dingen in een dag of een week zitten, dan raak ik overloaded. Dan moet ik echt even op de rem trappen.
Na een heerlijk relaxed weekje zijn we dus nog drie daagjes naar een pretpark geweest. Zondag tegen de avond thuisgekomen. Iedereen even in bad geweest. Hadden we gelijk 's avonds nog groeigroep. Maandagmorgen allemaal weer vroeg opstaan. Kids weer naar school, ik zelf ook om met de kleuters te computeren, 's middags alle mailtjes van vier dagen bekeken en facebook even gecheckt. Dinsdag zelf ook weer werken. Ondertussen vele wasjes gedraaid en wat dingetjes voor de studie geregeld. Dus van de relaxmodus meteen weer full speed ahead! Ja, dan moet ik echt wel even acclimatiseren om niet meteen weer overloaded te worden.
Maar dingen doen geeft ook weer nieuwe energie, dus ook energie om te schrijven en te bloggen. Maar van teveel energie en adrenaline word ik onrustig. Rustig opbouwen dus, gewoon een beetje geduld.
Zal vast nog weleens vaker gebeuren, dat er wat meer tijd zit tussen de posts, maar dan weet je, waarschijnlijk is ze even weer (bijna) overloaded.

De pijn van de wereld en de mensen om mij heen

Het boek ligt open, voor m'n ogen dansen de letters en zinnen.

Maar ik registreer niets, de woorden komen niet binnen.
Ik kijk omhoog ,door het raam naar het water en de bomen.
M'n ogen zien niets, de beelden willen niet binnenkomen.
Ik sluit m'n ogen, een traan loopt over m'n wang.
Zo blijf ik even zitten, heel even of ... heel lang?
Ik begrijp het niet! Heer, hebt U ook zo'n verdriet?
Als U naar ons kijkt, als U deze wereld ziet?

Ik ben meer dan gelukkig, omdat U zoveel van mij houdt.
Onbeschrijflijk dankbaar, omdat U me zoveel geeft en toevertrouwt.
U heeft mijn leven gered, zonder U was ik verloren.
Maar door Uw Liefde veranderde U ook mijn ogen en oren.
U hoort en ziet alle machteloosheid, eenzaamheid, pijn, moeite en kwetsbaarheid.
Maar ook alle harteloosheid, trouweloosheid, eigenwijsheid, boosheid en koppigheid.

Maar de wereld wil het niet zien, de wereld wil het niet horen.
O, wordt toch wakker! Waarom ben je geboren?
Voor een paar jaar op deze aarde hier!?
Voor je een beetje geluk, je eigen plezier!?
Soms niet zo makkelijk, soms ook met veel strijd!
Hier en nu, of wil je leven in de eeuwigheid?
Dat doet me pijn, dat is iets wat nooit went.
Dat de wereld niet wil weten, dat U het antwoord bent.
Niet alleen straks, aan het einde van alles, als U komt en ieder U ziet.
Maar nu, op dit moment, dat wij door U geliefd zijn, ondanks verdriet.

Keuzes

Linksaf? Rechtsaf? Of toch rechtdoor?

Waar ga ik heen? Waar leef ik voor?

Ja, ik weet het! Of toch weer niet?

Volop twijfel, onzekerheid, zoals je ziet.

Zoveel keuzes in één mensenleven.

Waar moet ik mezelf aan geven?

Kan ik wel? Durf ik wel?

Heer, bent U mijn metgezel?

Heer, neemt U mij bij mijn hand?

Heer, leidt mij door mijn verstand!

 

Helena.

Schuilen

Mag ik even bij U huilen,

als ik weer eens iets stom doe.

Mag ik even bij U schuilen,

want ik word van mezelf zo moe.

Bij U vinden mijn gedachten weer hun juiste plek,

’t verkeerde verdwijnt vliegensvlug.

Bij U weet ik, ik ben niet gek

en keer ik als mezelf terug.

God voelen?

Je hoort best vaak mensen zeggen; Ik voel God (nu even) niet. Ik vraag me dan altijd af; Wat verwachten ze dan te voelen? Hoe voel je God?
Je kunt niet letterlijk voelen dat God je vasthoudt, maar toch zijn er vele mensen die zich door God vastgehouden en gedragen voelen.
Je kunt niet echt Gods stem horen, maar toch begrijpen veel mensen heel goed wat God ze wil zeggen.
Je kunt God niet zien, maar toch zien veel mensen heel duidelijk wat God allemaal voor ze doet.
Zo uniek als ieder mens is, zo is ook de relatie die ieder van ons met God heeft uniek. Zoals God communiceert met de ene persoon, zo zal Hij met een ander misschien hele andere wegen bewandelen. Er is geen recept voor te geven, dat als je dat maar volgt je relatie met Hem zal groeien en opbloeien tot ongekende hoogten en dan zal ik Hem steeds bij me voelen. Zo vaak Bijbel lezen, zo lang bidden, zo veel stille tijd, zo ............... Tja, er zijn geen regels voor. Liefde volgt geen regels. Ook niet de Liefde van God voor ons en de liefde van ons voor Hem.
Er zijn veel mensen die God zoeken door vele concerten, conferenties en andere bijeenkomsten te bezoeken. Zij voelen dan de aanwezigheid van God door de aanbidding van zoveel mensen samen.
Ik ben daar natuurlijk ook weleens bij geweest, vond dat ook fijne ervaringen, maar ze behoren niet tot mijn mooiste momenten met God.
Ik voel God juist meer in de stilte.
Als ik mijn beslommeringen aan Hem vertel, bij Hem neerleg, antwoordt Hij mij altijd met Zijn vrede, rust, vrijheid. Het is een beetje moeilijk te beschrijven, maar dan weet ik dat Hij bij me is. Altijd.
Als de kinderen druk en vervelend zijn, als het op m'n werk tegenzit, als ik moe ben en sneller geïrriteerd. Als ik op zo'n moment kies om dan mijn aandacht op Hem te richten, bijvoorbeeld door een opwekkingslied te zingen, een Bijbeltekst die me te binnen schiet, of gewoon een snel schietgebedje, dan ook is er die rust, vrede en vrijheid. Zo voel ik Hem.
Of tijdens een gesprek met iemand, één op één en je komt echt tot de kern van elkaar. Je ziet elkaar echt, dan voel je de Liefde van Jezus door en voor elkaar.
Zo voel ik God. Voor jou kan dat best anders zijn. Jij bent mij immers niet. Maar ik denk wel dat het belangrijkste is, dat jijzelf je aandacht richt op Hem, je antenne op Hem afstelt. Als je de tv aan hebt, maar je doet ondertussen nog 101 andere dingen, krant lezen, email checken, huishoudelijk klusje, telefoontje, gamen, dan zal veel van het tv-programma langs je heen gaan.
Hoe meer wij ons op God richten bij alles wat we doen, elk moment van de dag, ons zo min mogelijk laten afleiden door de ruis van het leven, hoe meer we zullen openstaan voor het voelen van God en het zien van de dingen die Hij doet. Je richten op het goede en positieve, negatieve gedachten vervangen door positieve, dankbaar zijn, dat is een keuze waar je elk moeilijk moment voor kunt kiezen.
Juist en vooral in die kleine momentjes, dat zijn mijn mooiste en fijnste momenten samen met God.

Het kruis is leeg!

Het kruis is leeg. Ja, kijk maar goed.
Het is voldaan door Jezus’ bloed.
Je bent het waard, geloof het nou.
Dat Hij zoveel houdt van jou.
Voor jou is Hij aan ’t kruis gegaan.
Vergeven mag je nu verdergaan.

Het kruis is leeg, voor jou. Ja, jij!

Want sterven voor jou daar bleef ’t niet bij
Hij stond op en overwon de dood.
Dat mag ook jij in je allerhoogste nood.
Opstaan in het nieuwe leven dat je kreeg.
Genezen en vrij! Hoera, het kruis is leeg!

 

 

Helena.

Depri?

Je hebt weleens van die dagen dat je 't liefst je bed niet uit wilt komen. Alles lijkt tegen te zitten.
Ik heb dat ook weleens. Het liefst trek ik me dan helemaal terug uit de wereld. Geen mensen, geen telefoon en internet, geen tv met alle nieuws-ellende. Geen boze buitenwereld, alleen ons eigen gezinnetje. Weer helemaal terugkruipen in mijn schulp.
Mijn melancholische buien, ik heb er al mijn hele leven last van. Vroeger was het meer het 'de hele wereld is tegen mij' gevoel. Nu is het meer het 'de hele wereld gaat toch naar de verdoemenis' gevoel. Al die ellende, pijn, verdriet, eenzaamheid. Het lijkt vaak zo uitzichtloos, hopeloos. Ik word er zo depri van. Ik voel me zelf zo okay de laatste jaren, maar sta dan vaak zo machteloos naar de ellende van anderen te kijken. Soms kun je gewoon ook niets doen, soms is het alleen maar een druppel op een gloeiende plaat.
"Maar jij bent toch christen? God helpt jou toch overal bij?", hoor ik je denken. Ja, inderdaad, maar als je christen bent wil dat echt niet zeggen dat er dan helemaal geen ellende meer op je pad komt. Het leven is dan echt niet alleen maar Halleluja, in de Gloria! Jammer genoeg niet.
Ik schrok dan ook weleens van mezelf. Hoe kan ik me nu toch weer zo voelen? Is mijn geloof niet goed genoeg? Maar ik ging en ga dan toch weer naar God met mijn vragen, verdriet, gevoelens van onmacht. Nu schrik ik er niet meer van. Ik laat zo'n bui nu maar gewoon over me heen komen. Het laat me steeds dichter bij God komen en groeien in mijn vertrouwen in Hem. Het laat me steeds weer voelen hoe Groot Hij is!

Stilte

Stilte, soms verlang ik zo naar stilte

Het geruis van het leven veroorzaakt alleen maar kilte

Even geen televisie, radio, geen telefoon

Geen computer met z’n social media, gewoon

Geen mensen, niemand die iets van je wil

Gewoon eventjes helemaal alleen en stil

Als mijn gedachten dan uitgeraasd zijn, ja, alles staat nu op de rem

Dan mag ik U voelen in de stilte en luisteren naar Uw stem

Helena

Zwerfzielen

Waarom ik zoveel schrijf over 'anderszijn', onzekerheid, aanvaaarding?
Verstandelijke beperking
Zwakbegaafdheid
Autisme
PDD-NOS
ADHD
ADD
Hoogebegaafdheid
HSP
Lichamelijke beperking
Dit komt allemaal in mijn directe naaste familie voor. Allemaal vormen van 'anderszijn' waardoor de drempels van het leven soms net even hoger zijn. Wat weer onzekerheid met zich meebrengt.
Maar ook andere vormen van leed en ellende komen voor:
Scheiding
Ontrouw
Verslaving
Ziekte
Ongeluk
Rouw
Werkloosheid
Pesten
Incest
Etc.,etc.

Zoals sommige mensen een zwak hebben voor zwerfkatten of zwerfhonden, zo heb ik een zwak voor 'zwerfzielen'. Mensen die zich nergens echt geborgen voelen, die geen tehuis hebben waar ze onvoorwaardelijk aanvaard worden.
Als jij zo'n 'zwerfziel' bent, wil ik er voor je zijn. Je helpen een thuis te vinden waar je de rust vindt, die ik ook heb gevonden.

Loneliness

 Loneliness

Filled with sadness

From the inside looking out

You wanna scream and shout

From the outside looking in

You’ll never feel within

Where’s Gods Bless

In loneliness



Helena

Alleen

 In een ruimte vol mensen voel jij je eenzaam en alleen

Niemand die je ziet, ze kijken langs je heen

Zelf zeg je niet zoveel, houd je maar liever stil

Terwijl van binnen je het wel uitschreeuwen wil

Maar niemand hoort je stille schreeuw, ze zijn oost-indisch doof

Je ziet al die mensen samen en steeds groter wordt de kloof

Je ziet al die blijde en lachende mensen om je heen

Maar je ziet ook, diep van binnen voelen ook zij zich alleen

Al proberen ze het goed te verbergen en verstoppen

Al die leegte achter een lach, laten we daar alsjeblieft mee stoppen

Helena.

Eenzaamheid

Als je het hebt over eenzaamheid, dan denken mensen al gauw aan alleen zijn. Aan oudere mensen, alleenstaanden, zwervers, kluizenaars. Maar ik denk dat eenzaamheid veel meer is dan alleen zijn.
Ik voel mij bijvoorbeeld helemaal niet eenzaam als ik alleen ben. Ik ben best veel alleen thuis en ook tijdens mijn werk ben ik helemaal alleen. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn en mijn eigen ding te doen. Heb dat ook nodig om in de rest van de tijd in mijn drukke gezin goed te functioneren.
Maar ik besef ook heel goed, dat het natuurlijk anders is als je altijd alleen bent en altijd alleen thuiskomt. Zeker als dat niet je eigen keuze is. Dan zal zeker de eenzaamheid om de hoek komen kijken.
Ikzelf voel me juist vaak eenzaam temidden van andere mensen. Op verjaardagen, feestjes, wachtend bij school, in de kerk, op hyves of facebook, enz. Ik heb me ook lange tijd eenzaam gevoeld in mijn huwelijk. Vroeger ook op school en zelfs thuis.
Wat is nu eigenlijk eenzaamheid?
Eenzaamheid is het gevoel, een diep verdriet, alleen te zijn, van geïsoleerd te zijn van anderen. Het ervaren van het verschil tussen gewenste en aanwezige contacten.
Als je dit leest is het goed te begrijpen waarom je je juist tussen groepen mensen zo eenzaam kunt voelen. Als je anderen ziet praten, babbelen, lachen en jij hebt het idee daar niet aan mee te kunnen of mogen doen. Ik ken wel een aantal mensen, die zichzelf sociaal gehandicapt noemen.
Maar in feite is het gewoon onzekerheid. Bij mezelf werd die onzekerheid voornamelijk veroorzaakt door mijn 'anders' zijn. Nu ik mezelf beter begrijp en ook accepteer, heb ik veel minder last van onzekerheid.
Wat ook helpt is het besef dat de ander, de kletskous, de grappenmaker waarschijnlijk ook onzeker is. Sommige mensen slaan dicht door hun onzekerheid, anderen slaan door hun onzekerheid juist een beetje op hol.
Als je daadwerkelijk veel alleen bent, kun je proberen wat vaker zelf anderen op te zoeken. Maar het belangrijkste is werken aan je onzekerheid. Aanvaard de liefde van God voor jou! Als jij jezelf de moeite waard vindt en weet dat God van je houdt, maakt het namelijk niet meer uit wat een ander van je vindt. Dat geeft je de vrijheid om in de ontmoeting met anderen ontspannen te zijn.
Ik denk dat alle mensen zich in wezen alleen voelen. Zodat zij op zoek zullen gaan naar God, naar het vullen van die leegte. Alleen Hij kan onze diepste eenzaamheid wegnemen, door het besef dat wij met Hem nooit alleen zijn.

Handen

Heb je pijn, verdriet, voel je je alleen? Laat je maar vallen in de handen van de Heer.

 Liefdevol vangt Hij je op en zet je zachtjes weer op je voeten neer.

 

Geen berg te hoog, geen dal te diep. Geloof me maar, het is echt waar.

 Vertrouw op Hem, Hij houdt van je, Zijn vaderlijke troostende armen staan al klaar.

 

Er is niets dat Hij je niet vergeven zal, zolang jij het maar brengt bij Hem.

 Rechtvaardig en eerlijk kijkt Hij ook naar jou, aanvaard Zijn genadegeschenk en luister naar Zijn stem.

 Je hoeft het niet alleen te doen, sterker nog je kunt het niet alleen.

 Hij wacht op jou, Zijn kostbare kind. Vraag Hem om hulp en Hij is er meteen.


Helena

Aanvaarding?

Wat ik tot nu toe over aanvaarding heb gezegd, ging voornamelijk over zelfaanvaarding. Jezelf accepteren zoals je bent met al je positieve en negatieve eigenschappen, accepteren hoe God je gemaakt heeft. Maar ook over de aanvaarding van anderen. De ander accepteren en omarmen in zijn 'wezen'.
Waar ik het nog niet over had, is het aanvaarden van de dingen die je overkomen. De dingen die God gebruikt om je te vormen. Alles wat je meemaakt, alle situaties waar God je in plaatst, elke ontmoeting, al lijkt het nog zo onbelangrijk, laat God meewerken om je te vormen. We krijgen allemaal een basispakketje mee, onze aangeboren eigenschappen. Dan plaatst God ons zorgvuldig in een bepaald gezin, familie, land, plaats, omgeving, etc. Waardoor ons basispakketje tot ontwikkeling kan komen. Ons leven lang blijft God ons zo kneden. Leuke ontmoetingen, belevenissen.
Maar ook de minder leuke dingen. Ziekte, rouw, echtscheiding, mishandeling, misbruik, ontrouw, ontslag, armoede, ongelukken, afwijkingen, noem maar op. Als zulke dingen je overkomen, dan is het heel moeilijk om dat zo maar te accepteren. De 'waaromvraag', waar we in het hier en nu toch geen antwoord op krijgen, blijft maar door ons hoofd spoken. Als God alles kan en alles in Zijn hand heeft, waarom overkomt mij dit dan? Maar we leven nu eenmaal in een wereld waarin de zonde vrij spel heeft. Zoveel mensen die niet in God geloven, niet daadwerkelijk Jezus navolgen, de ik-gerichtheid, met als gevolg veel ellende en verdriet. Het lijkt vaak ook niet eerlijk verdeeld. Bij sommigen 'lijkt' alles van een leien dakje te gaan, terwijl een ander van de ene in de andere ellende komt. Ik zeg nadrukkelijk 'lijkt', want wij kunnen niet in iemands hart kijken. En velen van ons kunnen heel goed de schijn ophouden dat alles oké is.
Maar als je blijft hangen in het 'waarom', 'het is niet eerlijk', je blijft boos en wraakzuchtig, dan blijf je als het ware in de slachtofferrol hangen. Op deze manier zet je in feite je leven stil, je kunt niet meer groeien, je kunt niet genezen van je wonden, de wond zal steeds weer opengaan. Het is daarom heel belangrijk om niet weg te stoppen wat je is overkomen. Maar het onder ogen zien, aanvaarden dat het is gebeurd, aanvaarden dat je pijn en verdriet hebt.
 En het allerbelangrijkste, maar ook het allermoeilijkste, vergeving schenken aan degene die jou pijn heeft berokkend. Dit is vooral heel belangrijk voor jou, voor jouw genezing. Zonder dat kun je niet echt loslaten en verdergaan. Terwijl die ander misschien allang verder is gegaan met zijn leven. En vergeving wil niet zeggen, dat je dingen goedkeurt of dat het niet zo erg is. Zeker niet! Maar vergeving betekent wel bevrijding van de macht die de ander over jou en je leven heeft.
Vergeten zul je nooit. Het litteken zal altijd blijven en soms ook weleens kriebelen of prikkelen, maar je kunt wel verder met je leven.
En hoe beter de aanvaarding van je leven zal lukken, des te sterker zul je worden en des te meer vrijheid je zult ervaren!

Er is altijd hoop!

 In de diepste donkerste duisternis

Waar wanhoop, leegte en kilte is

Als je helemaal geen uitweg meer ziet

Het gevoel te verdrinken in je verdriet

Daar op de bodem van de put

Juist als je denkt niets heeft nog nut

Daar mag je alles uit handen geven

Niet langer zelf de regie van je leven

Dan zal je zien, het licht gaat weer schijnen

De wanhoop en leegte zullen verdwijnen

Je hart wordt weer warm en zacht

Want in overgave schuilt de grootste kracht

Aanvaard jezelf, je leven en anderen

Laat de genade door Christus je veranderen

Luister naar Hem, de wijste woorden ooit

En vergeet niet dit, alleen ben je nooit

Zijn liefde voor jou is onvoorwaardelijk

Vertrouw op Hem, dan is niets onmogelijk

 

 Helena

Wie ben ik?

 

In het diepst van mijn gedachten, daar waar U alleen mij kent.

 Daar is alles zo heel helder, omdat U daar bij mij bent.

 Ik vond mijzelf en ken mijzelf nu dankzij U.

 En 't is goed zo, 'k wil niet anders meer nu.

 k ben niet perfect, toch ben ik volmaakt.

 Want U bent het die mij zo heeft gemaakt.

 Daar zo diep van binnen kan ik volledig mezelf zijn in wie ik ben.

 En mag ik naar buiten toe ook zo zijn, omdat ik U ken.

 

  Helena

Wees wie je bent!

Over jezelf zijn of worden.

In mijn vorige stukje had ik het er al over: Anders zijn of gewoon, je mag gewoon jezelf zijn!
Ik had het over zelfaanvaarding en anderen accepteren zoals ze zijn.
Maar ik wil daarmee niet zeggen dat wij niet dingen kunnen veranderen of verbeteren. Ja, natuurlijk, er zijn dingen aan onze persoonlijkheid die wij niet kunnen veranderen. Als je ADHD hebt, of dyslexie, of je bent autistisch of hoogbegaafd, of noem maar op, dan kun je nog zo je best doen, maar dát kun je niet veranderen. Maar de manier waarop je daarmee omgaat, dat kun je wel veranderen. In plaats van je hiertegen te verzetten, kun je het aanvaarden, het nemen zoals het is, maar wel manieren zoeken, om ondanks dat, zo goed mogelijk te functioneren. Maar let wel, niet alles hoeft normaal, hè? De differentiatie geeft net dat beetje extra aan ons leven.
Maar er zijn natuurlijk best veel dingen, die we wel aan onszelf kunnen veranderen. Boosheid, agressie, onzekerheid, opvliegendheid, e.d. Allemaal dingen waar we aan kunnen werken. Vaak komen deze eigenschappen voort uit gevoelens van ontevredenheid. Ontevredenheid over onszelf, over anderen, over dingen buiten onszelf.
Wat dat laatste betreft, de anderen en de dingen buiten onszelf: Kun je er iets aan doen, veranderen? Doe dat dan! Maar het heeft geen zin je druk te maken om dingen die je niet kunt veranderen. Laat het los, geef het over aan God. Andere mensen kun je niet veranderen, je kunt alleen de manier veranderen waarop jij met deze anderen omgaat. Je zult merken dat als jij de ander in liefde accepteert, al lijkt dat soms zo onmogelijk, de relaties in je leven zullen veranderen. Het helpt ook als je goed voor ogen houdt dat wijzelf ook niet zonder fouten zijn.
Ontevredenheid over jezelf? Ja, dan komt weer die zelfaanvaarding om de hoek kijken. Ook hier geldt weer: Kun je dingen veranderen, aan bepaalde dingen werken? Doe dat dan! Maar net zo goed als je van anderen geen perfectie mag verwachten, hoef je ook van jezelf geen perfectie te verwachten. Je mag fouten maken, je hoeft niet altijd 'normaal' te zijn. Je mag uniek zijn! Bedenk hoe Jezus vol liefde aan jou dacht, toen Hij daar aan het kruis hing. Hij wist dat je niet perfect was en toch ging Hij zonder twijfel door met Gods plan. De prijs die Hij betaald heeft voor jou, alles wat Hij aan het kruis heeft ondergaan, dat zou dan niet genoeg zijn?
Makkelijker gezegd dan gedaan, denk je nu? Ja, ik weet het, het is niet gemakkelijk. Ikzelf ben ook eerst door een diep dal gegaan, alvorens ik kon zeggen: "Ok, God, U hebt gelijk, U weet het beter! Dit ben ik en het is goed zo!" Echter, vanaf dat moment is mijn leven radicaal veranderd. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen: "Het is heerlijk om alles los te laten en op God te vertrouwen. Dat geeft rust en vrijheid om gewoon 'te zijn'. Dan hoef je je niet meer druk te maken om wat een ander van je vindt. En dat gun ik iedereen zo. Ook jou!"

Ik wil zijn zoals ik ben

Ik wil zijn zoals ik ben

Met alle plussen en  alle minnen

Zoals ik ben diep van binnen

Onafhankelijk en vrij

Van de druk van de maatschappij

 

Ik wil zijn zoals ik ben

Op de golven van het leven mee

Zie ik steeds meer het is okay

Niet meer vechten tegen eigenheid

Zo verdwijnt de innerlijke strijd

 

Ik wil zijn zoals ik ben

Soms lukt ’t wel, maar vaak ook niet

Maar, Heer, ik weet dat U me wel zo ziet

U leidt me geduldig aan Uw hand

Zodat binnen steeds meer wordt buitenkant

 

Ik wil zijn zoals ik ben

En hoop dat jij me zo accepteert

Zo niet, nou en, begrijp me niet verkeerd

Ook jij mag zijn precies zoals jij

Alleen heeft dat geen invloed meer op mij


Helena

Masker

 

 Hé, hoi! Hoe gaat het? Alles goed, alles oké?

Op de golven van het leven drijven wij mee.

We spelen vaak overtuigend en perfect een rol,

Maar denken van binnen: Hoelang hou ik nog vol?

Achter onze glimlach verbergen wij onze pijn.

Waarom is het toch zo moeilijk om onszelf te zijn?

Zou het jezelf laten zien niet enorm opluchten?

Of zal de ander dan juist wegvluchten?

Want wat als wie de ander denkt dat je bent,

Niet door de werkelijkheid wordt herkend?

Wie ben je als er niemand naar je kijkt?

En soms bijna onder alle druk bezwijkt?

Daar ziet U ons van alles ontdaan, vol erbarmen.

Daar mogen wij bij U schuilen, in Uw armen.

Zonder masker, kwetsbaar, maar zo prachtig!

Gewoon te zijn zoals bedoeld, uniek en waarachtig!

Helena