Afgelopen weekend is de Hebreeuwse maand Elloel begonnen. Het is de laatste maand van het jaar op de Joodse kalender, maar de zesde maand op Gods kalender. Er vallen geen Joodse of Bijbelse feesten in deze maand, maar toch is het een hele belangrijke maand. Het is de maand voorafgaand aan de maand Tisjri, met daarin de Bijbelse feesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. Het is de maand die gebruikt moet worden voor zelfreflectie, terugkijken en vooruitkijken, inkeer en verzoening, om je voor te bereiden op Grote Verzoendag.
In de vakantie heb ik veel nagedacht en terug gekeken naar het afgelopen jaar. Het was voor ons een roerig en emotioneel jaar, wat er uiteindelijk in resulteerde dat wij onze kerkelijke gemeente hebben moeten verlaten. Persoonlijk heb ik daar grote moeite mee, omdat ik denk dat echte broers en zussen in Christus altijd in staat moeten zijn om hun onderlinge problemen op te lossen. In ons geval bleek dat niet mogelijk en onze gemeente is als een ton in duigen uiteen gevallen. Bovenop de emoties die dit met zich meebrengt, heb je ook nog te maken met de emoties die je ervaart door het missen van mensen en door het moeten zoeken naar een nieuw plekje. Hoe fijn is het dan om te merken dat door dit alles heen God bij je is en je aan de hand neemt. Zo terugkijkend zie ik duidelijk hoe God ons stapje voor stapje geleid heeft. Steeds waren er op het juiste moment de juiste mensen om ons hart te luchten. Al snel kwam er ook aanvaarding en rust. Ook nieuwe bijzondere en lieve mensen kwamen op ons pad. Zodat we nu zo wonderlijk snel al het gevoel hebben ons nieuwe plekje te hebben gevonden. Het is goed zo en het heeft blijkbaar zo moeten zijn. Wij kijken uit naar wat gaat komen.
Maar nu in het licht van de maand elloel kijk ik nog even terug. Mezelf en de situatie reflecterend vraag ik me af of ik er inderdaad klaar voor ben om verder te gaan of dat ik nog het één en ander heb op te ruimen? Maar nee, er is niemand die ik iets verwijt, ik heb verschillen geaccepteerd en ik heb vergeven.
Is mij dan misschien nog iets te verwijten? Bij mijn weten heb ik geen conflicten en heb ik altijd geprobeerd om mijn standpunten uit te leggen én daarbij de ander de ruimte gelaten voor zijn standpunten. Mocht er toch iemand zijn die iets tegen mij heeft dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat diegene bij me komt.
Verwijt ik mezelf dan nog iets? De schaamte over het gebeurde en het gevoel van falen heb ik achter me gelaten, het viel allemaal zó buiten mijn verantwoordelijkheid.
En afwijzing? Wijs ik mensen af door te zijn weggegaan? Daar heb ik veel over nagedacht. Iedereen maakt fouten, niemand is perfect. Ik wil en mag geen mensen afwijzen. Maar bepaald gedrag mag ik wel afwijzen en soms betekent dat helaas dat relatie dan niet meer mogelijk is. Als de ander zich hierdoor echter wel afgewezen voelt dan vind ik dat heel erg en ook in dat geval hoop ik dat diegene bij me komt.
Ik hoop dat het goed met ze gaat, dat het goed gaat met ieder die in deze situatie zat, met iedereen die in vergelijkbare situaties zat of zit, dat ze de rust en nabijheid van God mogen ervaren, zoals ik die ook ervaar.
Al met al wordt het nu tijd om vooruit te kijken en dat doe ik vol vertrouwen en verlangen!
Wat de toekomst brenge moge…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten