Bijna iedereen heeft de kerstspullen al weer opgeruimd. Blij dat het huis weer leeg en schoon is. Klaar voor het nieuwe jaar, vol goede voornemens om er weer wat van te maken.
Maar ik niet. Ik vind er niets aan. Ik heb nog maar de helft van de kerstspullen opgeruimd. Ik heb altijd moeite om afscheid te nemen van de lichtjes, sterretjes en engeltjes. Het is net of ik met het opruimen van de spulletjes ook de gezelligheid opruim. De gezelligheid, de warmte, de liefde.......
De aandacht voor elkaar, dat is wat ik altijd zo fijn vind aan die laatste weken van het jaar. Iedereen is aardig voor elkaar, men wenst elkaar al het goede, we zoeken het gezelschap van degenen die ons lief zijn, nodigen eenzamen en alleenstaanden uit. Die laatste donkere dagen van December zien we vooral het goede in de mens naar boven komen. Ik vind het prachtig, die eensgezindheid en vredige sfeer, overal waar je kijkt.
En dan, na Nieuwjaarsdag, als alle oliebollen en spekkedikken op zijn en al het vuurwerk is verschoten, dan begint weer het gewone leven. Al snel zitten we weer in het oude ritme. Al snel vervallen we weer in de hectiek en stress van het dagelijks leven. We moeten weer dit, we moeten weer dat. Onze eigen beslommeringen slokken weer al onze aandacht op. Goede voornemens? Vaak pas aan het einde van het jaar, als we even terugkijken, staan we daar weer even bij stil en nemen ons weer voor......
Goede voornemens? Ik heb ze niet, maar ik zou willen dat het alle dagen Kerstmis was.
Kerst, het Licht kwam naar de wereld.
Kerst, de Hoop werd ons gegeven.
Jezus, de Weg, de Waarheid en het Leven.
Jezus, als wij allemaal Hem zouden volgen, zou het dan niet alle dagen Kerst zijn?
