Jezus in de ander

Stil verlangen naar begrip zonder woorden

Verbonden zijn door onzichtbare koorden
Aanvoelen door herkenning van gedachten
Hunkering naar, maar eindeloos wachten
Aantrekkingskracht van een andere ziel
Maar is het wel die ziel waar je voor viel
Of bent U het, die je in die ander herkent
Eeuwenoud en alles overstijgend
Uw aanwezigheid zo overduidelijk daar
Maakt dat de ander zo onweerstaanbaar
Het is een Liefde die alles verbindt
Samen één geheel dat altijd overwint
In deze wereld lukt dat echter nooit
Maar op een dag zijn wij één, ooit, ooit

Soms

 Soms ontmoet je iemand en je weet het meteen

Je voelt iets voor die ander en je voelt dat niet alleen
Je herkent iets in die ander, wat die ander ook in jou herkent
Je ziet vol verbazing de liefde die ook jij uitzendt
Door de liefde die ook jij zomaar ontvangen mag
Je schenkt elkaar een schuchtere, maar zekere glimlach
Twee zielen, één gedachte, één liefde, één drijvende kracht
Twee zielen, één God, niet zomaar bij elkaar gebracht
Niet voor niets, want liefde wordt sterker, groter, het leeft
Liefde is het enige wat vermeerdert als je ’t uitdeelt, weggeeft
Soms ontmoet je iemand en je kunt het meteen zien
Soms ……………………………, ben jij dat misschien?

Vriendschap

Niets of niemand kan me geven

Wat jij me brengt in dit leven
Ook al blijft dit onuitgesproken
Nooit wordt deze band verbroken
Want datgene wat ons bindt
Is meer dan wat het oog zo vindt
Twee zielen, beiden onderweg
Soms even samen, dan weer weg
Maar altijd is er het weten
Ik kan jou echt niet vergeten

Helena.

Deze gedichten zijn al van een tijdje geleden, maar ik vond ze wel passen bij het stukje 'Wie ben jij?'.

Wie ben jij??

 

Ik ben niet geïnteresseerd in de grootte van je televisie, maar waar wil je eigenlijk graag naar kijken?

Ik heb geen belangstelling voor het merk van je auto of je kleding, maar op wie wil je eigenlijk graag lijken?

Ik hecht geen waarde aan je baan, je carrière en je salaris, maar 'k wil graag weten hoe jij je hierbij voelt?

Ik ben niet geïmponeerd door je snelle vlotte babbel, maar 'k wil graag weten wat je precies bedoelt?

Je huis, je inrichting, is die helemaal volgens de laatste trends up to date, of is het toch meer een afspiegeling van wie jij bent?

Leuk, al je vrienden, kennissen en je drukke sociale leventje, maar is er wel iemand bij die jou echt kent?

Wie zit er achter dat masker van aanpassing, achter die maatschappelijke opgebouwde muur?

Wie durft zichzelf te laten zien, wie durft te zijn kwetsbaar, klein, eerlijk en puur?

Ik wil je graag zien zoals je bent bedoeld, je eigenheid, bijzonder en uniek!

Ik wil je leren kennen, er voor je zijn, samen oprecht en authentiek!

Wie ben jij?

Als twee mensen elkaar ontmoeten, bijvoorbeeld op een feestje of tijdens een vakantie, het maakt eigenlijk niet uit waar, dan vorm je je direct al een beeld van iemand. Gebaseerd op hoe deze persoon eruitziet, is gekleed, zich gedraagt, praat, waarbij ook nonverbale communicatie belangrijk is. Als je dan met elkaar in gesprek raakt en dus verdere informatie uitwisselt, dan vul je dat plaatje weer wat verder in. Soms moet je dan ook weleens wat herzien of veranderen. Omdat iemand toch anders bleek dan je in eerste instantie, op basis van uiterlijkheden, dacht. De informatie die dan tot je komt, zijn voornamelijk de antwoorden op de vragen als: Wat voor werk doe je? Ben je getrouwd? Heb je een relatie? Heb je kinderen? Zo ja, hoeveel en hoe oud? Wat voor opleiding heb je gedaan? Wat zijn je hobby's?  Waar woon je? En gelijksoortige vragen. Allemaal vragen die je best wel helpen om je een beeld van iemand te vormen. Maar als je al deze dingen van iemand weet, weet je dan werkelijk wie iemand is? Als ik al deze vragen aan jou stel, ken ik jou dan?

Want wat mensen laten zien van zichzelf, is dat wel werkelijk zoals iemand is? We zijn toch allemaal wel geneigd om onszelf een beetje beter, een beetje interessanter, voor te doen. Soms bewust, maar vaak ook onbewust. Misschien omdat we denken dat ons echte zelf niet goed genoeg is, niet leuk genoeg, niet interessant genoeg. En de minder leuke dingen proberen we wel een beetje te verbergen. We hebben allemaal als het ware een publieke en een privé persoonlijkheid. Misschien zelfs wel meer dan één publieke persoonlijkheid. In verschillende groepen gedragen we ons waarschijnlijk ook anders.

Maar wie ben jij als je helemaal alleen bent? Ik denk dat als je iemand werkelijk wilt kennen, je dan moet weten hoe iemand in het leven staat. Wat is zijn beeld van de wereld en van zichzelf? Wat zijn jouw dromen? Wat zijn jouw angsten en onzekerheden? Wat zijn jouw drijfveren? Wat is er in jouw leven gebeurt, zodat je nu bent wie je bent en doet zoals je doet? Maar ik denk dat de belangrijkste vraag is, althans voor mij; Wie ben jij spiritueel gezien? Wat is jouw levensbeschouwing? Dat is waar ik nieuwsgierig naar ben als ik iemand leer kennen. Dat is wat ik graag van iemand wil weten. Geloof jij in een hogere macht of kracht? Geloof jij in God? Maar nog liever wil ik weten: Hoe is jouw relatie met God? Ik denk dat de antwoorden op deze vragen meer zeggen over iemands diepste wezen.

Soms ontmoet je iemand en er is meteen herkenning, er is iets vertrouwds. Ook al is die ander een heel andere persoonlijkheid en leidt ogenschijnlijk een heel ander leven. En dan blijk je kinderen van dezelfde Vader te zijn. Je deelt iets heel essentiëels, in ons diepste wezen zijn we gelijk. Over alle verschillen heen schept dat een veilige band en weet je dat je bij die persoon jezelf kunt zijn.

In een goede relatie met je schepper, je maker, zul je pas tot volledige bloei komen. Zul je kunnen worden tot het beeld wat Hij voor ogen had toen Hij je maakte. Pas in de Liefde van onze Vader kun je zijn wie je echt bent. Want dát ben jij: geliefd kind van God! Of je dat nu gelooft of niet, of je dat nu wilt of niet, Hij houdt van je, je bent Zijn kind! Dat is jouw identiteit.

Weet je, het is net als een moeder met meerdere en verschillende kinderen. Het ene kind is zorgzaam, bezoekt haar vaak, staat altijd voor haar klaar. Een ander kind leeft zijn eigen leven en laat nooit wat van zich horen. Een ander kind laat misschien af en toe wat van zich horen, alleen als het drukke schema dat toelaat. Nog een ander komt alleen langs als het iets nodig heeft. En dan is er nog het kind dat moeder van alles verwijt, staat alleen stil bij alles wat moeder niet goed heeft gedaan en ziet niet meer de positieve kanten van moeder. Diep in haar hart houdt moeder van al haar kinderen evenveel. Blijft ze hopen dat ze weer bij haar thuiskomen en staat haar deur wagenwijd open voor allemaal. Zo is het ook met onze Heer. Het maakt niet uit welk kind je bent of was, Hij staat met open liefdevolle armen op je te wachten. En of je nu acht of achtentachtig bent, het is nooit te laat om naar Huis te gaan.

Zijn christenen betere mensen?

Nee!!
Nou, mooi, klaar! Lekker kort stukkie!
Even alle gekheid op een stokje. Ik las laatst een stukje over het beeld wat niet-christenen hebben van christenen. Het kwam erop neer dat de niet-christenen ons arrogant en moralistisch hoogdravend vinden. Dat ze denken dat wij vinden dat we het altijd beter weten, dat wij vinden dat we betere mensen zijn. Dat stemde mij tot nadenken. En het sluit ook wel aan bij mijn posts over 'slechte reclame'.

Ik vraag mij af, is dat ook zo, zijn christenen betere mensen?
Nee, natuurlijk niet! Wij zijn niets beter dan niet-christenen. Ook heel veel niet-christenen hebben een zeer hoogstaande moraal. En er zijn ook veel mensen die zich christen noemen, maar het toch niet zo nauw nemen met de christelijke normen en waarden. Ik denk dat iedereen het daar wel over eens is, zowel christenen als niet-christenen.

Maar toch denken veel niet-christenen wel dat wij, christenen, onszelf betere mensen vinden. Maar dat is een vooroordeel, een misverstand wat echt niet waar is. Ikzelf, maar ook andere christenen die ik ken, vinden onszelf echt niet beter. We erkennen onze fouten, we weten dat we zwaktes hebben. We voelen ons juist helemaal niet sterk, althans niet alleen. Wij mensen maken er vaak gewoon een zootje van. Maar we beseffen juist door onze zwaktes, dat we het niet alleen kunnen. Dat we iemand nodig hebben, iemand die het beter weet. Een voorbeeld, een leraar, een liefhebbende Vader. Iemand die ons voordoet en vertelt hoe het anders en beter kan. Onze Heer Jezus. En samen met Hem kunnen we het wel, kunnen we wel het leven aan, zijn we sterk. Mogen we stap voor stap betere mensen worden. Niet beter dan jou, maar beter dan ons oude zelf. We mogen een nieuwe mens worden. We mogen toegeven dat we het niet altijd weten en niet alles aankunnen. We mogen de touwtjes uit handen geven.

En omdat we daar zo gelukkig van worden, draven we soms misschien weleens een beetje door. Willen we iedereen wel vertellen wat je moet doen, je overreden om je ook te bekeren. Maar dat is niet omdat wij onszelf zo goed vinden, maar omdat wij Jezus zo goed vinden en omdat wij het jou ook zo gunnen om jezelf zo gelukkig en zo geliefd te voelen. Dat gevoel dat je hebt als je een goede relatie hebt met onze Heer. Dat gevoel dat groter is dan elke verliefdheid, dat gevoel dat zelfs groter is dan de liefde voor je kinderen. Dat gevoel dat met geen pen te beschrijven is en daarom waarschijnlijk ook zo moeilijk uit te leggen. Waardoor dan waarschijnlijk ook die misverstanden en vooroordelen ontstaan.

Maar als je het geloof in Hem, onze Heer, dan (nog) niet kunt aannemen, geloof dan dit wel: Wij vinden onszelf echt geen betere mensen! Maar het is zo de moeite waard om Hem te leren kennen. Ja, sorry, ik kan het toch niet laten. Want waar het hart vol van is, daar stroomt de mond nu eenmaal van over. En als je iets niet snapt van ons 'rare' christenen, vraag het me gewoon. Dan hoop ik dat ik de juiste woorden kan vinden om het je uit te leggen, zonder betweterig over te komen. Ik hoop geen arrogantie uit te stralen, want ik besef heel goed: Zonder Hem stel ik gewoon niet zoveel voor! Maar met Hem mag ik bloeien en stralen! En dat mag jij ook!

Mensen

De wereld is zo prachtig, alleen jammer van al die nare mensen.

Die alles kapotmaken of alleen voor zichzelf het beste wensen.

Mensen die je kwetsen, mensen die straal langs je heen kijken.

Mensen die geen moeite doen om een ander te bereiken.

Maar juist die mensen die zo groot en sterk lijken te zijn.

Zijn vaak achter hun masker zo kwetsbaar en zo klein.

Maar God houdt van ze, stuk voor stuk, iedereen en allemaal.

En dat vraagt Hij ook van ons, om te kiezen voor liefde in plaats van roddeltaal.

Laten wij stoppen met boos worden op een ander, ons ergeren aan elkaar.

Staan wij ook niet vaak zelf te snel met ons oordeel klaar.

Misschien in onze ogen doet een ander niet altijd alles goed.

Maar wees eerlijk, ben jij zonder fouten in alles wat je doet.

Probeer eens te kijken achter iemands ogen, achter iemands gesloten deur.

Misschien is alles anders als jij dacht, misschien breng jij wat kleur.

Soms is het makkelijker om niets te doen, ga maar lekker je eigen gang.

Wie weet wat je tegenkomt, daar heb je geen zin in, dat maakt je bang.

Laten ook wij ons niet meer verstoppen, laten ook wij meer open zijn.

Laten wij elkaar oprecht ontmoeten, misschien doen we elkaar dan minder pijn.

Slechte reclame 5

Door onze slechte reclameboodschap, zijn er allerlei vooroordelen ontstaan van niet-christenen naar ons toe. Ontstaan omdat wij al die fouten maken. Ontstaan omdat wij ons niet goed laten zien.
Ik krijg bijvoorbeeld weleens de vraag waarom ik op zondag bepaalde dingen niet of wel doe. Of eigenlijk wat ik wel of niet op zondag mag doen. Ik vind dat altijd een beetje jammer zo'n vraag. Alsof mijn relatie met God afhangt van de dingen die ik op zondag doe of niet doe. Het is alleen kijken naar de buitenkant. De hele week richt ik mij op Hem, alleen op zondag is er meer tijd en rust om dat te doen. Het is een dag om stil te staan bij, te genieten van en dankbaar te zijn voor alles wat ik van Hem krijg, alle lieve mensen om mij heen. Daarom doe ik sommige dingen op zondag niet, omdat ik die ook wel op een andere dag kan doen. Dus omdat ik dat wil en niet omdat het moet.
Maar zo'n vraag is denk ik ook het gevolg van onze ik-gerichte maatschappij. Waarin alles vooral draait om je eigen ontwikkeling, je ambities, je plezier, je geluk. Zoveel mogelijk zien, doen en meemaken. Het vooral leuk hebben! Het idee van allerlei dingen dan niet te mogen past daar niet echt bij. Men kijkt alleen maar naar wat men denkt op te moeten geven, zonder te kijken naar wat men kan ontvangen. Aan deze kant van de wereld hebben wij het materieel gezien ook erg goed. Maar de leegte die velen desondanks toch voelen, proberen we op te vullen door nog meer spullen en gadgets, nog meer activiteiten. De paniek slaat haast toe bij het idee een avond alleen door te moeten brengen, niets te doen te hebben. Of men vlucht in verslavingen, alles om maar niet die leegte te hoeven voelen. Maar wat men werkelijk nodig heeft, daar loopt men aan voorbij.  Want dat is zo verschrikkelijk moeilijk. Want Jezus vraagt ons eigenlijk maar één ding op te geven: ons ego! Het gaat niet om ons, het gaat om Liefde. Het gaat niet om wat een ander van ons vindt, maar om wat God van ons vindt!

Wat ik ook weleens te horen krijg is het volgende: Nou, als die of die naar de hemel gaat, dan hoef ik daar niet heen! Of: Ik doe altijd mijn best om goed te zijn voor iedereen, sta voor iedereen klaar, vind mezelf wel een goed mens, zo slecht doe ik het nog niet vergeleken met vele anderen! Ook hier zit ons ego ons vaak danig in de weg. Het is o zo moeilijk om toe te geven dat je niet altijd alles goed doet, dat je fouten maakt, dat ook jij vergeving nodig hebt. Maar het is niet aan ons om te oordelen over anderen, onszelf met anderen te vergelijken. Het gaat niet om wat wij van een ander vinden, het gaat niet om wat wij van onszelf vinden, het gaat om wat God van ons vindt!
Daarom is het zo belangrijk dat wij als christenen laten zien wat wij krijgen van God als wij ons aan Hem overgeven. Rust, vrijheid, vrede, vreugde, een rijk gevuld hart, een doel, een toekomst, Hoop!!
Hoezo inleveren? Je leven zal zoveel rijker worden, als je stopt met alles zelf te willen sturen en onder controle te willen houden, want dat gaat je toch niet lukken, maar je overgeeft aan Zijn controle en Zijn wil. Zul je aan het eind van je aardse leven terugkijken op alle spullen die je had en wat je allemaal hebt gedaan, je aanzien? Of zul je terugkijken op alle liefde die er was in je leven?

Slotconclusie: Wij moeten Jezus niet afrekenen op de fouten die wij mensen in Zijn naam hebben gemaakt. Leer Hem kennen, geef Hem de kans om in jouw leven te komen en oordeel dan op grond van jouw persoonlijke relatie met Hem. Dan kan het niet anders dan een positief oordeel zijn!

Slechte reclame 4

Jezus heeft ons de opdracht gegeven om de wereld in te trekken om aan iedereen het goede nieuws te vertellen. Nu denk ik niet dat het de bedoeling is om allemaal massaal naar bijvoorbeeld Afrika te vertrekken of andere afgelegen gebieden om daar het Evangelie te brengen. Ook hier, in onze eigen omgeving, mogen wij de blijde Boodschap verspreiden. Er zijn tenslotte meer buiten-kerkelijke als kerkgaande mensen. Heel veel ongelukkige mensen, mensen die een leegte ervaren, mensen in nood. Ik denk echter niet dat wij dat moeten doen door mensen met Bijbelteksten en andere wijsheden om de oren te slaan. Iedereen hier in onze westerse wereld heeft immers weleens gehoord over Jezus, weet wat de Bijbel is. Ze hebben wel een bepaald beeld van het christendom, alleen hebben mensen vaak geen idee wat God nu daadwerkelijk voor ze kan betekenen. Ze kijken vaak naar de buitenkant van het christelijke leven, het vaak niet zo positieve plaatje, terwijl God juist de binnenkant wil bereiken. Om je van daaruit te genezen, te veranderen, je ongekende rust en vrijheid wil geven.
Ik denk daarom dat wij, als christenen, ons geloof niet moeten verstoppen. Niet net zo werelds zijn als ieder ander. Maar wij moeten juist laten zien wat Jezus doet, of heeft gedaan, in ons leven. Waar mogelijk moet wij getuigen van onze relatie met Hem. Wij moeten ons niet schamen dat wij Jezus nodig hebben en Zijn Liefde voor ons houden. Maar wij moeten Zijn Liefde uitdelen waar en wanneer we maar kunnen. Nu weet ik best wel dat dat heel moeilijk is. Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om mijn getuigenis op deze blog te plaatsen. (zie over mij)  Maar de gedachte dat misschien ooit iemand het leest en er iets aan heeft, heeft mij over de drempel doen stappen. Maar ook over de ziekte van mijn man vertellen vind ik vaak moeilijk. Hieronder volgt, in het kort, met toestemming, zijn verhaal.

Mijn man wordt al een behoorlijk aantal jaren geplaagd door reuma. In het begin was het zoeken naar de juiste medicatie en dosis. Na een tijdje uitproberen, met ups en downs, werd het stabiel en was hij een tijd redelijk pijn en klachtenvrij. Tot in het najaar van 2008 hij weer klachten kreeg. Deze bleken echter niet reuma-gerelateerd. Na een behoorlijke tijd en allerlei pijnlijke onderzoeken bleek hij een (tot nu toe onbekende) spierziekte te hebben, met een onzekere en niet te voorspellen toekomst. Ondertussen was zijn lichamelijke conditie in een razendsnel tempo achteruit gegaan. Hij zag zichzelf al in een rolstoel (of nog erger). In het najaar van 2009 heeft hij van de voorganger en oudsten van onze kerk een ziekenzalving mogen ontvangen. Vanaf die avond, echt letterlijk vanaf dat moment, stond de achteruitgang stil!! Is ook bevestigd door de neuroloog. Ook zijn geestelijk herstel is toen in rap tempo in gang gezet. Hij had een enorm minderwaardigheidscomplex door een pestverleden en het hebben van ADD. Hij had vaak suïcidale gedachten. Nu twee jaar later is dat complex zo goed als verdwenen en die gedachten heeft hij nooit meer gehad. En de spierziekte staat nog steeds stil. Alhoewel hij wel veel pijn heeft de laatste tijd, wat wordt veroorzaakt door de ontbrekende spiermassa, is zijn spierkracht nog nagenoeg hetzelfde als twee jaar geleden. De spiermassa is dus niet verder afgenomen! Ook nu mogen wij nog wonderen verwachten van God.

Alhoewel dit natuurlijk een prachtig verhaal is over de genezende kracht van onze Heer, vertel ik het eerlijk gezegd niet altijd, als mensen mij vragen hoe het met mijn man gaat. Maar waarom doen wij dat als christenen eigenlijk niet? Vertellen hoe God ons herstelt en geneest, hoe God ons bevrijdt, hoe God ons leven verrrijkt? So what, als een ander het een bullshit verhaal vindt, grote onzin? Wij weten toch wel beter? Maar wat nou als je het voor je houdt, terwijl je een ander misschien met jouw verhaal kunt helpen of bemoedigen? Is het dan niet eigenlijk onze plicht om het te vertellen?
Maar niet alleen onze getuigenis, ons verhaal, moeten wij delen. Ook onze liefde moeten wij rijkelijk delen. Liefde voor de ander, zoals wij die ook van Hem hebben mogen ontvangen. Echte en oprechte liefde voor elkaar onderling, zodat een buitenstaander misschien denkt: Hé, dat wil ik ook! Maar ook liefde voor alle zwakken en behoeftigen, voor ieder die het nodig heeft. Al is dat alleen maar een boodschap doen voor een buurvrouw, een praatje maken met een eenzaam persoon, terwijl je eigenlijk geen tijd en zin hebt om dat te doen. Naar je medemens kijken met een accepterende, dienstbare en vergevingsgezinde houding. Juist, en vooral, door deze kleine dingen kan men door ons heen de Liefde van Jezus zien.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 3

Nog een reden is de lauwheid die zoveel christenen tegenwoordig hebben. Mensen die wel zondags naar de kerk gaan, misschien ook wel actief zijn in hun gemeente, maar daarbuiten en in de rest van de week merkt men weinig van hun christen zijn. Ze vallen althans niet op. Collega's weten van elkaar vaak niet eens dat ze kerkgaand zijn. Ze zijn net zo werelds als ieder ander.
Jezus zegt in de Bergrede; "Jullie zijn het zout van de aarde, jullie zijn het licht in de wereld. Maar van velen van ons is dat licht niet te zien, wij verstoppen het als het ware, houden het zout voor onszelf.
Waarom doen we dat? Is het schaamte? Hebben we geen zin aan hoon en spot? Of is het gemakzucht? Hebben we geen zin aan moeilijke vragen? Want misschien weten we zelf niet eens zo goed waarom we (nog) naar de kerk gaan. Gewoon omdat het zo hoort? We het van huis uit zo gewend zijn? Hebben we eigenlijk zelf wel een persoonlijke relatie met God?
Weet je, misschien hebben we het aan deze kant van de wereld wel te goed, zodat de behoefte, de nood, om ons op Hem te richten niet zo groot is. Wij leven in een ik-gerichte maatschappij, waarin status, macht, prestaties, ambities, succes, uiterlijk, perfectie centraal staan. Waarin je zwakte tonen gelijk staat aan falen. Waarin wij uit alle macht, met een masker op, de schijn ophouden iemand te zijn, terwijl we vaak diep van binnen geen idee hebben wie die iemand is, wie we werkelijk zijn. Door het leven in zo'n maatschappij botsen onze ambities en onze zelfvervulling, kortom ons ego, nogal eens met de Bijbelse deemoed. Sommige mensen keren dan ook de kerk de rug toe en maken hun eigen 'geloof', waarin alleen die dingen zitten die in hun straatje passen. Anderen leven als het ware in twee werelden. Eén voor de zondag en één voor de rest van de week, die ze dan ook strikt gescheiden houden.
Maar brandt er in jou nog een lichtje? Wees dan dapper en haal het uit de kast en zet het op de tafel. Of liever nog, voor je raam! Laat zien waar jij je zout haalt, wat jouw leven smaak geeft. Schaam je niet voor je redder!

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 2

Een andere oorzaak naar mijn mening is de verdeeldheid die heerst in veel gemeenten. Roddels, ruzie, vertrekkende mensen, kerkhoppers, kerkscheuringen, mensen die de kerk helemaal de rug toekeren. Allemaal aan de orde van de dag.
Jezus gaf zijn discipelen, de eerste gemeente, een nieuw gebod. Hij zei: "Ik geef jullie een nieuw gebod: heb elkaar lief. Zoals ik jullie heb liefgehad, zo moeten jullie elkaar liefhebben. Aan jullie liefde voor elkaar zal iedereen zien dat jullie mijn leerlingen zijn." Johannes 13:34-35.
Maar deze onderlinge liefde is in veel gemeenten helaas vaak ver te zoeken. Helaas zijn wij mensen maar gewoon mensen. Wij ergeren en storen ons aan elkaar, wij roddelen, als we het ergens niet mee eens zijn maken we ruzie of stappen we op. Als het te persoonlijk en confronterend wordt lopen we liever weg. Onze verhalen, onze ervaringen, onze rancune nemen we mee. Niet alleen naar een eventuele andere gemeente, maar ook naar de buitenwereld, naar onze niet-kerkelijke contacten. En alweer zijn dat niet erg uitnodigende verhalen. Waardoor iemand zou denken; "Hé, laat ik daar ook eens kijken!" En alweer is het Licht van Jezus Christus dan niet zichtbaar, alweer wordt Zijn boodschap overschaduwd.
Laten wij als christenen niet weglopen voor onze verantwoording, onze voorbeeldfunctie. Laten wij, als gemeente, elkaar niet veroordelen, maar bemoedigen. Elkaar bij de hand nemen, om samen, eensgezind, achter Jezus aan te gaan. Struikelend, met vallen en opstaan, maar elkaar liefdevol ondersteunend in plaats van afwijzend. Laat onze liefde als een magneet werken voor alle hunkerende en zoekende mensen.

Wordt vervolgd.

Slechte reclame 1

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen en de hand in eigen boezem steken. Wij, christenen, staan Jezus in de weg. Vaak, veel te vaak! Onze handel en wandel is slechte reclame, wij zijn een slecht zichtbaar uithangbord. Kijk maar naar de geschiedenis. Kijk maar naar de leeglopende kerken. Volgens mij zijn daar een aantal oorzaken voor aan te wijzen, hoe wij, Zijn kinderen, juist Zijn prachtige boodschap in de weg staan. Daar wil ik het in een aantal posts over hebben. Over de slechte naam die christenen hebben en daardoor anderen misschien wel bij Hem vandaan houden.

Eén van de oorzaken is mijns inziens de verdeeldheid in de kerken. Er zijn zo enorm veel verschillende kerken, met enorm grote verschillen onderling. Allen zeggen christelijk te zijn en deel te zijn van het Lichaam van Christus. Maar ondertussen wordt er met het vingertje naar elkaar gewezen, naar wat er vooral niet goed is aan de andere kerk. Allerlei regels en tradities die krampachtig in stand moeten worden gehouden. Vaak niet erg uitnodigend voor een buitenstaander. Regels en tradities die ver verwijderd zijn van de eerste oorspronkelijke gemeente van Jezus Christus, waar juist de liefde en aanvaarding van iedereen centraal stond. Als jij bepaalde regels, geboden en tradities wil volgen om zo eer te brengen aan God en jij je daar prettig bij voelt, dan is dat prima. Maar ze staan nergens in de Bijbel genoemd als voorwaarde om een goed christen te zijn. Dan heb ik het niet over de Tien Geboden, maar over door mensen en kerken ingevoerde tradities, leefregels, kledingvoorschriften, e.d. Dat mag dus geen reden zijn voor de ene kerk om de andere kerk ervan te beschuldigen geen goede christelijke gemeente te zijn, omdat ze niet dit en niet dat doen, maar ze doen wel zus en zo. Maar helaas gebeurt dat wel. Het is als een winkelstraat vol met neonreclames. De één roept dit, de ander schreeuwt dat, hier is het beter, hier is het mooier, kom hier, kom hier! Hoe kun je dan als leek, als zoekende, door de bomen het bos zien? Hoe kun je dan als leek door alle kerken de Liefde van Christus zien? Al die verschillende regels, geboden, tradities verbergen of versluieren het ware Licht van Christus.
Ik denk dat een kerk een plek moet zijn waar iedereen welkom is, zonder voorwaarden waar je aan moet voldoen. Welkom met al je ellende, schuld, gebrokenheid. In je ouwe kloffie of in je mooie pak, dat is om het even, maar met een open hart. Waar mensen je in je ogen kijken en niet naar je uiterlijk. Waar je in Liefde wordt ontvangen, de Liefde van Jezus. Volgens het Grote Gebod: Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. Dat is het grootste en eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat. Matteus 22:37-40

Wordt vervolgd.

Moe

Moe, zo moe, moe van het leven
Moe, niets meer om te geven
Niet in staat om te ontvangen
Alleen maar naar het einde verlangen
Uitzichtloosheid is volop aanwezig
Wat houdt deze mensen bezig
Waarom krijgt het licht geen kans
Waarom zien ze geen enkele glans
Gaat 't duister met ze op de loop
Is er dan geen enkel sprankje hoop
Triest, zo triest, alleen maar verdriet
Triest, zo triest, wij weten het niet
Als er enkel nog is het verlangen naar U
Is dan de enige mogelijkheid nog, ik ga nu


Helena.

Dit gedicht is van een tijdje geleden, naar aanleiding van een zelfmoord in mijn naaste omgeving.

Inspiratieloos?

Waarom, waarom, waarom?
Wat doen wij hier op aard?
Waar gaat het allemaal om?
Wat is het leven hier waard?

Onrecht, oneerlijkheid, de wereld op z'n kop.
Overal pijn, eenzaamheid, overal verdriet.
Het houdt gewoon nooit op!!
Is er nog wel iemand die 't ziet?

Wat heeft het allemaal voor zin?

Zo uitzichtloos, zo nutteloos.
Steeds weer hetzelfde, dag uit, dag in.
Dat maakt ook weer zo futloos, hopeloos.
 

Ik wil niet zijn wie ik ben.

Ik heb er helemaal niks van gemaakt.
En toch, Heer, ben ik blij dat ik U ken.
Dat ik door Uw Liefde wordt geraakt.


Helena.