Touwtjes

De touwtjes uit handen geven. Dingen loslaten, onder andere je verleden, je omstandigheden. Je overgeven aan Gods wil in plaats van je eigen wil volgen. Op deze blog heb ik het er ook al vaker over gehad. Dat deze overgave je een enorme vrijheid en vrede geeft en je verlost van zorgen en verdriet.

Alleen hoe doe je dat? Hoe leg je dat uit aan niet christenen? Vragen waar niet zo één twee drie een antwoord op te geven is. Want als er één ding is wat in gesprekken met christenen steeds weer naar voren komt, waar velen mee worstelen, dan is het wel deze volledige overgave. We willen wel, heel graag zelfs! Maar toch zijn we steeds weer geneigd, ik ook, om die touwtjes weer terug te pakken. Maken we ons weer druk om zaken waar we toch geen greep op hebben. Maken we ons zorgen om andere mensen, om de dag van morgen. Maar als we dat dan beseffen of het wordt ons teveel en we brengen het bij onze Vader, dan ervaren we toch een enorme rust. En ondanks dat geven we onze problemen niet altijd direct aan Hem, maar proberen het toch vaak eerst zelf. Beetje dom, of niet?

Ik denk wel dat hoe meer je relatie met God groeit, hoe korter deze periodes zullen duren. Ik weet van mezelf dat, waar ik vroeger nachtenlang wakker kon liggen van bepaalde dingen, ik er nu de nacht niet mee in ga zonder het met Hem te delen. Vaak zien dingen er heel anders uit als je er met iemand over praat. En met wie kun je beter praten dan met Hem, Die jou door en door kent en Die ook de situatie helemaal kent. Vaak duurt het echter helemaal niet tot het einde van de dag, dan ben ik het al veel eerder kwijt.

Ik was vroeger een enorme neuroot, een zenuwpees, een angsthaas, extreem terughoudend. Maar ook vaak een opgewonden standje, een kattekop, schoot snel uit mijn slof. Allemaal eigenschappen waar de scherpe kantjes van af zijn gegaan in de loop der tijd. Ik denk dat dat ook allemaal te maken heeft met overgave. Goed beschouwd zijn dit vaak reacties uit onmacht. Met mijn overgave geef ik mijn (on)macht aan Hem.  Ik kan dan misschien wel niets, maar God kan alles! Samen met Hem kan ik alles aan. En lukt iets een keer niet, dan houdt Hij niets minder van me.

Hoe dan ook, ik wil volledig vertrouwen op Hem, vertouwen dat Hij het het beste weet. Als ik dat niet doe? Tja, Hij heeft daar toch niet voor niets gehangen aan dat kruis, dat verschrikkelijke lijden doorstaan? Hoe arrogant en hoogmoedig zou het zijn om dat niet serieus te nemen? Als ik zelf alles zo goed wist en in de hand had, zou ik toch ook geen problemen ervaren en alles onder controle hebben? Ik ben zo blij dat ik niet zelf alles onder controle hoef te houden, het geeft me zo'n rust om niet zelf alles te willen bepalen. Ik ben zo dankbaar voor dat afschuwelijke kruis, voor Iemand die Zijn leven voor mij gaf, dat ik niet anders kan dan van Hem houden en ondanks mijn menselijke beperkingen proberen Hem te volgen. Ja en soms gaan dingen dan totaal anders dan verwacht, maar verwondert zie ik dan vaak een bepaalde richting ontstaan die verrassend goed is. Soms groter dan je eigen dromen.

Morgen

Ik hou van Morgen.

Morgen is de toekomst.

Gisteren is mij vergeven.

Vandaag ben ik vrij, om mij voor te bereiden op Morgen.

Alleen niemand weet wanneer het Morgen is.

Morgen is de belofte, de hoop.

De belofte dat Morgen alles beter zal zijn, de zekere hoop dat het altijd goed zal zijn.

Althans voor wie in Morgen gelooft.

Morgen is de waarheid.

Morgen zal iedereen het allemaal weten.

Geen mens zal ontkomen aan Morgen.

Zeker is wel dat Morgen Liefde is.

Morgen heeft zich gisteren voor jou opgeofferd, zodat jij vandaag Zijn Liefde kunt laten zien.

Morgen zal liefdevol zijn voor wie horen wil, ook al zien ze niet.

Maar ik weet ook dat mensen bang zijn voor Morgen.

Maar die angst is niet nodig, daar kun je iets aan doen.

Het is niet moeilijk!

Alhoewel, eigenlijk wel, het vereist namelijk overgave.

Overgave aan Morgen.

En dat is natuurlijk zeer zwaar in deze ik-gerichte wereld.

Misschien moeten we aan Morgen vragen of hij ons vandaag ook wil helpen.

Morgen was ook aanwezig in gisteren en is er ook bij vandaag.

De belofte en de hoop van Morgen kunnen je ook al vandaag vrede geven.

Ga actief op zoek naar Morgen.

Het is het verschil tussen Morgen in geluk of Morgen in ellende.

En dat dan voor eeuwig!

Maar wacht niet te lang, Morgen is al heel dichtbij.

 

Morgen is mijn leven, ik hou van Morgen.

 

 

Helena.

Muurtjes

Maken we niet allemaal, in meer of mindere mate
gebruik van muurtjes om ons heen?

Muurtjes om dingen te verbergen of buiten te houden,

zorgvuldig opgebouwd steen voor steen.

Muurtjes van zorgen, eenzaamheid, verdriet,

onzekerheid, gekwetstheid, angst en pijn.

Zolang maar niemand onszelf ziet,

want in deze wereld mag je niet zwak zijn.

We moeten vooral allemaal gewoon zijn,

gemiddeld, niet anders, normaal.

Maar kijk eens naar het dierenrijk,

de natuur in al zijn pracht en praal.

Heeft God ons juist niet allemaal zo verschillend gemaakt,

omdat Hij daar juist zo van houdt?

Zou Hij niet willen dat we muren afbreken,

zodat we elkaar kunnen zien?

Zien, zoals Hij ons bedoelt heeft en

zoals Hij wel van ons houdt?

En als we allemaal voorzichtig wat steentjes afbreken,

wordt de wereld wat mooier misschien?


Helena

Chaos

Vaak is er chaos in m'n hoofd.

Soms is er wanhoop in m'n hart.

Dan ga ik met U praten.

Sluit m'n ogen, vouw m'n handen.

U ruimt op, U vult gaten.

Alle onrust legt U weer aan banden.

Dan is er licht en stilte in m'n hoofd.

Dan is er weer rust en warmte in m'n hart.

Helena