woensdag 31 oktober 2012

Overload!?

Iemand vroeg me wanneer er weer wat nieuws komt op m'n blog? Volgens mij is het nu al bijna een week geleden dat ik iets heb geplaatst. Ik was van plan om lekker te schrijven in de herfstvakantie. Dat heb ik ook wel gedaan. Ik moet het alleen allemaal nog even herlezen, misschien hier en daar wat herschrijven en de taal- en spellingsfoutjes eruit halen. Want zo ben ik dan wel, als ik iets plaats moet het wel goed zijn. Goed leesbaar en zonder fouten. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik uit een al geplaatste post alsnog weleens een taal- of spellingsfout heb gehaald. Daar baal ik dan ook flink van. Dan komt toch nog wel even mijn oude aard boven, alles vooral perfect willen doen. Dat moet ik dan weer opnieuw loslaten en erkennen dat ik dat gewoon niet altijd onder controle heb. Soms glipt er toch gewoon een foutje door. En ik weet wel dat het om de inhoud gaat en niet om de vorm, maar heb geduld, die stukjes komen wel.
Ik ben natuurlijk ook nog een paar dagen weggeweest met mijn moeder en de kids. Heerlijk genoten, maar weer thuis moet ik dan altijd wel weer even acclimatiseren. Even mijn hoofd tot rust laten komen.
Weet je, ik zie weleens van die supermoeders. Druk gezin, werken, actief op school en in de kerk, huis netjes op orde en dan ook nog koekjes bakken of knutselen met de kids. Ik kan dat helaas niet. Ik ben niet zo'n duizendpoot, zo'n superwoman. Mijn hersenen werken altijd full speed. Daar word je normaal al moe van, maar als er veel dingen in een dag of een week zitten, dan raak ik overloaded. Dan moet ik echt even op de rem trappen.
Na een heerlijk relaxed weekje zijn we dus nog drie daagjes naar een pretpark geweest. Zondag tegen de avond thuisgekomen. Iedereen even in bad geweest. Hadden we gelijk 's avonds nog groeigroep. Maandagmorgen allemaal weer vroeg opstaan. Kids weer naar school, ik zelf ook om met de kleuters te computeren, 's middags alle mailtjes van vier dagen bekeken en facebook even gecheckt. Dinsdag zelf ook weer werken. Ondertussen vele wasjes gedraaid en wat dingetjes voor de studie geregeld. Dus van de relaxmodus meteen weer full speed ahead! Ja, dan moet ik echt wel even acclimatiseren om niet meteen weer overloaded te worden.
Maar dingen doen geeft ook weer nieuwe energie, dus ook energie om te schrijven en te bloggen. Maar van teveel energie en adrenaline word ik onrustig. Rustig opbouwen dus, gewoon een beetje geduld.
Zal vast nog weleens vaker gebeuren, dat er wat meer tijd zit tussen de posts, maar dan weet je, waarschijnlijk is ze even weer (bijna) overloaded.

woensdag 24 oktober 2012

De pijn van de wereld en de mensen om mij heen


Het boek ligt open, voor m'n ogen dansen de letters en zinnen.
Maar ik registreer niets, de woorden komen niet binnen.
Ik kijk omhoog ,door het raam naar het water en de bomen.
M'n ogen zien niets, de beelden willen niet binnenkomen.
Ik sluit m'n ogen, een traan loopt over m'n wang.
Zo blijf ik even zitten, heel even of ... heel lang?
Ik begrijp het niet! Heer, hebt U ook zo'n verdriet?
Als U naar ons kijkt, als U deze wereld ziet?

Ik ben meer dan gelukkig, omdat U zoveel van mij houdt.
Onbeschrijflijk dankbaar, omdat U me zoveel geeft en toevertrouwt.
U heeft mijn leven gered, zonder U was ik verloren.
Maar door Uw Liefde veranderde U ook mijn ogen en oren.
U hoort en ziet alle machteloosheid, eenzaamheid, pijn, moeite en kwetsbaarheid.
Maar ook alle harteloosheid, trouweloosheid, eigenwijsheid, boosheid en koppigheid.

Maar de wereld wil het niet zien, de wereld wil het niet horen.
O, wordt toch wakker! Waarom ben je geboren?
Voor een paar jaar op deze aarde hier!?
Voor je een beetje geluk, je eigen plezier!?
Soms niet zo makkelijk, soms ook met veel strijd!
Hier en nu, of wil je leven in de eeuwigheid?
Dat doet me pijn, dat is iets wat nooit went.
Dat de wereld niet wil weten, dat U het antwoord bent.
Niet alleen straks, aan het einde van alles, als U komt en ieder U ziet.
Maar nu, op dit moment, dat wij door U geliefd zijn, ondanks verdriet.

maandag 22 oktober 2012

Keuzes


Linksaf? Rechtsaf? Of toch rechtdoor?

Waar ga ik heen? Waar leef ik voor?

Ja, ik weet het! Of toch weer niet?

Volop twijfel, onzekerheid, zoals je ziet.

Zoveel keuzes in één mensenleven.

Waar moet ik mezelf aan geven?

Kan ik wel? Durf ik wel?

Heer, bent U mijn metgezel?

Heer, neemt U mij bij mijn hand?

Heer, leidt mij door mijn verstand!

 

Helena.

vrijdag 19 oktober 2012

Schuilen


Mag ik even bij U huilen,

als ik weer eens iets stom doe.

Mag ik even bij U schuilen,

want ik word van mezelf zo moe.

Bij U vinden mijn gedachten weer hun juiste plek,

’t verkeerde verdwijnt vliegensvlug.

Bij U weet ik, ik ben niet gek

en keer ik als mezelf terug.

woensdag 17 oktober 2012

God voelen?

Je hoort best vaak mensen zeggen; Ik voel God (nu even) niet. Ik vraag me dan altijd af; Wat verwachten ze dan te voelen? Hoe voel je God?
Je kunt niet letterlijk voelen dat God je vasthoudt, maar toch zijn er vele mensen die zich door God vastgehouden en gedragen voelen.
Je kunt niet echt Gods stem horen, maar toch begrijpen veel mensen heel goed wat God ze wil zeggen.
Je kunt God niet zien, maar toch zien veel mensen heel duidelijk wat God allemaal voor ze doet.
Zo uniek als ieder mens is, zo is ook de relatie die ieder van ons met God heeft uniek. Zoals God communiceert met de ene persoon, zo zal Hij met een ander misschien hele andere wegen bewandelen. Er is geen recept voor te geven, dat als je dat maar volgt je relatie met Hem zal groeien en opbloeien tot ongekende hoogten en dan zal ik Hem steeds bij me voelen. Zo vaak Bijbel lezen, zo lang bidden, zo veel stille tijd, zo ............... Tja, er zijn geen regels voor. Liefde volgt geen regels. Ook niet de Liefde van God voor ons en de liefde van ons voor Hem.
Er zijn veel mensen die God zoeken door vele concerten, conferenties en andere bijeenkomsten te bezoeken. Zij voelen dan de aanwezigheid van God door de aanbidding van zoveel mensen samen.
Ik ben daar natuurlijk ook weleens bij geweest, vond dat ook fijne ervaringen, maar ze behoren niet tot mijn mooiste momenten met God.
Ik voel God juist meer in de stilte.
Als ik mijn beslommeringen aan Hem vertel, bij Hem neerleg, antwoordt Hij mij altijd met Zijn vrede, rust, vrijheid. Het is een beetje moeilijk te beschrijven, maar dan weet ik dat Hij bij me is. Altijd.
Als de kinderen druk en vervelend zijn, als het op m'n werk tegenzit, als ik moe ben en sneller geïrriteerd. Als ik op zo'n moment kies om dan mijn aandacht op Hem te richten, bijvoorbeeld door een opwekkingslied te zingen, een Bijbeltekst die me te binnen schiet, of gewoon een snel schietgebedje, dan ook is er die rust, vrede en vrijheid. Zo voel ik Hem.
Of tijdens een gesprek met iemand, één op één en je komt echt tot de kern van elkaar. Je ziet elkaar echt, dan voel je de Liefde van Jezus door en voor elkaar.
Zo voel ik God. Voor jou kan dat best anders zijn. Jij bent mij immers niet. Maar ik denk wel dat het belangrijkste is, dat jijzelf je aandacht richt op Hem, je antenne op Hem afstelt. Als je de tv aan hebt, maar je doet ondertussen nog 101 andere dingen, krant lezen, email checken, huishoudelijk klusje, telefoontje, gamen, dan zal veel van het tv-programma langs je heen gaan.
Hoe meer wij ons op God richten bij alles wat we doen, elk moment van de dag, ons zo min mogelijk laten afleiden door de ruis van het leven, hoe meer we zullen openstaan voor het voelen van God en het zien van de dingen die Hij doet. Je richten op het goede en positieve, negatieve gedachten vervangen door positieve, dankbaar zijn, dat is een keuze waar je elk moeilijk moment voor kunt kiezen.
Juist en vooral in die kleine momentjes, dat zijn mijn mooiste en fijnste momenten samen met God.

maandag 15 oktober 2012

Het kruis is leeg!

Het kruis is leeg. Ja, kijk maar goed.
Het is voldaan door Jezus’ bloed.
Je bent het waard, geloof het nou.
Dat Hij zoveel houdt van jou.
Voor jou is Hij aan ’t kruis gegaan.
Vergeven mag je nu verdergaan.

Het kruis is leeg, voor jou. Ja, jij!
Want sterven voor jou daar bleef ’t niet bij
Hij stond op en overwon de dood.
Dat mag ook jij in je allerhoogste nood.
Opstaan in het nieuwe leven dat je kreeg.
Genezen en vrij! Hoera, het kruis is leeg!
 
 
Helena.

donderdag 11 oktober 2012

Depri?

Je hebt weleens van die dagen dat je 't liefst je bed niet uit wilt komen. Alles lijkt tegen te zitten.
Ik heb dat ook weleens. Het liefst trek ik me dan helemaal terug uit de wereld. Geen mensen, geen telefoon en internet, geen tv met alle nieuws-ellende. Geen boze buitenwereld, alleen ons eigen gezinnetje. Weer helemaal terugkruipen in mijn schulp.
Mijn melancholische buien, ik heb er al mijn hele leven last van. Vroeger was het meer het 'de hele wereld is tegen mij' gevoel. Nu is het meer het 'de hele wereld gaat toch naar de verdoemenis' gevoel. Al die ellende, pijn, verdriet, eenzaamheid. Het lijkt vaak zo uitzichtloos, hopeloos. Ik word er zo depri van. Ik voel me zelf zo okay de laatste jaren, maar sta dan vaak zo machteloos naar de ellende van anderen te kijken. Soms kun je gewoon ook niets doen, soms is het alleen maar een druppel op een gloeiende plaat.
"Maar jij bent toch christen? God helpt jou toch overal bij?", hoor ik je denken. Ja, inderdaad, maar als je christen bent wil dat echt niet zeggen dat er dan helemaal geen ellende meer op je pad komt. Het leven is dan echt niet alleen maar Halleluja, in de Gloria! Jammer genoeg niet.
Ik schrok dan ook weleens van mezelf. Hoe kan ik me nu toch weer zo voelen? Is mijn geloof niet goed genoeg? Maar ik ging en ga dan toch weer naar God met mijn vragen, verdriet, gevoelens van onmacht. Nu schrik ik er niet meer van. Ik laat zo'n bui nu maar gewoon over me heen komen. Het laat me steeds dichter bij God komen en groeien in mijn vertrouwen in Hem. Het laat me steeds weer voelen hoe Groot Hij is!

Stilte


Stilte, soms verlang ik zo naar stilte

Het geruis van het leven veroorzaakt alleen maar kilte

Even geen televisie, radio, geen telefoon

Geen computer met z’n social media, gewoon

Geen mensen, niemand die iets van je wil

Gewoon eventjes helemaal alleen en stil

Als mijn gedachten dan uitgeraasd zijn, ja, alles staat nu op de rem

Dan mag ik U voelen in de stilte en luisteren naar Uw stem


Helena

Zwerfzielen

Waarom ik zoveel schrijf over 'anderszijn', onzekerheid, aanvaaarding?
Verstandelijke beperking
Zwakbegaafdheid
Autisme
PDD-NOS
ADHD
ADD
Hoogebegaafdheid
HSP
Lichamelijke beperking
Dit komt allemaal in mijn directe naaste familie voor. Allemaal vormen van 'anderszijn' waardoor de drempels van het leven soms net even hoger zijn. Wat weer onzekerheid met zich meebrengt.
Maar ook andere vormen van leed en ellende komen voor:
Scheiding
Ontrouw
Verslaving
Ziekte
Ongeluk
Rouw
Werkloosheid
Pesten
Incest
Etc.,etc.

Zoals sommige mensen een zwak hebben voor zwerfkatten of zwerfhonden, zo heb ik een zwak voor 'zwerfzielen'. Mensen die zich nergens echt geborgen voelen, die geen tehuis hebben waar ze onvoorwaardelijk aanvaard worden.
Als jij zo'n 'zwerfziel' bent, wil ik er voor je zijn. Je helpen een thuis te vinden waar je de rust vindt, die ik ook heb gevonden.

woensdag 10 oktober 2012

Loneliness


 Loneliness

Filled with sadness

From the inside looking out

You wanna scream and shout

From the outside looking in

You’ll never feel within

Where’s Gods Bless

In loneliness



Helena

Alleen


 In een ruimte vol mensen voel jij je eenzaam en alleen

Niemand die je ziet, ze kijken langs je heen

Zelf zeg je niet zoveel, houd je maar liever stil

Terwijl van binnen je het wel uitschreeuwen wil

Maar niemand hoort je stille schreeuw, ze zijn oost-indisch doof

Je ziet al die mensen samen en steeds groter wordt de kloof

Je ziet al die blijde en lachende mensen om je heen

Maar je ziet ook, diep van binnen voelen ook zij zich alleen

Al proberen ze het goed te verbergen en verstoppen

Al die leegte achter een lach, laten we daar alsjeblieft mee stoppen




Helena.

Eenzaamheid

Als je het hebt over eenzaamheid, dan denken mensen al gauw aan alleen zijn. Aan oudere mensen, alleenstaanden, zwervers, kluizenaars. Maar ik denk dat eenzaamheid veel meer is dan alleen zijn.
Ik voel mij bijvoorbeeld helemaal niet eenzaam als ik alleen ben. Ik ben best veel alleen thuis en ook tijdens mijn werk ben ik helemaal alleen. Ik vind het heerlijk om alleen te zijn en mijn eigen ding te doen. Heb dat ook nodig om in de rest van de tijd in mijn drukke gezin goed te functioneren.
Maar ik besef ook heel goed, dat het natuurlijk anders is als je altijd alleen bent en altijd alleen thuiskomt. Zeker als dat niet je eigen keuze is. Dan zal zeker de eenzaamheid om de hoek komen kijken.
Ikzelf voel me juist vaak eenzaam temidden van andere mensen. Op verjaardagen, feestjes, wachtend bij school, in de kerk, op hyves of facebook, enz. Ik heb me ook lange tijd eenzaam gevoeld in mijn huwelijk. Vroeger ook op school en zelfs thuis.
Wat is nu eigenlijk eenzaamheid?
Eenzaamheid is het gevoel, een diep verdriet, alleen te zijn, van geïsoleerd te zijn van anderen. Het ervaren van het verschil tussen gewenste en aanwezige contacten.
Als je dit leest is het goed te begrijpen waarom je je juist tussen groepen mensen zo eenzaam kunt voelen. Als je anderen ziet praten, babbelen, lachen en jij hebt het idee daar niet aan mee te kunnen of mogen doen. Ik ken wel een aantal mensen, die zichzelf sociaal gehandicapt noemen.
Maar in feite is het gewoon onzekerheid. Bij mezelf werd die onzekerheid voornamelijk veroorzaakt door mijn 'anders' zijn. Nu ik mezelf beter begrijp en ook accepteer, heb ik veel minder last van onzekerheid.
Wat ook helpt is het besef dat de ander, de kletskous, de grappenmaker waarschijnlijk ook onzeker is. Sommige mensen slaan dicht door hun onzekerheid, anderen slaan door hun onzekerheid juist een beetje op hol.
Als je daadwerkelijk veel alleen bent, kun je proberen wat vaker zelf anderen op te zoeken. Maar het belangrijkste is werken aan je onzekerheid. Aanvaard de liefde van God voor jou! Als jij jezelf de moeite waard vindt en weet dat God van je houdt, maakt het namelijk niet meer uit wat een ander van je vindt. Dat geeft je de vrijheid om in de ontmoeting met anderen ontspannen te zijn.
Ik denk dat alle mensen zich in wezen alleen voelen. Zodat zij op zoek zullen gaan naar God, naar het vullen van die leegte. Alleen Hij kan onze diepste eenzaamheid wegnemen, door het besef dat wij met Hem nooit alleen zijn.

maandag 1 oktober 2012

Handen


Heb je pijn, verdriet, voel je je alleen? Laat je maar vallen in de handen van de Heer.

 Liefdevol vangt Hij je op en zet je zachtjes weer op je voeten neer.

 
Geen berg te hoog, geen dal te diep. Geloof me maar, het is echt waar.

 Vertrouw op Hem, Hij houdt van je, Zijn vaderlijke troostende armen staan al klaar.

 
Er is niets dat Hij je niet vergeven zal, zolang jij het maar brengt bij Hem.

 Rechtvaardig en eerlijk kijkt Hij ook naar jou, aanvaard Zijn genadegeschenk en luister naar Zijn stem.

 Je hoeft het niet alleen te doen, sterker nog je kunt het niet alleen.

 Hij wacht op jou, Zijn kostbare kind. Vraag Hem om hulp en Hij is er meteen.


Helena

Aanvaarding?

Wat ik tot nu toe over aanvaarding heb gezegd, ging voornamelijk over zelfaanvaarding. Jezelf accepteren zoals je bent met al je positieve en negatieve eigenschappen, accepteren hoe God je gemaakt heeft. Maar ook over de aanvaarding van anderen. De ander accepteren en omarmen in zijn 'wezen'.
Waar ik het nog niet over had, is het aanvaarden van de dingen die je overkomen. De dingen die God gebruikt om je te vormen. Alles wat je meemaakt, alle situaties waar God je in plaatst, elke ontmoeting, al lijkt het nog zo onbelangrijk, laat God meewerken om je te vormen. We krijgen allemaal een basispakketje mee, onze aangeboren eigenschappen. Dan plaatst God ons zorgvuldig in een bepaald gezin, familie, land, plaats, omgeving, etc. Waardoor ons basispakketje tot ontwikkeling kan komen. Ons leven lang blijft God ons zo kneden. Leuke ontmoetingen, belevenissen.
Maar ook de minder leuke dingen. Ziekte, rouw, echtscheiding, mishandeling, misbruik, ontrouw, ontslag, armoede, ongelukken, afwijkingen, noem maar op. Als zulke dingen je overkomen, dan is het heel moeilijk om dat zo maar te accepteren. De 'waaromvraag', waar we in het hier en nu toch geen antwoord op krijgen, blijft maar door ons hoofd spoken. Als God alles kan en alles in Zijn hand heeft, waarom overkomt mij dit dan? Maar we leven nu eenmaal in een wereld waarin de zonde vrij spel heeft. Zoveel mensen die niet in God geloven, niet daadwerkelijk Jezus navolgen, de ik-gerichtheid, met als gevolg veel ellende en verdriet. Het lijkt vaak ook niet eerlijk verdeeld. Bij sommigen 'lijkt' alles van een leien dakje te gaan, terwijl een ander van de ene in de andere ellende komt. Ik zeg nadrukkelijk 'lijkt', want wij kunnen niet in iemands hart kijken. En velen van ons kunnen heel goed de schijn ophouden dat alles oké is.
Maar als je blijft hangen in het 'waarom', 'het is niet eerlijk', je blijft boos en wraakzuchtig, dan blijf je als het ware in de slachtofferrol hangen. Op deze manier zet je in feite je leven stil, je kunt niet meer groeien, je kunt niet genezen van je wonden, de wond zal steeds weer opengaan. Het is daarom heel belangrijk om niet weg te stoppen wat je is overkomen. Maar het onder ogen zien, aanvaarden dat het is gebeurd, aanvaarden dat je pijn en verdriet hebt.
 En het allerbelangrijkste, maar ook het allermoeilijkste, vergeving schenken aan degene die jou pijn heeft berokkend. Dit is vooral heel belangrijk voor jou, voor jouw genezing. Zonder dat kun je niet echt loslaten en verdergaan. Terwijl die ander misschien allang verder is gegaan met zijn leven. En vergeving wil niet zeggen, dat je dingen goedkeurt of dat het niet zo erg is. Zeker niet! Maar vergeving betekent wel bevrijding van de macht die de ander over jou en je leven heeft.
Vergeten zul je nooit. Het litteken zal altijd blijven en soms ook weleens kriebelen of prikkelen, maar je kunt wel verder met je leven.
En hoe beter de aanvaarding van je leven zal lukken, des te sterker zul je worden en des te meer vrijheid je zult ervaren!