Mijn 2020

  

 Mijn 2020

En dan zijn de feestdagen al weer voorbij. Rare feestdagen dit jaar. Alle dagen rustig alleen met ons eigen gezin. Oud en nieuw zonder vuurwerk. Kerst zonder kerk. En zonder alle drukte en kerkelijke activiteiten die er normaal zijn in deze tijd van het jaar. Stiekem ook wel even relaxed voor een keer, want bij de post was het juist superdruk. Mensen hebben dit coronajaar massaal het online bestellen ontdekt. De sknj-periode, zoals dat bij Postnl heet, begon in november al met de snel oplopende aantallen pakketjes. Nou ben ik ook nog op 13 november, ja ja vrijdag de dertiende, tijdens het werk met mijn fiets lelijk gevallen, met een gekneusde knie, scheen en enkel als gevolg. Dat maakte het ook een tijdje niet echt makkelijker.  Ook het sturen van kaartjes is dit jaar herontdekt en daarmee ook de ouderwetse kerstkaart. Het werd daardoor voor ons weer een kerstdrukte als vanouds. De lockdown halverwege december deed er nog een extra grote schep bovenop en zie daar, een verdubbeling van normale postvolumes. Dan ben je ’s avonds echt wel blij met een warme kop thee, onder een lekker dekentje op de bank, bij de warme kachel met een zoete kerstfilm op tv. En zo kwam er dus met deze rustige feestmaand, maar drukke postmaand, een einde aan het rare jaar 2020.

2020, een jaar waarin mensen ziek werden, mensen dierbaren verloren, de zorg zich een slag in de rondte werkte, scholen en bedrijven dicht gingen, online scholing en thuiswerken nodig werd, mensen hun baan verloren en bedrijven failliet gingen, kerken gingen sluiten en ook online gingen. Nou ja, u weet het allemaal wel. Van alles mocht niet meer. En toen wel weer wat meer, maar later toch weer minder. Zo hield corona ons het hele jaar bezig, niemand ontkwam eraan, ook wij niet.

Voor mij werd het een jaar van erkennen, afremmen, vertragen en bezinnen. In maart keek ik al verlangend vooruit naar de zomer met alles op een laag pitje. Maar toen kwam corona en ineens stond alles stil. Even geen cliënten, niet oppassen, geen kerkelijke activiteiten, alleen de post. Stiekem vond ik het wel heerlijk die lege agenda en even die rust. Het was ook nog eens heerlijk weer, dus lekker veel in de tuin bezig geweest. Op een gegeven moment toch wel weer afspraken met cliënten en ook weer oppassen op de kleine meid. Alleen geen kerkelijke activiteiten tot de zomer, alleen een afsluitende bbq met de jeugd. En toen was het zomer, heerlijk rust!

Na de vakantie weer uitgerust en opgeladen van start. Tenminste.. dat dacht ik…. Maar direct al bij de weer volstromende agenda sloegen de drukkende gevoelens toe en voelde ik de energie weer wegsijpelen. Als coach zijnde herkende ik wat er aan het gebeuren was. Ik moest erkennen dat mijn bordje nu te vol was. Ik moest nu afremmen en vertragen om te voorkomen dat ik echt burn-out zou raken. Met pijn in mijn hart, vol schuldgevoel en gevoel van falen en tekortschieten heb ik mijn praktijkdeur even moeten sluiten. Met gelukkig begripvolle lieve reacties van mijn cliënten. Door corona liggen de kerkelijke activiteiten nu ook weer stil en dus weer alleen oppassen en de post. De oppasdagen zijn vaak genietmomentjes. De post, wat eigenlijk de bedoeling was om na verloop van tijd af te bouwen, is nu juist een fijne baan. Elke dag lekker even naar buiten, in weer en wind, soms wel zwaar, maar wel goed om actief te zijn en te blijven.

Verder dus veel tijd voor bezinning. Wat is er toch veel gebeurd de laatste jaren in mijn leven. Studie afgerond naast druk gezin met vier kids en naast en dankzij de post. Eigen praktijk begonnen. Verdrietige kerkscheuring meegemaakt. Oudste dochter uit huis, getrouwd en wij opa en oma geworden. De verergerende spierziekte van mijn man, nu volledig afgekeurd en eerste aanpassingen thuis. Allerlei reorganisaties bij Postnl, routevergroting, x en y wijken, geen hah meer, combibundel en overname van Sandd.  De overgang doorgemaakt en me daardoor dus fysiek en mentaal anders voelen. De agenda was steeds best vol: de praktijk, de post, oppassen, zondagsschool, jeugdwerk, pastoraat, bijscholing, dansles, vergaderingen, met vaak maar (g)één dag weekend. Wanneer ik als coach naar mezelf kijk ben ik niet verbaasd..

Maar waarom doe ik dan dit alles? Dat is de vraag waar ik de afgelopen tijd veel over heb nagedacht. Ik heb als introverte hsp veel behoefte aan rust, alleen zijn en tijd voor mezelf. Maar ik heb ook een grondige hekel aan sleur, saaie dingen en oppervlakkigheden. Ik heb behoefte aan afwisseling en vooral ook uitdaging, creativiteit en verdieping. Vanuit deze behoeften ben ik dus geneigd om veel aan te pakken, maar geeft het me toch vaak niet genoeg uitdaging en verdieping, echter wel heel veel prikkels. Dus achter de bijna burn-out zit ook een bore-out. Ik doe ook echt wel zinvolle dingen, maar toch knaagt er iets.. Het lukt me blijkbaar niet om mezelf echt te ontplooien. Of er zit altijd wel iets tegen. ‘Life just won’t let up.’  Mijn plannen bijvoorbeeld om in mijn praktijk trainingen en workshops voor groepen aan te bieden, wat ik zo graag zou willen doen, staan vanwege corona in de ijskast.  Ik denk dat dat ook meespeelt aan het gevoel van lamgeslagen te zijn en de beklemmende onrust die ik voel.

Het feit dat ik christen ben maakt het ook niet echt makkelijker. Ja, natuurlijk heb je gaven en talenten van God gekregen. En die mag je door de kracht van de Heilige Geest ontdekken, ontwikkelen en inzetten. Er wordt een altruïstische en dienende houding van je verwacht. Zelfontplooiing ja, mits het maar nuttig en dienend is. Idealisme en ambitie ten gunste van het evangelie. De hele wereld op je schouders nemen, verschil maken en je verantwoording nemen. Alles uit liefde voor God, ter ere van Hem, uit dankbaarheid voor wat Jezus voor ons heeft gedaan. Niks mis mee toch? Ook geen belang hechten aan wereldse zaken en niet materialistisch zijn. Maar zelfzorg is een beetje een vies woord en wordt verward met ik-gerichtheid. Oké, ik ga hiermee nu misschien een beetje kort door de bocht, maar het maakt het wel lastig om een goede balans te vinden in je naaste liefhebben als jezelf. En om te beseffen dat nederigheid niet hetzelfde is als zelfopoffering.

Kortom, ik weet het nu even niet meer. Ik merk wel door de afgelopen drukke postperiode dat mijn energiepeil nog lang niet weer op voldoende niveau is. En ik weet nu eigenlijk ook even niet wat ik nou nog wel wil, nog los van wat mogelijk is. Ik weet alleen dat ik niet zo door wil gaan in deze ratrace, die in onze maatschappij voor corona zo de norm was. Als ik dan wat mag wensen voor het komende jaar voor mezelf, dan hoop ik dat ik dat mag ontdekken. Dat ik balans mag vinden in mijn tegenstrijdige, intensieve eigenschappen, behoeften, dromen en mogelijkheden.

Tenminste, als het allemaal weer een beetje ‘normaal’ mag worden. Al heb ik daar wel een zwaar hoofd in. Ik maak me grote zorgen om mensen, de mensheid, onze maatschappij, deze wereld….ik weet het niet hoor….het is zo niet leuk meer…. En die rotcorona, al dat leed, de ongemakken, de onzekerheden, de meningen en discussies….zucht…. Maar ook zonder corona was ik al niet echt hoopvol gestemd over deze wereld. Althans wat wij als mensheid van deze wereld hebben gemaakt, zo teleurstellend en verdrietig..    I'm worn. Dit lied beschrijft precies mijn gevoelens.

I'm tired, I'm worn. My heart is heavy, from the work it takes to keep on breathing. I've made mistakes, I've let my hope fail. My soul feels crushed by the weight of this world. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that’s dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

I know I need to lift my eyes up, but I'm to weak, life just won’t let up. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that's frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

And my prayers are wearing thin. I'm worn even before the day begins. I'm worn, I've lost my will to fight. I'm worn, so heaven come and flood my eyes.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn. Yes, all that’s dead inside will be reborn, though I'm worn. Yeah, I'm worn.

Of klinkt dat allemaal een beetje te existentieel depressief? Ben ik nu te openhartig? Misschien wel, ik val nu zeker door de mand en mijn imago is naar de knoppen, want falen mag niet toch? Of misschien stiekem ook wel een beetje herkenbaar? Of schrik je hiervan? Van dit kijkje in mijn hoofd? Wees niet bang, het is slechts een klein stukje zelfreflectie wat ik laat zien, de rest wil je echt niet weten. Maar maak je niet ongerust, gelukkig weet ik dat er Eén is die alles in Zijn hand heeft. En bij alles wat er steeds gebeurt, bij alles wat verandert, God verandert nooit! Zijn Liefde was, is en zal er altijd zijn. En ik mag in Zijn Liefde zijn, in Zijn Liefde blijven en in Zijn Liefde rust vinden.  Jij ook trouwens!

God van trouw, U verandert nooit. Eeuwige, U mijn vredevorst. Aller Heer, ik vertrouw op U.  Heer, ik roep tot U. Opnieuw en opnieuw. U bent mijn rots wanneer ik wankel.  U richt mij op wanneer ik val.  Dwars door de storm bent U, Heer, het anker. Ik stel mijn hoop alleen op U.

Een beetje oubollig lied, nou ja de melodie dan, ik vind de tekst geweldig. Al jaren welt het steeds op bepaalde momenten in me op. Ik zing het ook vaak op de fiets. Ooit komt er een dag, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Hopelijk is die dag nabij! Kom, Jezus kom…. En met die hoop en in dat vertrouwen gaan we het nieuwe jaar 2021 in!