Ik vind het leven soms zo moeilijk.
Ik vind de wereld vaak zo moeilijk.
Het is vaak een chaos in m'n hoofd, als een
bliksemschicht, een wirwar van gedachten.
Van links naar rechts, vooruit en weer terug, net als een
centraal station, met mensen die rennen, lopen en wachten.
Ik kan gewoon niet stoppen. Ik zie iets, ik hoor iets,
iemand zegt iets. En is het alweer kwijt.
Bij mij blijft het eindeloos hangen en ik pieker me suf,
lig zo vaak wakker. Voelt niemand dan ooit spijt?
De wereld vindt mij soms te stil.
Raar, stug, wereldvreemd, misschien zelfs kil.
Ze snappen me niet.
Maar ik snap de wereld niet.
Ik kijk naar de mensen, ze zijn allemaal zo druk met veel.
Maar wat doen ze nu eigenlijk?
Ik luister naar de mensen, hoor veel gesprekken, mensen
praten veel. Maar wat zeggen ze nu eigenlijk?
Ik kijk naar de mensen, hun mooie huizen staan vol, ze
hebben zo veel allemaal.
Maar die mooie huizen zijn vaak zo leeg, zo kaal.
Mensen kwetsen elkaar, soms onbewust, soms bewust, maar
verontschuldigingen zijn er niet bij.
Het maakt je juist groot, als je jezelf klein maakt en
een eerste stap zet, de trots voorbij.
Ik kijk, luister en observeer en ik voel zo veel verdriet,
zo veel pijn op deze aarde.
Zoveel mensen die doelloos rondlopen, niet alleen ver
weg, vaak ook erg dichtbij. Wat is nu van waarde?
Dan wil ik niet meer alles voelen.
Dan is er nog maar één ding, wat ik kan en wat ik wil.
Ik vouw mijn handen, sluit mijn ogen, ik wil alleen nog
maar Uw liefde voelen.
Ik praat met U, leg alles bij U neer en langzaam, langzaam
wordt het stil! Helena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten