Diversiteit en inclusie

 Diversiteit en inclusie, thema’s waarover terecht veel gesproken en gediscussieerd wordt in de media. Het zijn belangrijke thema’s. Diversiteit is een feit, er is veel variatie en verschil tussen mensen. Maar inclusie is vaak nog wel een probleem. Er wordt nog veel gediscrimineerd in ons tolerante Nederland. Even wat voorbeelden. Het feminisme heeft al veel bereikt, maar de emancipatie van de vrouw is nog niet compleet. Kijk maar eens naar de lonen in de top van het bedrijfsleven. Ook in veel kerken is er nog een grote achterstand. Kijkend naar de zwarte pieten discussie zien we dat er veel pijn zit bij mensen die vanwege hun huidskleur of etniciteit nog te vaak anders behandeld worden. En dan nog de LHBTIQ+ gemeenschap, Nederland is dan misschien vergeleken met veel andere landen aardig tolerant, maar nog steeds hebben zij hier ook te maken met veel vooroordelen, onbegrip en afwijzing. Maar goed, al deze discussies wil ik hier niet aangaan. Kort gezegd hebben allerlei groepen die anders zijn, die afwijken van de norm, het vaak moeilijk. 

Vanuit mijn vakgebied en vanwege ervaringen in mijn omgeving wil ik graag pleiten voor de acceptatie en inclusie van een hele andere groep, namelijk de neurodiverse mensen die afwijken van de neurotypische mens. Neurodiversiteit is het geheel van allerlei uiteenlopende manieren van hoe het brein werkt, waarbij het neurotypische brein gezien wordt als normaal, de norm. De rest wordt gezien als afwijking van de norm. Denk hierbij aan o.a. ASS, ADHD, schizofrenie, bipolaire stoornis, persoonlijkheidsstoornissen, zwakbegaafdheid en verstandelijke beperking, maar ook hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit.

In de GGZ, maar ook in de maatschappij, wordt de afwijking van de norm doorgaans beschouwd als een stoornis, als problematisch voor de persoon zelf, als wel ook voor de omgeving. De insteek van de hulpverlening is dan ook om deze mensen te helpen door middel van therapie, medicatie, psycho-educatie en begeleiding, zodat ze zo normaal mogelijk kunnen functioneren. Van deze mensen wordt dus verwacht dat zij zich aanpassen aan de norm, dat ze een stuk van hun eigenheid onderdrukken omdat dat voor de omgeving makkelijker is. Ik denk dat we daar de plank volledig mee misslaan. Net als de andere groepen die ik al beschreef, die het recht hebben op zichzelf te zijn én geaccepteerd te worden ongeacht alle verschillen en volledige gelijkwaardigheid in de diversiteit die er is. Zo moet dat ook gelden voor de neurodiversiteit, voor al deze vormen van anderszijn. Ja, er zijn grote verschillen in hoe de breinen van verschillende mensen werken, maar we zijn allemaal volop mens, unieke mensen zelfs. Net zoals we er ook allemaal anders uitzien. En toch, waarom hebben we toch zo’n moeite met alles wat afwijkt? Het ene brein is niet beter dan het andere brein. Het ene brein is anders dan het andere brein, meer is het niet!!

Het maakt me boos en verdrietig dat er van de neurodiverse mens wordt verwacht om zich zo normaal mogelijk te gedragen. Maar wat is normaal gedrag? Wie bepaalt dat? De meerderheid? Het normale gedrag van de neurodiverse zou dan abnormaal zijn, terwijl het normale gedrag wat van hem verwacht wordt juist voor hem abnormaal en tegennatuurlijk is. Volg je hem nog? Vaak moet iemand dan zo tegen zijn eigen natuur ingaan, met alle gevolgen van dien. Vaak juist veroorzaakt de stress en het harde werken om maar normaal te doen en te willen zijn de problemen waar de afwijkende neurodiverse breinen tegenaan lopen. Met als gevolg trauma’s, uitbarstingen, uitval of depressies. Verwachtingen die ze ook zichzelf opleggen, want afwijkende mensen willen vaak gewoon gewoon zijn. Maar ook zeker door de verwachtingen van anderen, vooral in de relationele sfeer. Door het constante aanpassen verliezen ze zichzelf, het zicht op wie ze werkelijk zijn en het aanvaarden en omarmen wie ze zijn. Want het gewoon gewoon willen zijn komt vooral doordat anderen ze als abnormaal beschouwen, het niet geaccepteerd en gewaardeerd worden van hoe je werkelijk bent en dus niet jezelf kunnen zijn. En dat is wel wat ieder mens nodig heeft. 

Van een verstandelijk beperkte of zwakbegaafde wordt gelukkig niet gevraagd zich aan te passen aan de norm. Het is duidelijk dat zij dat niet kunnen. En gelukkig is er tegenwoordig veel ruimte voor inclusie en participatie van deze groep. Maar als we dan naar het andere uiterste van het spectrum gaan, dan wordt er van deze groep wel verwacht dat zij zich naar de norm gedragen. Vooral in het onderwijs schiet de aandacht voor hun specifieke leerbehoeften enorm tekort. En in het werkleven en het dagelijks leven moeten ze vooral niet altijd zo moeilijk doen of zo intens zijn in emoties en gedrag. Hoogbegaafdheid is natuurlijk geen stoornis, maar ze ervaren dezelfde moeilijkheden door het anderszijn. Dat geldt ook voor hoogsensitiviteit, introvert zijn, temperamentverschillen met zijn uitersten. Terecht niet als stoornissen gezien, maar wel degelijk als afwijkend beschouwd. Behalve het anderszijn en wat dat met iemand doet, speelt bij deze groep ook vaak de afwijkende prikkelverwerking een rol in het onderlinge onbegrip. Een diepgaandere prikkelverwerking die meer tijd en energie kost. Een verhoogde prikkelgevoeligheid die sneller voor overprikkeling zorgt. Dat is ook het meest in het oog springende probleem bij ASS en ADHD. Wat veel problemen oplevert in sociale situaties is de meltdown of de shutdown.  Vooral de explosieve meltdown. Vaak wordt het gezien als een gebrek aan opvoeding, het kind met een driftbui die gewoon een schop onder de kont nodig heeft. En dat is zo schadelijk! Want de meltdown is géén gedragsprobleem, maar een neurologisch probleem. Er is door overprikkeling een neurologisch proces gaande waar de persoon even geen controle over heeft. Mensen hierop aanvallen en bekritiseren zal nog meer stress opleveren met als gevolg langere of meer meltdowns. Van deze mensen verwachten dit af te leren is als vragen aan een dove om gewoon te luisteren of aan iemand in een rolstoel te zeggen gewoon te lopen. Het bieden van een plek met onvoorwaardelijke acceptatie, begrip en balans in over- en onderprikkeling zal een veel gunstiger resultaat geven. En dan is er nog de groep die in het spectrum van de klinische psychiatrie valt. Deze groep wordt vaak ook beschouwd als mensen met een beperking. Een beperking die meestal als een belemmering wordt ervaren bij het serieus nemen van deze mensen en hun potentieel, vaak staan ze daardoor buiten het werkende leven en aan de buitenkant van de samenleving. 

Allemaal vormen van anderszijn, die vaak al genoeg uitdaging met zich meebrengen, zonder dat er ook nog een grote druk op wordt gelegd door het anderszijn te beschouwen als afwijkend, niet normaal, niet goed genoeg, niet oké, als vreemd, gek of raar. Laten we echter ook niet zeggen dat ze zo bijzonder zijn, zo speciaal, want dan voelt de gewone mens zich weer zo tekort gedaan en wordt misschien jaloers. Grapje! Laten we zeggen dat anderszijn anders is, maar ook volstrekt normaal en gewoon en dat we allemaal geheel gelijkwaardig zijn.

Ik zou zo graag zien dat ieder mens tevreden is met zichzelf, zichzelf aanvaardt zonder constante vergelijking met anderen, geniet van zijn unieke eigenheid en mooie en mindere kanten zonder afwijzing van zichzelf accepteert. Gewoon een realistisch en gezond zelfbeeld. En zo ook met empathie naar de ander kijkt. Als we dat kunnen, kunnen we ook wat liefdevoller met elkaar omgaan, elkaar op onze juiste waarde schattend respectvol aanvaarden. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg? Hoe kunnen we nu allemaal binnen de norm blijven en toch uniek zijn? Ik pleit voor de inclusie van alle diversiteit. Dat is toch veel leuker en minder saai? Laten we ons verwonderen over het bijzondere van de ander! Ik denk ook dat dat de kern is van Jezus’ onderwijs. Liefde van én voor God, vanuit die liefde, compassie en liefde voor de ander en jezelf. Leef lief!! Dan staan we samen sterker in onze schoenen wanneer de onvermijdelijke bergen en dalen zich in ons leven zullen aandienen.  Want het leven is al moeilijk genoeg zonder dat we het elkaar moeilijk maken. Leef lief!!

Waar gaat dit over?

 

Tot nu toe heb ik me hier op de sociale media nauwelijks uitgelaten over het coronabeleid. Wel vaker ergens op gereageerd, maar niet veel zelf geplaatst. Iedereen in mijn omgeving weet echter wel dat wij ongevaccineerd zijn. Daar hebben wij meerdere redenen voor, vanuit een diepe overtuiging. Wees gerust, die ga ik hier niet helemaal uit de doeken doen. Daar mag je me persoonlijk echter gerust naar vragen.

Maar waarom en waarover wil ik mij nu dan wel uitspreken? Ik heb erg veel moeite met de polarisatie die zich steeds duidelijker manifesteert tussen mensen, ook helaas tussen christenen. Wij krijgen soms reacties van mensen, juist ook van mensen waar je dat juist niet van verwacht, die ons willen vertellen wat wij moeten denken en doen. Soms ronduit gezegd, soms heel subtiel. Maar helaas komt uit die hoek eigenlijk nooit de vraag waarom wij dan zo overtuigd zijn van onze keuze, alleen hun eigen standpunten worden fel verdedigd. Sommigen staan constant in de verdedigingsmodus, maar dat hoeft wat ons betreft echt niet. Natuurlijk, ook wij staan voor onze standpunten en verdedigen die. Maar wij begrijpen ook heel goed de andere kant, waarom mensen wel de keuze hebben gemaakt om zich te laten vaccineren. We hopen ook echt dat het vaccin je de veiligheid en bescherming brengt die je verwacht, zonder nevenschade. Al jullie standpunten zijn uitlegbaar en verdedigbaar, daar doe ik niets aan af. Er moest ook iets gebeuren. En net als jullie wil ik ook niets liever dan dat alles weer een beetje gewoon wordt.

Maar wat ik wel jammer en verdrietig vind is dat je andersom niet serieus genomen wordt, een beetje begrip ontvangt. Je wordt bestempeld als onverstandig, onverantwoordelijk en egoïstisch. En dan zeg ik het nog netjes, want wat er vooral in de media soms naar je hoofd geslingerd wordt.. en ja, ik weet dat dat andersom ook gebeurt helaas..  In het gunstigste geval krijg je te horen; het maakt mij helemaal niet uit of je wel of niet gevaccineerd bent, dat is ieders vrije keuze. Dat is fijn, maar het zou ook weleens fijn zijn als onze argumenten eens besproken mogen worden. Dat er aan de hand van onze uitleg en het zich inleven in ons proces, gezegd zou worden; ok, ik begrijp je keuze. Of misschien zelfs; tja, daar heb je eigenlijk wel een punt.

Eigenlijk is het best jammer dat de dialoog wordt lamgeslagen door de oproep om het in eenheid oneens te zijn. Natuurlijk is die eenheid belangrijk, liefde en respect voor elkaar, maar zonder dialoog blijft er onzichtbaar iets tussen ons in staan, waardoor iemand zich erg alleen kan voelen staan. Weet je, wederzijds begrip betekent niet dat je dan ook dezelfde keuzes moet maken, maar het houdt wel de weg naar elkaars harten open. Gelukkig weten wij dat wij niet alleen staan in onze overtuigingen en keuzes, weten wij dat er meer zijn die er net zo in staan als ons. Het is fijn en belangrijk om elkaar te bemoedigen. En gelukkig zijn er ook enkelen om ons heen waar wel oprecht wederzijds begrip is. Dankbaar voor zulke mensen.

Het is niet mijn bedoeling om hier uitgebreid in te gaan op de zin en onzin van allerlei corona-maatregelen. Sommige waren zinvol, anderen niet. Wel hebben wij ons er steeds aan gehouden. Alles, behalve het vaccineren. Maar voor ons wordt het nu natuurlijk wel spannender met het 2G-beleid in aantocht en daar wil ik wel graag wat over zeggen.

Eerst even het 3G-beleid. Want waar blijft je keuzevrijheid wanneer dat gevolgen gaat hebben voor je werk of inkopen doen. Ja maar, wordt er dan gezegd, je kunt toch testen voor toegang? Ja, als je een keertje uit wilt gaan naar theater, bios, restaurant of kroeg dan kun je je laten testen. Maar je kunt niet meer even spontaan gaan shoppen. Besef je echter wel wat dat betekent wanneer je dat elke dag voor je werk moet gaan doen? Je moet voor elke keer op tijd een afspraak maken, anders is het vol of je moet naar een locatie verder weg. Dan moet je ongeveer twee uur wachten op de uitslag. Moet je dat dan voor je werk aan doen? Of elke avond voor de volgende werkdag? Dat is alleen praktisch gezien al een enorme belasting, laat staan wat dat mentaal met je doet en met je lichaam.

Maar nu is er ook sprake van misschien 2G voor bepaalde dingen, dus zonder testen voor toegang. Wat als dat dan ook voor je werk of opleiding gaat gelden? Voor winkels? Waar is dan de keuzevrijheid? Dan is het buigen of barsten….maar ja, dat is je eigen keuze! Dan klinkt het heel logisch dat er wordt gezegd dat diegenen die hun verantwoording hebben genomen en zich hebben laten vaccineren niet de dupe hoeven worden van diegenen die niet zo verstandig en verantwoordelijk waren. Dan klinkt het logisch dat deze ongevaccineerden tegen besmetting beschermd moeten worden. Dus wat minder vrijheid als gevolg van hun eigen keuze, terwijl de rest dan wel wat meer mag. Ja, die kunnen elkaar ook wel besmetten, maar minder en ze worden minder erg ziek. En dat allemaal om de overbelaste, door de overheid uitgeklede, zorg te ontlasten en het aantal besmettingen te vertragen. Ok, klinkt allemaal heel logisch toch? Er wordt naar ons ongevaccineerden gewezen als de oorzaak van deze nieuwe golf. Het spijt mij oprecht als jij dat ook zo voelt, dat jij het gevoel hebt dat jullie door ons wéér maatregelen opgelegd krijgen. Sorry…. Maar……is dat wel realiteit?

Want……….onder de oplopende aantallen besmette personen neemt het aantal volledig gevaccineerden toe, ook bij de ziekenhuisopnames en op de ic. De werking van de vaccins neemt af, vandaar ook de boosterprikken. Straks elk half jaar? Zou het niet beter zijn om iedereen te testen voor toegang? Want misschien besmet je als gevaccineerde wel net een mede-gevaccineerde bij wie de werking sterk is afgenomen? Blijven jullie trouwens wel netjes thuis bij klachten en laat je je testen? Ja, ik weet dat ongevaccineerden dat ook niet altijd doen. Laten we de hand in eigen boezem steken en toegeven dat we het allemaal niet meer zo nauw namen.

En dan nog een belangrijk punt. Wie liggen er in het ziekenhuis en op de ic? Dat zijn voornamelijk ouderen en kwetsbaren met onderliggende aandoeningen, zowel bij de ongevaccineerden als de gevaccineerden. Laten we eerlijk én realistisch zijn, wie heeft er meer kans om op de ic te belanden en de zorg te belasten? De ongevaccineerde gezonde sportieve jongere van 25 jaar of de gevaccineerde kwetsbare oudere van 75 jaar? Moeten we om de zorg te ontlasten niet verder kijken dan vaccinatiestatus, maar ook kijken naar leeftijd en gezondheid? Plus het gegeven dat hoe hoger de leeftijd, hoe hoger het percentage gevaccineerden en dus zijn er in de groep ongevaccineerden verhoudingsgewijs meer jonge mensen die nauwelijks het risico lopen om de zorg te belasten. Is het dan verstandig en eerlijk om die groep in hun vrijheid te beperken met als gevolg sociaal-emotionele en economische schade, in plaats van ze een natuurlijke immuniteit op te laten bouwen, die ook nog eens veel beter werkt? Is er niet een betere manier om kwetsbaren en ouderen te beschermen, gevaccineerd of niet, zonder daarbij andere mensen aan te tasten in hun vrijheid om zelf te mogen beslissen over elke medische handeling waaronder vaccinatie? Maar wellicht is dat ook niet mogelijk en moeten we gewoon ermee leren leven dat corona blijvend is én accepteren dat het leven eindig is.

Zomaar wat nuchtere feiten en vragen, zonder allerlei complottheorieën en eindtijdscenario’s over vaccins en QR-codes aan te halen. Denk ervan wat je wilt, doe ermee wat je wilt, het blijft een lastig dilemma, maar het is gewoon een feit dat gezonde weerbare mensen nu slachtoffer dreigen te worden van falend overheidsbeleid. Is het niet van de zotte dat mijn kinderen hopen besmet te worden zodat ze even een half jaar af zijn van het gezeur? Is het niet een rare en impertinente vraag die ons gesteld wordt of je wel gebruik wil maken van een ic-bed indien nodig? Vragen we dat ook aan alle rokende, zuipende, obese patiënten? En hebben wij geen vrijheid van meningsuiting meer, dat onze berichten zomaar van sociale media verwijderd worden en je zomaar voor een tijdje niets mag plaatsen?

Waar gaat dit over? Het klopt gewoon niet! Ben ik dan gek? Eigenwijs? Nou, volgens mij is dit gewoon nuchter boerenverstand! En ja, soms maakt het me allemaal verdrietig, wanhopig. Twijfel ik of ik sterk genoeg ben om voor mijn overtuigingen te blijven staan. Dan smeek ik God om mij te laten zien wat ik moet doen. En ik denk maar zo, Noach was ook een wappie tot het begon te regenen en Daniël ging ook tegen de stroom in omdat God volgen voor hem belangrijker was. En dan smeek ik God om mij rust en kracht te geven en mij waakzaam te laten blijven. Maar bovenal verheug ik mij! Want al weet ik niet precies hoe het verder zal gaan, ik weet wel hoe het zal eindigen! De Bruidegom komt! Jezus is Overwinnaar! Er komt een nieuwe wereld, nooit meer tranen, nooit meer pijn! Maranatha, kom Jezus, kom! Of geloof je daar niet (meer) in?

 

 

Stil, mijn ziel wees stil

Normaal gesproken kan ik altijd heel goed mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen. Zoals jullie van mij gewend zijn deel ik dat vaak ook graag met jullie via mijn blog, zeker als ik denk dat iemand er misschien iets aan kan hebben. Maar op het moment lukt dat niet zo goed. Ik voel een diepe diepe onrust, waarin ik heen en weer geslingerd wordt tussen verbijstering, boosheid, bezorgdheid, verdriet en paniek. Momenten van berusting wisselen zich af met momenten van angst en wanhoop, smeekbiddend aan Jezus voeten. Misschien dat het verwoorden me later lukt, maar voor nu laat ik het dan maar even bij de woorden van een ander.

Stil mijn ziel wees stil,
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
In je beproevingen en zorgen.

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En dwaal niet af
Dwars door het dal zal Hij je leiden
Stil, vertrouw op Hem
En hef je schild tegen de pijlen van verleiding

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En laat nooit los
De waarheid die je steeds omarmd heeft
Wacht wacht op de Heer
De zwartste nacht
Verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen
Ik rust in U alleen

Oude rommel

 In mijn vorige blog over natuur en tuinieren stipte ik het al even aan, de strakke opgeruimde tuin, waar geen blad of onkruidje mag blijven. Maar zo is het een beetje in onze hele maatschappij, alles in deze moderne tijd moet strak en opgeruimd. 

Kijk maar eens naar de moderne architectuur. Allemaal strakke lijnen, sober met weinig sierlijke opsmuk. Ik vind er niets aan. Geef mij maar een oud herenhuis, een dertiger jaren woning of een oude boerderij. Vaak met allerlei prachtige details en ouderwets vakmanschap. Want wat werden er vroeger toch prachtige dingen gemaakt. Daar was nog tijd voor en kennis en kunde aanwezig. Tegenwoordig moet alles toch vooral snel. Veel mensen vinden het maar oude rommel, maar ik vind het altijd jammer dat veel van zulke panden gemoderniseerd worden zonder behoud van de mooie oude details. 

Wat geldt voor de huizen geldt ook voor het meubilair en de verdere aankleding van die huizen. Ook dat moet allemaal strak, modern en minimalistisch. Ik vind de ouderwetse meubels veel mooier en het is vaak ook nog betere kwaliteit, de ouderwetse vakmanschap. Gelukkig zijn er nog wat meer mensen die dit ook vinden en die tegen de stroom in niet meelopen met de mening van de meute.

Maar goed, dat is nog een smaakverschil. Maar wat ook een ding is, is dat alles zo opgeruimd moet zijn. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, dat is het motto. Dat geeft lucht en ruimte, vrijheid. Maar is dat wel zo?

Natuurlijk, als je je vuilnis in huis bewaart, de boel vies is en je je persoonlijke hygiëne verwaarloost, de zogenaamde hoarders, dan is dat inderdaad niet gezond. Maar er heerst een beetje de tendens, dat als je in je huis de boel niet op orde hebt, dat het dan niet zo goed met je gaat. Ik denk dat die overtuiging komt omdat, wanneer je even niet zo lekker in je vel zit, je vaak de boel een beetje de boel laat. Echter, ik denk niet dat je dat zomaar om kunt draaien, dat mensen met een rommelig huis niet goed in hun vel zitten. Ik ken heel wat creatievelingen en intellectuelen die prima in hun vel zitten en goed functioneren, maar voor wie opruimen allerminst een prioriteit is. Denk maar eens aan de studeerkamer van een professor of het atelier van een kunstenaar. De mooiste en geniaalste ideeën ontstaan juist daar. Niets mis met deze mensen.

Maar laten we eens naar de andere kant kijken. Is het wel zo gezond om obsessief en dwangmatig op te ruimen en schoon te maken? Hoe is de psychische gesteldheid van de poetsfreak en de opruimgoeroe. Welke vrijheid heeft degene met smetvrees of de controlfreak? Ik persoonlijk voel me vaak juist niet zo op mijn gemak in het huis van zulke mensen. 

Ook niet trouwens bij de mensen met een modern strak en minimalistisch interieur.  Het is zo kaal en leeg, ongezellig en kil. Dan voel ik met meer thuis en op mijn gemak bij de rommelkonten in huis, bij de creatieve chaoten. Ik vind het ook leuk omdat je iemand zo ook wat beter leert kennen. Je ziet waar ze van houden, wat ze belangrijk vinden, een stukje van hun persoonlijkheid. Dat kun je in de moderne, dertien in een dozijn, huizen niet. Alhoewel, misschien zegt dat ook wel wat over die mensen.

Nou ja, zoals ik ook al eerder zei, smaken verschillen en dat mag ook natuurlijk, dat maakt het wel zo leuk. Je snapt nu natuurlijk wel dat ik dus zo'n rommelkont ben. In een eeuw oud huis, met veel prullaria en oude, brocante spulletjes om me heen. En veel dingen waar ik ooit misschien nog eens iets mee wil doen, dat is dus geen rommel, dat zijn ideeën! Of probeer ik het nou een beetje goed te praten? Maar eerlijk is eerlijk, ook met alle geld van de wereld zou het er bij ons niet echt veel anders uitzien.  Ach, laten we elkaar daarin maar gewoon de ruimte geven.

Waar ik ook veel over nagedacht heb is dat ik het wel jammer vind dat het in onze maatschappij allemaal zo mooi en perfect moet zijn. Want dat zie je helaas ook terug in het psychosociale domein, ook daar moet alles perfect en opgeruimd zijn. Alle hobbels moeten weggepsychologiseerd worden, alle moeiten moeten wegbehandeld worden. Voor allerlei dingen wordt hulp gezocht, dingen die eigenlijk niet in de ggz thuishoren, maar gewoon bij het leven horen. Velen zitten in langdurige hulpverleningstrajecten of zoeken steeds nieuwe behandelaars en therapieën. Maar het leven is nu eenmaal niet perfect, onze weg gaat over hobbels en door kuilen. Echter, juist dat streven naar geluk, zelfverwerkelijking en perfectie levert alleen maar extra stress op. En verlamt soms juist en ontneemt de natuurlijke veerkracht. 

Ik wil pleiten voor een beetje rommel in je huis én in je hoofd! Leef zoals jij wilt en zoals bij jou past en niet zoals je denkt dat moet of wordt verwacht. Of dat nou rommelig is of netjes, je bent goed zoals je bent. Je bent waardevol en geliefd, no matter what! Ook met je psychologische rommel.

Ik wil pleiten voor een beetje imperfectie! Je hoeft niet altijd happy go lucky te zijn. Niet altijd sterk, je mag ook kwetsbaarheid tonen. Je mag ups en downs hebben. Je mag wispelturig zijn. Je mag soms even de controle verliezen, want het leven laat zich niet altijd sturen. 

Ik wil pleiten voor een beetje meer go with the flow! Aanvaarden van wat was, is en komt. Maak je imago minder belangrijk, net zoals je behoefte aan goedkeuring en wees zelf oordeelloos over de ander. En ik hoop met heel mijn hart dat je daarbij durft te vertrouwen op die Ene die alles in de hand heeft. Ga met God! En ga in liefde!

Back to nature

 Al sinds ik een klein meisje was houd ik al erg van de natuur, van alles wat groeit en bloeit. Ik vond het altijd heerlijk als we gingen wandelen in het bos, kamperen op mooie plekken en scharrelen bij mijn opa in de moestuin. In mijn jeugdjaren in Hoogezand spelen in de bosrand aan het Spoordiep, met vriendinnetjes picknicken in het Gorechtpark en zwemmen bij Meerwijck. Later als oudere tiener nog een tijdje in Emmermeer aan de bosrand gewoond. Dat was heerlijk! Bos aan het einde van de straat, wat wil je nog meer!

Jaren geleden, toen wij hier in ons huis aan het kanaal in Musselkanaal kwamen wonen, was ik enorm blij met onze grote tuin. In Almelo hadden we maar een heel klein achtertuintje. Dus hier kon ik me echt uitleven en in het begin heb ik dat ook met veel plezier gedaan. Maar in de loop der jaren ging ons gezin van één kind naar vier kinderen. Ook gingen we van vier Belgische herders naar een hele roedel van wisselende samenstelling, maar soms wel tien Tervuerense en Mechelse herders! Heerlijke jaren met spelende kids en ravottende honden. Je snapt natuurlijk wel wat dat met een tuin doet. Ik ging ook nog eens weer studeren, dus tijd en zin om te tuinieren was er niet echt. De tuin werd dus, behalve grasmaaien door manlief, helemaal verwaarloosd. 

Het genieten van de natuur deed ik wel als we op ons stekkie waren op de camping in Eext. Heerlijk rustig plekje hebben we daar en het is heerlijk om te wandelen en struinen in de bossen daar.

Maar dan komen corona en een burn-out om de hoek kijken. Als je dan even niks meer mag en kan, dan heb je ineens veel tijd om na te denken over wat nou echt belangrijk is en de moeite waard om tijd in te steken. Dat denken deed ik vooral in onze tuin. In de eerste lockdown was het prachtig lenteweer en omdat we toch nergens naartoe konden, gingen we onze tuin maar eens grondig aanpakken. Rigoureus snoeien, veel oud en nieuw snoeiafval versnipperen en een klein moestuintje beginnen. Tijdens het werken en denken over wat belangrijk is besefte ik dat ik niet meer zo'n drukke agenda wil, dat familie prioriteit heeft en dat ik tijd en zin wil hebben om met vrienden af te spreken. Maar wat ook gebeurde is dat ik weer liefde kreeg voor onze tuin, voor tuinieren, voor wroeten in de aarde, voor alles zien ontluiken en groeien, voor genieten van Gods schepping. 

Nadat we vorig jaar zijn begonnen met opruimen en het aanplanten van wat struikjes en boompjes, gaan we dit jaar verder. Maar het zal niet een tuin worden zoals we dat eerder hadden, met de keuze voor planten en bloemen die ik gewoon mooi vond. Of zoals veel mensen hebben, met een strak gazon, met moderne planten en exotische bloemen, met een trendy terrasje. Nee, ik wil het anders. De natuur moet voorrang krijgen. Een tuin waar insecten, vogels en kleine zoogdieren zich thuis kunnen voelen. Dat betekent veel inheemse planten, want de vaak hele mooie exotische bloemen en prachtige uitheemse planten, daar kunnen onze Nederlandse insecten en vogels niet zoveel mee. Dat betekent geen strak gazon, maar ook de inheemse (on)kruiden wat ruimte geven. Dat betekent een takkenstapel in de tuin, als hotel voor allerlei beestjes.

Voor veel mensen zal het niet hun idee van een mooie tuin zijn, maar ik geniet ervan! Van het uitzoeken wat er in mag, het bedenken waar en het uitvoeren. Mijn eigen tuintherapie! Back to nature. Terug naar de natuur, daar vind ik rust. Terug naar mijn natuur, ik ben nou eenmaal introverte natuurmens. Daar ben ik dus ook achtergekomen, dat natuur een plek in mijn leven moet hebben en niet als sluitstuk op mijn agenda. Ik heb ook nog nooit zoveel gewandeld als de laatste tijd, ook goed tegen de coronakilo's trouwens.

Wij hebben zo'n groot en prachtig geschenk van God gekregen en daar moeten wij zorgvuldig mee omgaan. Voor mij betekent dat geen manmade garden, maar proberen te tuinieren op een manier die Gods schepping volgt. En ik geniet van het proces! Nu maar hopen dat ik dat ook vol kan houden na corona en de burn-out.  Ik denk dat het goed is voor mijn balans. Balans tussen werk en rust, plicht en plezier, nuttig en creativiteit, routine en afwisseling, energiepeil en voldoening, de ander en ik, de burn-out en de bore-out.  

Pasen 2021

 Dit jaar is het al de tweede keer dat we als kerk Pasen niet samen kunnen vieren. Niet samenkomen als gemeente, niet samen zingen met alle broeders en zusters. Juist met Pasen willen wij graag samenkomen en stilstaan bij wat God voor ons heeft gedaan, samen zingen en God groot maken. Juist met Pasen missen wij elkaar. Maar zoals bij vele kerken in Nederland zijn er bij onze kerk alleen online diensten te volgen. 

Vanuit dat verlangen naar samenzijn snap ik wel dat sommige kerken toch samenkomen, soms met maximaal dertig mensen, soms met nog veel meer. Maar wat ik niet snap is het geweld dat bij sommige kerken is gebruikt. Ik begrijp heel goed dat het irritatie opwekt dat journalisten op allesbehalve subtiele en fijnzinnige manier proberen om uitspraken aan kerkgangers te ontlokken, journalisten die daar al staan met een vooringenomen mening. Maar als je als kerk besluit om tegen de stroom in te gaan, dan kun je verwachten dat dit de aandacht trekt van de media. Moet je dan niet juist zo'n moment aangrijpen om rustig en geduldig te getuigen waarom Jezus zo relevant is voor jouw leven? Ook al zal de media dat niet kunnen en willen begrijpen?

Het is ook zo jammer dat daardoor het christelijk geloof met argusogen wordt bekeken. Misschien denken mensen in mijn omgeving ook wel dat ik zulke rare gedachtengangen heb. Terwijl er ook vele vele kerken zijn die uit solidariteit met heel Nederland geen diensten hebben, maar alleen online. Wij hebben geen jeugdavonden, geen zondagsschool, we hebben Kerst niet samen kunnen vieren en nu dus al voor de tweede keer geen Pasen samen. 

Natuurlijk missen we dat erg en missen we elkaar heel erg. Maar maakt dat ons minder christen? Of mindere christenen? Raken we daardoor van God verwijderd? Natuurlijk niet! Het geloof beleven we in ons hart. God zit in ons hart. God zit niet in een kerkgebouw, God zit in Zijn Kerk en wij zijn die Kerk! Juist buiten het kerkgebouw moeten wij de Kerk zijn door dat te laten zien in ons doen en laten, door bovenal liefdevol te zijn. Want God is Liefde! En dát heeft Jezus met Pasen laten zien. Pasen, het Feest van Genade! Dat maakt ons blij en dankbaar. En juist met Pasen willen wij dat feest heel graag samen vieren. Maar helaas, ook dit jaar even niet. Maar feest is het evengoed, in onze harten en onze huizen. Of in ons geval dit jaar in de caravan. 

De Heer is waarlijk opgestaan! Blijf de Liefde delen!

Verlangen

 Nu al een jaar is corona in ons aller leven. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar corona en alles eromheen maakt best wat emoties bij mij los. Ik zal ze eens opsommen. 

Verdriet: De ziekte én de maatregelen hebben veel verdrietige gevolgen. Ik ga daar niet verder over uitweiden, iedereen weet dat wel. 

Verwondering: Er zijn zo veel uiteenlopende meningen over het geheel. Dat verbaast mij niet. Maar dat ook tussen christenen onderling de discussies zo hoog oplopen verwondert mij wel. Ons fundament is toch hetzelfde? En de onderlinge liefde....?

Verwarring: We lezen dezelfde Bijbel, we hebben dezelfde Bron, namelijk Jezus. Ik veroordeel niemands mening, maar het brengt mij wel in verwarring, het laat me steeds twijfelen aan mijn eigen mening. 

Onrust: Al met al veroorzaakt dat bij mij best veel onrust. Door de dingen die ik eerder noemde plus de onzekerheid van wat de toekomst brengen zal.

Maar er is één emotie die met kop en schouders boven al deze andere emoties uitsteekt en dat is verlangen. 

Verlangen: Bij mij is dat niet het verlangen naar het moment dat alles weer een beetje normaal is, zoals waar zoveel mensen naar verlangen. Nee, ik zou stiekem zelfs een beetje teleurgesteld zijn wanneer onze wereld weer een beetje gewoon wordt.

Waarom? Ten eerste omdat ik onze wereld van voor corona eigenlijk echt niet meer zo geweldig vond. Maar de belangrijkste reden van mijn teleurstelling is dat het dan dus toch nog niet dé tijd was, want mijn verlangen is het verlangen naar Jezus! 

Ja, ik weet dat er eerder ook al vele voorspellingen zijn gedaan over de eindtijd die niet uitkwamen. Maar dat ze niet uitgekomen zijn wil natuurlijk niet zeggen dat het niet ooit wél een keer gaat gebeuren. Daar geloven wij toch in? Dat staat toch in de Bijbel die wij lezen? Daar kijken wij als wachtende bruid toch verlangend naar uit, naar de komst van onze Bruidegom?

We weten het natuurlijk niet precies, maar we moeten wel waakzaam zijn en letten op de tekenen der tijden. De verdrukking zal niet zomaar van de ene op de andere dag een feit zijn, daar gaat wel iets aan vooraf, waar we waakzaam op moeten letten. Als we waakzaam zijn zal het ons niet als een dief in de nacht overvallen. Dan zullen wij zorgen genoeg olie voor onze lampjes te hebben. En dat onze witte jurk schoon klaarhangt.

Er zijn gelukkig nog best veel mensen die verwachtingsvol allerlei Bijbelse scenario's voor zich zien ontvouwen. Volhardend, reikhalzend en verlangend speurend naar tekenen. Alles wordt kritisch bekeken, of het misschien ook betekenis heeft voor de aanstaande eindtijd. Niks mis mee toch?

Deze mensen worden door velen helaas respectloos weg gezet als complotgekkies en wappies. Ook door andere christenen. Maar hebben die dat verlangen dan niet? Hechten zij nog teveel aan deze wereld? Zijn ze er nog niet klaar voor? Of hebben ze angst voor het onbekende? 

Zien zij de tekenen niet? Zijn zij niet waakzaam? Hebben zij geen vragen bij alles wat er nu gaande is? Zien zij ook niet de grote afval van het geloof? En hoe Satan steeds meer grip op de wereld krijgt? Trouwens, hoezo worden de gedachten van de zogenaamde wappies complottheorieën genoemd? Is het niet een Bijbels feit dat eens de antichrist ten tonele zal verschijnen en zich achter de schermen al aan het voorbereiden is?

Nou, noem mij dan maar een wappie! Maar mijn verlangen is nu erg groot en mijn hoop is op Hem. Ik heb meer vertrouwen in het gezag van God, dan in het gezag van deze corrupte wereld. Ja, ik vind het ook erg spannend. Hoewel we weten dat Jezus terugkomt, weten we niet precies hoe het zal gaan en hoe het dan zal zijn. Maar deze onzekerheid maakt mijn verlangen niet minder, wel nieuwsgieriger en ongeduldiger. 

Mocht het nu of binnenkort toch niet dé tijd zijn, dan vind ik dat jammer. Maar dan opnieuw zal ik verlangend en zoekend blijven letten op de tekenen der tijden. En hoopvol uitzien naar de Bruidegom, waakzaam, met voldoende olie en mijn witte jurk! Want ooit komt er een dag..

Maar stiekem hoop en bid ik dat het toch maar heel erg snel zover mag zijn!  Misschien deze week, misschien dit jaar? Jij ook?

Toch blijven dansen

 Ik zit en ik zit en ik kijk en ik kijk

Ik denk en ik denk en ik voel en ontwijk

Wat kan ik ook anders, ik rommel wat aan

Zo allemaal zinloos, krijg toch niks gedaan

Illusie verloren dat dromen nog uitkomen 

De kooi blijft gesloten, de vleugels ontnomen

Steeds opnieuw en opnieuw, elke keer weer

Het is wat het is, 'k leg me er weer bij neer

Flexibel veerkrachtig ga ik weer door

Want hopen en dromen, daar kies ik toch voor

't Valt soms niet mee, maar wat is er wél 

De vlam vaak zo zwak, maar soms ook wel fel

Kijk door de kier, krijgt het licht nog een kans

Lach en zing en dans en dans en dans en dans

Helena

Aan de relschoppende 'demonstranten'

 Ik begrijp het niet meer! Ik begrijp niet waarom jij hebt gedaan wat je hebt gedaan. Waarom deed jij wat je deed?

Ja, we hebben al een jaar te maken met de gevolgen van corona.

Ja, we hebben allemaal te maken met beperkingen in ons leven als gevolg van de opgelegde maatregelen.

Ja, het is niet leuk! We zouden het allemaal graag anders zien.

Ja, over het nut van de genomen maatregelen valt te discussiëren. Ze zullen niet allemaal even nuttig en effectief zijn. Sommige mensen zullen het allemaal onzin vinden, anderen kan het niet streng genoeg zijn. Er zijn mensen die corona niet zo serieus nemen, anderen zijn verdrietig, bezorgd of zelfs angstig. Sommige mensen, en dat zijn er heel veel, worden juist door de maatregelen getroffen. Bedrijven hebben het moeilijk, velen verloren hun baan, thuiswerkende ouders hebben het zwaar, ouderen en alleenstaanden vereenzamen, kinderen en jongeren ook, studieachterstanden lopen op, waardoor toekomstperspectief onzeker wordt, contact met leeftijdgenoten, wat voor deze leeftijd juist zo belangrijk is vanwege de ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid en gezonde eigenwaarde, staat op een laag pitje.

Ja, het is begrijpelijk dat dit allemaal, naast bezorgdheid, verdriet en angst, ook frustratie en boosheid oplevert. 

Maar de regering moet toch wat? Ze kunnen toch niet alles maar op zijn beloop laten met als gevolg nog meer zieken en doden, en een zorgstelsel dat het niet meer aan kan? Of ben jij iemand die denkt dat het allemaal wel meevalt en dat het slechts een griepje is? Nou, dat mag!

Ja, je mag gefrustreerd en boos zijn. Ja, je mag demonstreren. Mensen mogen verschillen van mening, dat recht hebben we hier in Nederland. Gelukkig!

Zo mogen mensen ook verschillen van mening over de vaccinaties. Sommigen staan te trappelen om er één te halen en zijn er van overtuigd dat dit de oplossing en de uitweg is uit de corona-ellende. Anderen zijn wat kritischer, over de snelheid waarmee het vaccin is ontwikkeld, over de betrouwbaarheid en veiligheid van het vaccin, willen geen proefkonijn zijn, ze twijfelen of het wel zal werken tegen andere varianten en of het effectief genoeg zal zijn om het beoogde resultaat te behalen, namelijk een coronavrij leven. Nog weer anderen zijn helemaal anti-vaccin en zijn huiverig vanwege vermoedde duistere motieven, zoals ze ook een verborgen agenda achter de corona-maatregelen vermoeden. En dat mag allemaal! Met het recht op vrijheid van meningsuiting hoort ook de plicht om de ander dat recht ook te gunnen en daar respectvol mee om te gaan. Maar ja, dat gebeurt nu helaas ook niet. Veel mensen proberen elkaar, vaak op niet zo'n respectvolle en nette manier, te overtuigen van het eigen gelijk. Ook zo jammer.... In plaats van een beetje wederzijds begrip voor elkaar ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Maar even terug naar de afgelopen avonden, de eerste avonden tijdens de avondklok. De avondklok, is deze nou echt zo erg? Ik ben al tijden nauwelijks meer na negen uur op straat geweest. Ik vind het persoonlijk veel ingrijpender dat je maar één bezoeker mag ontvangen. Je kunt dus als stel helemaal niet meer ergens op bezoek, zelfs niet bij eigen ouders of kinderen. Maar goed, misschien is die avondklok voor jou wel heel erg en moet je daardoor wel veel missen.

Ja, dan mag jij verdrietig, gefrustreerd en boos zijn. 

Ja, dan mag jij daar tegen protesteren en demonstreren. 

Ja, dat recht heb jij! Maar waarom deed jij wat je deed? 

Maar waarom viel jij de politie aan? De mensen die voor ieders veiligheid alles in goede banen probeerden te leiden, deze hardwerkende mensen die gewoon hun werk deden, deze mensen die niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. 

Maar waarom maakte je zoveel kapot? Spullen van mensen die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo boos maken.

Waarom vernielde en plunderde je winkels? Eigendom van ondernemers die het al moeilijk genoeg hebben in deze tijd en die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. Je steelt gewoon, crimineel gedrag heeft volgens mij niets te maken met demonstreren. 

Waarom verniel je een ggd-teststraat en val je een ziekenhuis aan? Locaties waar allemaal hardwerkende zorgtoppers bezig zijn om corona onder controle te krijgen zodat jouw en mijn leven misschien weer normaal mag worden.

Waarom? Waarom?

Ik begrijp het niet..... jij wel? Leg het mij dan alsjeblieft eens uit. Tenminste.... als jij dat kunt en durft..

Mijn 2020

  

 Mijn 2020

En dan zijn de feestdagen al weer voorbij. Rare feestdagen dit jaar. Alle dagen rustig alleen met ons eigen gezin. Oud en nieuw zonder vuurwerk. Kerst zonder kerk. En zonder alle drukte en kerkelijke activiteiten die er normaal zijn in deze tijd van het jaar. Stiekem ook wel even relaxed voor een keer, want bij de post was het juist superdruk. Mensen hebben dit coronajaar massaal het online bestellen ontdekt. De sknj-periode, zoals dat bij Postnl heet, begon in november al met de snel oplopende aantallen pakketjes. Nou ben ik ook nog op 13 november, ja ja vrijdag de dertiende, tijdens het werk met mijn fiets lelijk gevallen, met een gekneusde knie, scheen en enkel als gevolg. Dat maakte het ook een tijdje niet echt makkelijker.  Ook het sturen van kaartjes is dit jaar herontdekt en daarmee ook de ouderwetse kerstkaart. Het werd daardoor voor ons weer een kerstdrukte als vanouds. De lockdown halverwege december deed er nog een extra grote schep bovenop en zie daar, een verdubbeling van normale postvolumes. Dan ben je ’s avonds echt wel blij met een warme kop thee, onder een lekker dekentje op de bank, bij de warme kachel met een zoete kerstfilm op tv. En zo kwam er dus met deze rustige feestmaand, maar drukke postmaand, een einde aan het rare jaar 2020.

2020, een jaar waarin mensen ziek werden, mensen dierbaren verloren, de zorg zich een slag in de rondte werkte, scholen en bedrijven dicht gingen, online scholing en thuiswerken nodig werd, mensen hun baan verloren en bedrijven failliet gingen, kerken gingen sluiten en ook online gingen. Nou ja, u weet het allemaal wel. Van alles mocht niet meer. En toen wel weer wat meer, maar later toch weer minder. Zo hield corona ons het hele jaar bezig, niemand ontkwam eraan, ook wij niet.

Voor mij werd het een jaar van erkennen, afremmen, vertragen en bezinnen. In maart keek ik al verlangend vooruit naar de zomer met alles op een laag pitje. Maar toen kwam corona en ineens stond alles stil. Even geen cliënten, niet oppassen, geen kerkelijke activiteiten, alleen de post. Stiekem vond ik het wel heerlijk die lege agenda en even die rust. Het was ook nog eens heerlijk weer, dus lekker veel in de tuin bezig geweest. Op een gegeven moment toch wel weer afspraken met cliënten en ook weer oppassen op de kleine meid. Alleen geen kerkelijke activiteiten tot de zomer, alleen een afsluitende bbq met de jeugd. En toen was het zomer, heerlijk rust!

Na de vakantie weer uitgerust en opgeladen van start. Tenminste.. dat dacht ik…. Maar direct al bij de weer volstromende agenda sloegen de drukkende gevoelens toe en voelde ik de energie weer wegsijpelen. Als coach zijnde herkende ik wat er aan het gebeuren was. Ik moest erkennen dat mijn bordje nu te vol was. Ik moest nu afremmen en vertragen om te voorkomen dat ik echt burn-out zou raken. Met pijn in mijn hart, vol schuldgevoel en gevoel van falen en tekortschieten heb ik mijn praktijkdeur even moeten sluiten. Met gelukkig begripvolle lieve reacties van mijn cliënten. Door corona liggen de kerkelijke activiteiten nu ook weer stil en dus weer alleen oppassen en de post. De oppasdagen zijn vaak genietmomentjes. De post, wat eigenlijk de bedoeling was om na verloop van tijd af te bouwen, is nu juist een fijne baan. Elke dag lekker even naar buiten, in weer en wind, soms wel zwaar, maar wel goed om actief te zijn en te blijven.

Verder dus veel tijd voor bezinning. Wat is er toch veel gebeurd de laatste jaren in mijn leven. Studie afgerond naast druk gezin met vier kids en naast en dankzij de post. Eigen praktijk begonnen. Verdrietige kerkscheuring meegemaakt. Oudste dochter uit huis, getrouwd en wij opa en oma geworden. De verergerende spierziekte van mijn man, nu volledig afgekeurd en eerste aanpassingen thuis. Allerlei reorganisaties bij Postnl, routevergroting, x en y wijken, geen hah meer, combibundel en overname van Sandd.  De overgang doorgemaakt en me daardoor dus fysiek en mentaal anders voelen. De agenda was steeds best vol: de praktijk, de post, oppassen, zondagsschool, jeugdwerk, pastoraat, bijscholing, dansles, vergaderingen, met vaak maar (g)één dag weekend. Wanneer ik als coach naar mezelf kijk ben ik niet verbaasd..

Maar waarom doe ik dan dit alles? Dat is de vraag waar ik de afgelopen tijd veel over heb nagedacht. Ik heb als introverte hsp veel behoefte aan rust, alleen zijn en tijd voor mezelf. Maar ik heb ook een grondige hekel aan sleur, saaie dingen en oppervlakkigheden. Ik heb behoefte aan afwisseling en vooral ook uitdaging, creativiteit en verdieping. Vanuit deze behoeften ben ik dus geneigd om veel aan te pakken, maar geeft het me toch vaak niet genoeg uitdaging en verdieping, echter wel heel veel prikkels. Dus achter de bijna burn-out zit ook een bore-out. Ik doe ook echt wel zinvolle dingen, maar toch knaagt er iets.. Het lukt me blijkbaar niet om mezelf echt te ontplooien. Of er zit altijd wel iets tegen. ‘Life just won’t let up.’  Mijn plannen bijvoorbeeld om in mijn praktijk trainingen en workshops voor groepen aan te bieden, wat ik zo graag zou willen doen, staan vanwege corona in de ijskast.  Ik denk dat dat ook meespeelt aan het gevoel van lamgeslagen te zijn en de beklemmende onrust die ik voel.

Het feit dat ik christen ben maakt het ook niet echt makkelijker. Ja, natuurlijk heb je gaven en talenten van God gekregen. En die mag je door de kracht van de Heilige Geest ontdekken, ontwikkelen en inzetten. Er wordt een altruïstische en dienende houding van je verwacht. Zelfontplooiing ja, mits het maar nuttig en dienend is. Idealisme en ambitie ten gunste van het evangelie. De hele wereld op je schouders nemen, verschil maken en je verantwoording nemen. Alles uit liefde voor God, ter ere van Hem, uit dankbaarheid voor wat Jezus voor ons heeft gedaan. Niks mis mee toch? Ook geen belang hechten aan wereldse zaken en niet materialistisch zijn. Maar zelfzorg is een beetje een vies woord en wordt verward met ik-gerichtheid. Oké, ik ga hiermee nu misschien een beetje kort door de bocht, maar het maakt het wel lastig om een goede balans te vinden in je naaste liefhebben als jezelf. En om te beseffen dat nederigheid niet hetzelfde is als zelfopoffering.

Kortom, ik weet het nu even niet meer. Ik merk wel door de afgelopen drukke postperiode dat mijn energiepeil nog lang niet weer op voldoende niveau is. En ik weet nu eigenlijk ook even niet wat ik nou nog wel wil, nog los van wat mogelijk is. Ik weet alleen dat ik niet zo door wil gaan in deze ratrace, die in onze maatschappij voor corona zo de norm was. Als ik dan wat mag wensen voor het komende jaar voor mezelf, dan hoop ik dat ik dat mag ontdekken. Dat ik balans mag vinden in mijn tegenstrijdige, intensieve eigenschappen, behoeften, dromen en mogelijkheden.

Tenminste, als het allemaal weer een beetje ‘normaal’ mag worden. Al heb ik daar wel een zwaar hoofd in. Ik maak me grote zorgen om mensen, de mensheid, onze maatschappij, deze wereld….ik weet het niet hoor….het is zo niet leuk meer…. En die rotcorona, al dat leed, de ongemakken, de onzekerheden, de meningen en discussies….zucht…. Maar ook zonder corona was ik al niet echt hoopvol gestemd over deze wereld. Althans wat wij als mensheid van deze wereld hebben gemaakt, zo teleurstellend en verdrietig..    I'm worn. Dit lied beschrijft precies mijn gevoelens.

I'm tired, I'm worn. My heart is heavy, from the work it takes to keep on breathing. I've made mistakes, I've let my hope fail. My soul feels crushed by the weight of this world. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that’s dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

I know I need to lift my eyes up, but I'm to weak, life just won’t let up. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that's frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

And my prayers are wearing thin. I'm worn even before the day begins. I'm worn, I've lost my will to fight. I'm worn, so heaven come and flood my eyes.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn. Yes, all that’s dead inside will be reborn, though I'm worn. Yeah, I'm worn.

Of klinkt dat allemaal een beetje te existentieel depressief? Ben ik nu te openhartig? Misschien wel, ik val nu zeker door de mand en mijn imago is naar de knoppen, want falen mag niet toch? Of misschien stiekem ook wel een beetje herkenbaar? Of schrik je hiervan? Van dit kijkje in mijn hoofd? Wees niet bang, het is slechts een klein stukje zelfreflectie wat ik laat zien, de rest wil je echt niet weten. Maar maak je niet ongerust, gelukkig weet ik dat er Eén is die alles in Zijn hand heeft. En bij alles wat er steeds gebeurt, bij alles wat verandert, God verandert nooit! Zijn Liefde was, is en zal er altijd zijn. En ik mag in Zijn Liefde zijn, in Zijn Liefde blijven en in Zijn Liefde rust vinden.  Jij ook trouwens!

God van trouw, U verandert nooit. Eeuwige, U mijn vredevorst. Aller Heer, ik vertrouw op U.  Heer, ik roep tot U. Opnieuw en opnieuw. U bent mijn rots wanneer ik wankel.  U richt mij op wanneer ik val.  Dwars door de storm bent U, Heer, het anker. Ik stel mijn hoop alleen op U.

Een beetje oubollig lied, nou ja de melodie dan, ik vind de tekst geweldig. Al jaren welt het steeds op bepaalde momenten in me op. Ik zing het ook vaak op de fiets. Ooit komt er een dag, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Hopelijk is die dag nabij! Kom, Jezus kom…. En met die hoop en in dat vertrouwen gaan we het nieuwe jaar 2021 in!

Lege agenda?

Ik kijk naar mijn, door corona, bijna lege agenda. Bijna leeg, op wat uurtjes werken na. Normaal gesproken is zo'n lege agenda een hemelse heerlijkheid voor een introverte sensitieve nerd-girl. Om bij te tanken en uit te rusten, met veel kopjes thee met koekjes of chocola, een stapeltje boeken, Netflix en een dekentje, en mijn eigen soms wonderlijke gedachten.
Maar daar ben ik de afgelopen dagen toch niet zoveel aan toegekomen. Volgens mij hebben we, want ik denk dat dit niet alleen voor mij zo was, nog nooit zoveel geappt, gemaild en gebeld als de laatste dagen. Om activiteiten te cancelen, afspraken af te zeggen, alternatieve online activiteiten te bedenken, toch in contact te blijven met sommige mensen en hulp aan te bieden waar nodig. Tussendoor even het laatste corona-nieuws checken op tv en internet. Hét gesprek van de dag, ook met de kids die thuis zijn.
Man o man, zo'n lege agenda, maar mijn hoofd zit best een beetje vol en ik ben bekaf. Misschien dat het volgende week allemaal een beetje beter gaat, als we allemaal wat meer gewend zijn aan het zoveel mogelijk thuis blijven. Of staan ons dan nog weer andere maatregelen te wachten?
Ondertussen rijst toch wel steeds meer de vraag en de zorg, waar gaat dit heen? Wat gaat er nog allemaal gebeuren? Wat betekent dit allemaal?  Weet jij het?
Ik in ieder geval niet.... Maar er is er één die het wel weet, God, de Vader! In het volste vertrouwen op Hem, wandelend aan Zijn hand, kijk ik naar het pad dat voor me ligt. Ook al zie ik maar een klein stukje van de weg, Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. Zijn licht schijnt op het stukje dat ik zien mag en die weg kies ik. Want als ik met God ga, ga ik goed! Jezus is Overwinnaar! En uiteindelijk zal iedereen dát weten, wat een dag zal dát zijn! Kom, Jezus kom, vul dit land met Uw heerlijkheid. Maar voordat het zover is........

Verdrinken in gedachten

Verdrinken in gedachten van zinloosheid en je rug tegen de muur.

Terwijl om mij heen de wereld gewoon doordraait en ik mensen hun leven zie leven, kijk ik ernaar en vraag ik me af of zij dat ook hebben. Of zij ook steeds ronddwalen in hun gedachten, in verlammende gedachten? Gedachten vol flipperkast-twijfels? Onzekere of wanhopige gedachten? Of zij ook gedachten hebben van zinloosheid en het gevoel dat je met de rug tegen de muur staat? Gedachten over gevangen zitten in een kooi van onmogelijkheden? Gedachten waarin je heerlijk kunt struinen, ontdekken, maar ook kunt verdwalen of verdrinken?

Ik zal toch niet de enige zijn met gedachten over zinloosheid?  Er zullen toch wel meer mensen zijn die het gevoel hebben vast te zitten in hun situatie? Maar ik zie ze niet, ik ken ze niet. En bovenop het gevoel dat je al zo anders bent, geeft dat nog een extra gevoel van vervreemding. Bovenop het gevoel van alleen staan, geeft dat een nog indringender gevoel van eenzaamheid. Soms wil ik schreeuwen, janken, gillen. Soms wil ik vluchten,  wegkruipen en me verstoppen. Ik wil zoveel, maar het lukt niet. Ik kan zoveel, maar ik kan het niet. Zoveel ideeën borrelen op, maar zoveel omstandigheden werken tegen. Ik moet zoveel wat ik niet wil en dat wil ik niet. Teleurstellingen en ongerechtigheid zie ik. Ik wil wel boos zijn, maar op wie en waarom? Het is oneerlijk en ik snap het niet. Verdriet om gemiste kansen en kansen die je niet krijgt. Zo kruipen de dagen voorbij, maar vliegen de weken om en de maanden volgen elkaar op in verloren jaren. Ik weet niet hoe het anders moet en of het überhaupt ooit beter zal zijn. En zo denk ik nog maar even door en door en door, want gedachten uitzetten lukt ook al niet.

Ben ik soms depressief? Nee, zeer zeker niet, want “it is well with my soul!” Daarnaast zijn er ook gedachten en gevoelens van diepe doorleefde dankbaarheid, van een uitbarstend hart vol liefde, van intense verwondering en hartstochtelijk geluk. Tranen van geraakt worden, overweldigd worden door iets en kunnen genieten van zoveel. Wetend hoe het is op de bodem van de put, maar de Weg daaruit kennen, omdat de Waarheid Leven geeft. En daarvan deel ik graag en veel uit.

Maar dit is wie ik ben en hoe mijn brein werkt. En God begrijpt mij gelukkig beter dan dat ik mijzelf begrijp. Hij is mijn rust in mijn onrust. Hij is mijn vreugde in mijn wanhoop.  Hij is mijn vrijheid in mijn gevangenschap. Zonder Hem geen mij. En als ik dan weer eens tijdens mijn introverte introspectie niets begrijp van het waarom van mijn leven, dan weet ik dat Hij alles onder controle heeft.

Maar het zou zo fijn zijn wanneer ik dat nou gewoon ook eens een keer zou kunnen vertellen én dat het begrepen werd. Dat ik niet alleen maar het luisterende oor hoef te zijn en de begripvolle gesprekspartner. Steun en toeverlaat en altijd stabiele factor. Gewoon eens je diepste zielenroerselen en intrinsieke waarden delen in je volledige intense complexiteit zonder dat men daarvan schrikt. Maar dat zal ook wel een droom blijven……

Old house at the canal

Little house on the prairie, ik keek er altijd graag naar. De familie Ingalls, een warm, positief, christelijk gezin. Stond altijd klaar om anderen te helpen of om op te komen voor gerechtigheid. Ze gaven altijd veel, ook al hadden ze zelf weinig tot niets. Het was in economische zin een arm gezin. Altijd de eindjes aan elkaar knopen, ieder dubbeltje omdraaien en vaak moest het hele gezin keihard meewerken. En als er al eens een meevaller was, dan moest dat eigenlijk altijd gebruikt worden voor achterstallige of hoognodige zaken. Maar de warmte en de liefde, dat maakte dat ze zo speciaal waren. Sociaal-emotioneel waren ze rijk.

Wij wonen niet op de prairie. Maar wel in de Veenkoloniën. In an old house at the canal. Zover als ik terug kan kijken in onze stamboom woont mijn familie al in deze streek en omgeving. Ook hier was het voor de meeste mensen een zwaar en armoedig bestaan. Ik denk dat de struggles van de Ingalls voor velen hier in de Veenkoloniën wel herkenbaar waren. En ook nu nog wel voor veel mensen denk ik. Voor mij in ieder geval wel. Ook bij ons is het geen vetpot en ook wij hebben achterstallige en hoognodige zaken. Onze kinderen werken ook zelf voor wat extraatjes. Maar we hebben wel warmte en liefde, we staan klaar waar we kunnen. En ons geloof houdt ons overeind.

Vanmiddag was ik even op de begraafplaats waar mijn grootouders en overgrootouders begraven liggen. Voor mijn werk fiets ik altijd rondom deze begraafplaats. Zo ook nu. Er ging zoveel door mijn hoofd, het was daar zo lekker rustig en het zonnetje scheen zo heerlijk, dat ik even mijn fiets heb neergezet. Eerst zocht ik het graf van mijn opa op, daarna dat van zijn ouders en daarna nog dat van mijn oma. Bij alle drie de graven heb ik even stilgestaan en gezeten. En omdat ik niets anders bij me had, naar joods gebruik een steentje op hun graf gelegd.

Ik moest denken aan wie ze waren en hoe ze in het leven stonden. Ook zij hadden het niet breed, maar wel de nodige monden te voeden. Mijn overgrootvader is zelfs nog in een plaggenhut geboren. Moet je nagaan, nog maar 3 generaties en zo'n 125 jaar geleden. Tegenslag en tragedie gingen ook niet aan hun deur voorbij.

De tranen welden in mij op en ik wilde ze vragen hoe ze het toch gedaan hadden? Hoe ze het volhielden? Waren ze tevreden? Of hadden ze ook dromen gehad? Hadden ze misschien talenten, potenties, ambities? Maar geen mogelijkheden? Droomden ze van een ander, beter leven? Of konden ze niet meer dromen? Zoals ik ook bijna niet meer durf te dromen.. Zouden zij ook weleens het gevoel hebben gehad gevangen te zitten in tegenslag en onmogelijkheden, zoals ik dat nu soms voel? Hoe behielden ze hun eigenwaarde? Het waren allemaal gelovige mensen. Ik zou ze zo graag nu hebben willen vragen hoe hun geloof ze daarbij hielp, of misschien juist niet? Of was hun hoop niet gericht op dit aardse leven, maar op een andere diepere hoop?

Daar in het zonnetje, met de tranen achter mijn zonnebril, voelde ik de warmte. Niet alleen van de zon, maar ook van de verbondenheid met deze mensen, mijn familie, mijn oorsprong. Als zij het konden, dit leven leiden, dit leven dat soms zo zwaar en uitzichtloos lijkt….als zij het konden, dit leven leiden, samen met God, dan moet ik dat toch ook kunnen? Ik voelde ook de warmte van God en Zijn fluistering: ‘je bent niet alleen hierin' en mijn tranen droogden op.

Daarna weer op de fiets gestapt, even verleden, heden en toekomst verbonden, met de eeuwigheid, hier in de mooie Veenkoloniën.

Vragen en twijfels

Sinds vorige week ben ik begonnen met Stergaaf: mijn eigen praktijk voor psychosociale coaching en counseling met een levensbeschouwelijke inslag gericht op persoonlijke ontwikkeling. Mijn focus ligt op Bijbelse principes voor psychisch welbevinden. Neem maar eens een kijkje op de website.
http://stergaaf.nl/index.php

Ook de website is nu een week online en ik krijg er veel positieve reacties op. En veel succeswensen. Maar ook veel vragen. Niet omdat de website niet duidelijk is, integendeel, die is blijkbaar duidelijk genoeg. Nee, het roept blijkbaar vragen op omdat ik niet te werk ga zoals gebruikelijk is in dit vakgebied. En dat betreft een aantal dingen.

Als eerste is dat het financiële. Ik ben begonnen met een openingsaanbod waarbij mensen zelf de prijs mogen bepalen. Een vrije gift zeg maar. Daarnaast heb ik wel tarieven bepaald, hele lage tarieven, lager dan gebruikelijk. Het commentaar of de vragen die ik krijg zijn dan als volgt: Je wilt toch ook wat verdienen? Er moet toch ook brood op de plank komen? Je mag toch ook wel wat terugzien van alle investeringen die je hebt gedaan zowel qua studiekosten als alle studietijd? Nou, nee! Dat zijn niet mijn intenties. Dat is niet waarom ik hieraan ben begonnen. Ik wil graag mensen helpen. Teruggeven wat ikzelf heb ontvangen. Omdat het mijn hart breekt als ik mensen zie worstelen in plaats van leven. Ik denk er zelfs over om het openingsaanbod permanent te laten zijn. En als lage tarieven of vrije giften dan betekenen dat je niet serieus wordt genomen en je capaciteiten in twijfel worden getrokken, tja dat risico moet ik dan maar nemen. Ik ben nu eenmaal niet commercieel ingesteld. Mijn principes en trouw zijn aan God zijn voor mij belangrijker dan het grote geld en wereldse eer.

Het andere is mijn werkwijze. Ik werk vanuit een levensbeschouwelijke inslag. Dat wil zeggen dat iemands levensbeschouwing de leidraad is in het persoonlijke traject. En niet zoals gebruikelijk een bijzaak, als er überhaupt al aandacht aan wordt geschonken. Bij mij staan geloofsprincipes boven psychologische principes. God is de schepper van alles, dus ook van de psychologische principes, die nu door de psychologische en filosofische  wetenschap worden ontdekt en verklaard. En niet andersom, dat geloven wetenschappelijk wordt verklaard door de wetenschap van de psychologie en filosofie. De wetenschap van de psychologie en filosofie is goed in het beschouwen, beschrijven en verklaren van symptomen, oorzaken en gevolgen van psychische problemen. En dat geeft veel inzicht, wat ik ook zeker zal gebruiken. Maar dit hierboven omschreven omdraaien van de scheppingsorde maakt dat het uitgangspunt van de gangbare veel gebruikte therapieën van een ander mensbeeld uitgaan. Wat dan weer kan botsen met iemands levensbeschouwing en daardoor toch niet echt werkzaam zijn, of slechts tijdelijk. Ik wil dus wel werken volgens Gods scheppingsorde, maar dat is in het vakgebied vrij uniek en wordt slechts mondjesmaat gedaan. Dat brengt me dan op het punt van vergoedingen, waar ik ook veel vragen over krijg. Counseling valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt soms gedeeltelijk vergoed vanuit de aanvullende verzekering. (Coaching wordt niet vergoed.) Je moet dan als hulpverlener aangesloten zijn bij een beroepsvereniging en voldoen aan allerlei voorwaarden. Dit past niet echt bij mijn werkwijze en principes. Bovendien blijkt in de praktijk dat mijn doelgroep, hier in de Veenkoloniën, vaak niet voldoende verzekerd te zijn om hier ook echt gebruik van te kunnen maken. En indien men wel recht heeft op vergoeding, dan is het meestal niet kostendekkend. Ik heb dus bewust besloten om geen concessies te doen aan mijn principes. Bij mij dus geen vergoeding. Maar door mijn aanbod van de vrije gift zal toch iedereen van mijn diensten gebruik kunnen maken, ongeacht de financiële situatie waarin iemand verkeert.

Ik ben nu dus begonnen met een uniek concept, wat blijkbaar de nodige vragen oproept. En wat bij mij dan ook weer de nodige twijfels oproept. Zit men hier wel op te wachten? Zal dit concept wel een plekje kunnen vinden in deze prestatiegerichte maatschappij? Ik geloof dat dit de weg is die ik moet gaan en dat God wil dat ik zo ben en het zo doe. Maar of daarvoor plek is in deze tijd en deze wereld? De tijd zal het leren. Rest mij niets anders dan het terug te geven aan God en het in zijn handen te leggen. Zoals we vanmorgen nog zongen in de kerk; Jezus, alles geef ik U. Wat ik ben en heb. En wat ik ooit zal zijn.  Laat het maar passen in Zijn plan.

Een nieuw jaar

Maandag, of eigenlijk begint die dag zondagavond al, is het Rosh HaShanah, het Joodse nieuwjaar, de eerste dag van de maand Tisjri. Maar volgens de Bijbel is het dan Jom HaSjofar, oftewel Bazuinenfeest. Er staat niet veel over dit feest in de Bijbel. Het is een beetje een mysterieus feest. In Leviticus 23:23-25 staat: De Heere sprak tot Mozes: Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de Heere een vuuroffer aanbieden. Verder staat in Numeri 29 te lezen hoe dat vuuroffer gedaan moet worden. God geeft verder geen uitleg waarom dit feest gevierd moet worden, zoals Hij dit wel bij de andere feesten geeft.

Voorafgaand aan de maand Tisjri is de maand Elloel. Deze maand is bedoeld voor bezinning en reflectie op het voorgaande jaar en als voorbereiding op de najaarsfeesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. In deze maand wordt er elke dag op de sjofar geblazen.

Elloel valt altijd een beetje samen met onze vakantie. En ik weet niet hoe dat bij jou is, maar voor mij is de vakantie ook altijd een periode van reflectie, terugkijken op het afgelopen jaar en vooruitkijken naar het nieuwe jaar. Ik heb niet zoveel met oud en nieuw, onze beleving van de jaren loopt meer gelijk aan de schooljaren. Deze vakantie heb ik dat dan ook gedaan. Het was voor ons een bijzonder jaar. Oudste dochter getrouwd, uit huis gegaan en we zijn opa en oma geworden van een heerlijk wichie. Onze jongste dochter heeft de basisschool afgerond en dat is dus daarmee ook voor ons het afsluiten van een periode. Met de gezondheid van mijn man gaat het helaas wat minder, dat is dan vooruitkijkend ook weer een proces van aanvaarden en verschuiven van taken. Ook vooruitkijkend heb ik na jaren van studie me beziggehouden in de vakantie met plannen maken over wat daarmee te gaan doen. Een proces van bedenken, schrijven en uitwerken, maar daarover later meer.

Maar nu staan dus de najaarsfeesten voor de deur, met als eerste het mysterieuze Bazuinenfeest. Er zijn zeven Bijbelse feesten en vier daarvan hebben al hun vervulling gevonden in Jezus. Er zijn veel christenen die denken dat dit ook nog voor de drie najaarsfeesten op Gods agenda staat. En dat is misschien ook wel zo. Er zijn ook veel christenen die zich hier niet mee bezighouden, die zeggen: we weten niet hoe en wanneer Jezus terugkomt. Misschien is het inderdaad ook niet zo belangrijk om precies te weten hoe en wanneer het allemaal gaat gebeuren, maar het gaat een keer gebeuren! Dus ik denk wel dat het heel belangrijk is om je toch daarmee bezig te houden, Jezus zegt niet voor niets: wees waakzaam! Misschien niet zozeer met het uitpluizen van allerlei theorieën en berekeningen, maar wel met onze houding ten opzichte van Zijn terugkomst. Dat moet toch een verwachtingsvolle houding zijn, een houding die er elk moment klaar voor is en reikhalzend uitziet naar de komst van de Bruidegom, de komst van Jezus! Maar omdat we niet zo goed weten wat we moeten verwachten en hoe het zal zijn, is dat nogal lastig voor ons. Want dat maakt ons onzeker en dat is iets wat wij mensen liever vermijden. Ook zeggen we vaak: ik wil nog dit, of ik wil nog dat. Is het de angst voor het onbekende? Alsof het allemaal ophoudt wanneer Jezus komt? We mogen er toch vanuit gaan dat als het in Gods handen is, dat het dan goed zal zijn? Dan gaat het toch pas allemaal beginnen? Onze jaren hier en nu mogen een voorbereiding zijn op de prachtige toekomst die God voor ons bedoeld heeft. Maar vaak houden wij echter krampachtig vast aan deze wereld zoals wij die kennen. We vertrouwen er wel op dat Gods plan goed is, maar schuiven die vaak wel van harte naar de verre toekomst. We willen liever concrete plannen maken, zoals voor een heel nieuw jaar wat voor ons ligt, de directe te overziene toekomst. En dat is ook goed, daarmee kunnen we ons dienstbaar aan God maken. Maar laten we daarnaast niet vergeten ons ook te richten op die onbekende toekomst, ons voorbereiden op de bruiloft van het Lam, die misschien pas over vijfhonderd jaar hier is, maar misschien ook wel deze week! Inmiddels is het gewone leven alweer volop aan de gang, met school, werk en allerlei andere activiteiten. Maar ik wil me oefenen in een houding die er elke dag klaar voor is! Jij ook?

Hippe Kerk?

Het is vandaag de zondag voor de vervolgde kerk. Er zijn helaas veel plekken op de wereld waar mensen niet openlijk hun geloof kunnen uiten omdat dit niet zonder gevaar is. Gelukkig leven wij in een land waarin we dat (nog) wel mogen. Maar helaas in ons land lopen kerken leeg en bij veel christenen is het vlammetje aardig gedoofd.  Het is niet hip en trendy om Jezus te volgen, dus doen wij dat ook vaak niet openlijk.... De maatschappij roept dat geloven niet meer van deze tijd is en Jezus heeft geen meerwaarde voor ons leven. Er zijn genoeg/teveel andere leukere en interessantere dingen te doen dan tijd doorbrengen in een suffe stoffige kerk. En toch.......dit weekend was voor mij een weekend waarin ik juist bij de jonge generatie volop God aan het werk heb gezien! Eerst hebben we het vrijdagavond met de twaalf tot vijftienjarigen van de Fun & Faith club gehad over liefde en over Gods onbegrijpelijke grote Liefde voor ons. Over je leven geven voor je vrienden, wat Jezus wél voor ons heeft gedaan. We deden een spel in de tuin van de pastorie, waar de buitenzittende buren mooi van konden meegenieten en we hoefden ons niet te verstoppen. Zaterdag zijn we met onze eigen jeugd naar de eo-jongerendag geweest, een heerlijk muzikaal feest waar een kleine twintigduizend jongeren en iets ouderen samen kwamen. Het thema was 'walk on water'. Durf uit je boot te stappen was de oproep, maar houdt daarbij je ogen gericht op Jezus. Vanmorgen in de zondagsschool hebben wij het gehad over de eerste christenen. Mensen die het voor die tijd radicale ongeloofwaardige verhaal van Jezus' kruisiging en opstanding geloofden en zich lieten dopen. Ze deelden alles samen en kwamen veelvuldig bij elkaar in hun huizen. Al snel ontstond de vervolging van deze mensen, maar tegen alle weerstand en vervolging in groeide Gods Kerk. In de volwassendienst ging het over deze vervolging, die nog steeds voortduurt. Zullen wij standhouden wanneer het vuur ons zo na aan de schenen wordt gelegd? Als ons leven in gevaar zou zijn? Zouden wij ons leven geven voor Jezus? Zouden wij dat kunnen, wanneer we nu soms ons coole imago al belangrijker vinden? Als wij ons schamen om het evangelie te delen en Jezus daarmee verloochenen? Vanmiddag gelukkig gezien dat jonge mensen nog steeds wel die stap durven nemen en ervoor uit durven komen dat ze Jezus willen volgen. Een jongeman mocht buiten gedoopt worden op een openbare plek waar de hele buurt mocht meegenieten van het zingen en het prijzen van onze grote God! En die suffe stoffige kerk? Ik kan je wel vertellen dat daar veel leukere en interessantere dingen gebeuren dan jij denkt. Hippe en trendy dingen? Jazeker, maar wel met een eeuwigheidswaarde! Kom maar eens kijken als je durft! Maar wees gewaarschuwd, voor je het weet vraagt Jezus ook jou uit de boot te stappen en noem jij die suffe Kerk jouw thuis!

Heer, leer mij..

Heer, leer mij kijken met Uw ogen
Leer mij voelen met Uw hart
Heer, leer mij Uw mededogen
Voor de mens met pijn en smart
Heer, leer mij Uw woorden spreken
Woorden die Uw liefde tonen
Laat mijn daden zijn een teken
Dat rust en vrede in mij wonen
Heer, leer mij een lichtje te zijn
Op een warrig donker pad
O Heer, mag dat vlammetje klein
Wijzen op een grote schat
Een schat van vrijheid, vreugde, vrede
Voor wie het maar ontvangen wil
O Heer, hoor nu toch mijn bede
Spreekt U maar, dan ben ik stil

Helena

Nieuw begin?

Een heel nieuw kalenderjaar ligt voor ons. Aan het oude is een einde gekomen. Veel mensen hebben misschien een moeilijk jaar gehad. Maar kijken ook niet echt vol goede moed naar het nieuwe, omdat ze een aantal oude moeilijke zaken toch nog mee moeten nemen naar het nieuwe. Oud en nieuw volgens de kalender is natuurlijk ook niet in werkelijkheid het oude afronden en een nieuw begin maken. Het is gewoon de ene datum die volgt op de andere….

Maar is het dan wel mogelijk om je oude leven, je oude sores, achter je te laten? Om een nieuw leven te krijgen, een nieuw begin te maken?

Jazeker, ik weet uit eigen ervaring dat dat mogelijk is. Zondag was er in onze kerk, op oudjaarsdag, een doopdienst. Iemand die er voor kiest om haar oude leven te begraven met Jezus in het watergraf en met Hem weer op te staan in een nieuw leven. Nu begint dat nieuwe leven natuurlijk niet letterlijk op dat moment, dat is al begonnen op het moment dat iemand zijn hart aan Jezus heeft gegeven. De doop is het getuigenis dat er een verandering is begonnen in iemands leven, een nieuw leven is begonnen.

Nu hoor ik sommigen van jullie denken, is die verandering nou echt zo rigoureus, zo spectaculair, dat je kunt spreken van een nieuw leven?

Misschien is die verandering niet altijd aan de buitenkant zo duidelijk te zien, maar ik denk dat iedereen, die ooit een ontmoeting met Jezus heeft gehad en Hem aan heeft genomen als zijn persoonlijke redder en verlosser, kan beamen dat er zeker sprake is van een verandering, van een oud en een nieuw leven.  Soms ook echter is die verandering wel heel duidelijk. Wanneer dat oude leven bijvoorbeeld bol stond van verkeerde zaken, problemen, zorgen. Denk bijvoorbeeld aan verslavingen, psychische problemen, verdriet, pijn, oud zeer, noem maar op. Zaken die bevrijding, herstel en genezing nodig hebben. En wanneer Jezus die bevrijding, dat herstel en die genezing gegeven heeft, is dat ook voor de omgeving heel duidelijk te zien, dan zie je echte verandering.

Terwijl ik zo na zat te denken over oud en nieuw, nieuw leven, nieuw begin, moest ik ook terugdenken aan mijn eigen nieuwe leven. Wat een nieuw begin was dat!! Zo’n twaalf jaar geleden alweer… Heel veel mensen die ik nu ken, kennen helemaal niet mijn oude ik. Ik heb sinds die tijd heel veel mensen leren kennen en die kennen mij alleen maar zoals ik nu ben.  Soms vind ik het zelf ook onvoorstelbaar hoe mijn leven veranderd is na mijn genezing.

Hoe was het dan vraag je je misschien af? Ik had een sociale fobie. Ik was altijd overal bang voor en zag overal zo tegenaan dat ik er letterlijk ziek van werd. Misselijk, duizelig en zwart voor de ogen…. ‘s Morgens kokhalzend tandenpoetsen. Mensen zoveel mogelijk vermijden. Niet durven bellen. Op feestjes, of andere bijeenkomsten, was ik degene die in het hoekje zat en niets zei. En als anderen wel tegen mij praatten, dan werden dat nooit meer dan een paar beleefde zinnen. En de hele avond blijven zitten als ik nodig moest, omdat naar de wc gaan betekende dat mensen naar je zouden kijken. Ik had weinig vrienden, want ik deed nooit mijn best om die vriendschappen te onderhouden. Dit was ook allemaal al heel vroeg begonnen. Zo heb ik op de lagere school nooit mijn fietsexamen gedaan, tot twee keer toe was ik ziek. Ook heb ik het afscheid van de lagere school gemist, ook ziek. In de klas durfde ik niet mijn vinger op te steken ook al wist het antwoord best. Kreeg ik wel een beurt, dan kon ik alleen maar wat stamelen. Spreekbeurten waren ook een drama. Zo heb ik het vwo doorgeworsteld. Geen vervolgstudie gedaan omdat de angst voor het onbekende te groot was. Mijn talenten begraven. Geen werk kunnen vinden. Ik werd een ‘bewuste’ thuisblijfmoeder, dat was een veilige vlucht. Tot de kinderen vriendjes kregen en ik daardoor ook weer met andere ouders moest communiceren.

Zo heb ik jarenlang doorgeworsteld. Veel mensen hebben ook niet geweten dat het zo erg was, want ik had altijd goede excuses overal voor. Tot ik mezelf helemaal kwijt raakte en in een diepe depressie terecht kwam. Ook de relatie met mijn man,die op dat moment door zijn eigen dal ging, had een absoluut dieptepunt bereikt. Op dat moment, op de bodem van die enorme diepe put, op mijn knieën gedwongen, heel klein, klaar om op te geven, heb ik in uiterste wanhoop, verdrietig en eenzaam, al mijn ellende, boosheid en verwijten voor Gods voeten gegooid. En op dat moment, dat moment dat ik alles aan God had overgegeven, al was dat voor mijn gevoel noodgedwongen, begon mijn nieuwe leven. Want...onmiddellijk was er licht, warmte, liefde om mij heen. God was daar! Zijn liefde omhulde mij en alles viel ineens op zijn plek. Mijn woorden doen absoluut geen recht aan wat er op dat moment gebeurde, het was gewoon onbeschrijfelijk en ik ga dat dan ook niet verder proberen.. Mensen die ooit eens zo’n ervaring hebben gehad, zullen het misschien wel herkennen.

Maar die nacht was echt een nieuw begin. Het was het begin van een genezingsproces dat zo’n drie tot vier jaar heeft geduurd. Een proces van mijzelf leren kennen, accepteren en verantwoording nemen voor mijn eigen leven. Het begrijpen hoe mijn perfectionisme, mijn hoogsensitiviteit, het hoogbegaafd zijn, in mijn situatie en omgeving, deze gevolgen hadden op mijn ontwikkeling. Maar het belangrijkste was leren kijken naar mezelf zoals God naar mij kijkt, Gods almacht en soevereiniteit accepteren en het geschenk aannemen dat Jezus ook voor mijn ongehoorzaamheid, gebreken en gebrokenheid is gestorven. Hoe beter ik God leerde kennen, hoe meer ik van Hem ging houden, hoe meer ik nog wilde leren van Hem. Ik ben volledig genezen van de sociale fobie. Introvert ben ik nog steeds en dat kan en wil ik ook niet veranderen, want dat is juist een stille kracht. Maar échte angst ken ik niet meer. Maar dat niet alleen, er is nog zoveel meer veranderd. Ons huwelijk heeft standgehouden. Ik mocht alsnog groeien en bloeien. En doe dat nog steeds. Ik mocht alsnog studeren, werken, mijn talenten ontwikkelen. Dus ja, echte verandering is zeker mogelijk!

Misschien kun je je het echt niet voorstellen wanneer je nu naar mij kijkt, dat ik zo was, maar het is echt waar. Ik besef me dat dit maar een beknopt verhaal is, waar jij misschien nog vraagtekens bij hebt, maar vraag me er gerust naar, ik vertel je heel graag meer! En ik wil je heel graag aansporen om, wanneer jij het het leven vaak te zwaar vindt, het in Jezus handen te leggen, want Zijn juk is zacht en Zijn last is licht. Hij zegt: Kom maar bij Mij, ieder die vermoeid en belast is. Weet je niet hoe je dat moet doen of vind je dat eng of snap je helemaal niets van wat ik allemaal vertel, maar zou je dat wel willen, dan wil ik het daar heel graag eens met je over hebben. Maar ga er niet mee het nieuwe jaar in, ga op zoek naar dat nieuwe begin, want het is nooit te laat en je bent nooit te oud.

Maar ook wanneer je al christen bent en je toch nog moeite ervaart, of weer opnieuw, je valt weer terug in je oude gewoontes zeg maar, je oude leven, dan wil ik heel graag met je kijken welke blokkades er zijn waardoor Gods bevrijdende en herstellende kracht niet zijn werk kan doen. Christen zijn betekent niet dat het leven alleen maar rozengeur en maneschijn zal zijn, want het leven brengt nu eenmaal rottigheid en ellende. Maar ik ben er van overtuigd dat Gods beloften waar zijn. Dat wanneer jij je vertrouwen in Hem stelt en dicht bij Hem blijft, je één bent met Hem, Hij in jou, jij in Hem, dat je dan dwars door alle stormen van het leven heen, toch geestelijk, psychisch en emotioneel stabiel zult zijn, je rust zult ervaren. Mijn vrede geef ik u, zegt Jezus. Dat is een vrede die alle verstand te boven gaat! En ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het echt waar is! Ook de afgelopen twaalf jaren zijn er in ons leven echt wel heftige en moeilijke gebeurtenissen geweest, maar die rust en die vrede hebben mij dwars daar doorheen nooit verlaten, omdat ik juist in die stormen ging schuilen bij God. Als het nodig is ga ik zitten aan de voeten van Jezus, vertel Hem mijn verhaal en leg het dan in Zijn handen en vertrouw Hem toe de weg te bepalen, want Hij kan dat zoveel beter dan ik dat zelf kan. En dat is zo'n fijn gevoel! Dat gun ik jou ook zo! Misschien verklaar je mij voor gek, maar ik daag je uit het eens te proberen, want wat heb je te verliezen?

Mijmeringen in 't twaiduuster

Het is de dag na Sinterklaas, waar wij zelf als gezin dit jaar niets aan hebben gedaan, behalve wat lekkers snoepen. In de vroege morgen breng ik mijn jongste dochter naar school. Een ritje van ongeveer een kwartier over landelijke binnenweggetjes naar een dorpje verderop, omdat ze daar één keer in de week naar een plusgroep gaat. Het is nog een beetje schemerig, twaiduuster zoals we hier in het noorden zeggen. 

Al babbelend ontdekken we steeds meer kerstlichtjes en we hebben het erover dat dit de komende dagen steeds meer zullen worden. Ze geniet altijd zo van deze tijd van het jaar. Als ik naar haar kijk zie ik mezelf als klein meisje en ik vraag me af wat er allemaal in dat mooie koppie omgaat. Als ze werkelijk op mij lijkt dan gaat er heel veel in haar om, soms laat ze daar ook wel wat van zien, maar dat is slechts een glimp van de veelheid van gedachten schat ik. 

Als ik haar bij school heb afgezet en ik weer terug rijd naar huis heb ik zo mijn eigen gedachten. Deze tijd van het jaar, ja ik geniet er ook altijd van. Al die lichtjes, warmte, gezelligheid…. Met ons zondagsschool-team zijn we al een tijdje bezig met de voorbereidingen voor Kerst en afgelopen zondag, de eerste advent, zijn we al begonnen met het Kerstverhaal. Zelf heb ik ook al mijn kerstdozen naar beneden gehaald. Ik heb er alleen nog niets uitgehaald, maar dat zal deze week zeker wel gebeuren. Ik vind het heerlijk om het in huis gezellig te maken, met vooral veel lichtjes. Een kerstboom hebben wij al een paar jaar niet meer. Over het waarom daarvan ga ik nu niets schrijven, dat heb ik wel al eerder gedaan. 

Maar ook over het kerstfeest zelf heb ik zo mijn bedenkingen. Iedereen in Nederland, eigenlijk bijna de hele wereld, viert het. Maar wat wordt er dan eigenlijk gevierd? Wat vieren mensen die niet geloven? De gezelligheid? Vrije dagen? Dat is tenminste het antwoord dat ik vaak heb gekregen wanneer ik deze vraag stelde. 

Maar wat vieren wij christenen dan? De geboorte van het kindje Jezus, die helemaal niet in december is geboren? En wat doet die kerstboom in een kerk? Maar ja, niemand weet precies wanneer Jezus wel is geboren en we zijn het zo gewend, dus dan blijven we het maar zo doen? Maar goed, daar heb ik ook al eens eerder over geschreven. 

Ik zou zelf ook niet zo goed weten hoe we het anders zouden kunnen doen, of hoe God het zou willen. Ik zie Kerst dan ook vooral als een periode waarin mensen toch wat meer open staan voor het evangelie, mensen willen toch wat meer betekenis geven aan die donkere dagen in december, een tijd voor bezinning, een tijd voor hoop. Veel mensen bezoeken toch graag een Kerstdienst, ook al komen ze verder zelden of nooit in een kerk. Dat is voor mij dan ook zeker een reden om Kerst te vieren en weer heerlijk al die kerstliedjes te zingen! 

Als ik weer bijna thuis ben, zingt Casting Crowns, nee nog geen kerst-cd, Loving my Jesus. Loving my Jesus, showing my scars, telling my story, of how mercy could reach you where you are, and I pray that the whole world hears the cry of my heart, is to see all the ones I love loving my Jesus. 

Dat is voor mij Kerst. Laten zien dat er hoop is waar geen uitzicht meer lijkt te zijn. Laten zien dat licht kan komen waar duisternis heerst. Dat er een uitgestoken hand is wanneer de bodem van de put is bereikt. Ikzelf heb ook op die bodem van de put gezeten, omsloten en gevangen door torenhoge muren, in totale ijskoude duisternis….. 

En toch...op het moment dat ik het opgaf, was daar het licht en de warmte. Die uitgestoken hand nam mij bij de hand en samen hebben we alle muren afgebroken en de rommel opgeruimd, waardoor er weer uitzicht kwam, zonder struikelblokken! 

Laat dat mijn kerstboodschap zijn voor jou. Of je nou in het donker verloren bent, of een beetje in ‘t twaiduuster dwaalt, er is altijd een Licht voor jou, het kindje Jezus die hoop brengt. En dat al die twinkelende kerstlichtjes daar op mogen wijzen. Én dat wij christenen in onze gastvrije diensten, maar ook in ons leven, een stukje van dat licht mogen laten zien.

Filippenzen 2:15 opdat u zuiver en smetteloos bent, onberispelijke kinderen van God te midden van een verdorven en ontaarde generatie, waartussen u schittert als sterren aan de hemel. 

Tja, wat je al niet kan overdenken tijdens zo’n autoritje. Toch maar even een kerst-cd-tje opzoeken? 

Vakantieplanning

Wat een nat, herfstig weer vandaag. Gistermiddag lag ik nog lekker lui in de hangmat. Alhoewel,  lui? Ik had 's morgens al even 5 km. hardgelopen. Dus dan mag je in de zomerhitte wel even lekker in een hangmat hangen toch? Het is tenslotte nog vakantie! Een tijd van geen agenda en planning, just gow with the flow en een beetje voor je uit dromen.

Ik was in een dagboekje aan het lezen en daar las ik wat interessants. Echter ook wel een klein beetje confronterend. Het ging over goede voornemens. De schrijver noemt voornemens een vlucht voor de uitdaging van het huidige moment in de vrijblijvendheid van de toekomst. Onze voornemens om dingen te veranderen plannen we liever vooruit, zodat we ons er nu nog even niet mee bezig hoeven houden. Daarbij mogen we onszelf de kritische vraag stellen of we wel daadwerkelijk deze verandering willen? Is de reden van het vooruitschuiven en uitstellen dat we stiekem misschien willen dat alles zo blijft zoals het is?  Zijn we bang voor verandering en de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt? Of weten we dat een bepaalde verandering nodig is, omdat het beter is, maar voelen we diep van binnen weerstand?

In de hangmat zat ik daar zo eens over na te denken en vond dat daar wel een kern van waarheid in zat. Het was voor mij in wezen wel een beetje een eyeopener, omdat ik ook wel goed ben in uitstellen en vooruitschuiven. En wat mij betreft klopt het vaak dat van uitstel afstel komt. Ik heb altijd veel ideeën en ben goed in plannen maken. Maar heb ook altijd goede redenen en excuses om dingen voor me uit te schuiven en op te slaan in mijn 'ooit nog eens' box. Wil ik wel werkelijk die verandering of heb ik goede redenen die me tegenhouden? Zijn mijn excuses gegrond of zijn ze een façade voor mijn eigen onzekerheden en onvermogens?

Maar als ons antwoord op de vraag of we wel daadwerkelijk die verandering willen ja is, dan is er nog een reden waarom we onze plannen niet te ver vooruit moeten schuiven. Hoe vaak gebeurt het niet dat wij allerlei plannen maken voor onze toekomst, nabije of verre toekomst, en er gebeurt iets waardoor alles er ineens anders uitziet en wij onze plannen wel overboord kunnen gooien? Ik denk dat wij hier allemaal wel voorbeelden van kunnen noemen in ons eigen leven of in dat van iemand die we kennen. Dingen zoals ziekte, ontslag, verlies, voorbeelden te over. Zelf deze zomervakantie er ook weer van dichtbij mee geconfronteerd.

Moeten we dan helemaal geen voornemens hebben en plannen maken? Moeten we alleen maar bij de dag leven? Ja en nee! Ik denk dat we zeker onze dromen mogen hebben voor onze toekomst. Maar ik denk wel dat we onze dromen en plannen in Gods hand moeten leggen en dat ze moeten passen in Zijn plan voor ons leven. Als onze droom ook door God voor ons bedoeld is, dan zullen we nu een weg vinden om deze waar te maken. Dan zullen we een innerlijke drijfveer voelen die onze obstakels, zoals onzekerheid of financiële beperkingen, overstijgt. Soms echter zal God een omweg voor ons in petto hebben, waarbij plan A niet mogelijk blijkt, maar waarbij we via plan B ook komen waar Hij ons bedoeld heeft. Terugkijkend zullen we dan zien dat wat God voor ons in petto had, zoveel beter is dan we zelf ooit voor mogelijk hielden.

Blijf dus vooral dromen! En als jouw droom jou er werkelijk toe doet, schuif het dan niet op de lange baan, maar maak plannen voor nu. Laat je niet tegenhouden door overkoombare obstakels en schijnbaar gesloten deuren. Maar neem het leven zoals het komt, terwijl je dicht bij God blijft. Want zo zal God je leiden naar je bestemming. Laat je vertrouwen in God en Zijn beloften groter zijn dan je wantrouwen in je eigen capaciteiten en de onmogelijkheden van deze wereld. Wees God dankbaar voor je weg tot zover en wees een instrument van zegen op de plek waar je nu bent, dan zal je toekomst prachtig zijn!

Anders eenzaam?

Over stereotypering en vooroordelen.

Autisten hebben geen gevoel, nemen alles letterlijk en kunnen niet tegen veranderingen.  

ADHD-ers kunnen nooit stilzitten en flippen om het minste of geringste. Ze moeten gewoon wat harder aangepakt worden.

ADD-ers zijn lui en zitten maar wat te dromen. Ze moeten gewoon een schop onder de kont hebben.

Dyslectici zijn gewoon dom.

Hoogbegaafden zijn nerds met een brilletje die de hele dag met hun neus in de boeken zitten en niet met mensen kunnen omgaan.

Beetje kort door de bocht of niet? Misschien zit je nu zelfs met kromme tenen te lezen. De meeste mensen weten gelukkig wel dat bovenstaande beweringen grote onzin zijn en mensen die mij kennen weten dat ik zeker niet zo denk. De laatste jaren is er veel meer kennis over deze zaken en op het web is informatie voor iedereen toegankelijk. Iedereen kent wel iemand, en waarschijnlijk wel meerderen, die hier mee te maken hebben.

Gelukkig hoor ik in mijn omgeving de bovenstaande vooroordelen steeds minder, maar gisteren werd ik helaas geconfronteerd met bovenstaande stereotypering van de hoogbegaafde en dat triggerde mij om dit stukje te schrijven. Het gebeurt trouwens wel vaker dat ik geraakt wordt door zulke uitspraken. Ik kom veel vaker onbekendheid en onwetendheid inzake hoogbegaafdheid tegen. Mensen hebben vaak geen idee waar ze het over hebben.

Ik vraag me dan af, hoe komt dat nu? Kennen mensen geen hoogbegaafden in hun omgeving, komt het zo weinig voor?

Laten we eens naar wat prevalentiecijfers kijken.

Autisme spectrum stoornis 1 tot 2%

AD(H)D 3 tot 6%

Dyslexie 3 tot 10%

Hoogbegaafdheid 2 tot 3%

Het prevalentiecijfer van hoogbegaafdheid is dus niet echt veel lager. Van de 100 mensen die je kent zijn er dus 2 à 3 hoogbegaafd. Toch herkennen de meeste mensen de hoogbegaafde in hun omgeving niet. En daar zijn denk ik verschillende redenen voor.

Zo heeft niet elke hoogbegaafde een universitaire studie afgerond. Hoogbegaafdheid is géén lot uit de loterij of een ticket voor succes. En zeker geen easy way to happiness. Heel veel hoogbegaafden lopen vast in hun leven, in hun ontwikkeling.

Soms werd/wordt de hoogbegaafdheid niet herkend, waardoor de juiste stimulans en begeleiding achterwege bleef/blijft. Het is een groot misverstand dat een slim kind zichzelf wel redt en dat die vanzelf wel op de goede plek komt.

Ook als de hoogbegaafdheid wel wordt herkend, maar er wordt niet op de juiste wijze gestimuleerd, begeleid en onderwezen, treden dezelfde problemen op.

Ook een slim kind moet leren leren. Moet geprikkeld worden. Een groot gevaar is verveling op school, te makkelijk, geen uitdaging, waardoor de intrinsieke motivatie verloren gaat. Bovendien hebben ze een hekel aan nutteloze oefeningen en herhalingen. Als ze ergens niet het belang van inzien is het erg moeilijk voor ze om daar hun tijd en energie in te steken.

Een ander gevaar is dat het gevoel, het weten, anders te zijn aanpassingsgedrag tot gevolg heeft. Hoogbegaafden zijn meesters in aanpassen. Hoezo geen inlevingsvermogen? Ze willen er ook gewoon bij horen, maar vinden vaak geen aansluiting. Dat is niet omdat ze geen sociale vaardigheden hebben, maar omdat ze gewoon op een ander ontwikkelingsniveau functioneren dan hun leeftijdsgenoten.

Een en ander heeft vaak tot gevolg dat ze gaan onderpresteren en uiteindelijk niet hun volledige potentieel benutten. Veel hoogbegaafden functioneren ver onder hun werkelijke niveau. Sommigen kunnen er door allerlei omstandigheden geen uiting aan geven, wat erg frustrerend kan zijn. En wat overigens niet erg bevorderlijk is voor hun welzijn, met als gevolg veel psychische problemen, depressie, burn-out, maar vaker nog een bore-out.

Laten we eens kijken naar de moderne definitie van een hoogbegaafde: Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Een sensitief en emotioneel mens, intens levend. Hij of zij schept plezier in creëren.

Zoals je in deze definitie kunt zien is een hoogbegaafde meer dan alleen iemand met een hoog iq. Het is ook een sensitieve, emotionele en intense persoon. Dus zeker niet de sociaal onaangepaste nerd! Het is juist omgekeerd, ze hebben vaak een enorm inlevingsvermogen, een sterke empathie en een groot rechtvaardigheidsgevoel. Echter krijgen ze hierdoor in deze harde wereld vaak het deksel op de neus. Plus de enorme intensiteit waarmee ze waarnemen en ervaren, maakt dat er vaak ook een grote behoefte is aan rust, je even terugtrekken, even ontladen en weer opladen. Maar een hoogbegaafde is dus zeer zeker wel een sociaal mens.

Een andere reden dat de hoogbegaafde vaak niet opvalt en herkend wordt, is dat ze er meestal niet mee te koop lopen. Als ze niet die afgestudeerde academicus zijn, maar in een gewone baan functioneren, is het in hun omgeving vaak niet bekend. Waarschijnlijk zit er ook een stukje schaamte omdat je niet aan de maatschappelijke verwachtingen hebt voldaan, of wellicht aan je eigen verwachtingen?  

Hoe dan ook, niet veel mensen weten dat ze altijd maar aan het studeren zijn, gedreven door hun tomeloze nieuwsgierigheid. Ze zijn constant aan het leren en reflecteren, ze beschouwen de wereld en zichzelf doorlopend.  Door hun autonomie, hun zelfbewustzijn en hun goede capaciteit tot zelfsturing zijn veel hoogbegaafden eigen baas en leren ze voornamelijk door zelfstudie. Ze genieten van creatieve processen.

Een hoogbegaafde vindt het heerlijk om ergens helemaal in te duiken. Wanneer ze dan lekker in een flow zitten, vergeten ze alles om zich heen. En als ze dan voor hun gevoel weer één of andere wonderbare ontdekking hebben gedaan en dat met anderen willen delen, krijgen ze vaak te horen: Jaha, nu weten we het wel! Waarom moet je nou altijd zo serieus zijn? Waarom moet je altijd zo diep gaan? Waarom wil je altijd alles weten? Jij denkt altijd dat je het beter weet! Oeps...ohja...ik ben anders….een ander heeft die drang niet…

Wat me weer brengt bij de titel van dit stukje: Anders eenzaam?

Ja, soms wel. Door opmerkingen zoals hierboven, of door zo’n stereotypering als in het begin van dit stukje voel je je even buitenspel gezet. Het deksel op je neus. Je voelt je onbegrepen, niet aanvaard, niet geaccepteerd, niet gewaardeerd. En mede door die enorme gevoeligheid komt dit dan heel erg binnen. Pats...alles blokkeert. De rem gaat er weer op..

Soms ook zet je jezelf juist buitenspel. Door niet open te zijn over jezelf, jezelf niet te laten zien. Door ervaring weet je dat er grofweg twee veelvoorkomende manieren zijn waarop mensen kunnen reageren als ze erachter komen dat je hoogbegaafd bent. En uit angst voor die reacties verstop je jezelf maar liever.

De ene reactie is dat mensen hierdoor geïmponeerd worden, ze voelen zich minder en gaan zich er daarom tegen afzetten. Doe maar gewoon….  Wie denk je wel dat je bent? Denk maar niet dat je beter bent! Er ontstaat een angst dat men je verwaand of arrogant gaat vinden.

Of mensen zijn onder de indruk en gaan tegen je opkijken. Verwachten heel veel van je, wat natuurlijk alleen maar kan tegenvallen. Of ze distantiëren zich van je omdat ze denken niet aan je te kunnen tippen of ze zijn bang dat ze wat stoms zeggen. Ook dat wil je liever vermijden.

Hoe dan ook, in beide gevallen wordt er een afstand gecreëerd. Terwijl je dat dus helemaal niet wilt. Een hoogbegaafde is helemaal niet bezig met slechter of beter, maar met echtheid, authenticiteit en uniciteit. De hoogbegaafde wil echt, wezenlijk contact, wil weten wie je bent en wat je bezighoudt, wat je drijft. Hij wil graag je ware zelf zien. Wil zelf ook graag gezien worden, maar dan wel het ware complete zelf. Dus met alle eigenschappen. Dat hoogbegaafd zijn niet altijd alleen maar leuk, makkelijk en handig is, maar ook problemen en frustraties met zich meebrengt.

Er is nog een reden voor de ervaren afstand. Een hoogbegaafde voelt zich vaak niet begrepen. Maar andersom begrijpt de hoogbegaafde de ander vaak ook niet. Het is voor een hoogbegaafde vaak onvoorstelbaar dat je niet alles wilt weten. Dat je gewoon je schouders ophaalt als je iets niet snapt en je daar dan bij neerlegt. Het niet out of the box kunnen of willen denken. Dat de kaart niet het gebied is. Onbegrijpelijk.

Voor een hoogbegaafde christen komt daar vaak nog een extra moeilijkheid bij. Met andere hoogbegaafden, waarmee je over alle andere zaken in het leven heerlijke diepgaande gesprekken kunt hebben, kun je je geloof niet delen. Andere gelovigen willen of kunnen vaak niet zo diep gaan als waar jij behoefte aan hebt. Ze schrikken vaak van je onderzoekende drang en vragen. Vragen die jou niet onzeker maken over je geloof of je laten twijfelen aan je geloof, maar hen misschien wel. Als je dan ook nog eens een vrouw bent, maakt dat het er in kerkelijk verband zeker niet makkelijker op. Dan zijn er soms muren waarbij je moet zoeken naar Gods deur.

Dit alles levert dus een continu dilemma op. Laat je jezelf niet zien, dan is er afstand en geen echt contact. Laat je jezelf wel zien, dan ontstaat er vaak ook afstand en dus geen echt contact. Zo kun je je juist temidden van mensen eenzaam voelen. Het is dus schipperen en soms toch de stap wagen. Voor die ene die je wel gewoon accepteert zoals je bent. Of die ene die met hetzelfde zit en zich in jou herkent. Of die ene die je wel kan bijhouden. Iedereen die een hoogbegaafde kent weet hoe vermoeiend ze vaak kunnen zijn. Dus dankbaar voor elke ware vriend die het wel verdraagt. Die je soms gewoon even in alle snelheid en hevigheid laat gaan in je complexiteit.

Als christen weet ik dat ik geliefd ben, dat mijn waarde niet afhangt van de mening van een ander. Maar God heeft ons, mensen, ook aan elkaar gegeven. Liefde is Gods drijfveer en dat moet ook onze drijfveer zijn. Maar om elkaar lief te kunnen hebben, moeten we wel de afstand tussen elkaar overbruggen. Moeten we ons kwetsbaar opstellen en onszelf laten zien. We moeten ieder in zijn eigen waarde laten en de ander accepteren zoals diegene op dat moment is. Met onze fouten en gebreken. Met onze sores en shit. Met onze beperkingen en eigenaardigheden.

Maar laten we elkaar ook accepteren met onze gaven en talenten, met onze bijzonderheid en uitzonderlijkheid, op wat voor gebied dan ook. Zonder vergelijkingen te maken, zonder rangorde aan te brengen of zonder er een waardeoordeel aan te hangen. Laten we genieten van de variëteit en diversiteit die God heeft geschapen. Omdat we allemaal op onze eigen unieke manier prachtig en bijzonder zijn!

Maar het is zo moeilijk!  Zo moeilijk om jezelf echt te laten zien. Ik heb de laatste jaren wel geleerd om me steeds een beetje meer open te stellen. Ik vind het niet meer moeilijk om het over mijn fouten en gebreken te hebben. Ik steek niet meer onder stoelen of banken dat ik jarenlang een sociale fobie had en depressief was. Dat ik ongeduldig ben en een rommelkont is ook geen geheim. Maar over dat andere stukje van mezelf heb ik het eigenlijk bijna nooit. Is het mijn vooroordeel dat ik denk dat je het toch niet begrijpt?

Gelukkig begrijpt God het wel! Altijd!

Leuk toepasselijk liedje! :-)

Opwekking kids 277

Een plek op deze aarde

Soms denk je bij jezelf:
ben ik echt wel nodig,
de wereld draait wel verder zonder mij.
Ik doe ook nooit iets goed,
wat ben ik toch een loser.
Het gaat veel beter zonder mij erbij.

Ben je ernstig ziek of heb je een beperking
of heb je iets zoals ADHD.
En hierdoor gaan de dingen vaak wel effe anders
en krijg je het gevoel: ik tel niet mee.

Refrein:
Voor jou is er een plek op deze aarde
en niemand past er in behalve jij.
Een plaats die God speciaal voor jou
bedacht heeft.
Nee, de wereld die is niet compleet
zonder jou erbij.

Ben je soms heel slim en ontzettend pienter,
maar ondanks dat gaat het niet al te best.
Je bent wel hoogbegaafd,
maar soms ook erg onzeker
omdat je denkt: ik hoor niet bij de rest.

(Refrein)

Omdat je anders bent dan de meeste mensen,
doet dat heel vaak diep van binnen pijn.
Maar God heeft jou gemaakt
en 'Hij zag dat het goed was'.
Dus twijfel er niet aan: je mag er zijn

N.B. Nog even een opmerking. Ik besef dat de informatie over hoogbegaafdheid en de beschrijving van de ervaren problemen in deze blog erg summier is. Ik heb een klein inkijkje willen geven in het hoofd en leven van een hoogbegaafde en heb het erg algemeen gehouden. Geen enkel mens is te vangen in een paar woorden, daarvoor zijn we allemaal te uniek. Wil je toch meer weten? Het internet staat vol met informatie, maar ik zou zeggen, probeer die hoogbegaafde in je omgeving eens te ontdekken en beter te leren kennen. Dan zul je zien en ervaren dat ze misschien soms wel wat anders en bijzonder zijn, maar dat het ook gewone mensen zijn. Mensen die genieten van een goed gesprek.

Nog een opmerking. Elke keer als ik hier op deze blog een stukje plaats vind ik het spannend, zelfs al zijn de reacties meestal positief. Maar nog niet eerder vond ik het zo eng…. Ik heb dus ook zo mijn zwakheden.  ;-)