Anders of gewoon?

Wat is de norm? Anders of gewoon?

Heel veel mensen voelen zich anders.
Veel mensen zijn anders, wijken af van de norm. De norm van de gemiddelde mens.
Maar wat is de norm, wat is normaal?
Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen.
Maar wie is nu eigenlijk gewoon? Wie is er in alle aspecten van het leven als een gemiddeld mens? Uiterlijk, karakter, gevoel, sociale vermogens, intelligentie, zelfvertrouwen, enz. Bestaan deze mensen eigenlijk wel, de gemiddelde mensen, zijn zij niet eigenlijk de uitzondering?

Mensen zijn hierin ook heel dubbel. Iedereen wil graag normaal zijn, vooral niet opvallen, maar aan de andere kant wil iedereen ook graag bijzonder zijn. Niet dertien in een dozijn, uitstijgen boven de norm. Onder de norm wil men niet graag zitten. Maar als een ander boven de norm uitstijgt, dan wordt al gauw geroepen; doe maar gewoon!

Buiten de norm vallen roept al gauw afwijzing op. Het is voor iedereen duidelijk en alom geaccepteerd dat mensen moeite ondervinden als men in één of meer aspecten onder de norm zit. Maar ook mensen die in bepaalde aspecten boven de norm zitten, ondervinden vaak moeilijkheden en vooroordelen, alhoewel dit voor anderen vaak niet te begrijpen is.

Maar als we dan naar God kijken, dan weten wij dat Hij ieder van ons uniek geschapen heeft. Geen mens is exact hetzelfde als een ander. Als wij op een ander zouden moeten lijken, had Hij ons niet hoeven creëren. Nee, met elk van ons heeft Hij een ander doel voor ogen, een ander plan, dus moeten wij ook ieder een eigen unieke vorm hebben.

 Authenticiteit; echt en oprecht jezelf zijn in je uniciteit of je aanpassen aan de norm?

 Waar en wanneer laat je jezelf zien?
Waarschijnlijk laat niemand bij een eerste ontmoeting zichzelf volledig zien. Maar openheid is heel belangrijk bij de opbouw van een gezonde relatie. Verdieping volgt dan.
Zelfaanvaarding is hierbij heel belangrijk. Iemand met minderwaardigheidsgevoelens is vaak teveel met zichzelf bezig. Hij/zij is bezig met wat anderen van hem/haar vinden. En met de frustratie van het niet voldoen aan de eigen (vaak veel te hoge) eisen aan zichzelf (en/of aan zijn omgeving).
Dit is niet Bijbels. In feite is jezelf niet accepteren ongehoorzaamheid aan God. Je accepteert niet de vorm (shape) die God jou heeft gegeven. Alsof hij een fout heeft gemaakt en jij het beter weet.
Maar God maakt geen fouten en weet precies waar hij mee bezig is!

Alles begint dus bij jezelf aanvaarden zoals God jou in Christus heeft aanvaard. Met al je goede en slechte dingen. Van daaruit kun jij dan ook anderen aanvaarden.
Als je anders bent dan anderen, je afwijkt van de norm op een bepaald gebied, laat je dat dan zien? Zelfs als jij je anders zijn zelf accepteert, zitten daar twee kanten aan. Als je dit vertelt/uitlegt kan dat veel verklaren voor een ander en voorkom je zo dat deze een verkeerde conclusie trekt. De andere kant is echter dat het ook kan leiden tot vooroordelen of dat men niet verder kijkt dan dit gegeven. Hokjesgeest! En als je jezelf nog niet accepteert, of nog wat moeite hebt met dit gegeven, dan wordt het allemaal natuurlijk nog wat gecompliceerder.

Bijvoorbeeld; iemand met autisme, met AD(H)D, een minderwaardigheidscomplex, een moeilijke jeugd, een zwaar belast verleden, moeilijke karaktertrekken, hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid, ga zo maar door.
Allerlei shapes door God gegeven. Laten wij met z'n allen deze diversiteit omarmen en genieten van de verschillen, in plaats van elkaar veroordelend in hokjes te stoppen. We mogen wel de dingen bij naam noemen, een etiketje is prima, maar wel met het besef dat iemand meer is dan alleen dat etiketje. Een ADHD-er is meer dan dat. Twee ADHD-ers kunnen zo verschillend zijn als dag en nacht, ze hebben toevallig één gemeenschappelijk kenmerk. Zo kan één persoon ook meerdere etiketjes hebben. Ieder heeft zijn eigen unieke mix van etiketjes. Ik ook en jij ook. Ik ben ik en jij bent jij! Hoe mooi is dat?