Zo lang, jaren, liet ik U los.
Maar U liet mij nooit los.
Ik was niet alleen U kwijt.
Ik was zelfs, vooral, mezelf kwijt.
Ik dacht, ik kan het wel alleen.
Tot ik mij verlaten voelde van alles en iedereen.
Mijn leven was een vlucht.
Alles zwart, alles zinloos, niets.....,een zucht.
En daar was U, U die mij mijn leven gaf.
Daar was U, U die het mij opnieuw teruggaf.
Nu zie ik wel, U was er steeds wel bij.
Pas toen ik alles opgaf, zag ik U aan mijn zij.
Ook nu zijn er soms tranen, voel ik pijn.
Maar het krijgt mij niet meer klein.
Ook nu zit ik soms weleens in een diep dal.
Maar ik weet, dat ik eruit komen zal.
Zolang ik mij maar richt op U alleen.
Dan kom ik overal, hoe moeilijk ook, doorheen.
Helena.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten