Op de golven van het leven drijven wij mee.
We spelen vaak overtuigend en perfect een rol,
Maar denken van binnen: Hoelang hou ik nog vol?
Achter onze glimlach verbergen wij onze pijn.
Waarom is het toch zo moeilijk om onszelf te zijn?
Zou het jezelf laten zien niet enorm opluchten?
Of zal de ander dan juist wegvluchten?
Want wat als wie de ander denkt dat je bent,
Niet door de werkelijkheid wordt herkend?
Wie ben je als er niemand naar je kijkt?
En soms bijna onder alle druk bezwijkt?
Daar ziet U ons van alles ontdaan, vol erbarmen.
Daar mogen wij bij U schuilen, in Uw armen.
Zonder masker, kwetsbaar, maar zo prachtig!
Gewoon te zijn zoals bedoeld, uniek en waarachtig!
Helena
Geen opmerkingen:
Een reactie posten