Depri?

Je hebt weleens van die dagen dat je 't liefst je bed niet uit wilt komen. Alles lijkt tegen te zitten.
Ik heb dat ook weleens. Het liefst trek ik me dan helemaal terug uit de wereld. Geen mensen, geen telefoon en internet, geen tv met alle nieuws-ellende. Geen boze buitenwereld, alleen ons eigen gezinnetje. Weer helemaal terugkruipen in mijn schulp.
Mijn melancholische buien, ik heb er al mijn hele leven last van. Vroeger was het meer het 'de hele wereld is tegen mij' gevoel. Nu is het meer het 'de hele wereld gaat toch naar de verdoemenis' gevoel. Al die ellende, pijn, verdriet, eenzaamheid. Het lijkt vaak zo uitzichtloos, hopeloos. Ik word er zo depri van. Ik voel me zelf zo okay de laatste jaren, maar sta dan vaak zo machteloos naar de ellende van anderen te kijken. Soms kun je gewoon ook niets doen, soms is het alleen maar een druppel op een gloeiende plaat.
"Maar jij bent toch christen? God helpt jou toch overal bij?", hoor ik je denken. Ja, inderdaad, maar als je christen bent wil dat echt niet zeggen dat er dan helemaal geen ellende meer op je pad komt. Het leven is dan echt niet alleen maar Halleluja, in de Gloria! Jammer genoeg niet.
Ik schrok dan ook weleens van mezelf. Hoe kan ik me nu toch weer zo voelen? Is mijn geloof niet goed genoeg? Maar ik ging en ga dan toch weer naar God met mijn vragen, verdriet, gevoelens van onmacht. Nu schrik ik er niet meer van. Ik laat zo'n bui nu maar gewoon over me heen komen. Het laat me steeds dichter bij God komen en groeien in mijn vertrouwen in Hem. Het laat me steeds weer voelen hoe Groot Hij is!