Aanvaarding?

Wat ik tot nu toe over aanvaarding heb gezegd, ging voornamelijk over zelfaanvaarding. Jezelf accepteren zoals je bent met al je positieve en negatieve eigenschappen, accepteren hoe God je gemaakt heeft. Maar ook over de aanvaarding van anderen. De ander accepteren en omarmen in zijn 'wezen'.
Waar ik het nog niet over had, is het aanvaarden van de dingen die je overkomen. De dingen die God gebruikt om je te vormen. Alles wat je meemaakt, alle situaties waar God je in plaatst, elke ontmoeting, al lijkt het nog zo onbelangrijk, laat God meewerken om je te vormen. We krijgen allemaal een basispakketje mee, onze aangeboren eigenschappen. Dan plaatst God ons zorgvuldig in een bepaald gezin, familie, land, plaats, omgeving, etc. Waardoor ons basispakketje tot ontwikkeling kan komen. Ons leven lang blijft God ons zo kneden. Leuke ontmoetingen, belevenissen.
Maar ook de minder leuke dingen. Ziekte, rouw, echtscheiding, mishandeling, misbruik, ontrouw, ontslag, armoede, ongelukken, afwijkingen, noem maar op. Als zulke dingen je overkomen, dan is het heel moeilijk om dat zo maar te accepteren. De 'waaromvraag', waar we in het hier en nu toch geen antwoord op krijgen, blijft maar door ons hoofd spoken. Als God alles kan en alles in Zijn hand heeft, waarom overkomt mij dit dan? Maar we leven nu eenmaal in een wereld waarin de zonde vrij spel heeft. Zoveel mensen die niet in God geloven, niet daadwerkelijk Jezus navolgen, de ik-gerichtheid, met als gevolg veel ellende en verdriet. Het lijkt vaak ook niet eerlijk verdeeld. Bij sommigen 'lijkt' alles van een leien dakje te gaan, terwijl een ander van de ene in de andere ellende komt. Ik zeg nadrukkelijk 'lijkt', want wij kunnen niet in iemands hart kijken. En velen van ons kunnen heel goed de schijn ophouden dat alles oké is.
Maar als je blijft hangen in het 'waarom', 'het is niet eerlijk', je blijft boos en wraakzuchtig, dan blijf je als het ware in de slachtofferrol hangen. Op deze manier zet je in feite je leven stil, je kunt niet meer groeien, je kunt niet genezen van je wonden, de wond zal steeds weer opengaan. Het is daarom heel belangrijk om niet weg te stoppen wat je is overkomen. Maar het onder ogen zien, aanvaarden dat het is gebeurd, aanvaarden dat je pijn en verdriet hebt.
 En het allerbelangrijkste, maar ook het allermoeilijkste, vergeving schenken aan degene die jou pijn heeft berokkend. Dit is vooral heel belangrijk voor jou, voor jouw genezing. Zonder dat kun je niet echt loslaten en verdergaan. Terwijl die ander misschien allang verder is gegaan met zijn leven. En vergeving wil niet zeggen, dat je dingen goedkeurt of dat het niet zo erg is. Zeker niet! Maar vergeving betekent wel bevrijding van de macht die de ander over jou en je leven heeft.
Vergeten zul je nooit. Het litteken zal altijd blijven en soms ook weleens kriebelen of prikkelen, maar je kunt wel verder met je leven.
En hoe beter de aanvaarding van je leven zal lukken, des te sterker zul je worden en des te meer vrijheid je zult ervaren!