De pijn van de wereld en de mensen om mij heen

Het boek ligt open, voor m'n ogen dansen de letters en zinnen.

Maar ik registreer niets, de woorden komen niet binnen.
Ik kijk omhoog ,door het raam naar het water en de bomen.
M'n ogen zien niets, de beelden willen niet binnenkomen.
Ik sluit m'n ogen, een traan loopt over m'n wang.
Zo blijf ik even zitten, heel even of ... heel lang?
Ik begrijp het niet! Heer, hebt U ook zo'n verdriet?
Als U naar ons kijkt, als U deze wereld ziet?

Ik ben meer dan gelukkig, omdat U zoveel van mij houdt.
Onbeschrijflijk dankbaar, omdat U me zoveel geeft en toevertrouwt.
U heeft mijn leven gered, zonder U was ik verloren.
Maar door Uw Liefde veranderde U ook mijn ogen en oren.
U hoort en ziet alle machteloosheid, eenzaamheid, pijn, moeite en kwetsbaarheid.
Maar ook alle harteloosheid, trouweloosheid, eigenwijsheid, boosheid en koppigheid.

Maar de wereld wil het niet zien, de wereld wil het niet horen.
O, wordt toch wakker! Waarom ben je geboren?
Voor een paar jaar op deze aarde hier!?
Voor je een beetje geluk, je eigen plezier!?
Soms niet zo makkelijk, soms ook met veel strijd!
Hier en nu, of wil je leven in de eeuwigheid?
Dat doet me pijn, dat is iets wat nooit went.
Dat de wereld niet wil weten, dat U het antwoord bent.
Niet alleen straks, aan het einde van alles, als U komt en ieder U ziet.
Maar nu, op dit moment, dat wij door U geliefd zijn, ondanks verdriet.