Jezus heeft ons de opdracht gegeven om de wereld in te trekken om aan iedereen het goede nieuws te vertellen. Nu denk ik niet dat het de bedoeling is om allemaal massaal naar bijvoorbeeld Afrika te vertrekken of andere afgelegen gebieden om daar het Evangelie te brengen. Ook hier, in onze eigen omgeving, mogen wij de blijde Boodschap verspreiden. Er zijn tenslotte meer buiten-kerkelijke als kerkgaande mensen. Heel veel ongelukkige mensen, mensen die een leegte ervaren, mensen in nood. Ik denk echter niet dat wij dat moeten doen door mensen met Bijbelteksten en andere wijsheden om de oren te slaan. Iedereen hier in onze westerse wereld heeft immers weleens gehoord over Jezus, weet wat de Bijbel is. Ze hebben wel een bepaald beeld van het christendom, alleen hebben mensen vaak geen idee wat God nu daadwerkelijk voor ze kan betekenen. Ze kijken vaak naar de buitenkant van het christelijke leven, het vaak niet zo positieve plaatje, terwijl God juist de binnenkant wil bereiken. Om je van daaruit te genezen, te veranderen, je ongekende rust en vrijheid wil geven.
Ik denk daarom dat wij, als christenen, ons geloof niet moeten verstoppen. Niet net zo werelds zijn als ieder ander. Maar wij moeten juist laten zien wat Jezus doet, of heeft gedaan, in ons leven. Waar mogelijk moet wij getuigen van onze relatie met Hem. Wij moeten ons niet schamen dat wij Jezus nodig hebben en Zijn Liefde voor ons houden. Maar wij moeten Zijn Liefde uitdelen waar en wanneer we maar kunnen. Nu weet ik best wel dat dat heel moeilijk is. Ik vond het bijvoorbeeld heel eng om mijn getuigenis op deze blog te plaatsen. (zie over mij) Maar de gedachte dat misschien ooit iemand het leest en er iets aan heeft, heeft mij over de drempel doen stappen. Maar ook over de ziekte van mijn man vertellen vind ik vaak moeilijk. Hieronder volgt, in het kort, met toestemming, zijn verhaal.
Mijn man wordt al een behoorlijk aantal jaren geplaagd door reuma. In het begin was het zoeken naar de juiste medicatie en dosis. Na een tijdje uitproberen, met ups en downs, werd het stabiel en was hij een tijd redelijk pijn en klachtenvrij. Tot in het najaar van 2008 hij weer klachten kreeg. Deze bleken echter niet reuma-gerelateerd. Na een behoorlijke tijd en allerlei pijnlijke onderzoeken bleek hij een (tot nu toe onbekende) spierziekte te hebben, met een onzekere en niet te voorspellen toekomst. Ondertussen was zijn lichamelijke conditie in een razendsnel tempo achteruit gegaan. Hij zag zichzelf al in een rolstoel (of nog erger). In het najaar van 2009 heeft hij van de voorganger en oudsten van onze kerk een ziekenzalving mogen ontvangen. Vanaf die avond, echt letterlijk vanaf dat moment, stond de achteruitgang stil!! Is ook bevestigd door de neuroloog. Ook zijn geestelijk herstel is toen in rap tempo in gang gezet. Hij had een enorm minderwaardigheidscomplex door een pestverleden en het hebben van ADD. Hij had vaak suïcidale gedachten. Nu twee jaar later is dat complex zo goed als verdwenen en die gedachten heeft hij nooit meer gehad. En de spierziekte staat nog steeds stil. Alhoewel hij wel veel pijn heeft de laatste tijd, wat wordt veroorzaakt door de ontbrekende spiermassa, is zijn spierkracht nog nagenoeg hetzelfde als twee jaar geleden. De spiermassa is dus niet verder afgenomen! Ook nu mogen wij nog wonderen verwachten van God.
Alhoewel dit natuurlijk een prachtig verhaal is over de genezende kracht van onze Heer, vertel ik het eerlijk gezegd niet altijd, als mensen mij vragen hoe het met mijn man gaat. Maar waarom doen wij dat als christenen eigenlijk niet? Vertellen hoe God ons herstelt en geneest, hoe God ons bevrijdt, hoe God ons leven verrrijkt? So what, als een ander het een bullshit verhaal vindt, grote onzin? Wij weten toch wel beter? Maar wat nou als je het voor je houdt, terwijl je een ander misschien met jouw verhaal kunt helpen of bemoedigen? Is het dan niet eigenlijk onze plicht om het te vertellen?
Maar niet alleen onze getuigenis, ons verhaal, moeten wij delen. Ook onze liefde moeten wij rijkelijk delen. Liefde voor de ander, zoals wij die ook van Hem hebben mogen ontvangen. Echte en oprechte liefde voor elkaar onderling, zodat een buitenstaander misschien denkt: Hé, dat wil ik ook! Maar ook liefde voor alle zwakken en behoeftigen, voor ieder die het nodig heeft. Al is dat alleen maar een boodschap doen voor een buurvrouw, een praatje maken met een eenzaam persoon, terwijl je eigenlijk geen tijd en zin hebt om dat te doen. Naar je medemens kijken met een accepterende, dienstbare en vergevingsgezinde houding. Juist, en vooral, door deze kleine dingen kan men door ons heen de Liefde van Jezus zien.
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten