Terwijl om mij heen de wereld gewoon doordraait en ik mensen hun leven zie leven, kijk ik ernaar en vraag ik me af of zij dat ook hebben. Of zij ook steeds ronddwalen in hun gedachten, in verlammende gedachten? Gedachten vol flipperkast-twijfels? Onzekere of wanhopige gedachten? Of zij ook gedachten hebben van zinloosheid en het gevoel dat je met de rug tegen de muur staat? Gedachten over gevangen zitten in een kooi van onmogelijkheden? Gedachten waarin je heerlijk kunt struinen, ontdekken, maar ook kunt verdwalen of verdrinken?
Ik zal toch niet de enige zijn met gedachten over zinloosheid? Er zullen toch wel meer mensen zijn die het gevoel hebben vast te zitten in hun situatie? Maar ik zie ze niet, ik ken ze niet. En bovenop het gevoel dat je al zo anders bent, geeft dat nog een extra gevoel van vervreemding. Bovenop het gevoel van alleen staan, geeft dat een nog indringender gevoel van eenzaamheid. Soms wil ik schreeuwen, janken, gillen. Soms wil ik vluchten, wegkruipen en me verstoppen. Ik wil zoveel, maar het lukt niet. Ik kan zoveel, maar ik kan het niet. Zoveel ideeën borrelen op, maar zoveel omstandigheden werken tegen. Ik moet zoveel wat ik niet wil en dat wil ik niet. Teleurstellingen en ongerechtigheid zie ik. Ik wil wel boos zijn, maar op wie en waarom? Het is oneerlijk en ik snap het niet. Verdriet om gemiste kansen en kansen die je niet krijgt. Zo kruipen de dagen voorbij, maar vliegen de weken om en de maanden volgen elkaar op in verloren jaren. Ik weet niet hoe het anders moet en of het überhaupt ooit beter zal zijn. En zo denk ik nog maar even door en door en door, want gedachten uitzetten lukt ook al niet.
Ben ik soms depressief? Nee, zeer zeker niet, want “it is well with my soul!” Daarnaast zijn er ook gedachten en gevoelens van diepe doorleefde dankbaarheid, van een uitbarstend hart vol liefde, van intense verwondering en hartstochtelijk geluk. Tranen van geraakt worden, overweldigd worden door iets en kunnen genieten van zoveel. Wetend hoe het is op de bodem van de put, maar de Weg daaruit kennen, omdat de Waarheid Leven geeft. En daarvan deel ik graag en veel uit.
Maar dit is wie ik ben en hoe mijn brein werkt. En God begrijpt mij gelukkig beter dan dat ik mijzelf begrijp. Hij is mijn rust in mijn onrust. Hij is mijn vreugde in mijn wanhoop. Hij is mijn vrijheid in mijn gevangenschap. Zonder Hem geen mij. En als ik dan weer eens tijdens mijn introverte introspectie niets begrijp van het waarom van mijn leven, dan weet ik dat Hij alles onder controle heeft.
Maar het zou zo fijn zijn wanneer ik dat nou gewoon ook eens een keer zou kunnen vertellen én dat het begrepen werd. Dat ik niet alleen maar het luisterende oor hoef te zijn en de begripvolle gesprekspartner. Steun en toeverlaat en altijd stabiele factor. Gewoon eens je diepste zielenroerselen en intrinsieke waarden delen in je volledige intense complexiteit zonder dat men daarvan schrikt. Maar dat zal ook wel een droom blijven……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten