Touwtjes

De touwtjes uit handen geven. Dingen loslaten, onder andere je verleden, je omstandigheden. Je overgeven aan Gods wil in plaats van je eigen wil volgen. Op deze blog heb ik het er ook al vaker over gehad. Dat deze overgave je een enorme vrijheid en vrede geeft en je verlost van zorgen en verdriet.

Alleen hoe doe je dat? Hoe leg je dat uit aan niet christenen? Vragen waar niet zo één twee drie een antwoord op te geven is. Want als er één ding is wat in gesprekken met christenen steeds weer naar voren komt, waar velen mee worstelen, dan is het wel deze volledige overgave. We willen wel, heel graag zelfs! Maar toch zijn we steeds weer geneigd, ik ook, om die touwtjes weer terug te pakken. Maken we ons weer druk om zaken waar we toch geen greep op hebben. Maken we ons zorgen om andere mensen, om de dag van morgen. Maar als we dat dan beseffen of het wordt ons teveel en we brengen het bij onze Vader, dan ervaren we toch een enorme rust. En ondanks dat geven we onze problemen niet altijd direct aan Hem, maar proberen het toch vaak eerst zelf. Beetje dom, of niet?

Ik denk wel dat hoe meer je relatie met God groeit, hoe korter deze periodes zullen duren. Ik weet van mezelf dat, waar ik vroeger nachtenlang wakker kon liggen van bepaalde dingen, ik er nu de nacht niet mee in ga zonder het met Hem te delen. Vaak zien dingen er heel anders uit als je er met iemand over praat. En met wie kun je beter praten dan met Hem, Die jou door en door kent en Die ook de situatie helemaal kent. Vaak duurt het echter helemaal niet tot het einde van de dag, dan ben ik het al veel eerder kwijt.

Ik was vroeger een enorme neuroot, een zenuwpees, een angsthaas, extreem terughoudend. Maar ook vaak een opgewonden standje, een kattekop, schoot snel uit mijn slof. Allemaal eigenschappen waar de scherpe kantjes van af zijn gegaan in de loop der tijd. Ik denk dat dat ook allemaal te maken heeft met overgave. Goed beschouwd zijn dit vaak reacties uit onmacht. Met mijn overgave geef ik mijn (on)macht aan Hem.  Ik kan dan misschien wel niets, maar God kan alles! Samen met Hem kan ik alles aan. En lukt iets een keer niet, dan houdt Hij niets minder van me.

Hoe dan ook, ik wil volledig vertrouwen op Hem, vertouwen dat Hij het het beste weet. Als ik dat niet doe? Tja, Hij heeft daar toch niet voor niets gehangen aan dat kruis, dat verschrikkelijke lijden doorstaan? Hoe arrogant en hoogmoedig zou het zijn om dat niet serieus te nemen? Als ik zelf alles zo goed wist en in de hand had, zou ik toch ook geen problemen ervaren en alles onder controle hebben? Ik ben zo blij dat ik niet zelf alles onder controle hoef te houden, het geeft me zo'n rust om niet zelf alles te willen bepalen. Ik ben zo dankbaar voor dat afschuwelijke kruis, voor Iemand die Zijn leven voor mij gaf, dat ik niet anders kan dan van Hem houden en ondanks mijn menselijke beperkingen proberen Hem te volgen. Ja en soms gaan dingen dan totaal anders dan verwacht, maar verwondert zie ik dan vaak een bepaalde richting ontstaan die verrassend goed is. Soms groter dan je eigen dromen.