Levenskunst

 Leef lief!

We staan aan het begin van een nieuw jaar. Het afgelopen jaar was voor ons als gezin een pittig jaar. Een scheiding, depressie en chronische ziekte speelden een rol. Maar ook nieuwe liefdes deden hun intrede en dat zal in het nieuwe jaar zeker ook weer mooie ontwikkelingen met zich meebrengen. We gaan in ieder geval als gezin met een positieve blik het nieuwe jaar in met de wetenschap dat we samen de onvermijdelijke hobbels ook weer aankunnen. 

Ik zit dan zo een beetje te denken wat het dan is wat ons steeds weer op de been helpt of houdt? En hoe werkt dat bij anderen? Als ik kijk naar mijn cliënten, maar ook naar allerlei andere mensen om mij heen of in de media, dan zie je grote verschillen tussen mensen in veerkracht, flexibiliteit en weerbaarheid. Hoe kan het dat de ene alles aan lijkt te kunnen en de andere snel van slag is? Levenskunst, wat is dat nu eigenlijk? Hoe doe je dat, de kunst van het leven?

Ook zat ik een beetje terug te lezen op mijn blog. Als je veel van mijn stukjes en gedichten hebt gelezen leer je me wel een beetje kennen. Wie ik ben en hoe ik ben, wat me bezighoudt en drijft, waar ik in geloof en op vertrouw. En ook de thema’s die me na aan het hart liggen en waarmee ik een stukje van mijn ‘kennis en wijsheid’ met jullie wil delen. Ik schrijf ook veel over allerlei psychosociale issues. Nu wil ik graag wat met jullie delen over wat mijn ideeën zijn van de kunst van het leven. 

De oorzaken waardoor mensen van slag raken, vastlopen, in psychische nood komen zijn erg uiteenlopend en meestal niet eenduidig, wat het vaak erg gecompliceerd maakt. Maar toch kun je het enigszins simplificeren door het onder te verdelen in drie basisthema’s als hoofdoorzaak, waarbij het aandeel van deze thema’s variërend is. Deze thema’s zijn: onzekerheid,  stress en tegenslag. Tegenslag kan zijn ziekte, verlies, pech, onenigheid, kritiek, enz. Stress door drukte, volle agenda’s, verwachtingen en tegenslag. Onzekerheid over jezelf, verwachtingen, over anderen, over situaties, de zin van het leven. 

Nu even terug naar de veerkrachtige mens en de mens die dat niet is. Zowel de veerkrachtige als de andere kunnen te maken krijgen met tegenslag, daar is geen onderscheid in. Het onderscheid zit in de manier waarop beide met de tegenslag omgaan en dat heeft onder andere te maken met de mate waarin onzekerheid en/of stress aanwezig of afwezig is. Ook persoonlijkheidskenmerken en karaktereigenschappen hebben hiermee te maken, maar die laat ik hier even buiten beschouwing. Tegenslag is een grote veroorzaker van stress en onzekerheid. Natuurlijk, de zeer zelfverzekerde persoon die zijn leven en agenda in balans heeft zal toch volledig uit het veld geslagen zijn bij het verlies van een dierbare, dat is een volkomen normale menselijke reactie. Maar deze persoon zal dat niet zo erg hebben na bijvoorbeeld een discussie op het werk. Terwijl een onzeker iemand daar lang over kan malen, ‘zie ik het nu wel goed?’, ‘wat zullen ze wel niet van mij vinden?’. Het lang blijven hangen in ongenoegen veroorzaakt dan ook de nodige stress. Andersom heeft ook de mate van stress door drukte invloed op het omgaan met tegenslag. Na een drukke dag in de keuken staan te koken en je kind komt binnen met een gat in zijn knie en in de splinternieuwe broek, tja hoe reageer je dan? Het heeft allemaal met elkaar te maken en heeft invloed op elkaar.

Maar wat kunnen wij nou zelf doen om wat veerkrachtiger, weerbaarder en flexibeler te worden? De tegenslag hebben wij helaas niet zelf in de hand. Hoe goed de controlfreaks onder ons ook hun best doen, het leven stelt ons vaak voor verrassingen, ook helaas hele nare en onaangename. We zullen moeten accepteren dat dit bij het leven hoort, de bergen, maar ook de dalen aanvaarden. Deze onzekerheid hoort bij het leven. Het leven is niet altijd leuk! Maar we mogen wel van alle goeds genieten en alle mooie dingen vieren, doe dat ook vooral. We kunnen wel onze stress verminderen door te zorgen voor balans in onze agenda, met tijd voor rust, ontspanning, dierbaren, spel en plezier. Door ons niet zo druk te maken over wat men van ons denkt of wat er van ons verwacht wordt, of althans wat wij denken wat er van ons verwacht wordt. Heb je een imago hoog te houden? Of ben je liever jezelf? Of weet je niet zo goed wie je bent? En of je wel goed genoeg bent? Wanneer allerlei onzekerheden de oorzaak zijn van het steeds van slag zijn, van psychosociale problemen, dan moet je daar zeker mee aan de slag gaan. Waar komen die onzekerheden weg, wat is de oorzaak? Klopt het wel wat ik over mijzelf denk? Zijn ons verkeerde dingen aangepraat? Of verwachten we misschien ook teveel van onszelf? Ga ontdekken wie jij bent, los van verwachtingen en meningen! 

Samenvattend: Ken jezelf en aanvaard jezelf. Breng balans in wat moet en wat jij nodig hebt. Ga mee op de golven van het leven. Wees dankbaar en tevreden. Dat is waar de meeste therapieën op gericht zijn en de meeste hulpverleningstrajecten aan werken.

En dat mist er nog één belangrijk iets, een onmisbaar iets. Iets wat een daadwerkelijk en blijvend verschil maakt. Iets wat je niet alleen helpt in dit leven, maar wat ook zin geeft aan dit leven. Zingeving, richting en doel. Het helpt je om jezelf beter te kennen en anderen te begrijpen. Het helpt je om balans aan te brengen, belangrijke en onbelangrijke dingen beter te onderscheiden. Het helpt je over de golven van dit leven heen. Het is de bron van ons bestaan. De liefde! Uit de liefde komen wij voort en in de liefde horen wij thuis. Wie is die liefde?

God is liefde. Wij zijn geliefd. God houdt van ons, onvoorwaardelijk. Er is niets wat wij kunnen doen waardoor Hij meer van ons gaat houden, er is ook niets wat wij kunnen doen waardoor Hij minder van ons gaat houden. Hij houdt niet van ons omdat wij van Hem houden, Hij houdt juist ook van de mensen die niet van Hem houden. Hij houdt niet van ons omdat wij het verdienen, niemand verdient het, niemand is goed genoeg. Maar God is goed en daarom houdt hij van ons. Hij kan niet anders, want Hij is liefde. Kom zoals je bent, Hij houdt van je zoals je bent. Maar dat betekent niet dat Hij alles goed vindt wat wij doen, zeker niet! God is ook rechtvaardig. Hij houdt van ons, maar niet van sommige dingen die wij doen. Als je zelf ouder bent, dan begrijp je dit vast, ook al is je kind stout en moet je het tot de orde roepen, je liefde voor je kind is er niet minder om. Iedereen die zelf een kind heeft weet dat de liefde voor je kind veel en veel dieper gaat dan elke andere liefde, zelfs dieper dan die voor je man of vrouw. Met zo’n liefde houdt God de Vader van ons, Zijn kinderen. En nog groter en dieper zelfs, want God is een veel betere en liefdevollere ouder dan wij zijn. Maar nogmaals, dat betekent niet dat God blij is met alles wat wij doen, zeggen of denken. En daarvoor kwam dus Jezus, om ons Zijn genade en vergeving te brengen, de Heilige Geest om ons te helpen in te zien hoe wij meer op Hem mogen gaan lijken en ons te verlossen van alles wat niet goed is. Als wij diep tot ons door laten dringen hoeveel er van ons gehouden wordt, als wij dat echt gaan beseffen, dan zal dat veranderen hoe we naar onszelf kijken. Dan zullen wij een echt gezond zelfbeeld krijgen. Dan zullen andere maatstaven en verwachtingen onze agenda gaan bepalen. Dan zullen wij dankbaarheid en blijdschap ervaren op de bergen en kracht en troost in de dalen. Én, en dat is heel erg belangrijk,  dan zullen wij anders omgaan met onze medemens. Want ook dat is een geliefd kind van God, ongeacht wat hij of zij doet of zegt. Dan zullen wij, weliswaar struikelend, ons inlevingsvermogen aansprekend, respectvol blijven, vergevingsgezind zijn. Wandelend in Jezus’ voetsporen, Zijn voorbeeld volgend. Heb je naaste lief als jezelf. Dat is de kunst van een zinvol leven. Leven vanuit de liefde. Waarschijnlijk ken je wel de Engelse uitdrukking: Be kind, always! Leef lief!! Altijd!! Nu en straks in de eeuwigheid! Dat is voor mij het evangelie in een notendop, dat is levenskunst! 

You too?

 Begin jaren 80 was ik een pril pubertje die liefde voor muziek aan het ontdekken was. U2 begon in die tijd flink aan de weg te timmeren, steengoede muziek, prachtige en maatschappijkritische lyrics en een bevlogen betrokkenheid bij allerlei belangrijke issues. Dat sprak deze puber enorm aan. En ze doen dat nog steeds! En ik geniet nog steeds van hun goede muziek. No, not the Beatles, the Rolling Stones or Queen, U2 is the best band ever!! Ik denk dat mijn liefde voor U2 ongeveer begon met het album War, met o.a. dit nummer, Sunday Bloody Sunday. Als ik dit luister denk ik weleens, waar is dat meisje gebleven, met haar idealen en dromen van een betere wereld? Is het nu te laat om de wereld nog te willen verbeteren? Het is in ieder geval nooit te laat om met het volume voluit lekker mee te blèren met mijn helden van toen!

Af en toe deel ik op Facebook wat muziek. Laatst plaatste ik het nummer Sunday Bloody Sunday van U2 en het bovenstaande stukje schreef ik daarbij. Muziek is belangrijk voor mij. Ik zing als ik blij ben en luister bepaalde liedjes als ik wat down ben. Ik luister veel christelijke muziek. Casting Crowns en For King and Country zijn favoriet, maar ook veel worshipsongs. Belangrijk voor mij zijn de teksten, wat zingen ze, wat zeggen ze daarmee? Een ander criterium voor mij is, kun je er lekker op dansen? De meesten van jullie weten wel dat ik graag dans, dus een lekkere samba, rumba, chacha, salsa of jive, daar word ik ook blij van. Heerlijk, lekker in je lijf en koppie even leeg. Maar als het om mainstream muziek gaat dan is U2 toch wel veruit mijn favoriet! Die liefde begon al toen ik een jong wichie was en zij een jonge beginnende band, voordat de hele wereld met ze wegliep. En dat is eigenlijk mijn hele leven zo geweest. Vele andere artiesten zijn gekomen en gegaan, in en uit mijn hart, maar zij zijn steeds gebleven. Waarom eigenlijk? Zoals ik hierboven al schreef zijn het in de eerste plaats natuurlijk fantastische muzikanten. Hun teksten zijn geweldig, prikkelend en maatschappijkritisch. Bovendien hebben ze een enorme maatschappelijke betrokkenheid. En wat ik als christen natuurlijk erg mooi vind is dat ze hun geloof niet onder stoelen en banken steken, ook niet in hun songs. Als puber die zich afzet tegen ouders, de wereld, nou ja eigenlijk alles, vond ik deze gasten natuurlijk geweldig. Ik liep ook een aantal jaren in voornamelijk zwarte kleding. Ik vond dat de ‘grote mensen’ maar een zootje van onze wereld hadden gemaakt, wij zouden dat wel even anders gaan doen! Hahaha, ik was een idealistje hoor! Maar ik werd ook groot en leidde uiteindelijk een gewoon burgerlijk leventje. En alles wat ik niet wilde worden was burgerlijk, oeps….mislukt.. Ik gaf natuurlijk weleens wat aan een goed doel en heb wel wat vrijwilligerswerk gedaan, maar een echte wereldverbeteraar ben ik niet geworden. En ook niet de kunstenaar, of in ieder geval een kunstzinnig typje, vanwege opslokking door dagelijkse beslommeringen schoten creatieve uitspattingen er altijd bij in. Zo denk ik nou even terug aan dat pubermeisje en ik kijk naar onze wereld nu. Het is er helaas niet veel beter op geworden, het zootje is nog steeds een zootje. Sterker nog, ik twijfel of we het tij nog kunnen keren naar een gezonde wereld en leefbare maatschappij. Ik zou in ieder geval niet weten waar te beginnen. Ik probeer maar op kleine schaal een beetje mijn best te doen. Ik recycle wat kan. Ik koop niet erg veel nieuwe kleren en spullen voor in huis. Ik herinricht mijn tuin met inheemse planten en creëer ruimte voor beestjes. Ik sponsor een meisje in Ethiopië. Maar ja, een druppel op een gloeiende plaat. We zullen het toch met elkaar moeten doen, alle koppen dezelfde kant op. Het belangrijkste wat ik doe is denk ik dat ik probeer te volgen in de voetsporen van Jezus. Ik denk namelijk dat het grootste probleem van deze tijd is dat mensen vooral hun eigen belang voor ogen hebben. De consequenties daarvan zijn zakelijke, economische en politieke beslissingen die funest zijn voor mens en milieu, oorlogen, ruzies, eenzaamheid en psychisch leed. Als we allemaal meer onze naaste lief zouden hebben als onszelf, zouden we de wereld weer een beetje mooier kunnen maken. Dat is een ideaal dat ik hoog in het vaandel heb staan. Dat is wat ik wil uitdragen. Leef lief! All we need is love! And I will keep trying! You too?

Ladderzat

 We leven in een hiërarchische wereld, kijk maar eens naar het bedrijfsleven en de politiek. Maar niet alleen daar. We zijn dol op laddertjes en beklimmen met elkaar dagelijks veel van deze laddertjes. In het bedrijfsleven en de politiek is de hiërarchie duidelijk en wellicht ook noodzakelijk. Maar veel ladders die wij willen beklimmen zijn vaak vaag en dubieus. De standenmaatschappij van vroeger, waarin het nagenoeg onmogelijk was om van de ene naar de andere stand over te gaan, is er niet meer. Tegenwoordig hebben we een klassenmaatschappij met verschillende sociaaleconomische klassen. Door scholing en hard werken is opklimmen zeker mogelijk, alhoewel niet altijd zo makkelijk doordat kansen en mogelijkheden toch niet altijd binnen bereik zijn. De praktijk is toch vaak wat weerbarstiger dan de theorie.

Veel ladders dus! Opleidingsladders. Carrièreladders. Bedrijfsladders. Inkomstenladders. Kerkladders. Verenigingsladders. Maar wat dacht je van alle ongeschreven ladders die we elkaar opdringen. Wie heeft de duurste auto? Wie heeft het grootste huis? De modernste meubeltrend? De nieuwste technische snufjes? Wie maakt de mooiste vakantiereizen? Wie heeft de vlotste hipste kledingsmaak? Wie heeft de coolste socialmedia-accounts en de meeste followers? Wie is het meest milieubewust bezig? Wie is het meest spontaan en gezellig? Wie is het populairst? Wie is mentaal het sterkst? Wie heeft de meeste of mooiste talenten? En onder christenen: Wie is de beste leerling van Jezus? Wie is het nederigst en meest dienstbaar? Ik denk dat je er nog wel wat kunt bedenken. 

En we klimmen niet alleen graag zelf, maar we zetten ook naar hartenlust anderen op onze laddertjes. Afhankelijk van onze eigen positie zetten we soms mensen boven onszelf, maar veel liever zetten we ze onder onszelf. Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom proberen we zo onze eigenwaarde te bepalen ten opzichte van anderen? Is het onzekerheid? Of aan de andere kant trots of arrogantie? Proberen we zo onszelf goed te voelen, waardevol? Wat natuurlijk juist funest is wanneer we op de onderste sporten van de ladders vertoeven. Wanneer we onze idealen en dromen niet bereiken en falen. Wat een stress en onzekerheid veroorzaakt dat, depressies en burn-outs. Of als we aan de top van de ladder staan, wat doet dat met ons? Kunnen we ons nog wel inleven in de ander en compassievol zijn, of is het jammer dan, het recht van de sterkste is met mij? En daar ook de stress en de onzekerheid of je je positie wel vast kunt houden, met ook depressies en burn-outs als gevolg. 

Misschien denk jij nu wel, och daar maak ik me allemaal helemaal niet druk om, ik ga gewoon lekker mijn eigen gang! Maar is dat wel zo? Wees eens eerlijk, wie ruimt zijn huis niet op als er visite komt? Of misschien heb je het wel altijd netjes, want er kan ook nog eens onverwacht iemand langskomen. Ik niet hoor, dus niet schrikken als je bij mij onverwacht langskomt. Of als je voor het eerst ergens naartoe gaat, wat trek je dan aan, wat is daar de dresscode, wat is daar gebruikelijk, wat wil ik laten zien, wat voor indruk zullen ze van mij hebben? Een kameleon zijn zou ik soms weleens makkelijk vinden. Maar alle gekheid op een stokje, ik moet de eerste persoon nog tegenkomen die het echt helemaal niet belangrijk vindt wat een ander van hem vindt. Die niet graag een stukje waardering wil en geaccepteerd wil worden zoals hij is. Misschien heb je een gezond zelfvertrouwen, durf je gewoon lekker je eigen stijl te kiezen, laat je je niet al teveel beïnvloeden door andere meningen en lukt het je zo om een flink aantal ladders te negeren. Super! Houden zo. Maar niemand ontkomt aan de ladder van je geliefd willen voelen, gewaardeerd willen worden, aardig gevonden worden, gezien en geaccepteerd worden, jezelf mogen zijn. We moeten op die ladder! Dat is hoe God ons gemaakt heeft, dat is net zo’n levensbehoefte als de behoefte om te eten, te drinken en te slapen. Dat is waarom Hij ons aan elkaar gegeven heeft, waarom we elkaar nodig hebben om elkaar te respecteren en lief te hebben, om elkaar juist in die behoefte te voorzien. Maar we moeten die ladder wel plat leggen. Net zoals de ladder van God zelf. Tussen de sporten is er een vakje voor ons allemaal. En omdat Zijn ladder plat ligt, staan we allemaal even hoog, of laag, het is maar hoe je het bekijkt, maar we zijn in Zijn ogen allemaal volstrekt gelijkwaardig! 

En zo mogen wij al die ladders ook plat gooien. Ja, de één heeft dit, de ander kan dat, de één is zo en de ander is anders, maar allemaal zijn we gelijkwaardig. Niet gelijk, maar wel evenveel waard. We mogen elkaar erkennen in onze uniekheid. We zullen nog steeds niet iedereen even aardig of leuk vinden en met iedereen dikke vrienden zijn, niet iedereen zal ons mogen, maar we kunnen wel iedereen respectvol behandelen. En het zal niet altijd makkelijk zijn hoor. Je zult toch geconfronteerd kunnen worden met iemand die jou op een bepaald negatief laddertje zet, die iets van jou vindt wat wellicht niet terecht is of respectvol. Zo moeilijk om respectvol te blijven wanneer je disrespect ontvangt. Ik vind het in ieder geval zeker niet makkelijk wanneer iemand mij overduidelijk niet moet en mij negeert. Op dit moment is er zo iemand in mijn leven en ik kan daar helemaal niet tegen. Ik wil met niemand in onmin leven, maar hier heb ik helaas geen enkele invloed op. Als het om mijn uiterlijk gaat, mijn kleding, mijn huis of andere spullen, dan kan me dat niet zoveel schelen. Maar wanneer iemand mij een onmens vindt, dan vind ik dat toch wel een ding, dat doet dan zeker wat met me en dan is het hard werken om dat niet mijn kern van wie ik ben aan te laten tasten en aan mezelf te gaan twijfelen. Hard werken om geen negatieve gedachten en acties terug te kaatsen. Dan heb ik echt Jezus nodig. 

En ik moet eerlijk toegeven dat ik toch ook vaak weer bepaalde laddertjes rechtop wil zetten, anderen daarop positioneer, dat ik jaloers naar boven kijk of neerbuigend naar beneden. Ook daar heb ik Jezus hard bij nodig. Allemaal hebben we Jezus nodig. Om ons te laten zien hoe diep Gods liefde voor ons is, waar Hij een grote prijs voor heeft betaald. Om ons te laten zien hoe we ons leven moeten leiden, namelijk die grootse liefde te beantwoorden met liefde voor Hem en voor elkaar! Om ons voor te doen hoe wij die ladders moeten platleggen! En in plaats van elkaar te beoordelen en in rangordes onder te brengen, te genieten van de prachtige diversiteit die er is! De hokjes zijn zo erg niet, wanneer ze ons helpen de ander te begrijpen, maar hang er geen waardeoordeel aan en laat de hokjes naast elkaar staan. Ik ben ladderzat, jij ook?

This little girl

This little girl
Loving her daydreams
Loving her fantasies
Just living and playing
This little girl
Everyone around her growing up
Stopping with playing
Starting with working
This little girl
How do they do it
Why do they do it
She doesn't know
This little girl
She's lonely and sad
She's nervous and scared
She just can't
This little girl
She just wants to live
She just wants to give
A little love and joy
This little girl

Helena

Darkness

Darkness upon darkness upon darkness
How much can we take
Pain that is thyne, pain that is mine
Pain all around, make no mistake
Everything crumbles apart,
Disapears in a sinkhole
The well is filling up,
Endurance takes a tole
There's no time to give up,
But how to go on
Breath after breath after breath
Searching for sun
Wrong choices, no choices
Never on the top
Wrong voices, to many voices
Please make it stop
Life just won't give up
Don't put us to the test
No more, no longer
We just want peace and rest

Helena

Diversiteit en inclusie

 Diversiteit en inclusie, thema’s waarover terecht veel gesproken en gediscussieerd wordt in de media. Het zijn belangrijke thema’s. Diversiteit is een feit, er is veel variatie en verschil tussen mensen. Maar inclusie is vaak nog wel een probleem. Er wordt nog veel gediscrimineerd in ons tolerante Nederland. Even wat voorbeelden. Het feminisme heeft al veel bereikt, maar de emancipatie van de vrouw is nog niet compleet. Kijk maar eens naar de lonen in de top van het bedrijfsleven. Ook in veel kerken is er nog een grote achterstand. Kijkend naar de zwarte pieten discussie zien we dat er veel pijn zit bij mensen die vanwege hun huidskleur of etniciteit nog te vaak anders behandeld worden. En dan nog de LHBTIQ+ gemeenschap, Nederland is dan misschien vergeleken met veel andere landen aardig tolerant, maar nog steeds hebben zij hier ook te maken met veel vooroordelen, onbegrip en afwijzing. Maar goed, al deze discussies wil ik hier niet aangaan. Kort gezegd hebben allerlei groepen die anders zijn, die afwijken van de norm, het vaak moeilijk. 

Vanuit mijn vakgebied en vanwege ervaringen in mijn omgeving wil ik graag pleiten voor de acceptatie en inclusie van een hele andere groep, namelijk de neurodiverse mensen die afwijken van de neurotypische mens. Neurodiversiteit is het geheel van allerlei uiteenlopende manieren van hoe het brein werkt, waarbij het neurotypische brein gezien wordt als normaal, de norm. De rest wordt gezien als afwijking van de norm. Denk hierbij aan o.a. ASS, ADHD, schizofrenie, bipolaire stoornis, persoonlijkheidsstoornissen, zwakbegaafdheid en verstandelijke beperking, maar ook hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit.

In de GGZ, maar ook in de maatschappij, wordt de afwijking van de norm doorgaans beschouwd als een stoornis, als problematisch voor de persoon zelf, als wel ook voor de omgeving. De insteek van de hulpverlening is dan ook om deze mensen te helpen door middel van therapie, medicatie, psycho-educatie en begeleiding, zodat ze zo normaal mogelijk kunnen functioneren. Van deze mensen wordt dus verwacht dat zij zich aanpassen aan de norm, dat ze een stuk van hun eigenheid onderdrukken omdat dat voor de omgeving makkelijker is. Ik denk dat we daar de plank volledig mee misslaan. Net als de andere groepen die ik al beschreef, die het recht hebben op zichzelf te zijn én geaccepteerd te worden ongeacht alle verschillen en volledige gelijkwaardigheid in de diversiteit die er is. Zo moet dat ook gelden voor de neurodiversiteit, voor al deze vormen van anderszijn. Ja, er zijn grote verschillen in hoe de breinen van verschillende mensen werken, maar we zijn allemaal volop mens, unieke mensen zelfs. Net zoals we er ook allemaal anders uitzien. En toch, waarom hebben we toch zo’n moeite met alles wat afwijkt? Het ene brein is niet beter dan het andere brein. Het ene brein is anders dan het andere brein, meer is het niet!!

Het maakt me boos en verdrietig dat er van de neurodiverse mens wordt verwacht om zich zo normaal mogelijk te gedragen. Maar wat is normaal gedrag? Wie bepaalt dat? De meerderheid? Het normale gedrag van de neurodiverse zou dan abnormaal zijn, terwijl het normale gedrag wat van hem verwacht wordt juist voor hem abnormaal en tegennatuurlijk is. Volg je hem nog? Vaak moet iemand dan zo tegen zijn eigen natuur ingaan, met alle gevolgen van dien. Vaak juist veroorzaakt de stress en het harde werken om maar normaal te doen en te willen zijn de problemen waar de afwijkende neurodiverse breinen tegenaan lopen. Met als gevolg trauma’s, uitbarstingen, uitval of depressies. Verwachtingen die ze ook zichzelf opleggen, want afwijkende mensen willen vaak gewoon gewoon zijn. Maar ook zeker door de verwachtingen van anderen, vooral in de relationele sfeer. Door het constante aanpassen verliezen ze zichzelf, het zicht op wie ze werkelijk zijn en het aanvaarden en omarmen wie ze zijn. Want het gewoon gewoon willen zijn komt vooral doordat anderen ze als abnormaal beschouwen, het niet geaccepteerd en gewaardeerd worden van hoe je werkelijk bent en dus niet jezelf kunnen zijn. En dat is wel wat ieder mens nodig heeft. 

Van een verstandelijk beperkte of zwakbegaafde wordt gelukkig niet gevraagd zich aan te passen aan de norm. Het is duidelijk dat zij dat niet kunnen. En gelukkig is er tegenwoordig veel ruimte voor inclusie en participatie van deze groep. Maar als we dan naar het andere uiterste van het spectrum gaan, dan wordt er van deze groep wel verwacht dat zij zich naar de norm gedragen. Vooral in het onderwijs schiet de aandacht voor hun specifieke leerbehoeften enorm tekort. En in het werkleven en het dagelijks leven moeten ze vooral niet altijd zo moeilijk doen of zo intens zijn in emoties en gedrag. Hoogbegaafdheid is natuurlijk geen stoornis, maar ze ervaren dezelfde moeilijkheden door het anderszijn. Dat geldt ook voor hoogsensitiviteit, introvert zijn, temperamentverschillen met zijn uitersten. Terecht niet als stoornissen gezien, maar wel degelijk als afwijkend beschouwd. Behalve het anderszijn en wat dat met iemand doet, speelt bij deze groep ook vaak de afwijkende prikkelverwerking een rol in het onderlinge onbegrip. Een diepgaandere prikkelverwerking die meer tijd en energie kost. Een verhoogde prikkelgevoeligheid die sneller voor overprikkeling zorgt. Dat is ook het meest in het oog springende probleem bij ASS en ADHD. Wat veel problemen oplevert in sociale situaties is de meltdown of de shutdown.  Vooral de explosieve meltdown. Vaak wordt het gezien als een gebrek aan opvoeding, het kind met een driftbui die gewoon een schop onder de kont nodig heeft. En dat is zo schadelijk! Want de meltdown is géén gedragsprobleem, maar een neurologisch probleem. Er is door overprikkeling een neurologisch proces gaande waar de persoon even geen controle over heeft. Mensen hierop aanvallen en bekritiseren zal nog meer stress opleveren met als gevolg langere of meer meltdowns. Van deze mensen verwachten dit af te leren is als vragen aan een dove om gewoon te luisteren of aan iemand in een rolstoel te zeggen gewoon te lopen. Het bieden van een plek met onvoorwaardelijke acceptatie, begrip en balans in over- en onderprikkeling zal een veel gunstiger resultaat geven. En dan is er nog de groep die in het spectrum van de klinische psychiatrie valt. Deze groep wordt vaak ook beschouwd als mensen met een beperking. Een beperking die meestal als een belemmering wordt ervaren bij het serieus nemen van deze mensen en hun potentieel, vaak staan ze daardoor buiten het werkende leven en aan de buitenkant van de samenleving. 

Allemaal vormen van anderszijn, die vaak al genoeg uitdaging met zich meebrengen, zonder dat er ook nog een grote druk op wordt gelegd door het anderszijn te beschouwen als afwijkend, niet normaal, niet goed genoeg, niet oké, als vreemd, gek of raar. Laten we echter ook niet zeggen dat ze zo bijzonder zijn, zo speciaal, want dan voelt de gewone mens zich weer zo tekort gedaan en wordt misschien jaloers. Grapje! Laten we zeggen dat anderszijn anders is, maar ook volstrekt normaal en gewoon en dat we allemaal geheel gelijkwaardig zijn.

Ik zou zo graag zien dat ieder mens tevreden is met zichzelf, zichzelf aanvaardt zonder constante vergelijking met anderen, geniet van zijn unieke eigenheid en mooie en mindere kanten zonder afwijzing van zichzelf accepteert. Gewoon een realistisch en gezond zelfbeeld. En zo ook met empathie naar de ander kijkt. Als we dat kunnen, kunnen we ook wat liefdevoller met elkaar omgaan, elkaar op onze juiste waarde schattend respectvol aanvaarden. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg? Hoe kunnen we nu allemaal binnen de norm blijven en toch uniek zijn? Ik pleit voor de inclusie van alle diversiteit. Dat is toch veel leuker en minder saai? Laten we ons verwonderen over het bijzondere van de ander! Ik denk ook dat dat de kern is van Jezus’ onderwijs. Liefde van én voor God, vanuit die liefde, compassie en liefde voor de ander en jezelf. Leef lief!! Dan staan we samen sterker in onze schoenen wanneer de onvermijdelijke bergen en dalen zich in ons leven zullen aandienen.  Want het leven is al moeilijk genoeg zonder dat we het elkaar moeilijk maken. Leef lief!!

Waar gaat dit over?

 

Tot nu toe heb ik me hier op de sociale media nauwelijks uitgelaten over het coronabeleid. Wel vaker ergens op gereageerd, maar niet veel zelf geplaatst. Iedereen in mijn omgeving weet echter wel dat wij ongevaccineerd zijn. Daar hebben wij meerdere redenen voor, vanuit een diepe overtuiging. Wees gerust, die ga ik hier niet helemaal uit de doeken doen. Daar mag je me persoonlijk echter gerust naar vragen.

Maar waarom en waarover wil ik mij nu dan wel uitspreken? Ik heb erg veel moeite met de polarisatie die zich steeds duidelijker manifesteert tussen mensen, ook helaas tussen christenen. Wij krijgen soms reacties van mensen, juist ook van mensen waar je dat juist niet van verwacht, die ons willen vertellen wat wij moeten denken en doen. Soms ronduit gezegd, soms heel subtiel. Maar helaas komt uit die hoek eigenlijk nooit de vraag waarom wij dan zo overtuigd zijn van onze keuze, alleen hun eigen standpunten worden fel verdedigd. Sommigen staan constant in de verdedigingsmodus, maar dat hoeft wat ons betreft echt niet. Natuurlijk, ook wij staan voor onze standpunten en verdedigen die. Maar wij begrijpen ook heel goed de andere kant, waarom mensen wel de keuze hebben gemaakt om zich te laten vaccineren. We hopen ook echt dat het vaccin je de veiligheid en bescherming brengt die je verwacht, zonder nevenschade. Al jullie standpunten zijn uitlegbaar en verdedigbaar, daar doe ik niets aan af. Er moest ook iets gebeuren. En net als jullie wil ik ook niets liever dan dat alles weer een beetje gewoon wordt.

Maar wat ik wel jammer en verdrietig vind is dat je andersom niet serieus genomen wordt, een beetje begrip ontvangt. Je wordt bestempeld als onverstandig, onverantwoordelijk en egoïstisch. En dan zeg ik het nog netjes, want wat er vooral in de media soms naar je hoofd geslingerd wordt.. en ja, ik weet dat dat andersom ook gebeurt helaas..  In het gunstigste geval krijg je te horen; het maakt mij helemaal niet uit of je wel of niet gevaccineerd bent, dat is ieders vrije keuze. Dat is fijn, maar het zou ook weleens fijn zijn als onze argumenten eens besproken mogen worden. Dat er aan de hand van onze uitleg en het zich inleven in ons proces, gezegd zou worden; ok, ik begrijp je keuze. Of misschien zelfs; tja, daar heb je eigenlijk wel een punt.

Eigenlijk is het best jammer dat de dialoog wordt lamgeslagen door de oproep om het in eenheid oneens te zijn. Natuurlijk is die eenheid belangrijk, liefde en respect voor elkaar, maar zonder dialoog blijft er onzichtbaar iets tussen ons in staan, waardoor iemand zich erg alleen kan voelen staan. Weet je, wederzijds begrip betekent niet dat je dan ook dezelfde keuzes moet maken, maar het houdt wel de weg naar elkaars harten open. Gelukkig weten wij dat wij niet alleen staan in onze overtuigingen en keuzes, weten wij dat er meer zijn die er net zo in staan als ons. Het is fijn en belangrijk om elkaar te bemoedigen. En gelukkig zijn er ook enkelen om ons heen waar wel oprecht wederzijds begrip is. Dankbaar voor zulke mensen.

Het is niet mijn bedoeling om hier uitgebreid in te gaan op de zin en onzin van allerlei corona-maatregelen. Sommige waren zinvol, anderen niet. Wel hebben wij ons er steeds aan gehouden. Alles, behalve het vaccineren. Maar voor ons wordt het nu natuurlijk wel spannender met het 2G-beleid in aantocht en daar wil ik wel graag wat over zeggen.

Eerst even het 3G-beleid. Want waar blijft je keuzevrijheid wanneer dat gevolgen gaat hebben voor je werk of inkopen doen. Ja maar, wordt er dan gezegd, je kunt toch testen voor toegang? Ja, als je een keertje uit wilt gaan naar theater, bios, restaurant of kroeg dan kun je je laten testen. Maar je kunt niet meer even spontaan gaan shoppen. Besef je echter wel wat dat betekent wanneer je dat elke dag voor je werk moet gaan doen? Je moet voor elke keer op tijd een afspraak maken, anders is het vol of je moet naar een locatie verder weg. Dan moet je ongeveer twee uur wachten op de uitslag. Moet je dat dan voor je werk aan doen? Of elke avond voor de volgende werkdag? Dat is alleen praktisch gezien al een enorme belasting, laat staan wat dat mentaal met je doet en met je lichaam.

Maar nu is er ook sprake van misschien 2G voor bepaalde dingen, dus zonder testen voor toegang. Wat als dat dan ook voor je werk of opleiding gaat gelden? Voor winkels? Waar is dan de keuzevrijheid? Dan is het buigen of barsten….maar ja, dat is je eigen keuze! Dan klinkt het heel logisch dat er wordt gezegd dat diegenen die hun verantwoording hebben genomen en zich hebben laten vaccineren niet de dupe hoeven worden van diegenen die niet zo verstandig en verantwoordelijk waren. Dan klinkt het logisch dat deze ongevaccineerden tegen besmetting beschermd moeten worden. Dus wat minder vrijheid als gevolg van hun eigen keuze, terwijl de rest dan wel wat meer mag. Ja, die kunnen elkaar ook wel besmetten, maar minder en ze worden minder erg ziek. En dat allemaal om de overbelaste, door de overheid uitgeklede, zorg te ontlasten en het aantal besmettingen te vertragen. Ok, klinkt allemaal heel logisch toch? Er wordt naar ons ongevaccineerden gewezen als de oorzaak van deze nieuwe golf. Het spijt mij oprecht als jij dat ook zo voelt, dat jij het gevoel hebt dat jullie door ons wéér maatregelen opgelegd krijgen. Sorry…. Maar……is dat wel realiteit?

Want……….onder de oplopende aantallen besmette personen neemt het aantal volledig gevaccineerden toe, ook bij de ziekenhuisopnames en op de ic. De werking van de vaccins neemt af, vandaar ook de boosterprikken. Straks elk half jaar? Zou het niet beter zijn om iedereen te testen voor toegang? Want misschien besmet je als gevaccineerde wel net een mede-gevaccineerde bij wie de werking sterk is afgenomen? Blijven jullie trouwens wel netjes thuis bij klachten en laat je je testen? Ja, ik weet dat ongevaccineerden dat ook niet altijd doen. Laten we de hand in eigen boezem steken en toegeven dat we het allemaal niet meer zo nauw namen.

En dan nog een belangrijk punt. Wie liggen er in het ziekenhuis en op de ic? Dat zijn voornamelijk ouderen en kwetsbaren met onderliggende aandoeningen, zowel bij de ongevaccineerden als de gevaccineerden. Laten we eerlijk én realistisch zijn, wie heeft er meer kans om op de ic te belanden en de zorg te belasten? De ongevaccineerde gezonde sportieve jongere van 25 jaar of de gevaccineerde kwetsbare oudere van 75 jaar? Moeten we om de zorg te ontlasten niet verder kijken dan vaccinatiestatus, maar ook kijken naar leeftijd en gezondheid? Plus het gegeven dat hoe hoger de leeftijd, hoe hoger het percentage gevaccineerden en dus zijn er in de groep ongevaccineerden verhoudingsgewijs meer jonge mensen die nauwelijks het risico lopen om de zorg te belasten. Is het dan verstandig en eerlijk om die groep in hun vrijheid te beperken met als gevolg sociaal-emotionele en economische schade, in plaats van ze een natuurlijke immuniteit op te laten bouwen, die ook nog eens veel beter werkt? Is er niet een betere manier om kwetsbaren en ouderen te beschermen, gevaccineerd of niet, zonder daarbij andere mensen aan te tasten in hun vrijheid om zelf te mogen beslissen over elke medische handeling waaronder vaccinatie? Maar wellicht is dat ook niet mogelijk en moeten we gewoon ermee leren leven dat corona blijvend is én accepteren dat het leven eindig is.

Zomaar wat nuchtere feiten en vragen, zonder allerlei complottheorieën en eindtijdscenario’s over vaccins en QR-codes aan te halen. Denk ervan wat je wilt, doe ermee wat je wilt, het blijft een lastig dilemma, maar het is gewoon een feit dat gezonde weerbare mensen nu slachtoffer dreigen te worden van falend overheidsbeleid. Is het niet van de zotte dat mijn kinderen hopen besmet te worden zodat ze even een half jaar af zijn van het gezeur? Is het niet een rare en impertinente vraag die ons gesteld wordt of je wel gebruik wil maken van een ic-bed indien nodig? Vragen we dat ook aan alle rokende, zuipende, obese patiënten? En hebben wij geen vrijheid van meningsuiting meer, dat onze berichten zomaar van sociale media verwijderd worden en je zomaar voor een tijdje niets mag plaatsen?

Waar gaat dit over? Het klopt gewoon niet! Ben ik dan gek? Eigenwijs? Nou, volgens mij is dit gewoon nuchter boerenverstand! En ja, soms maakt het me allemaal verdrietig, wanhopig. Twijfel ik of ik sterk genoeg ben om voor mijn overtuigingen te blijven staan. Dan smeek ik God om mij te laten zien wat ik moet doen. En ik denk maar zo, Noach was ook een wappie tot het begon te regenen en Daniël ging ook tegen de stroom in omdat God volgen voor hem belangrijker was. En dan smeek ik God om mij rust en kracht te geven en mij waakzaam te laten blijven. Maar bovenal verheug ik mij! Want al weet ik niet precies hoe het verder zal gaan, ik weet wel hoe het zal eindigen! De Bruidegom komt! Jezus is Overwinnaar! Er komt een nieuwe wereld, nooit meer tranen, nooit meer pijn! Maranatha, kom Jezus, kom! Of geloof je daar niet (meer) in?

 

 

Stil, mijn ziel wees stil

Normaal gesproken kan ik altijd heel goed mijn gedachten en gevoelens onder woorden brengen. Zoals jullie van mij gewend zijn deel ik dat vaak ook graag met jullie via mijn blog, zeker als ik denk dat iemand er misschien iets aan kan hebben. Maar op het moment lukt dat niet zo goed. Ik voel een diepe diepe onrust, waarin ik heen en weer geslingerd wordt tussen verbijstering, boosheid, bezorgdheid, verdriet en paniek. Momenten van berusting wisselen zich af met momenten van angst en wanhoop, smeekbiddend aan Jezus voeten. Misschien dat het verwoorden me later lukt, maar voor nu laat ik het dan maar even bij de woorden van een ander.

Stil mijn ziel wees stil,
En wees niet bang
Voor de onzekerheid van morgen.
God omgeeft je steeds
Hij is er bij,
In je beproevingen en zorgen.

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En dwaal niet af
Dwars door het dal zal Hij je leiden
Stil, vertrouw op Hem
En hef je schild tegen de pijlen van verleiding

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen

Stil mijn ziel wees stil
En laat nooit los
De waarheid die je steeds omarmd heeft
Wacht wacht op de Heer
De zwartste nacht
Verdwijnt wanneer het daglicht doorbreekt

God U bent mijn God
En ik vertrouw op U
En zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
Vaste geest binnen in mij
Die rust in U alleen
Ik rust in U alleen

Oude rommel

 In mijn vorige blog over natuur en tuinieren stipte ik het al even aan, de strakke opgeruimde tuin, waar geen blad of onkruidje mag blijven. Maar zo is het een beetje in onze hele maatschappij, alles in deze moderne tijd moet strak en opgeruimd. 

Kijk maar eens naar de moderne architectuur. Allemaal strakke lijnen, sober met weinig sierlijke opsmuk. Ik vind er niets aan. Geef mij maar een oud herenhuis, een dertiger jaren woning of een oude boerderij. Vaak met allerlei prachtige details en ouderwets vakmanschap. Want wat werden er vroeger toch prachtige dingen gemaakt. Daar was nog tijd voor en kennis en kunde aanwezig. Tegenwoordig moet alles toch vooral snel. Veel mensen vinden het maar oude rommel, maar ik vind het altijd jammer dat veel van zulke panden gemoderniseerd worden zonder behoud van de mooie oude details. 

Wat geldt voor de huizen geldt ook voor het meubilair en de verdere aankleding van die huizen. Ook dat moet allemaal strak, modern en minimalistisch. Ik vind de ouderwetse meubels veel mooier en het is vaak ook nog betere kwaliteit, de ouderwetse vakmanschap. Gelukkig zijn er nog wat meer mensen die dit ook vinden en die tegen de stroom in niet meelopen met de mening van de meute.

Maar goed, dat is nog een smaakverschil. Maar wat ook een ding is, is dat alles zo opgeruimd moet zijn. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, dat is het motto. Dat geeft lucht en ruimte, vrijheid. Maar is dat wel zo?

Natuurlijk, als je je vuilnis in huis bewaart, de boel vies is en je je persoonlijke hygiëne verwaarloost, de zogenaamde hoarders, dan is dat inderdaad niet gezond. Maar er heerst een beetje de tendens, dat als je in je huis de boel niet op orde hebt, dat het dan niet zo goed met je gaat. Ik denk dat die overtuiging komt omdat, wanneer je even niet zo lekker in je vel zit, je vaak de boel een beetje de boel laat. Echter, ik denk niet dat je dat zomaar om kunt draaien, dat mensen met een rommelig huis niet goed in hun vel zitten. Ik ken heel wat creatievelingen en intellectuelen die prima in hun vel zitten en goed functioneren, maar voor wie opruimen allerminst een prioriteit is. Denk maar eens aan de studeerkamer van een professor of het atelier van een kunstenaar. De mooiste en geniaalste ideeën ontstaan juist daar. Niets mis met deze mensen.

Maar laten we eens naar de andere kant kijken. Is het wel zo gezond om obsessief en dwangmatig op te ruimen en schoon te maken? Hoe is de psychische gesteldheid van de poetsfreak en de opruimgoeroe. Welke vrijheid heeft degene met smetvrees of de controlfreak? Ik persoonlijk voel me vaak juist niet zo op mijn gemak in het huis van zulke mensen. 

Ook niet trouwens bij de mensen met een modern strak en minimalistisch interieur.  Het is zo kaal en leeg, ongezellig en kil. Dan voel ik met meer thuis en op mijn gemak bij de rommelkonten in huis, bij de creatieve chaoten. Ik vind het ook leuk omdat je iemand zo ook wat beter leert kennen. Je ziet waar ze van houden, wat ze belangrijk vinden, een stukje van hun persoonlijkheid. Dat kun je in de moderne, dertien in een dozijn, huizen niet. Alhoewel, misschien zegt dat ook wel wat over die mensen.

Nou ja, zoals ik ook al eerder zei, smaken verschillen en dat mag ook natuurlijk, dat maakt het wel zo leuk. Je snapt nu natuurlijk wel dat ik dus zo'n rommelkont ben. In een eeuw oud huis, met veel prullaria en oude, brocante spulletjes om me heen. En veel dingen waar ik ooit misschien nog eens iets mee wil doen, dat is dus geen rommel, dat zijn ideeën! Of probeer ik het nou een beetje goed te praten? Maar eerlijk is eerlijk, ook met alle geld van de wereld zou het er bij ons niet echt veel anders uitzien.  Ach, laten we elkaar daarin maar gewoon de ruimte geven.

Waar ik ook veel over nagedacht heb is dat ik het wel jammer vind dat het in onze maatschappij allemaal zo mooi en perfect moet zijn. Want dat zie je helaas ook terug in het psychosociale domein, ook daar moet alles perfect en opgeruimd zijn. Alle hobbels moeten weggepsychologiseerd worden, alle moeiten moeten wegbehandeld worden. Voor allerlei dingen wordt hulp gezocht, dingen die eigenlijk niet in de ggz thuishoren, maar gewoon bij het leven horen. Velen zitten in langdurige hulpverleningstrajecten of zoeken steeds nieuwe behandelaars en therapieën. Maar het leven is nu eenmaal niet perfect, onze weg gaat over hobbels en door kuilen. Echter, juist dat streven naar geluk, zelfverwerkelijking en perfectie levert alleen maar extra stress op. En verlamt soms juist en ontneemt de natuurlijke veerkracht. 

Ik wil pleiten voor een beetje rommel in je huis én in je hoofd! Leef zoals jij wilt en zoals bij jou past en niet zoals je denkt dat moet of wordt verwacht. Of dat nou rommelig is of netjes, je bent goed zoals je bent. Je bent waardevol en geliefd, no matter what! Ook met je psychologische rommel.

Ik wil pleiten voor een beetje imperfectie! Je hoeft niet altijd happy go lucky te zijn. Niet altijd sterk, je mag ook kwetsbaarheid tonen. Je mag ups en downs hebben. Je mag wispelturig zijn. Je mag soms even de controle verliezen, want het leven laat zich niet altijd sturen. 

Ik wil pleiten voor een beetje meer go with the flow! Aanvaarden van wat was, is en komt. Maak je imago minder belangrijk, net zoals je behoefte aan goedkeuring en wees zelf oordeelloos over de ander. En ik hoop met heel mijn hart dat je daarbij durft te vertrouwen op die Ene die alles in de hand heeft. Ga met God! En ga in liefde!

Back to nature

 Al sinds ik een klein meisje was houd ik al erg van de natuur, van alles wat groeit en bloeit. Ik vond het altijd heerlijk als we gingen wandelen in het bos, kamperen op mooie plekken en scharrelen bij mijn opa in de moestuin. In mijn jeugdjaren in Hoogezand spelen in de bosrand aan het Spoordiep, met vriendinnetjes picknicken in het Gorechtpark en zwemmen bij Meerwijck. Later als oudere tiener nog een tijdje in Emmermeer aan de bosrand gewoond. Dat was heerlijk! Bos aan het einde van de straat, wat wil je nog meer!

Jaren geleden, toen wij hier in ons huis aan het kanaal in Musselkanaal kwamen wonen, was ik enorm blij met onze grote tuin. In Almelo hadden we maar een heel klein achtertuintje. Dus hier kon ik me echt uitleven en in het begin heb ik dat ook met veel plezier gedaan. Maar in de loop der jaren ging ons gezin van één kind naar vier kinderen. Ook gingen we van vier Belgische herders naar een hele roedel van wisselende samenstelling, maar soms wel tien Tervuerense en Mechelse herders! Heerlijke jaren met spelende kids en ravottende honden. Je snapt natuurlijk wel wat dat met een tuin doet. Ik ging ook nog eens weer studeren, dus tijd en zin om te tuinieren was er niet echt. De tuin werd dus, behalve grasmaaien door manlief, helemaal verwaarloosd. 

Het genieten van de natuur deed ik wel als we op ons stekkie waren op de camping in Eext. Heerlijk rustig plekje hebben we daar en het is heerlijk om te wandelen en struinen in de bossen daar.

Maar dan komen corona en een burn-out om de hoek kijken. Als je dan even niks meer mag en kan, dan heb je ineens veel tijd om na te denken over wat nou echt belangrijk is en de moeite waard om tijd in te steken. Dat denken deed ik vooral in onze tuin. In de eerste lockdown was het prachtig lenteweer en omdat we toch nergens naartoe konden, gingen we onze tuin maar eens grondig aanpakken. Rigoureus snoeien, veel oud en nieuw snoeiafval versnipperen en een klein moestuintje beginnen. Tijdens het werken en denken over wat belangrijk is besefte ik dat ik niet meer zo'n drukke agenda wil, dat familie prioriteit heeft en dat ik tijd en zin wil hebben om met vrienden af te spreken. Maar wat ook gebeurde is dat ik weer liefde kreeg voor onze tuin, voor tuinieren, voor wroeten in de aarde, voor alles zien ontluiken en groeien, voor genieten van Gods schepping. 

Nadat we vorig jaar zijn begonnen met opruimen en het aanplanten van wat struikjes en boompjes, gaan we dit jaar verder. Maar het zal niet een tuin worden zoals we dat eerder hadden, met de keuze voor planten en bloemen die ik gewoon mooi vond. Of zoals veel mensen hebben, met een strak gazon, met moderne planten en exotische bloemen, met een trendy terrasje. Nee, ik wil het anders. De natuur moet voorrang krijgen. Een tuin waar insecten, vogels en kleine zoogdieren zich thuis kunnen voelen. Dat betekent veel inheemse planten, want de vaak hele mooie exotische bloemen en prachtige uitheemse planten, daar kunnen onze Nederlandse insecten en vogels niet zoveel mee. Dat betekent geen strak gazon, maar ook de inheemse (on)kruiden wat ruimte geven. Dat betekent een takkenstapel in de tuin, als hotel voor allerlei beestjes.

Voor veel mensen zal het niet hun idee van een mooie tuin zijn, maar ik geniet ervan! Van het uitzoeken wat er in mag, het bedenken waar en het uitvoeren. Mijn eigen tuintherapie! Back to nature. Terug naar de natuur, daar vind ik rust. Terug naar mijn natuur, ik ben nou eenmaal introverte natuurmens. Daar ben ik dus ook achtergekomen, dat natuur een plek in mijn leven moet hebben en niet als sluitstuk op mijn agenda. Ik heb ook nog nooit zoveel gewandeld als de laatste tijd, ook goed tegen de coronakilo's trouwens.

Wij hebben zo'n groot en prachtig geschenk van God gekregen en daar moeten wij zorgvuldig mee omgaan. Voor mij betekent dat geen manmade garden, maar proberen te tuinieren op een manier die Gods schepping volgt. En ik geniet van het proces! Nu maar hopen dat ik dat ook vol kan houden na corona en de burn-out.  Ik denk dat het goed is voor mijn balans. Balans tussen werk en rust, plicht en plezier, nuttig en creativiteit, routine en afwisseling, energiepeil en voldoening, de ander en ik, de burn-out en de bore-out.  

Pasen 2021

 Dit jaar is het al de tweede keer dat we als kerk Pasen niet samen kunnen vieren. Niet samenkomen als gemeente, niet samen zingen met alle broeders en zusters. Juist met Pasen willen wij graag samenkomen en stilstaan bij wat God voor ons heeft gedaan, samen zingen en God groot maken. Juist met Pasen missen wij elkaar. Maar zoals bij vele kerken in Nederland zijn er bij onze kerk alleen online diensten te volgen. 

Vanuit dat verlangen naar samenzijn snap ik wel dat sommige kerken toch samenkomen, soms met maximaal dertig mensen, soms met nog veel meer. Maar wat ik niet snap is het geweld dat bij sommige kerken is gebruikt. Ik begrijp heel goed dat het irritatie opwekt dat journalisten op allesbehalve subtiele en fijnzinnige manier proberen om uitspraken aan kerkgangers te ontlokken, journalisten die daar al staan met een vooringenomen mening. Maar als je als kerk besluit om tegen de stroom in te gaan, dan kun je verwachten dat dit de aandacht trekt van de media. Moet je dan niet juist zo'n moment aangrijpen om rustig en geduldig te getuigen waarom Jezus zo relevant is voor jouw leven? Ook al zal de media dat niet kunnen en willen begrijpen?

Het is ook zo jammer dat daardoor het christelijk geloof met argusogen wordt bekeken. Misschien denken mensen in mijn omgeving ook wel dat ik zulke rare gedachtengangen heb. Terwijl er ook vele vele kerken zijn die uit solidariteit met heel Nederland geen diensten hebben, maar alleen online. Wij hebben geen jeugdavonden, geen zondagsschool, we hebben Kerst niet samen kunnen vieren en nu dus al voor de tweede keer geen Pasen samen. 

Natuurlijk missen we dat erg en missen we elkaar heel erg. Maar maakt dat ons minder christen? Of mindere christenen? Raken we daardoor van God verwijderd? Natuurlijk niet! Het geloof beleven we in ons hart. God zit in ons hart. God zit niet in een kerkgebouw, God zit in Zijn Kerk en wij zijn die Kerk! Juist buiten het kerkgebouw moeten wij de Kerk zijn door dat te laten zien in ons doen en laten, door bovenal liefdevol te zijn. Want God is Liefde! En dát heeft Jezus met Pasen laten zien. Pasen, het Feest van Genade! Dat maakt ons blij en dankbaar. En juist met Pasen willen wij dat feest heel graag samen vieren. Maar helaas, ook dit jaar even niet. Maar feest is het evengoed, in onze harten en onze huizen. Of in ons geval dit jaar in de caravan. 

De Heer is waarlijk opgestaan! Blijf de Liefde delen!

Verlangen

 Nu al een jaar is corona in ons aller leven. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar corona en alles eromheen maakt best wat emoties bij mij los. Ik zal ze eens opsommen. 

Verdriet: De ziekte én de maatregelen hebben veel verdrietige gevolgen. Ik ga daar niet verder over uitweiden, iedereen weet dat wel. 

Verwondering: Er zijn zo veel uiteenlopende meningen over het geheel. Dat verbaast mij niet. Maar dat ook tussen christenen onderling de discussies zo hoog oplopen verwondert mij wel. Ons fundament is toch hetzelfde? En de onderlinge liefde....?

Verwarring: We lezen dezelfde Bijbel, we hebben dezelfde Bron, namelijk Jezus. Ik veroordeel niemands mening, maar het brengt mij wel in verwarring, het laat me steeds twijfelen aan mijn eigen mening. 

Onrust: Al met al veroorzaakt dat bij mij best veel onrust. Door de dingen die ik eerder noemde plus de onzekerheid van wat de toekomst brengen zal.

Maar er is één emotie die met kop en schouders boven al deze andere emoties uitsteekt en dat is verlangen. 

Verlangen: Bij mij is dat niet het verlangen naar het moment dat alles weer een beetje normaal is, zoals waar zoveel mensen naar verlangen. Nee, ik zou stiekem zelfs een beetje teleurgesteld zijn wanneer onze wereld weer een beetje gewoon wordt.

Waarom? Ten eerste omdat ik onze wereld van voor corona eigenlijk echt niet meer zo geweldig vond. Maar de belangrijkste reden van mijn teleurstelling is dat het dan dus toch nog niet dé tijd was, want mijn verlangen is het verlangen naar Jezus! 

Ja, ik weet dat er eerder ook al vele voorspellingen zijn gedaan over de eindtijd die niet uitkwamen. Maar dat ze niet uitgekomen zijn wil natuurlijk niet zeggen dat het niet ooit wél een keer gaat gebeuren. Daar geloven wij toch in? Dat staat toch in de Bijbel die wij lezen? Daar kijken wij als wachtende bruid toch verlangend naar uit, naar de komst van onze Bruidegom?

We weten het natuurlijk niet precies, maar we moeten wel waakzaam zijn en letten op de tekenen der tijden. De verdrukking zal niet zomaar van de ene op de andere dag een feit zijn, daar gaat wel iets aan vooraf, waar we waakzaam op moeten letten. Als we waakzaam zijn zal het ons niet als een dief in de nacht overvallen. Dan zullen wij zorgen genoeg olie voor onze lampjes te hebben. En dat onze witte jurk schoon klaarhangt.

Er zijn gelukkig nog best veel mensen die verwachtingsvol allerlei Bijbelse scenario's voor zich zien ontvouwen. Volhardend, reikhalzend en verlangend speurend naar tekenen. Alles wordt kritisch bekeken, of het misschien ook betekenis heeft voor de aanstaande eindtijd. Niks mis mee toch?

Deze mensen worden door velen helaas respectloos weg gezet als complotgekkies en wappies. Ook door andere christenen. Maar hebben die dat verlangen dan niet? Hechten zij nog teveel aan deze wereld? Zijn ze er nog niet klaar voor? Of hebben ze angst voor het onbekende? 

Zien zij de tekenen niet? Zijn zij niet waakzaam? Hebben zij geen vragen bij alles wat er nu gaande is? Zien zij ook niet de grote afval van het geloof? En hoe Satan steeds meer grip op de wereld krijgt? Trouwens, hoezo worden de gedachten van de zogenaamde wappies complottheorieën genoemd? Is het niet een Bijbels feit dat eens de antichrist ten tonele zal verschijnen en zich achter de schermen al aan het voorbereiden is?

Nou, noem mij dan maar een wappie! Maar mijn verlangen is nu erg groot en mijn hoop is op Hem. Ik heb meer vertrouwen in het gezag van God, dan in het gezag van deze corrupte wereld. Ja, ik vind het ook erg spannend. Hoewel we weten dat Jezus terugkomt, weten we niet precies hoe het zal gaan en hoe het dan zal zijn. Maar deze onzekerheid maakt mijn verlangen niet minder, wel nieuwsgieriger en ongeduldiger. 

Mocht het nu of binnenkort toch niet dé tijd zijn, dan vind ik dat jammer. Maar dan opnieuw zal ik verlangend en zoekend blijven letten op de tekenen der tijden. En hoopvol uitzien naar de Bruidegom, waakzaam, met voldoende olie en mijn witte jurk! Want ooit komt er een dag..

Maar stiekem hoop en bid ik dat het toch maar heel erg snel zover mag zijn!  Misschien deze week, misschien dit jaar? Jij ook?

Toch blijven dansen

 Ik zit en ik zit en ik kijk en ik kijk

Ik denk en ik denk en ik voel en ontwijk

Wat kan ik ook anders, ik rommel wat aan

Zo allemaal zinloos, krijg toch niks gedaan

Illusie verloren dat dromen nog uitkomen 

De kooi blijft gesloten, de vleugels ontnomen

Steeds opnieuw en opnieuw, elke keer weer

Het is wat het is, 'k leg me er weer bij neer

Flexibel veerkrachtig ga ik weer door

Want hopen en dromen, daar kies ik toch voor

't Valt soms niet mee, maar wat is er wél 

De vlam vaak zo zwak, maar soms ook wel fel

Kijk door de kier, krijgt het licht nog een kans

Lach en zing en dans en dans en dans en dans

Helena

Aan de relschoppende 'demonstranten'

 Ik begrijp het niet meer! Ik begrijp niet waarom jij hebt gedaan wat je hebt gedaan. Waarom deed jij wat je deed?

Ja, we hebben al een jaar te maken met de gevolgen van corona.

Ja, we hebben allemaal te maken met beperkingen in ons leven als gevolg van de opgelegde maatregelen.

Ja, het is niet leuk! We zouden het allemaal graag anders zien.

Ja, over het nut van de genomen maatregelen valt te discussiëren. Ze zullen niet allemaal even nuttig en effectief zijn. Sommige mensen zullen het allemaal onzin vinden, anderen kan het niet streng genoeg zijn. Er zijn mensen die corona niet zo serieus nemen, anderen zijn verdrietig, bezorgd of zelfs angstig. Sommige mensen, en dat zijn er heel veel, worden juist door de maatregelen getroffen. Bedrijven hebben het moeilijk, velen verloren hun baan, thuiswerkende ouders hebben het zwaar, ouderen en alleenstaanden vereenzamen, kinderen en jongeren ook, studieachterstanden lopen op, waardoor toekomstperspectief onzeker wordt, contact met leeftijdgenoten, wat voor deze leeftijd juist zo belangrijk is vanwege de ontwikkeling van een eigen persoonlijkheid en gezonde eigenwaarde, staat op een laag pitje.

Ja, het is begrijpelijk dat dit allemaal, naast bezorgdheid, verdriet en angst, ook frustratie en boosheid oplevert. 

Maar de regering moet toch wat? Ze kunnen toch niet alles maar op zijn beloop laten met als gevolg nog meer zieken en doden, en een zorgstelsel dat het niet meer aan kan? Of ben jij iemand die denkt dat het allemaal wel meevalt en dat het slechts een griepje is? Nou, dat mag!

Ja, je mag gefrustreerd en boos zijn. Ja, je mag demonstreren. Mensen mogen verschillen van mening, dat recht hebben we hier in Nederland. Gelukkig!

Zo mogen mensen ook verschillen van mening over de vaccinaties. Sommigen staan te trappelen om er één te halen en zijn er van overtuigd dat dit de oplossing en de uitweg is uit de corona-ellende. Anderen zijn wat kritischer, over de snelheid waarmee het vaccin is ontwikkeld, over de betrouwbaarheid en veiligheid van het vaccin, willen geen proefkonijn zijn, ze twijfelen of het wel zal werken tegen andere varianten en of het effectief genoeg zal zijn om het beoogde resultaat te behalen, namelijk een coronavrij leven. Nog weer anderen zijn helemaal anti-vaccin en zijn huiverig vanwege vermoedde duistere motieven, zoals ze ook een verborgen agenda achter de corona-maatregelen vermoeden. En dat mag allemaal! Met het recht op vrijheid van meningsuiting hoort ook de plicht om de ander dat recht ook te gunnen en daar respectvol mee om te gaan. Maar ja, dat gebeurt nu helaas ook niet. Veel mensen proberen elkaar, vaak op niet zo'n respectvolle en nette manier, te overtuigen van het eigen gelijk. Ook zo jammer.... In plaats van een beetje wederzijds begrip voor elkaar ontstaat er alleen maar meer verwijdering.

Maar even terug naar de afgelopen avonden, de eerste avonden tijdens de avondklok. De avondklok, is deze nou echt zo erg? Ik ben al tijden nauwelijks meer na negen uur op straat geweest. Ik vind het persoonlijk veel ingrijpender dat je maar één bezoeker mag ontvangen. Je kunt dus als stel helemaal niet meer ergens op bezoek, zelfs niet bij eigen ouders of kinderen. Maar goed, misschien is die avondklok voor jou wel heel erg en moet je daardoor wel veel missen.

Ja, dan mag jij verdrietig, gefrustreerd en boos zijn. 

Ja, dan mag jij daar tegen protesteren en demonstreren. 

Ja, dat recht heb jij! Maar waarom deed jij wat je deed? 

Maar waarom viel jij de politie aan? De mensen die voor ieders veiligheid alles in goede banen probeerden te leiden, deze hardwerkende mensen die gewoon hun werk deden, deze mensen die niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. 

Maar waarom maakte je zoveel kapot? Spullen van mensen die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo boos maken.

Waarom vernielde en plunderde je winkels? Eigendom van ondernemers die het al moeilijk genoeg hebben in deze tijd en die ook niet verantwoordelijk zijn voor de maatregelen die jou nu zo frustreren. Je steelt gewoon, crimineel gedrag heeft volgens mij niets te maken met demonstreren. 

Waarom verniel je een ggd-teststraat en val je een ziekenhuis aan? Locaties waar allemaal hardwerkende zorgtoppers bezig zijn om corona onder controle te krijgen zodat jouw en mijn leven misschien weer normaal mag worden.

Waarom? Waarom?

Ik begrijp het niet..... jij wel? Leg het mij dan alsjeblieft eens uit. Tenminste.... als jij dat kunt en durft..

Mijn 2020

  

 Mijn 2020

En dan zijn de feestdagen al weer voorbij. Rare feestdagen dit jaar. Alle dagen rustig alleen met ons eigen gezin. Oud en nieuw zonder vuurwerk. Kerst zonder kerk. En zonder alle drukte en kerkelijke activiteiten die er normaal zijn in deze tijd van het jaar. Stiekem ook wel even relaxed voor een keer, want bij de post was het juist superdruk. Mensen hebben dit coronajaar massaal het online bestellen ontdekt. De sknj-periode, zoals dat bij Postnl heet, begon in november al met de snel oplopende aantallen pakketjes. Nou ben ik ook nog op 13 november, ja ja vrijdag de dertiende, tijdens het werk met mijn fiets lelijk gevallen, met een gekneusde knie, scheen en enkel als gevolg. Dat maakte het ook een tijdje niet echt makkelijker.  Ook het sturen van kaartjes is dit jaar herontdekt en daarmee ook de ouderwetse kerstkaart. Het werd daardoor voor ons weer een kerstdrukte als vanouds. De lockdown halverwege december deed er nog een extra grote schep bovenop en zie daar, een verdubbeling van normale postvolumes. Dan ben je ’s avonds echt wel blij met een warme kop thee, onder een lekker dekentje op de bank, bij de warme kachel met een zoete kerstfilm op tv. En zo kwam er dus met deze rustige feestmaand, maar drukke postmaand, een einde aan het rare jaar 2020.

2020, een jaar waarin mensen ziek werden, mensen dierbaren verloren, de zorg zich een slag in de rondte werkte, scholen en bedrijven dicht gingen, online scholing en thuiswerken nodig werd, mensen hun baan verloren en bedrijven failliet gingen, kerken gingen sluiten en ook online gingen. Nou ja, u weet het allemaal wel. Van alles mocht niet meer. En toen wel weer wat meer, maar later toch weer minder. Zo hield corona ons het hele jaar bezig, niemand ontkwam eraan, ook wij niet.

Voor mij werd het een jaar van erkennen, afremmen, vertragen en bezinnen. In maart keek ik al verlangend vooruit naar de zomer met alles op een laag pitje. Maar toen kwam corona en ineens stond alles stil. Even geen cliënten, niet oppassen, geen kerkelijke activiteiten, alleen de post. Stiekem vond ik het wel heerlijk die lege agenda en even die rust. Het was ook nog eens heerlijk weer, dus lekker veel in de tuin bezig geweest. Op een gegeven moment toch wel weer afspraken met cliënten en ook weer oppassen op de kleine meid. Alleen geen kerkelijke activiteiten tot de zomer, alleen een afsluitende bbq met de jeugd. En toen was het zomer, heerlijk rust!

Na de vakantie weer uitgerust en opgeladen van start. Tenminste.. dat dacht ik…. Maar direct al bij de weer volstromende agenda sloegen de drukkende gevoelens toe en voelde ik de energie weer wegsijpelen. Als coach zijnde herkende ik wat er aan het gebeuren was. Ik moest erkennen dat mijn bordje nu te vol was. Ik moest nu afremmen en vertragen om te voorkomen dat ik echt burn-out zou raken. Met pijn in mijn hart, vol schuldgevoel en gevoel van falen en tekortschieten heb ik mijn praktijkdeur even moeten sluiten. Met gelukkig begripvolle lieve reacties van mijn cliënten. Door corona liggen de kerkelijke activiteiten nu ook weer stil en dus weer alleen oppassen en de post. De oppasdagen zijn vaak genietmomentjes. De post, wat eigenlijk de bedoeling was om na verloop van tijd af te bouwen, is nu juist een fijne baan. Elke dag lekker even naar buiten, in weer en wind, soms wel zwaar, maar wel goed om actief te zijn en te blijven.

Verder dus veel tijd voor bezinning. Wat is er toch veel gebeurd de laatste jaren in mijn leven. Studie afgerond naast druk gezin met vier kids en naast en dankzij de post. Eigen praktijk begonnen. Verdrietige kerkscheuring meegemaakt. Oudste dochter uit huis, getrouwd en wij opa en oma geworden. De verergerende spierziekte van mijn man, nu volledig afgekeurd en eerste aanpassingen thuis. Allerlei reorganisaties bij Postnl, routevergroting, x en y wijken, geen hah meer, combibundel en overname van Sandd.  De overgang doorgemaakt en me daardoor dus fysiek en mentaal anders voelen. De agenda was steeds best vol: de praktijk, de post, oppassen, zondagsschool, jeugdwerk, pastoraat, bijscholing, dansles, vergaderingen, met vaak maar (g)één dag weekend. Wanneer ik als coach naar mezelf kijk ben ik niet verbaasd..

Maar waarom doe ik dan dit alles? Dat is de vraag waar ik de afgelopen tijd veel over heb nagedacht. Ik heb als introverte hsp veel behoefte aan rust, alleen zijn en tijd voor mezelf. Maar ik heb ook een grondige hekel aan sleur, saaie dingen en oppervlakkigheden. Ik heb behoefte aan afwisseling en vooral ook uitdaging, creativiteit en verdieping. Vanuit deze behoeften ben ik dus geneigd om veel aan te pakken, maar geeft het me toch vaak niet genoeg uitdaging en verdieping, echter wel heel veel prikkels. Dus achter de bijna burn-out zit ook een bore-out. Ik doe ook echt wel zinvolle dingen, maar toch knaagt er iets.. Het lukt me blijkbaar niet om mezelf echt te ontplooien. Of er zit altijd wel iets tegen. ‘Life just won’t let up.’  Mijn plannen bijvoorbeeld om in mijn praktijk trainingen en workshops voor groepen aan te bieden, wat ik zo graag zou willen doen, staan vanwege corona in de ijskast.  Ik denk dat dat ook meespeelt aan het gevoel van lamgeslagen te zijn en de beklemmende onrust die ik voel.

Het feit dat ik christen ben maakt het ook niet echt makkelijker. Ja, natuurlijk heb je gaven en talenten van God gekregen. En die mag je door de kracht van de Heilige Geest ontdekken, ontwikkelen en inzetten. Er wordt een altruïstische en dienende houding van je verwacht. Zelfontplooiing ja, mits het maar nuttig en dienend is. Idealisme en ambitie ten gunste van het evangelie. De hele wereld op je schouders nemen, verschil maken en je verantwoording nemen. Alles uit liefde voor God, ter ere van Hem, uit dankbaarheid voor wat Jezus voor ons heeft gedaan. Niks mis mee toch? Ook geen belang hechten aan wereldse zaken en niet materialistisch zijn. Maar zelfzorg is een beetje een vies woord en wordt verward met ik-gerichtheid. Oké, ik ga hiermee nu misschien een beetje kort door de bocht, maar het maakt het wel lastig om een goede balans te vinden in je naaste liefhebben als jezelf. En om te beseffen dat nederigheid niet hetzelfde is als zelfopoffering.

Kortom, ik weet het nu even niet meer. Ik merk wel door de afgelopen drukke postperiode dat mijn energiepeil nog lang niet weer op voldoende niveau is. En ik weet nu eigenlijk ook even niet wat ik nou nog wel wil, nog los van wat mogelijk is. Ik weet alleen dat ik niet zo door wil gaan in deze ratrace, die in onze maatschappij voor corona zo de norm was. Als ik dan wat mag wensen voor het komende jaar voor mezelf, dan hoop ik dat ik dat mag ontdekken. Dat ik balans mag vinden in mijn tegenstrijdige, intensieve eigenschappen, behoeften, dromen en mogelijkheden.

Tenminste, als het allemaal weer een beetje ‘normaal’ mag worden. Al heb ik daar wel een zwaar hoofd in. Ik maak me grote zorgen om mensen, de mensheid, onze maatschappij, deze wereld….ik weet het niet hoor….het is zo niet leuk meer…. En die rotcorona, al dat leed, de ongemakken, de onzekerheden, de meningen en discussies….zucht…. Maar ook zonder corona was ik al niet echt hoopvol gestemd over deze wereld. Althans wat wij als mensheid van deze wereld hebben gemaakt, zo teleurstellend en verdrietig..    I'm worn. Dit lied beschrijft precies mijn gevoelens.

I'm tired, I'm worn. My heart is heavy, from the work it takes to keep on breathing. I've made mistakes, I've let my hope fail. My soul feels crushed by the weight of this world. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that’s dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

I know I need to lift my eyes up, but I'm to weak, life just won’t let up. And I know that You can give me rest, so I cry out with all that I have left.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that's frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn.

And my prayers are wearing thin. I'm worn even before the day begins. I'm worn, I've lost my will to fight. I'm worn, so heaven come and flood my eyes.

Let me see redemption win. Let me know the struggle ends. That You can mend a heart that’s frail and torn. I want to know a song can rise from the ashes of a broken life. And all that's dead inside can be reborn, ‘cause I'm worn. Yes, all that’s dead inside will be reborn, though I'm worn. Yeah, I'm worn.

Of klinkt dat allemaal een beetje te existentieel depressief? Ben ik nu te openhartig? Misschien wel, ik val nu zeker door de mand en mijn imago is naar de knoppen, want falen mag niet toch? Of misschien stiekem ook wel een beetje herkenbaar? Of schrik je hiervan? Van dit kijkje in mijn hoofd? Wees niet bang, het is slechts een klein stukje zelfreflectie wat ik laat zien, de rest wil je echt niet weten. Maar maak je niet ongerust, gelukkig weet ik dat er Eén is die alles in Zijn hand heeft. En bij alles wat er steeds gebeurt, bij alles wat verandert, God verandert nooit! Zijn Liefde was, is en zal er altijd zijn. En ik mag in Zijn Liefde zijn, in Zijn Liefde blijven en in Zijn Liefde rust vinden.  Jij ook trouwens!

God van trouw, U verandert nooit. Eeuwige, U mijn vredevorst. Aller Heer, ik vertrouw op U.  Heer, ik roep tot U. Opnieuw en opnieuw. U bent mijn rots wanneer ik wankel.  U richt mij op wanneer ik val.  Dwars door de storm bent U, Heer, het anker. Ik stel mijn hoop alleen op U.

Een beetje oubollig lied, nou ja de melodie dan, ik vind de tekst geweldig. Al jaren welt het steeds op bepaalde momenten in me op. Ik zing het ook vaak op de fiets. Ooit komt er een dag, nooit meer tranen, nooit meer pijn. Hopelijk is die dag nabij! Kom, Jezus kom…. En met die hoop en in dat vertrouwen gaan we het nieuwe jaar 2021 in!

Lege agenda?

Ik kijk naar mijn, door corona, bijna lege agenda. Bijna leeg, op wat uurtjes werken na. Normaal gesproken is zo'n lege agenda een hemelse heerlijkheid voor een introverte sensitieve nerd-girl. Om bij te tanken en uit te rusten, met veel kopjes thee met koekjes of chocola, een stapeltje boeken, Netflix en een dekentje, en mijn eigen soms wonderlijke gedachten.
Maar daar ben ik de afgelopen dagen toch niet zoveel aan toegekomen. Volgens mij hebben we, want ik denk dat dit niet alleen voor mij zo was, nog nooit zoveel geappt, gemaild en gebeld als de laatste dagen. Om activiteiten te cancelen, afspraken af te zeggen, alternatieve online activiteiten te bedenken, toch in contact te blijven met sommige mensen en hulp aan te bieden waar nodig. Tussendoor even het laatste corona-nieuws checken op tv en internet. Hét gesprek van de dag, ook met de kids die thuis zijn.
Man o man, zo'n lege agenda, maar mijn hoofd zit best een beetje vol en ik ben bekaf. Misschien dat het volgende week allemaal een beetje beter gaat, als we allemaal wat meer gewend zijn aan het zoveel mogelijk thuis blijven. Of staan ons dan nog weer andere maatregelen te wachten?
Ondertussen rijst toch wel steeds meer de vraag en de zorg, waar gaat dit heen? Wat gaat er nog allemaal gebeuren? Wat betekent dit allemaal?  Weet jij het?
Ik in ieder geval niet.... Maar er is er één die het wel weet, God, de Vader! In het volste vertrouwen op Hem, wandelend aan Zijn hand, kijk ik naar het pad dat voor me ligt. Ook al zie ik maar een klein stukje van de weg, Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. Zijn licht schijnt op het stukje dat ik zien mag en die weg kies ik. Want als ik met God ga, ga ik goed! Jezus is Overwinnaar! En uiteindelijk zal iedereen dát weten, wat een dag zal dát zijn! Kom, Jezus kom, vul dit land met Uw heerlijkheid. Maar voordat het zover is........

Verdrinken in gedachten

Verdrinken in gedachten van zinloosheid en je rug tegen de muur.

Terwijl om mij heen de wereld gewoon doordraait en ik mensen hun leven zie leven, kijk ik ernaar en vraag ik me af of zij dat ook hebben. Of zij ook steeds ronddwalen in hun gedachten, in verlammende gedachten? Gedachten vol flipperkast-twijfels? Onzekere of wanhopige gedachten? Of zij ook gedachten hebben van zinloosheid en het gevoel dat je met de rug tegen de muur staat? Gedachten over gevangen zitten in een kooi van onmogelijkheden? Gedachten waarin je heerlijk kunt struinen, ontdekken, maar ook kunt verdwalen of verdrinken?

Ik zal toch niet de enige zijn met gedachten over zinloosheid?  Er zullen toch wel meer mensen zijn die het gevoel hebben vast te zitten in hun situatie? Maar ik zie ze niet, ik ken ze niet. En bovenop het gevoel dat je al zo anders bent, geeft dat nog een extra gevoel van vervreemding. Bovenop het gevoel van alleen staan, geeft dat een nog indringender gevoel van eenzaamheid. Soms wil ik schreeuwen, janken, gillen. Soms wil ik vluchten,  wegkruipen en me verstoppen. Ik wil zoveel, maar het lukt niet. Ik kan zoveel, maar ik kan het niet. Zoveel ideeën borrelen op, maar zoveel omstandigheden werken tegen. Ik moet zoveel wat ik niet wil en dat wil ik niet. Teleurstellingen en ongerechtigheid zie ik. Ik wil wel boos zijn, maar op wie en waarom? Het is oneerlijk en ik snap het niet. Verdriet om gemiste kansen en kansen die je niet krijgt. Zo kruipen de dagen voorbij, maar vliegen de weken om en de maanden volgen elkaar op in verloren jaren. Ik weet niet hoe het anders moet en of het überhaupt ooit beter zal zijn. En zo denk ik nog maar even door en door en door, want gedachten uitzetten lukt ook al niet.

Ben ik soms depressief? Nee, zeer zeker niet, want “it is well with my soul!” Daarnaast zijn er ook gedachten en gevoelens van diepe doorleefde dankbaarheid, van een uitbarstend hart vol liefde, van intense verwondering en hartstochtelijk geluk. Tranen van geraakt worden, overweldigd worden door iets en kunnen genieten van zoveel. Wetend hoe het is op de bodem van de put, maar de Weg daaruit kennen, omdat de Waarheid Leven geeft. En daarvan deel ik graag en veel uit.

Maar dit is wie ik ben en hoe mijn brein werkt. En God begrijpt mij gelukkig beter dan dat ik mijzelf begrijp. Hij is mijn rust in mijn onrust. Hij is mijn vreugde in mijn wanhoop.  Hij is mijn vrijheid in mijn gevangenschap. Zonder Hem geen mij. En als ik dan weer eens tijdens mijn introverte introspectie niets begrijp van het waarom van mijn leven, dan weet ik dat Hij alles onder controle heeft.

Maar het zou zo fijn zijn wanneer ik dat nou gewoon ook eens een keer zou kunnen vertellen én dat het begrepen werd. Dat ik niet alleen maar het luisterende oor hoef te zijn en de begripvolle gesprekspartner. Steun en toeverlaat en altijd stabiele factor. Gewoon eens je diepste zielenroerselen en intrinsieke waarden delen in je volledige intense complexiteit zonder dat men daarvan schrikt. Maar dat zal ook wel een droom blijven……

Old house at the canal

Little house on the prairie, ik keek er altijd graag naar. De familie Ingalls, een warm, positief, christelijk gezin. Stond altijd klaar om anderen te helpen of om op te komen voor gerechtigheid. Ze gaven altijd veel, ook al hadden ze zelf weinig tot niets. Het was in economische zin een arm gezin. Altijd de eindjes aan elkaar knopen, ieder dubbeltje omdraaien en vaak moest het hele gezin keihard meewerken. En als er al eens een meevaller was, dan moest dat eigenlijk altijd gebruikt worden voor achterstallige of hoognodige zaken. Maar de warmte en de liefde, dat maakte dat ze zo speciaal waren. Sociaal-emotioneel waren ze rijk.

Wij wonen niet op de prairie. Maar wel in de Veenkoloniën. In an old house at the canal. Zover als ik terug kan kijken in onze stamboom woont mijn familie al in deze streek en omgeving. Ook hier was het voor de meeste mensen een zwaar en armoedig bestaan. Ik denk dat de struggles van de Ingalls voor velen hier in de Veenkoloniën wel herkenbaar waren. En ook nu nog wel voor veel mensen denk ik. Voor mij in ieder geval wel. Ook bij ons is het geen vetpot en ook wij hebben achterstallige en hoognodige zaken. Onze kinderen werken ook zelf voor wat extraatjes. Maar we hebben wel warmte en liefde, we staan klaar waar we kunnen. En ons geloof houdt ons overeind.

Vanmiddag was ik even op de begraafplaats waar mijn grootouders en overgrootouders begraven liggen. Voor mijn werk fiets ik altijd rondom deze begraafplaats. Zo ook nu. Er ging zoveel door mijn hoofd, het was daar zo lekker rustig en het zonnetje scheen zo heerlijk, dat ik even mijn fiets heb neergezet. Eerst zocht ik het graf van mijn opa op, daarna dat van zijn ouders en daarna nog dat van mijn oma. Bij alle drie de graven heb ik even stilgestaan en gezeten. En omdat ik niets anders bij me had, naar joods gebruik een steentje op hun graf gelegd.

Ik moest denken aan wie ze waren en hoe ze in het leven stonden. Ook zij hadden het niet breed, maar wel de nodige monden te voeden. Mijn overgrootvader is zelfs nog in een plaggenhut geboren. Moet je nagaan, nog maar 3 generaties en zo'n 125 jaar geleden. Tegenslag en tragedie gingen ook niet aan hun deur voorbij.

De tranen welden in mij op en ik wilde ze vragen hoe ze het toch gedaan hadden? Hoe ze het volhielden? Waren ze tevreden? Of hadden ze ook dromen gehad? Hadden ze misschien talenten, potenties, ambities? Maar geen mogelijkheden? Droomden ze van een ander, beter leven? Of konden ze niet meer dromen? Zoals ik ook bijna niet meer durf te dromen.. Zouden zij ook weleens het gevoel hebben gehad gevangen te zitten in tegenslag en onmogelijkheden, zoals ik dat nu soms voel? Hoe behielden ze hun eigenwaarde? Het waren allemaal gelovige mensen. Ik zou ze zo graag nu hebben willen vragen hoe hun geloof ze daarbij hielp, of misschien juist niet? Of was hun hoop niet gericht op dit aardse leven, maar op een andere diepere hoop?

Daar in het zonnetje, met de tranen achter mijn zonnebril, voelde ik de warmte. Niet alleen van de zon, maar ook van de verbondenheid met deze mensen, mijn familie, mijn oorsprong. Als zij het konden, dit leven leiden, dit leven dat soms zo zwaar en uitzichtloos lijkt….als zij het konden, dit leven leiden, samen met God, dan moet ik dat toch ook kunnen? Ik voelde ook de warmte van God en Zijn fluistering: ‘je bent niet alleen hierin' en mijn tranen droogden op.

Daarna weer op de fiets gestapt, even verleden, heden en toekomst verbonden, met de eeuwigheid, hier in de mooie Veenkoloniën.

Vragen en twijfels

Sinds vorige week ben ik begonnen met Stergaaf: mijn eigen praktijk voor psychosociale coaching en counseling met een levensbeschouwelijke inslag gericht op persoonlijke ontwikkeling. Mijn focus ligt op Bijbelse principes voor psychisch welbevinden. Neem maar eens een kijkje op de website.
http://stergaaf.nl/index.php

Ook de website is nu een week online en ik krijg er veel positieve reacties op. En veel succeswensen. Maar ook veel vragen. Niet omdat de website niet duidelijk is, integendeel, die is blijkbaar duidelijk genoeg. Nee, het roept blijkbaar vragen op omdat ik niet te werk ga zoals gebruikelijk is in dit vakgebied. En dat betreft een aantal dingen.

Als eerste is dat het financiële. Ik ben begonnen met een openingsaanbod waarbij mensen zelf de prijs mogen bepalen. Een vrije gift zeg maar. Daarnaast heb ik wel tarieven bepaald, hele lage tarieven, lager dan gebruikelijk. Het commentaar of de vragen die ik krijg zijn dan als volgt: Je wilt toch ook wat verdienen? Er moet toch ook brood op de plank komen? Je mag toch ook wel wat terugzien van alle investeringen die je hebt gedaan zowel qua studiekosten als alle studietijd? Nou, nee! Dat zijn niet mijn intenties. Dat is niet waarom ik hieraan ben begonnen. Ik wil graag mensen helpen. Teruggeven wat ikzelf heb ontvangen. Omdat het mijn hart breekt als ik mensen zie worstelen in plaats van leven. Ik denk er zelfs over om het openingsaanbod permanent te laten zijn. En als lage tarieven of vrije giften dan betekenen dat je niet serieus wordt genomen en je capaciteiten in twijfel worden getrokken, tja dat risico moet ik dan maar nemen. Ik ben nu eenmaal niet commercieel ingesteld. Mijn principes en trouw zijn aan God zijn voor mij belangrijker dan het grote geld en wereldse eer.

Het andere is mijn werkwijze. Ik werk vanuit een levensbeschouwelijke inslag. Dat wil zeggen dat iemands levensbeschouwing de leidraad is in het persoonlijke traject. En niet zoals gebruikelijk een bijzaak, als er überhaupt al aandacht aan wordt geschonken. Bij mij staan geloofsprincipes boven psychologische principes. God is de schepper van alles, dus ook van de psychologische principes, die nu door de psychologische en filosofische  wetenschap worden ontdekt en verklaard. En niet andersom, dat geloven wetenschappelijk wordt verklaard door de wetenschap van de psychologie en filosofie. De wetenschap van de psychologie en filosofie is goed in het beschouwen, beschrijven en verklaren van symptomen, oorzaken en gevolgen van psychische problemen. En dat geeft veel inzicht, wat ik ook zeker zal gebruiken. Maar dit hierboven omschreven omdraaien van de scheppingsorde maakt dat het uitgangspunt van de gangbare veel gebruikte therapieën van een ander mensbeeld uitgaan. Wat dan weer kan botsen met iemands levensbeschouwing en daardoor toch niet echt werkzaam zijn, of slechts tijdelijk. Ik wil dus wel werken volgens Gods scheppingsorde, maar dat is in het vakgebied vrij uniek en wordt slechts mondjesmaat gedaan. Dat brengt me dan op het punt van vergoedingen, waar ik ook veel vragen over krijg. Counseling valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt soms gedeeltelijk vergoed vanuit de aanvullende verzekering. (Coaching wordt niet vergoed.) Je moet dan als hulpverlener aangesloten zijn bij een beroepsvereniging en voldoen aan allerlei voorwaarden. Dit past niet echt bij mijn werkwijze en principes. Bovendien blijkt in de praktijk dat mijn doelgroep, hier in de Veenkoloniën, vaak niet voldoende verzekerd te zijn om hier ook echt gebruik van te kunnen maken. En indien men wel recht heeft op vergoeding, dan is het meestal niet kostendekkend. Ik heb dus bewust besloten om geen concessies te doen aan mijn principes. Bij mij dus geen vergoeding. Maar door mijn aanbod van de vrije gift zal toch iedereen van mijn diensten gebruik kunnen maken, ongeacht de financiële situatie waarin iemand verkeert.

Ik ben nu dus begonnen met een uniek concept, wat blijkbaar de nodige vragen oproept. En wat bij mij dan ook weer de nodige twijfels oproept. Zit men hier wel op te wachten? Zal dit concept wel een plekje kunnen vinden in deze prestatiegerichte maatschappij? Ik geloof dat dit de weg is die ik moet gaan en dat God wil dat ik zo ben en het zo doe. Maar of daarvoor plek is in deze tijd en deze wereld? De tijd zal het leren. Rest mij niets anders dan het terug te geven aan God en het in zijn handen te leggen. Zoals we vanmorgen nog zongen in de kerk; Jezus, alles geef ik U. Wat ik ben en heb. En wat ik ooit zal zijn.  Laat het maar passen in Zijn plan.

Een nieuw jaar

Maandag, of eigenlijk begint die dag zondagavond al, is het Rosh HaShanah, het Joodse nieuwjaar, de eerste dag van de maand Tisjri. Maar volgens de Bijbel is het dan Jom HaSjofar, oftewel Bazuinenfeest. Er staat niet veel over dit feest in de Bijbel. Het is een beetje een mysterieus feest. In Leviticus 23:23-25 staat: De Heere sprak tot Mozes: Spreek tot de Israëlieten en zeg: In de zevende maand, op de eerste dag van de maand moet u een rustdag houden, een gedenkdag aangekondigd door bazuingeschal, een heilige samenkomst. U mag geen enkel dienstwerk doen en u moet de Heere een vuuroffer aanbieden. Verder staat in Numeri 29 te lezen hoe dat vuuroffer gedaan moet worden. God geeft verder geen uitleg waarom dit feest gevierd moet worden, zoals Hij dit wel bij de andere feesten geeft.

Voorafgaand aan de maand Tisjri is de maand Elloel. Deze maand is bedoeld voor bezinning en reflectie op het voorgaande jaar en als voorbereiding op de najaarsfeesten: Bazuinenfeest, Grote Verzoendag en Loofhuttenfeest. In deze maand wordt er elke dag op de sjofar geblazen.

Elloel valt altijd een beetje samen met onze vakantie. En ik weet niet hoe dat bij jou is, maar voor mij is de vakantie ook altijd een periode van reflectie, terugkijken op het afgelopen jaar en vooruitkijken naar het nieuwe jaar. Ik heb niet zoveel met oud en nieuw, onze beleving van de jaren loopt meer gelijk aan de schooljaren. Deze vakantie heb ik dat dan ook gedaan. Het was voor ons een bijzonder jaar. Oudste dochter getrouwd, uit huis gegaan en we zijn opa en oma geworden van een heerlijk wichie. Onze jongste dochter heeft de basisschool afgerond en dat is dus daarmee ook voor ons het afsluiten van een periode. Met de gezondheid van mijn man gaat het helaas wat minder, dat is dan vooruitkijkend ook weer een proces van aanvaarden en verschuiven van taken. Ook vooruitkijkend heb ik na jaren van studie me beziggehouden in de vakantie met plannen maken over wat daarmee te gaan doen. Een proces van bedenken, schrijven en uitwerken, maar daarover later meer.

Maar nu staan dus de najaarsfeesten voor de deur, met als eerste het mysterieuze Bazuinenfeest. Er zijn zeven Bijbelse feesten en vier daarvan hebben al hun vervulling gevonden in Jezus. Er zijn veel christenen die denken dat dit ook nog voor de drie najaarsfeesten op Gods agenda staat. En dat is misschien ook wel zo. Er zijn ook veel christenen die zich hier niet mee bezighouden, die zeggen: we weten niet hoe en wanneer Jezus terugkomt. Misschien is het inderdaad ook niet zo belangrijk om precies te weten hoe en wanneer het allemaal gaat gebeuren, maar het gaat een keer gebeuren! Dus ik denk wel dat het heel belangrijk is om je toch daarmee bezig te houden, Jezus zegt niet voor niets: wees waakzaam! Misschien niet zozeer met het uitpluizen van allerlei theorieën en berekeningen, maar wel met onze houding ten opzichte van Zijn terugkomst. Dat moet toch een verwachtingsvolle houding zijn, een houding die er elk moment klaar voor is en reikhalzend uitziet naar de komst van de Bruidegom, de komst van Jezus! Maar omdat we niet zo goed weten wat we moeten verwachten en hoe het zal zijn, is dat nogal lastig voor ons. Want dat maakt ons onzeker en dat is iets wat wij mensen liever vermijden. Ook zeggen we vaak: ik wil nog dit, of ik wil nog dat. Is het de angst voor het onbekende? Alsof het allemaal ophoudt wanneer Jezus komt? We mogen er toch vanuit gaan dat als het in Gods handen is, dat het dan goed zal zijn? Dan gaat het toch pas allemaal beginnen? Onze jaren hier en nu mogen een voorbereiding zijn op de prachtige toekomst die God voor ons bedoeld heeft. Maar vaak houden wij echter krampachtig vast aan deze wereld zoals wij die kennen. We vertrouwen er wel op dat Gods plan goed is, maar schuiven die vaak wel van harte naar de verre toekomst. We willen liever concrete plannen maken, zoals voor een heel nieuw jaar wat voor ons ligt, de directe te overziene toekomst. En dat is ook goed, daarmee kunnen we ons dienstbaar aan God maken. Maar laten we daarnaast niet vergeten ons ook te richten op die onbekende toekomst, ons voorbereiden op de bruiloft van het Lam, die misschien pas over vijfhonderd jaar hier is, maar misschien ook wel deze week! Inmiddels is het gewone leven alweer volop aan de gang, met school, werk en allerlei andere activiteiten. Maar ik wil me oefenen in een houding die er elke dag klaar voor is! Jij ook?

Hippe Kerk?

Het is vandaag de zondag voor de vervolgde kerk. Er zijn helaas veel plekken op de wereld waar mensen niet openlijk hun geloof kunnen uiten omdat dit niet zonder gevaar is. Gelukkig leven wij in een land waarin we dat (nog) wel mogen. Maar helaas in ons land lopen kerken leeg en bij veel christenen is het vlammetje aardig gedoofd.  Het is niet hip en trendy om Jezus te volgen, dus doen wij dat ook vaak niet openlijk.... De maatschappij roept dat geloven niet meer van deze tijd is en Jezus heeft geen meerwaarde voor ons leven. Er zijn genoeg/teveel andere leukere en interessantere dingen te doen dan tijd doorbrengen in een suffe stoffige kerk. En toch.......dit weekend was voor mij een weekend waarin ik juist bij de jonge generatie volop God aan het werk heb gezien! Eerst hebben we het vrijdagavond met de twaalf tot vijftienjarigen van de Fun & Faith club gehad over liefde en over Gods onbegrijpelijke grote Liefde voor ons. Over je leven geven voor je vrienden, wat Jezus wél voor ons heeft gedaan. We deden een spel in de tuin van de pastorie, waar de buitenzittende buren mooi van konden meegenieten en we hoefden ons niet te verstoppen. Zaterdag zijn we met onze eigen jeugd naar de eo-jongerendag geweest, een heerlijk muzikaal feest waar een kleine twintigduizend jongeren en iets ouderen samen kwamen. Het thema was 'walk on water'. Durf uit je boot te stappen was de oproep, maar houdt daarbij je ogen gericht op Jezus. Vanmorgen in de zondagsschool hebben wij het gehad over de eerste christenen. Mensen die het voor die tijd radicale ongeloofwaardige verhaal van Jezus' kruisiging en opstanding geloofden en zich lieten dopen. Ze deelden alles samen en kwamen veelvuldig bij elkaar in hun huizen. Al snel ontstond de vervolging van deze mensen, maar tegen alle weerstand en vervolging in groeide Gods Kerk. In de volwassendienst ging het over deze vervolging, die nog steeds voortduurt. Zullen wij standhouden wanneer het vuur ons zo na aan de schenen wordt gelegd? Als ons leven in gevaar zou zijn? Zouden wij ons leven geven voor Jezus? Zouden wij dat kunnen, wanneer we nu soms ons coole imago al belangrijker vinden? Als wij ons schamen om het evangelie te delen en Jezus daarmee verloochenen? Vanmiddag gelukkig gezien dat jonge mensen nog steeds wel die stap durven nemen en ervoor uit durven komen dat ze Jezus willen volgen. Een jongeman mocht buiten gedoopt worden op een openbare plek waar de hele buurt mocht meegenieten van het zingen en het prijzen van onze grote God! En die suffe stoffige kerk? Ik kan je wel vertellen dat daar veel leukere en interessantere dingen gebeuren dan jij denkt. Hippe en trendy dingen? Jazeker, maar wel met een eeuwigheidswaarde! Kom maar eens kijken als je durft! Maar wees gewaarschuwd, voor je het weet vraagt Jezus ook jou uit de boot te stappen en noem jij die suffe Kerk jouw thuis!